پرش به محتوا

موعظه سر کوه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
موعظهٔ سر کوه عیسی.

موعظه سر کوه، یکی از معروفترین بخش‌های «انجیل» و آموزه‌ها و سخنانی است که عیسی مسیح بر فراز یکی از کوه‌های اطراف شهر جلیل معروف به کوه زیتون خطاب به شاگردان خود و گروه بسیاری از مرد و زن و پیر و جوان از تمام یهودیه و اورشلیم که کنار ساحل صور و صیدون به مشایعت او آمده بودند، بیان نمود.[۱] موعظه سر کوه برای تاریخ‌نویسان در طول سده‌های پس از آغاز جریان انتشار مسیحیت، اهمیت بالایی داشته و دارد زیرا چندین مورد از آموزه‌های اصلی مسیحیت را شامل می‌شود.[۲] .

عیسی در این موعظه در بخشی که به نام خوشابه حال ها معروف است ویژگی آنانی را که به گفته او از اهالی پادشاهی خدا خواهند بود توضیح می‌دهد.[۳]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ انجیل متی، باب ۵–۷ و انجیل لوقا باب ۶
  2. ↑ عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، مسیحیت، ص ۳۵–۳۸ و واژه‌نامه کلیسای مسیحی آکسفورد، انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۱۹۸۹
  3. ↑ "Beatitudes." Frank Leslie Cross, Elizabeth A. Livingstone, editors The Oxford dictionary of the Christian church. New York: Oxford University Press. 2005 ISBN 978-0-19-280290-3
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ موعظه سر کوه موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=موعظه_سر_کوه&oldid=41453045»