موریس بریت
موریس بریت | |
|---|---|
 موریس لی بریت، دریافت کنندهٔ مدال افتخار | |
| ۱۱مین معاون فرماندار آرکانزاس | |
| دوره مسئولیت ۱۰ ژانویه ۱۹۶۷ – ۱۲ ژانویه ۱۹۷۱ | |
| فرماندار | Winthrop Rockefeller |
| پس از | Nathan Green Gordon |
| پیش از | Bob C. Riley |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | موریس لی بریت ۲۹ ژوئن ۱۹۱۹ کارلیستله (آرکانزاس), US |
| درگذشته | ۲۶ نوامبر ۱۹۹۵ (۷۶ سال) لیتل راک، آرکانزاس |
| آرامگاه | قبرستان ملی لیتل راک |
| شناخته‌شده برای | بازیکن فوتبال NFL معاون فرماندار آرکانزاس (۱۹۶۷–۱۹۷۱) |
| خدمات نظامی | |
| لقب(ها) | «فوتسی» |
| وفاداری |  ایالات متحده آمریکا |
| خدمت/شاخه |  نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا |
| سال‌های خدمت | ۱۹۴۱–۱۹۴۴ |
| درجه | سروان |
| یگان | دسته L, 3مین نبرد، ۳۰مین هنگ پیاده، ۳مین بخش پیاده |
| جنگ‌ها/عملیات | جنگ جهانی دوم |
| جوایز | نشان افتخار صلیب خدمات برجسته ستاره نقره‌ای ستاره برنزی پرپل هارت (4) مدال فرماندهی ارتش تقدیرنامه واحد ریاست‌جمهوری نشان مبارز پیاده صلیب نظامی بریتانیایی مدال نظامی شجاعت ایتالیایی |
موریس لی «فوتسی» بریت (۲۹ ژوئن ۱۹۱۹–۲۶ ۱۹۹۵)، بازیکن حرفه‌ای آمریکایی فوتبال، برندهٔ مدال افتخار جنگ دوم جهانی، بازرگان و نائب فرماندار آرکانزاس بود. وی در تیم فوتبال دیترویت لاینز در سال ۱۹۴۱ و سپس از سال ۱۹۶۷ تا سال ۱۹۷۱ در جریان فرمانداری فرماندار وینتروپ راکفلر، یازدهمین نائب فرماندار آرکانزاس بود. راکفلر و بریت از جمله نخستین جمهوری‌خواهان بودند که از دورهٔ بازسازی به بعد در دو سمت عالی‌رتبه ایالت آرکانزاس خدمت می‌کردند.
اوایل زندگی[ویرایش]
بریت، پسر موریس لی و ویرجی بریت، با نام موریس بریت در کارلیستله شهرستان لونکه در مرکز آرکانزاس بدنیا آمد.[۱] در خوردسالی خانواده‌اش از کارلیسکی به شهرستان لونکه که در همان نزدیکی واقع بود نقل مکان کرد. بریت پس از برنده شدن یک جوره بوت در یک نمایشگاه محلی در نواجوانی، لقب «فوتسی» را دریافت کرد؛ اندازه وی سیزده پا بود. بریت در سال ۱۹۳۷ به‌عنوان دانشجوی اول (دانشجوری ممتاز فارغ‌التحصیل که خطابه جشن فارغ‌التحصیلی را می‌خواند) از دبیرستان لونکه فارغ شد و وارد دانشگاه آرکانزاس در فییتویل شد که در این‌دانشگاه با اعطای بورسیه تحصیلی ورزشی در فوتبال و بسکتبال مورد حمایت قرار گرفت. وی مدرک کارشناسی خود را در رشته روزنامه‌نگاری بدست آورد و به‌محض فراغت در سال ۱۹۴۱، به عنوان ستوان دوم پیاده‌نظام از طریق سپاه آموزش افسران ذخیره در ارتش ذخیره منصوب شد. وی عضو انجمن برادری و باشگاه‌های زنان سیگما چی بود.
جنگ دوم جهانی[ویرایش]
ارتش ایالات متحده[ویرایش]
بریت در ماه دسامبر سال ۱۹۴۱ به عنوان ستوان دوم در پایگاه نظامی جوزف تی. رابنسون در نورت لیتل راک، به خدمت در زیر پرچم ارتش ایالات متحده درآمد. بریت در جریان آموزش نظامی در فورت لوئیس، واشینگتن، فورت آورد، کالیفرنیا و پایگاه نظامی فورت پیکیت در ویرجینیا، در گروهان L، گردان سوم، هنگ پیاده‌نظام سی‌ام، لشکر پیاده‌نظام سوم، گماشته شده بود. برای بریت رخصتی مقطعی برایش داده شد تا پس از فصل فوتبال سال ۱۹۴۱ پس به خدمت نظامی برگردد. بریت ابتدا در لشکر سوم پیوست و در دفاع ساحلی در ساحل غربی ایالات متحده شرکت ورزید. در ۲۳ ماه اکتبر سال ۱۹۴۲، پیاده‌نظام سی‌ام و لشکر سوم به سمت شمال آفریقا اعزام شدند.
- شمال آفریقا
در ۸ نوامبر سال ۱۹۴۲، زمانی‌که لشکر سوم پیاده‌نظام و دو لشکر دیگر ایالات متحده در جریان تهاجم فرانسه به شمال آفریقا تحت فرماندهی سرلشکر جورج اس. پتون فرمانده نیروهای غربی پیاده شد، بریت فرمانده گروه در گروهان L بود. بریت و واحد تحت فرماندهیش در ساحل شمال آفریقا در کازابلانکا مراکش تحت حمایت فرانسه، پیاده شدند.[۲] پیاده‌نظام سی‌ام در خط ساحلی فرود آمد و به سرعت کنترل جناح چپ لشکر سوم را بدست گرفت و فورت بلاندین را در جریان شلیک در نیروهای دریایی واقع در سواحل مراکش، سرکوب کرد. در ۱۱ ماه نوامبر، پیاده‌نظام سی‌ام و لشکر سوم کنترل کازابلانکا را بدست گرفت. در ماه ژانویه سال ۱۹۴۳، گردان سوم و پیاده‌نظام سی‌ام، در جریان کنفرانس کازابلانکا، به مأموریت حفاظت شخصی سر وینستون چرچیل و رئیس‌جمهور فرانکلین د. روزولت گماشته شدند. در پایان عملیات شمال آفریقا، لشکر سوم تمرینات نظامی خود را در بزرت تونس برای آمادگی تهاجم به سیسیل آغاز کرد.
در جریان تهاجم دریایی سیسیلی در ۱۰ ژوئیه سال ۱۹۴۳، بریت به خدمت خود به‌عنوان فرمانده دسته ادامه داد. گردان سوم و پیاده‌نظام سی‌ام یکی از طولانی‌ترین رژه در تاریخ نطامی مدرن را از نزدیک گلا به سمت شمال تا پارلمو، اجرا کردند. گردان سوم تنها در سه ساعت ۵۴ مایل پیاده رفت. پارلمو در ۲۲ ماه ژوئیه تصرف شد. بریت سربازان خود از طریق نبرد و رژه گسترده از پارلمو به مسینا در سیسیلی رهبری کرد.
در ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۴۳، بریت در جریان حملهٔ متفقین به ایتالیا در عملیات آبی خاکی (عملیات بهمن) در سالرنو ایتالیا شرکت ورزید. این عملیات سومین حملهٔ آبی خاکی وی در جنگ بود. بریت از پس از مجروح شدن و تخلیه فرمانده‌اش، فرماندهی گروهان L را به‌عهده گرفت. در ۲۲ سپتامبر، حمله بر آسرنو ایتالی در ده مایلی سالرنو را رهبری کرد و موقعیت شلیک مسلسل دشمن را از بین برد. پیاده‌نظام سی‌ام، آسرنو را تصرف کرد و بریت به‌خاط رشادت در عملیات رزمی نشان ستارهٔ نقره‌ای و نخستین مدال از مدال پرل هارت را دریافت کرد.[۳] در اوایل اکتبر سال ۱۹۴۳، تمامی بخش‌های جنوب ایتالیا در کنترل متفقین بود و ارتش متفقین با خط والترنو مواجه شدند، این خط دفاعی از جملهٔ نخستین خط از یک سلسله خطوط دفاعی آماده بود که سراسر ایتالیا را در بر می‌گرفت که در نتیجه آن آلمان‌ها تصمیم گرفتند عملیات خود را به تأخیر بی‌اندازند، به آهستگی عقب‌نشینی نمایند و برای تکمیل آمادگی شان برای خط زمستانی یعنی قوی‌ترین خط دفاعی آن‌ها در جنوب رم، زمان کمایی کند. بریت سربازان خود را در گذرگاه رودخانه بر روی رودخانهٔ والترنو هدایت کرد. بریت به‌خاطر عملیات‌هایش در پیتراوایرانو در ۲۹ ماه اکتبر، مدال ستاره برنزی با نشان «V» دریافت کرد. به‌خاطر عملیات‌های خارج از وظیفه در تهاجم مونته روتوندو در ۱۰ نوامبر در شمال مینیانو در مرکز ایتالیا، بریت نشان افتخار، صلیب نظامی، مدال نظامی ایتالیا برای شجاعت و ارتقای میدان نبرد درجهٔ سروانی را دریافت کرد.[۴]
بریت بخشی از تهاجم آغازین به آنزینو در ۲۲ ژانویه سال ۱۹۴۴ (نبرد آنزینو) بود. در یک مورد در ۲۳ ژانویه در رژه نظامی پونتین، بریت تمرینات کالیستنیک انجام داد تا به موقعیت شلیک مسلسل پنهان آلمانی دست یابد تا این موقعیت خود را در معرض دید قرار دهد تا نابود شود. پس از آن، واحدهای آمریکایی در منطقه تلاقی نیروها در آنجا را به نام «تقاطع بریت» یاد می‌نمودند.[۵] در عملیات آخری در ۲۲ و ۲۳ (که بازوی راست خود را از دست داد) در اراضی تسخیر شده در ساحل آنزینو در نزدیکی لاتینا،[۶] اعطای صیلب خدمات برجسته را به خاطر قهرمانی فوق‌العاده خود دریافت کرد.[۷]
بریت در ماه فوریه سال ۱۹۴۴ برای درمان پزشکی به بیمارستان عمومی لاوسون واقع آتلانتا به ایالات متحده انتقال داده شد.[۸] در حالی‌که زخم‌هایش در حال بهبود بود، در مأموریت اوراق قرضه جنگی شرکت ورزید. بریت در ۲۷ ماه دسامبر سال ۱۹۴۴ ترخیص افتخاری دریافت کرد.
موریس بریت نخستین دریافت کننده چهار نشان برتر رزمی برای شجاعت بود که در جریان جنگ دوم جهانی به یک پیاده‌نظام تفویض شد.
منابع[ویرایش]
- ↑ Ellen E. Withers (October 2, 2020). Footsie" Britt (1919–1995). The Encyclopedia of Arkansas History & Culture.
- ↑ [۱] ARMY Magazine, Association of the United States Army, May 2008, "My Favorite Lion, Maurice Britt", By Lt. Col. Jack Mason, p. 72
- ↑ [۲] ARMY Magazine, May 2008, p. 73.
- ↑ [۳] ARMY Magazine, May 2008, p.73&74. Retrieved January 16, 2014,
- ↑ [۴] ARMY Magazine, May 2008. p. 74&75.
- ↑ [۵] TracesOfWar.com
- ↑ [۶] ARMY Magazine, May 2008, p. 75. Retrieved January 16, 2014.
- ↑ [۷] ARMY Magazine, May 2008, p. 76
- Rachel O'Neal, "Arkansans pay their respects to Britt, ex-lieutenant governor", Arkansas Democrat-Gazette, ۲۹ نوامبر ۱۹۹۵
- Britt obituary information, Arkansas Democrat-Gazette, ۲۹ نوامبر ۱۹۹۵
- "Encyclopedia of Arkansas". Retrieved October 4, 2010.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
- افراد دچار قطع عضو اهل ایالات متحده آمریکا
- افسران ارتش ایالات متحده آمریکا
- اهالی شهرستان لونکه، آرکانزاس
- باپتیستهای سده ۲۰ (میلادی)
- بازیکنان بسکتبال مرد اهل ایالات متحده آمریکا
- پرسنل ارتش آمریکا در جنگ جهانی دوم
- تعمیددهندگان اهل آرکانزاس
- جمهوری‌خواهان اهل آرکانزاس
- درگذشتگان ۱۹۹۵ (میلادی)
- دریافتکنندگان ستاره نقره‌ای
- دریافتکنندگان صلیب خدمات برجسته (ایالات متحده)
- دریافتکنندگان نشان افتخار ارتش ایالات متحده
- دریافتکنندگان نشان افتخار جنگ جهانی دوم
- زادگان ۱۹۱۹ (میلادی)
- سیاستمداران سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا
- کارآفرینان سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا
- معاونان فرماندار آرکانزاس
- نظامیان اهل آرکانزاس
- ورزشکاران اهل لیتل راک، آرکانزاس