ملوک شبانکاره
ملوک شبانکاره حکومتی پادشاهی در منطقه دارابگرد بود که از سال ۴۴۸ تا سال ۷۵۶ قمری بر بخش‌هایی از جنوب ایران به مرکزیت ایگ حکومت می‌کرد. این دودمان سرانجام به دست آل مظفر برچیده شد.
پیشینه[ویرایش]
تبار حاکمان شبانکاره به گفته نویسنده مجمع‌الانساب شبانکاره به اردشیر [بن بابک] می‌رسید و «آن‌ها از نژاد پارس بوده و به ولایت فارس می‌زیسته‌اند و سبب تسمیه ایشان به شبانکاره، اشتغال طوایف تحت امرشان به گله داری و شبانی بوده‌است.»[۱] به گفته ابن بلخی شبانکاره‌ها پس از حمله اعراب به ایران، به کوه‌ها پناه بردند و به گوسفندداری پرداختند. آن‌ها سرانجام در دوره باکالیجار دارابگرد را تسخیر کردند. او تیره‌های شبانکاره را اسماعیلیان، رامانیان، کرزوبیان، مسعودیان و شکانیان معرفی می‌کند و ملوک شبانکاره را از تیره اسماعیلیان و از نوادگان اردشیر ساسانی می‌داند.[۲]
فهرست ملوک[ویرایش]
ملوک شبانکاره که ۱۵ تن بوده‌اند به ترتیب زیر حکومت کرده‌اند (قمری):
- فضلویه (۴۵۹–۴۴۸)
- نظام‌الدین یحیی بن حسن (؟ -۴۵۹)
- نظام‌الدین محمودبن نظام الدین یحیی (؟ -؟)
- قطب‌الدین مبارز از (۶۲۴-؟)
- ملک مظفرالدین محمد بن المبارز (۶۵۸–۶۲۴)
- قطب‌الدین مبارز بن ملک مظفرالدین (۶۵۹–۶۵۸)
- نظام‌الدین حسن بن محمد مظفرالدین (۶۶۲–۶۵۹)
- نصره‌الدین ابراهیم بن محمد مظفرالدین (۶۶۴–۶۶۲)
- جلال‌الدین طیب شاه (۶۸۱–۶۶۴)
- بهاالدین اسماعیل (۶۸۸–۶۸۱)
- نظام‌الدین حسن بن طیب شاه (۷۲۵–۶۸۸)
- نصره‌الدین ابراهیم بن اسماعیل (؟ -۷۲۵)
- ملک رکن‌الدین حسن بن اسماعیل (۷۳۵-؟)
- تاج‌الدین جمشید بن اسماعیل (۷۴۲–۷۳۵)
- ملک اردشیر (۷۵۶–۷۴۲)
منابع[ویرایش]
- ↑ تاریخ ص ۱۶۸
- ↑ ابن بلخی، فارسنامه، ۱۶۴.
- جمشید صداقت کیش
- سرانجام کردان فارس
- کردان شبانکاره
- علیرضا رمضانی تاریخ شبانکاره