ملا علی نوری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ملا علی نوری مازندرانی اهل قریه «کنگرچال» در سرحدّ نور و لیتکو[۱] (درگذشته ۱۲۴۶ ق در حدود صد سالگی) از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی متأخر (در حکمت متعالیه) و عالم اسلامی قرون ۱۲ و ۱۳ ه.ق پدرش جمشید نوری مازندرانی بود. وی از شاگردان فلسفی آقامحمد بیدآبادی حکیم و عارف قرن ۱۲ق بود. ملا عبدالله زنوزی (مروج مکتب فلسفی تهران)، سید ابوالقاسم دهکردی و ملاهادی سبزواری (صاحب منظومه) از شاگردان ملای نوری بودند. ملای نوری را بواسطه شاگردی بیدآبادی احیاگر حکمت صدرایی می‌نامند. آثار او بیشتر شرح و دفاعیات مکتب ملاصدراست.[۲]
اشعار[ویرایش]
وی را نیز اشعاریست از جمله از دوبیی‌های از اوست:[۳]
- زتنها گر کسی تنها نشیند
- نشیند با خدا هرجا نشیند
- زخود تنها نشین نوری که سهل است
- اگر تنها کس از تنها نشیند
***
- هر آه که بود در دل ما
- برقی شد و سوخت حاصل ما
- راز دل ما نمی‌شود فاش
- تا لاله بروید از گل ما
منابع[ویرایش]
- ↑ هزار و یک کلمه، حسن حسن‌زاده آملی، ج3، ص77
- ↑ http://mobahesat.ir/3257
- ↑ ملاعلی نوری مازندرانی (اصفهانی) دائرةالمعارف طهور
