معناشناسی منطقی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

معناشناسی منطقی (انگلیسی: Logical semantics)، بخشی از معناشناسی صوری است که از معنی‌شناسی زبان‌های صوری برای مطالعهٔ معنی در زبان‌های طبیعی بهره می‌گیرد.

زبان ابزاری برای ارجاع به جهان خارج[ویرایش]

معناشناسان منطقی زبان را ابزاری برای ارجاع به جهان خارج در نظر می‌گیرند.

در این نوع معنی‌شناسی سعی بر آن است تا با توجه به موقعیت جهان خارج، صدق یا کذب، یا به عبارت دقیق تر، ارزش صدق (truth value) هر جملهٔ زبان تعیین شود.[۱]

همبستگی زبان[ویرایش]

معناشناسی منطقی به برتری همبستگی زبان، اندیشه، معنا و جهان می‌پردازد و نتیجه آن، دستیابی به ساحت ایدئال معناست.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. کورش صفوی، فرهنگ معنی‌شناسی، فرهنگ معاصر، تهران ۱۳۸۴
  2. علیرضا فرجی (تیر ۱۴۰۰معناشناسی منطقی گفتار و گذار به جهان اینترسابجکتیو در پدیدارشناسی هوسرل، حکمت و فلسفه، دوره ۱۷، شماره ۶۶

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

https://logicalstudy.ihcs.ac.ir/article_6070.html معرفی معناشناسی‌های مختلف برای منطق شهودی