مرد تنها (فیلم ۱۹۸۴)
| مرد تنها | |
|---|---|
 پوستر اصلی | |
| کارگردان | آرتور هیلر |
| فیلمنامهنویس | نیل سایمون |
| بازیگران | استیو مارتین چارلز گرودین جودیت آیوی استیو لارنس روبین داگلاس |
| موسیقی | جری گلدسمیت |
| فیلمبردار | ویکتور جی کمپر |
| تدوینگر | راجا گاسنل ویلیام اچ. رینولدز |
| توزیعکننده | یونیورسال پیکچرز |
تاریخهای انتشار |
|
مدت زمان | ۹۰ دقیقه |
| کشور | ایالات متحده آمریکا |
| زبان | انگلیسی |
| فروش گیشه | ۵٬۷۱۸٬۵۷۳ دلار |
مرد تنها (به انگلیسی: The Lonely Guy) یک فیلم سینمایی کمدی رمانتیک آمریکایی محصول سال ۱۹۸۴ به کارگردانی آرتور هیلر است. در این فیلم بازیگرانی همچون استیو مارتین، چارلز گرودین، جودیت آیوی، استیو لارنس، روبین داگلاس، مرو گریفین و اندی گارسیا ایفای نقش کردهاند.
مارتین نقش نویسندۀ کارت تبریک را بازی میکند که دورهای از بدشانسی را با زنان سپری میکند. او در اوج استیصال، کتابی با عنوان راهنمای مرد تنها مینویسد که زندگیاش را دگرگون میکند. در این فیلم همچنین چارلز گرودین، جودیت آیوی و استیو لارنس به ایفای نقش پرداختهاند و مرو گریفین، دکتر جویس برادرز و لونی اندرسون نیز در آن حضور افتخاری دارند. ترانۀ اصلی فیلم، «عشق بیخبر میآید» (Love Comes Without Warning)، را گروه امریکا اجرا کرده است.
داستان
[ویرایش]وقتی لری هاباردِ کمرو، که نویسندۀ کارت تبریک است، دوستدخترش دانیل را در تختخواب با مرد دیگری میبیند، ناچار میشود زندگی تازهای را به عنوان یک «مرد تنها» آغاز کند. لری با مرد تنهای دیگری به نام وارن دوست میشود که به فکر خودکشی است. لری پس از گذراندن دورهای از بدشانسی وحشتناک با زنان، با آیریس آشنا میشود که پیش از این با «مردهای تنها» قرار گذاشته است. آیریس شمارۀ تلفنش را به لری میدهد، اما لری به دلیل چند اتفاق ناگوار، مدام آن را گم میکند. وقتی وارن تصمیم میگیرد از پل منهتن خود را به پایین پرت کند، لری برای متوقف کردن او میرود. لری با دیدن آیریس در مترو، با اسپری رنگ روی دیوار مینویسد که او را روی پل ملاقات کند و آن دو مانع از پریدن وارن میشوند و این ماجرا به نخستین قرار ملاقاتشان میانجامد. آیریس توضیح میدهد که شش بار ازدواج کرده و بیشتر همسرانش «مردهای تنهایی» بودهاند که او را ترک کردهاند و اغلب مشکلی (مانند قمار) داشتهاند. آیریس با وجود آنکه عاشق لری شده، دربارۀ ادامۀ رابطه مطمئن نیست و به همین دلیل آن را تمام میکند. لری در نهایت استیصال، کتابی با عنوان راهنمای مرد تنها مینویسد که به موفقیتی چشمگیر دست مییابد و او را به تجربۀ کاملاً متفاوتی از زندگی پرتاب میکند. او ثروتمند و مشهور میشود و حتی رابطهاش با آیریس میتواند بر پایهای نو آغاز شود. متأسفانه، ناامنیهای آیریس بازمیگردد و میگوید که لری حالا دیگر برای او زیادی خوب است. او دو بار لری را ترک میکند: یک بار پس از آنکه سعی میکنند با هم باشند و بار دیگر وقتی در یک کشتی تفریحی به هم برمیخورند؛ جایی که آیریس عاشق دوست دیگر لری، یعنی جک، میشود. جک و آیریس با هم ازدواج میکنند، با وجود آنکه لری در شهر میدود، از پل کوئینزبورو عبور میکند، از یک پلیس راهنمایی و رانندگی کمک میخواهد و تصادفاً مراسم عروسی دیگری را در کلیسایی دیگر به هم میزند. در چرخشی کنایهآمیز، این بار لری است که میخواهد از روی پل بپرد، نه وارن. وارن به لری اطمینان میدهد که او نیز همانند خودش، کسی را پیدا خواهد کرد. درست وقتی لری آرزو میکند که بازی سرنوشت زنی را که دوست دارد به او بازگرداند، آیریس از روی پل در آغوش او میافتد. سپس آنها با دوستدختر جدید وارن ملاقات میکنند که معلوم میشود دکتر جویس برادرز است. لری میگوید که باور نمیکند اوضاع چقدر خوب تمام شده و چهار نفرشان به یک قرار ملاقات دو زوجی میروند.
بازیگران
[ویرایش]- استیو مارتین در نقش لری هابارد
- چارلز گرودین در نقش وارن ایوانز
- جودیت آیوی در نقش آیریس
- استیو لارنس در نقش جک فنویک
- رابین داگلاس در نقش دانیل
- مرو گریفین در نقش خودش
- جویس برادرز در نقش خودش
- بو استار در نقش پلیس دوم
- جولی کی. پین در نقش مسئول بنگاه املاک
- راجر رابینسون در نقش سرپرست نویسندگان کارت تبریک
- نیکلاس مله در نقش maître d’ (سرمیزبان رستوران)
- لونی اندرسون در نقش خودش ((ذکرنشده در عنوانبندی))[نیازمند منبع]
- هانت بلاک در نقش همراه لوئیز در قرار ملاقات
تولید
[ویرایش]قرار بود در صحنۀ رستوران، پیشخدمتی با یک ارۀ برقی حضور داشته باشد که میز دونفره را به دو نیم کند، اما کسی فراموش کرده بود ارۀ برقی را بیاورد.[۱] صحنهای که در آن استیو مارتین از پل خیابان ۵۹ به سمت کوئینز میدود، در همان مکان فیلمبرداری شد و مارتین (که در زندگی واقعی نیز دونده بود) این مسیر را دوید. او دویدن را از سمت منهتنِ پل آغاز کرد و سپس (از لاین وسط) تا کوئینزبورو پلازا دوید و پس از آن به سمت آستوریا تغییر مسیر داد. مارتین از زیر خط مرتفع قطار N/W عبور کرد، به خیابان سیویکم رفت، در تقاطع خیابان سیویکم و خیابان نیوتاون با یک افسر پلیس برخورد کرد و تمام مسیر را تا خیابان بیستوهشتم و خیابان سیویکم ادامه داد. اگرچه این صحنه در تدوین نهایی به صورت نامنظم نمایش داده میشود، مارتین در نهایت وارد کلیسای قدیمی (که هنوز پابرجاست[نیازمند منبع]) در شمارۀ ۵۱ خیابان سیویکمِ آستوریا میشود — و تنها آنجاست که میفهمد عروسی اشتباهی را به هم زده است.[نیازمند منبع]
بازخوردها
[ویرایش]راجر ایبرت به فیلم ۱.۵ از ۴ ستاره داد و آن را «یک جان کندن کسالتبار در میان موقعیتهای عبوس» نامید که «اجرای بیروح مارتین، زمانبندی اندکی نامتعادل او و تواناییاش در به معذوریت واداشتن تماشاگر با چاپلوسی خودتخریبگرانهاش، آن را بدتر نیز کرده است.»[۲] جین سیسکل از شیکاگو تریبون امتیاز ۳ از ۴ ستاره را به فیلم داد و نوشت که فیلم «با چنان امیدواریای آغاز میشود و حال و هوای ابلهانۀ غمانگیزش را برای مدتی طولانی حفظ میکند که حیف است ببینیم در پایان انرژیاش تمام میشود.» او توضیح داد که فیلم نتوانسته است موضوع شهرت لری به عنوان یک نویسندۀ پرفروش را به جایی برساند.[۳] جنت مسلین از نیویورک تایمز اظهار داشت: «فیلم به هر دری میزند و در نهایت به حالتی از استیصال آشفته ختم میشود.»[۴] کوین توماس از لس آنجلس تایمز نوشت که «'مرد تنها' فیلمی است که انگار تا ابد در جستوجوی لحن درست است» و «طنز آن در بهترین حالت، ضعیف است.»[۵] ورایتی آن را «طبیعیگرایانهترین و در عین حال، کمخندهدارترین کمدی استیو مارتین تا به امروز» اعلام کرد و افزود: «ناگزیر، چند خندۀ خوب اینجا و آنجا پیدا میشود، اما سکوت مرگبار میان آنها بسیار طولانیتر از کارهای قبلی مارتین است.»[۶] پالین کیل از نیویورکر فیلم را اینگونه توصیف کرد: «در مجموع دوستداشتنی است، اما به شما حسی میدهد که انگار در حال تماشای تلویزیون هستید... احساس کردم که هیلر یک فیلمنامۀ کمدی را شخم میزند و چه شوخیها بگیرند و چه نگیرند، آن را با جدیت و طبق برنامه فیلمبرداری میکند.»[۷] این فیلم در راتن تومیتوز بر اساس ۲۲ نقد، امتیاز ۵۰٪ را به خود اختصاص داده است.[۸] در متاکریتیک، فیلم بر اساس نقد ۱۰ منتقد، امتیاز ۴۵٪ را کسب کرده است که نشاندهندۀ «نقدهای متوسط یا ضد و نقیض» است.[۹]
منابع
[ویرایش]- ↑ Gene Siskel (November 23, 1986). "BACK IN THE SADDLE AGAIN". Chicago Tribune.
is missing one of the best bits that was written
- ↑ Ebert, Roger. "The Lonely Guy". RogerEbert.com. Retrieved March 31, 2019.
- ↑ Siskel, Gene (January 30, 1984). "'Lonely Guy' starts funny, loses spunk at the end". Chicago Tribune. Section 5, p. 5.[منبع بهتری نیاز است]
- ↑ Maslin, Janet (28 January 1984). "SCREEN: 'LONELY GUY,' STARRING STEVE MARTIN". The New York Times.
- ↑ Thomas, Kevin (January 31, 1984). "Feeble Humor in 'The Lonely Guy'". Los Angeles Times. Part VI, p. 6.[منبع بهتری نیاز است]
- ↑ Variety Staff (Dec 31, 1983). "The Lonely Guy". Variety.
- ↑ Kael, Pauline (February 20, 1984). "The Current Cinema". The New Yorker. 113.[منبع بهتری نیاز است]
- ↑ "The Lonely Guy". Rotten Tomatoes. Retrieved April 1, 2024.
- ↑ "The Lonely Guy". Metacritic. Retrieved 2021-12-12.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «The Lonely Guy». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۳ آوریل ۲۰۲۱.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- مرد تنها در بانک اطلاعات اینترنتی فیلمها (IMDb)
- مرد تنها در راتن تومیتوز
- مرد تنها در باکس آفیس موجو
 | این یک مقالهٔ خرد فیلم است. میتوانید با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |
- فیلمهای ۱۹۸۴ (میلادی)
- فیلمها به زبان انگلیسی
- آثار موسیقی جری گلدسمیت
- فیلمنامههای نیل سایمون
- فیلمها به کارگردانی آرتور هیلر
- فیلمهای ایالات متحده آمریکا
- فیلمهای رمانتیک کمدی ۱۹۸۴ (میلادی)
- فیلمهای رمانتیک کمدی آمریکایی
- فیلمهای فیلمبرداری شده در نیویورکسیتی
- فیلمهای واقعشده در نیویورک سیتی
- فیلمهای یونیورسال پیکچرز
- فیلمهای آمریکایی دهه ۱۹۸۰ (میلادی)