ماریا بئاتریس ساووی
| ماریا بئاتریسِ ساووی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| دوشس مودنا و رجیو | |||||
 | |||||
| همسر حاکم و دوشس مودنا و رجیو | |||||
| تصدی | ۱۴ ژوئیه ۱۸۱۴ – ۱۵ سپتامبر ۱۸۴۰ | ||||
| زاده | ۶ دسامبر ۱۷۹۲ تورین، ایتالیا | ||||
| درگذشته | ۱۵ سپتامبر ۱۸۴۰ (۴۷ سال) استان پادووا، پادشاهی لومباردی-ونتیا | ||||
| همسر(ان) | فرانسیس چهارم، دوک مودنا (ا. ۱۸۱۲) | ||||
| فرزند(ان) |
| ||||
| |||||
| خاندان | دودمان ساووی | ||||
| پدر | ویکتور امانوئل یکم | ||||
| مادر | ماریا ترزای اتریش | ||||
ماریا بئاتریسِ ساووی (انگلیسی: Maria Beatrice of Savoy؛ ۶ دسامبر ۱۷۹۲ – ۱۵ سپتامبر ۱۸۴۰) با نام اصلی ماریا بئاتریس ویتوریا جوزپینا اشراف‌زادۀ اهل ایتالیا بود. او از طریق ازدواج با فرانسیس چهارم، دوک مودنا، لقب «دوشس مودنا» را دریافت کرد.
زندگی‌نامه
[ویرایش]کودکی
[ویرایش]ماریا بئاتریس در ۶ دسامبر ۱۷۹۲ در تورین به دنیا آمد.[۱] او بزرگ‌ترین دختر ویکتور امانوئل یکم دوک آئوستا و همسرش ماریا ترزا از اتریش بود.[۲] پدرش در سال ۱۸۰۲ زمانی که چارلز امانوئل چهارم استعفا داد، به‌طور غیرمنتظره‌ای پادشاه ساردینیا شد.
پدر بزرگ مادری او فردیناند کارل آرشیدوک اتریش و مادر بزرگ مادری او ماریا بئاتریس دِسته، دوشس ماسا بودند. فردیناند سومین، پسر فرانتس یکم امپراتور مقدس روم و ماریا ترزا از اتریش بود. ماریا بیتریس بزرگ‌ترین دختر ارکوله سوم دِست و ماریا ترزا پرنسس کارارا بود.
ماریا بئاتریس در دسامبر ۱۷۹۸، به همراه والدین و دایی‌های خود از تورین فرار کردند تا از درگیری‌های خطرناک ناشی از جنگ‌های انقلابی فرانسه و جنگ‌های ناپلئونی بگریزند. آنها به پارما و سپس به فلورانس رفتند و در نهایت در ساردینیا آخرین قلمروی تحت سلطه پادشاهی ساردینیا مستقر شدند. ماریا بئاتریس بیشتر زمان خود را در ۱۳ سال آتی در کالیاری سپری کرد.
ازدواج
[ویرایش]ماریا بئاتریس در ۲۰ ژوئن ۱۸۱۲، با دایی مادری‌اش فرانسیس، آرشیدوک اتریش-استه ازدواج کرد.[۳] به دلیل رابطه خانوادگی نزدیک آنها، پاپ پیوس هفتم مجوز ویژه‌ای برای این ازدواج صادر کرد.
این زوج در ۱۵ ژوئیه ۱۸۱۳ ساردینیا را ترک کردند و به زاکینتوس رفتند و سپس به تریسته در کنار شرقی دریای آدریاتیک سفر کردند و در نهایت از طریق خشکی به وین رسیدند.
دوشس مودنا
[ویرایش]در ۱۴ ژوئیه ۱۸۱۴ شوهر ماریا بئاتریس به فرانسیس چهارم، دوک مودنا، رجو نل امیلیا و میراندولا تبدیل شد و بدین ترتیب ماریا بئاتریس به مقام «دوشس مودنا» ارتقا یافت. در زمان حمله ژواکیم مورا در جنگ صدروزه آنها از بیم جان خود از مودنا فرار کردند و تا ۱۵ مه ۱۸۱۵ به خانه و کاشانۀ خود بازنگشتند.
با آغاز انقلاب، ماریا بئاتریس مجدداً در ۵ فوریه ۱۸۳۱ مجبور به فرار از مودنا شد، اما با کمک نظامی امپراتوری اتریش، خانواده دوک توانستند پس از یک سال مجددا به محل استقرار و حاکمیت خود بازگردند.
ماریا بئاتریس در ۱۵ سپتامبر ۱۸۴۰ به علت نارسایی قلب در کاستلو دل کاتایو درگذشت.[۱] جسد او در کلیسای سان وینچنتسو در مودنا نگهداری می‌شود. او یک بانوی اشرافی دارندهٔ «نشان صلیب ستاره‌دار اتریش» بود.
ادعاهای یعقوبی سلطنت بریتانیا
[ویرایش]ماریا بئاتریس از طریق خاندان پدرش ادعای یعقوبی تاج و تخت‌های انگلستان، اسکاتلند و ایرلند را به ارث برد، اما مانند دیگر مدعیان غیر استوارتی (خانواده سلطنتی قدیم انگلستان)، هیچگاه ادعای سلطنت خود را مطرح نکرد. اگر او موفق به رسیدن به تاج و تخت سلطنت می‌شد، به عنوان مری دوم یا سوم شناخته می‌شد.[الف]
فرزندان
[ویرایش]حاصل ازدواج ماریا بئاتریس چهار فرزند سلطنتی بود:
- ماریا ترزا، آرشیدوشس اتریش-استه (۱۴ ژوئیه ۱۸۱۷ – ۲۵ مارس ۱۸۸۶) که با هانری، کنت شامبور ازدواج کرد.
- فرانسیس پنجم، دوک مودنا (۱ ژوئن ۱۸۱۹ – ۲۰ نوامبر ۱۸۷۵)، با پرنسس آدلگونده از بایرن ازدواج کرد.
- فردیناند کارل ویکتور، آرشیدوک اتریش-استه (۲۰ ژوئیه ۱۸۲۱ – ۱۵ دسامبر ۱۸۴۹)، با آرشیدوشس الیزابت فرانسیسکا از اتریش (دختر آرشیدوک یوزف آنتون از اتریش و همسر سومش دوشس ماریا دوروتئا از وورتمبرگ) ازدواج کرد.
- آرشیدوشس ماریا بیتریکس از اتریش-استه (۱۳ فوریه ۱۸۲۴ – ۱۸ مارس ۱۹۰۶)، با خوآن، کنت مونتیسون ازدواج کرد.
یادداشت‌ها
[ویرایش]- ↑ ماریا بئاتریس (مری سوم و دوم) و نوه‌اش ماریا ترزای اتریش-استه (مریم چهارم و سوم) به این ترتیب شماره‌گذاری شدند، زیرا برخی از یعقوبی‌ها، الیزابت یکم انگلستان را به عنوان ملکه نامشروع، و بنابراین ملکه مری اسکاتلند را ملکهٔ دوم مشروع و قانونی پس از مرگ مری یکم می‌دانند.
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Hugh Montgomery-Massingberd (1977). Burke's Royal Families of the World (به انگلیسی). Internet Archive. Burkes Peerage Limited. p. 364.
- ↑ The Annual Register, or A View of the History and Politics of the Year 1846. London, UK: F. & J. Rivington. 1847. p. 239.
- ↑ Venning, Timothy (2023-06-30). A Compendium of World Sovereigns: Volume III Early Modern (به انگلیسی). Taylor & Francis. pp. 13–14. ISBN 978-1-000-86452-6.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
