فلفل دلمه‌ای
| فارسی | English | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
فلفل دلمه‌ای نوعی فلفل از خانواده سیب‌زمینیان که به رنگهای قرمز، زرد، سبز و نارنجی یافت می‌شود. از ویژگیهای آن این است که به تندی دیگر گونه‌های فلفل نیست. به همین دلیل در انگلستان و ایرلند «فلفل شیرین» نیز نامیده می‌شود. این گیاه بومی مکزیک، آمریکای مرکزی و شمال آمریکای جنوبی است. دانهٔ این گیاه در سال ۱۴۹۳ به اسپانیا حمل شد و از آنجا به سراسر اروپا، آسیا و آفریقا گسترش یافت. امروزه چین و پس از آن مکزیک و اندونزی بزرگترین تولیدکنندهٔ فلفل در جهان هستند. نام گمراه کنندهٔ فلفل به اشتباه توسط کریستف کلمب هنگام برگشت به اروپا به این گیاه داده شد. چرا که در آن زمان به هر ادویه ای که طعم تندی داشت فلفل اطلاق می‌شد. خواص دارویی[ویرایش]تحقیقات نشان داده‌است که کاپسی سین (capsaicin) موجود در فلفل، باعث کاهش بروز زخم معده می‌شود[نیازمند منبع]. کاپسی سین، موجب افزایش جریان خون در قسمت مخاطی معده و تولید موکوس به وسیلهٔ دیوارهٔ معده می‌شود، بنابراین بافت معده در برابر ترشح اسید معده مصون باقی می‌ماند. مطالعات نیز دیده شده‌است که خوردن ۲۰ گرم فلفل، درست ۳۰ دقیقه قبل از خوردن یک عدد آسپیرین، از اثرات مخرب این دارو بر بافت معده و دوازدهه، در اثر مصرف طولانی مدت آن جلوگیری می‌کند [نیازمند منبع]. افرادی که طولانی مدت الکل مصرف می‌کرده‌اند، اگر عادت به خوردن فلفل نیز داشته‌اند، بافت معده‌شان کمترین آسیب را دیده‌است. در حالی که بسیاری از مردم به غلط تصور می‌کنند، فلفل می‌تواند ناراحتی‌های معده را تشدید کند. فلفل داروی ضد سرطان است. از فلفل می‌توان در درمان سرطان و حتی برای پیشگیری از ابتلاء به این بیماری استفاده کرد. تحقیقات نشان داده‌اند کپساسین موجود در فلفل، به عنوان یک ترکیب ضد سمی عمل کرده و مانع از فعالیت ترکیبات سرطان زا در بدن می‌شود و از تشکیل تومورهای بدخیم در بدن جلوگیری می‌کنند. به علاوه، این سبزی سرشار از ترکیبات آنتی‌اکسیدانی مثل ویتامین C و کاروتن است، طوری که در ۱۰۰ گرم فلفل دلمه‌ای قرمز یا سبز و فلفل معمولی خام به ترتیب ۱۴۰، ۱۲۰ و ۱۲۰ میلی‌گرم ویتامین C و ۳۸۴۰، ۲۶۵ و ۱۷۵ میکروگرم بتاکاروتن وجود دارد. اثر فلفل در سرماخوردگی: وجود مقادیر فراوان ویتامین C در فلفل دلمه‌ای باعث شده این سبزی برای درمان سرماخوردگی مفید باشد. طوری که مصرف مرتب این سبزی در برنامهٔ غذایی، هم شدت و هم طول دوران سرماخوردگی را کاهش می‌دهد. یک عدد فلفل دلمه‌ای ۳۰۰ درصد نیاز روزانه ما به ویتامین C را تأمین می‌کند و میزان زیادی ویتامین A و بتاکاروتن به بدن می‌رساند. این فلفل دوست قلب و سلامت و ضد پیری است به علاوه این سبزی دارای خواص ضدعفونی کنندگی نیز هست. کپساسین موجود در فلفل، به خصوص در فلفل معمولی، ترکیب شیمیایی دارد که موجب تحریک سیستم ایمنی شده و به این سیستم در حمله به عوامل عفونی کمک می‌کند. به علاوه، این ترکیبات موجب تحریک معده برای ترشح اسید می‌شود، بنابراین افرادی که در برنامهٔ غذایی شان به‌طور مرتب از این سبزی استفاده می‌کنند، کمتر به بیماری‌های عفونی مبتلا می‌شوند. در بعضی موارد استفاده از مشتقات این سبزی بر روی پوست می‌تواند سبب عوارض و حساسیتهایی شود از این رو به افراد توصیه می‌شود که در مصرف اینگونه مشتقات بر روی پوست دقت بیشتری اعمال کنند. نگارخانه[ویرایش]جستارهای وابسته[ویرایش]منابع[ویرایش]پیوند به بیرون[ویرایش]
|
The bell pepper (also known as sweet pepper, pepper or capsicum) /ˈkæpsɪkəm/[1] is a cultivar group of the species Capsicum annuum.[2] Cultivars of the plant produce fruits in different colors, including red, yellow, orange, green, white, and purple. Bell peppers are sometimes grouped with less pungent pepper varieties as "sweet peppers". Peppers are native to Mexico, Central America, and northern South America. Pepper seeds were imported to Spain in 1493, and from there, spread to Europe and Asia. China is the world's largest pepper producer. Preferred growing conditions for bell peppers include warm, moist soil in a temperate range of 21 to 29 °C (70 to 84 °F).[3] NomenclatureThe misleading name "pepper" was given by Europeans when Christopher Columbus brought the plant back to Europe. At that time, black pepper (peppercorns), from the unrelated plant Piper nigrum originating from India, was a highly prized condiment; the name "pepper" was at that time applied in Europe to all known spices with a hot and pungent taste and was therefore naturally extended to the newly discovered genus Capsicum. The most commonly used alternative name of the plant family, "chile", is of Mexican origin, from the Nahuatl word chilli. Botanically speaking, bell peppers are fruits; however, they are considered vegetables in culinary contexts. The bell pepper is the only member of the genus Capsicum that does not produce capsaicin, a lipophilic chemical that can cause a strong burning sensation when it comes in contact with mucous membranes. The lack of capsaicin in bell peppers is due to a recessive form of a gene that eliminates capsaicin and, consequently, the "hot" taste usually associated with the rest of the genus Capsicum. This recessive gene is overwritten in the Mexibelle pepper, a hybrid variety of bell pepper that produces small amounts of capsaicin (and is thus mildly pungent). Sweet pepper cultivars produce non-pungent capsaicinoids.[4] The terms "bell pepper" (US), "pepper" (UK), and "capsicum" (Pakistan, India, Australia, and New Zealand) are often used for any of the large bell-shaped vegetables, regardless of their color. In British and Canadian English, the vegetable is simply referred to as a "pepper", or additionally by color (as in the term "green pepper", for example), whereas in the United States and Malaysia, they are usually referred to as "bell peppers". In the Midland region of the U.S., bell peppers are sometimes called "mangoes."[5] Canadian English uses both "bell pepper" and "pepper" interchangeably. In some languages, the term "paprika", which has its roots in the word for pepper, is used for both the spice and the fruit – sometimes referred to by their color (e.g., "groene paprika", "gele paprika", in Dutch, which are green and yellow, respectively). The bell pepper is called "パプリカ" (papurika) or "ピーマン" (piiman, from Portuguese pimentão) in Japan.[6] In Switzerland, the fruit is mostly called "peperone", which is the Italian name of the fruit. In France, it is called "poivron", with the same root as "poivre" (meaning "pepper") or "piment". In Spain it is called "pimiento", which would be the masculine form of the traditional spice, "pimienta". In South Korea, the word "피망" (pimang from the Japanese "ピーマン" (piiman)) refers to green bell peppers, whereas "파프리카" (papeurika from paprika) refers to bell peppers of other colors. In Sri Lanka, the fruit used as a vegetable is called "maalu miris". Colors
Peppers in five colors (Banana peppers are second from the left)
The most common colors of bell peppers are green, yellow, orange and red. More rarely, brown, white, lavender, and dark purple peppers can be seen, depending on the variety. Most typically, unripe fruits are green or, less commonly, pale yellow or purple. Red bell peppers are simply ripened green peppers,[7] although the Permagreen variety maintains its green color even when fully ripe. As such, mixed colored peppers also exist during parts of the ripening process. Green peppers are less sweet and slightly more bitter than yellow or orange peppers, with red bell peppers being the sweetest. The taste of ripe peppers can also vary with growing conditions and post-harvest storage treatment; the sweetest fruits are allowed to ripen fully on the plant in full sunshine, while fruit harvested green and after-ripened in storage is less sweet.[citation needed] Nutritional value
Bell peppers contain 94% water, 5% carbohydrates, and negligible fat and protein (table). They are rich sources of vitamin C, containing 97% of the Daily Value (DV) in a 100 gram reference amount (table). Red bell peppers have more vitamin C content than green bell peppers.[8] Vitamin B6 is moderate in content (17% DV), with no other micronutrients having significant amounts of the DV (table). ProductionChina is the world's largest producer of bell peppers, followed by Mexico, Turkey, Indonesia, and the United States.[9] Gallery
See also
References
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_Flower.jpg?match=en)
_Flower.jpg)
