فعل ناگذرا

فعل ناگُذرا یا فعل لازم فعلیست که به مفعول نیازی نداشته باشد و برای کامل شدن معنی جمله‌ای که در آن قرار گرفته فقط نیاز به نهاد باشد. مانند آمدن (پرویز [نهاد] آمد [فعل]). برعکس فعل‌های ناگذرا، فعل‌های گذرا (متعدی) برای کامل شدن معنی، به مفعول نیاز دارند. مانند: آوردن (پرویز [نهاد] گل [مفعول] را [نشانه مفعولی] آورد [فعل].)

فعل‌های لازم به مفعول، متمم یا مسند نیاز ندارند. کاربرد این نقش ها به همراه فعل ناگذرا اشتباهست. فعل‌های ناگذرا بیشتر فعل‌هائی هستند که نشان‌دهندهٔ عملیست که طی آن نوعی تغییر در وضعیت و خصوصیات فاعل به وجود می‌آورد. به‌طور مثال نشستن و برخاستن که تغییر وضعیت او را نشان می‌دهد.

نمونه فعل‌های ناگذرا: رفتن، آمدن، نشستن، برخاستن، خوابیدن، دویدن، چرخیدن

فعل از لحاظ ساختمان در ادبیات فارسی دارای چهار گونه دیگر نیز هست.

فعل ناگذرای یک‌شخصه

فعل ناگذرای یک‌شخصه مفعول پذیر نیست و بیشتر به صورت سوم شخص بکار می‌رود و بجای شناسه یکی از ضمایر متصل (پی‌بست‌های) ـَم، ـَت، ـَش، -ِمان، ـِتان، ـِشان، شخص فعل را نشان می‌دهد که به آخر اسم قبل از فعل اضافه می‌شود.

نمونه: خوشم آمد.

به فعل ناگذرای یک‌شخصه، فعل مرکب پی‌بستی هم می‌گویند.

جستارهای وابسته

• فعل گذرا