عیسی‌باغ
مختصات: ۳۷°۰۶′شمالی ۵۷°۳۰′شرقی / ۳۷٫۱°شمالی ۵۷٫۵°شرقی
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | خراسان شمالی |
| شهرستان | اسفراین |
| بخش | بخش بام و صفی‌آباد |
| دهستان | بام |
| جمعیت | ۴۵ نفر (سرشماری ۹۵) |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۲۴۹متر |
| اطلاعات روستایی | |
| کد آماری | ۱۲۵۷۵۳ |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۵۸۵۷۷۳ |
روستای عیس باغ یکی از روستاهای بخش بام و صفی‌آباد در شهرستان اسفراین استان خراسان شمالی است. این روستا در دهستان بام قرار دارد.
محتویات
- ۱ جغرافیای روستا
- ۲ کوه‌های روستا
- ۳ آب و هوای روستا
- ۴ پوشش گیاهی روستا
- ۵ محیط زیست وزندگی جانورشناسی روستا
- ۶ پرندگان
- ۷ خزندگان
- ۸ محصولات روستا
- ۹ مردمشناسی
- ۱۰ دین، مذهب و عقاید
- ۱۱ پوشاک
- ۱۲ هنرهای سنتی و صنایع ساکنین روستا
- ۱۳ معادن
- ۱۴ غذاهای محلی روستا
- ۱۵ مشاغل
- ۱۶ جاذبه‌های گردشگری
- ۱۷ نگارخانه
- ۱۸ پانویس
- ۱۹ منابع
جغرافیای روستا[ویرایش]
موقعیت و تاریخچه[ویرایش]
وجه تسمیه[ویرایش]
در مورد وجه تسمیه این روستا اطلاعات دقیقی وجود ندارد.
تاریخچه روستا[ویرایش]
از زمان پیدایش این روستا اطلاعات زیادی وجود ندارد
کوه‌های روستا[ویرایش]
آب و هوای روستا[ویرایش]
آب و هوای روستا مرطوب با تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد و نسبتاً مرطوب است. درجه حرارت هوا در گرمترین موقع سال در ماه‌های مرداد (برج اسد) و شهریور (برج سنبله) تا ۳۵درجه سانتیگراد می‌رسد و بارش باران به صورت پراکنده از ماه اردیبهشت (برج ثور) تا دی ماه (برج جدی) است.
پوشش گیاهی روستا[ویرایش]
پوشش گیاهی این روستا رامی توان با توجه به موقعیت جغرافیایی آن به دو قسمت کوهستانی و دشتی طبقه‌بندی کرد:
پوشش گیاهی بخش کوهستانی[ویرایش]
به غیر از درختان ارس که در بلندی‌های شاه جهان، و کوه شاه حسن و به‌طور پراکنده قابل مشاهده می‌باشد، اغلب از درختان پسته، انار، زبان گنجشک، زرشک، ارغوان و انجیر وحشی، بومادران، استاقدوس، قسنی، کتیرا، گون و غیره… تشکیل شده‌است.
پوشش گیاهی بخش دشتی[ویرایش]
این بخش به دلیل قرار گرفتن در شرایط آب و هوایی گرم و داشتن زمین‌های رسی دارای گیاهانی چون پیاز کوهی، درمنه، خارشتر، بارهنگ، اسپند، قارچ، پونه، تلخه، تشکیل می‌دهد.
محیط زیست وزندگی جانورشناسی روستا[ویرایش]
حیوانات : از مهم‌ترین حیوانات که در روستا شناسایی شده می‌توان به روباه، گرگ، خوک، جوجه تیغی ،آهو، موش اشاره کرد.
پرندگان[ویرایش]
خزندگان[ویرایش]
محصولات روستا[ویرایش]
از مهم‌ترین محصولات این روستا می‌توان به 'بادام - گردو – انگور – زردآلو - هلو اشاره کرد.[۱]
مردمشناسی[ویرایش]
جمعیت روستا[ویرایش]
نژاد و زبان مردم روستا[ویرایش]
مردم این روستا از نژاد ترک و تیره بغایری هستند.[۲] که در زمان حمله هولاکوخان به ایران از منطقه قراقوم ترکمنستان به این منطقه کوچ داده شدند و زبان آن‌ها ترکی است.
قومیت‌های روستا[ویرایش]
دین، مذهب و عقاید[ویرایش]
مسلمانان ۱۰۰٪ جمعیت روستا را تشکیل می‌دهند که مذهب آن‌ها شیعه دوازده امامی است.
باورهای مردم روستا[ویرایش]
آداب و رسوم روستا[ویرایش]
پوشاک[ویرایش]
هنرهای سنتی و صنایع ساکنین روستا[ویرایش]
معادن[ویرایش]
غذاهای محلی روستا[ویرایش]
شیر برنج: این غذا با شیر وبرنج درست می‌شودوهنگام خوردن نیز روی آن شکر یا شیره انگور ریخته می‌شود.
آش بلند: رشته (خوشتلی) همراه با ادویه وپیازمواد تشکیل دهنده این نوع آش است وروی آن قاتق نیز ریخته می‌شود.
آش علفی (بالشتی): روش پخت این آش بدین صورت است که داخل خمیر ورق شده علف صحرایی (با نام آجار) قرار می‌دهند و در آب می‌جوشانند پس از پختن وهنگام استفاده، قاتق به آن اضافه می‌شود. این غذا جایگاه ویژه‌ای در سبد غذایی بهمن‌آبادی‌ها دارد.
رشته پلو: هنگامی که برنج را می‌جوشانند در ثانیه‌های آخر، رشته (خوشتلی) را به آن اضافه می‌کنند. پس از دم کشیدن روغن محلی داغ شده را به آن اضافه می‌کنند.
آبگوشت: این غذا البته چندان تفاوتی با مشابه خود دردیگر جاها ندارد، فقط نکته قابل توجه این که آنچه از این نوع در هیئت حسینی هنگام عزاداری اباعبدالله پخت می‌شود بسیار خوشمزه‌است.
مشاغل[ویرایش]
مشاغل عمده روستا شامل: زراعت، باغداری، دامداری و کارگری است.[۱]
جاذبه‌های گردشگری[ویرایش]
نگارخانه[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- حافظ ابرو، جغرافیای خراسان در تاریخ حافظ ابرو، م. تصحیح و تعلیق دکتر غلامرضا ورهام، نشر اطلاعات۱۳۷۰، ص. صفحهٔ ۷۱
- مهدی هوشیار، تحلیل الگوی تقسیمات کشوری شمال خراسان نمونه: شهرستان اسفراین، تهران. تربیت مدرس، ص. صفحهٔ
- کلنل ادوارد ییت، [سفرنامه خراسان و سیستان ]، ترجمهٔ قدرت‌الله روشنی زعفرانلو – مهرداد رهبری، مشهد. انتشارات یزدان ۱۳۶۵، ص. صفحهٔ ۳۴۴
- جغرافیایی آبادیهای کشور، استان خراسان شمالی، شهرستان اسفراین، تهران. انتشارات سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح۱۳۸۴، ص. صفحهٔ ۱۱۹
