عود

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
عود در حال سوختن

عود یا داربوی، به هندی اگَر معمولاً توسط مخلوط کردن یک ماده سوزاننده مثل زغال یا گرد چوب با ماده‌ای معطر همانند چوب صندل و شکل‌دادن به آن ساخته می‌شود. این ماده از گذشته تاکنون در ایران نیز به عنوان خوش‌بوکننده استفاده می‌شد.

نام[ویرایش]

عود در اوستا وهوکرته (Vohukereta) و در پهلوی هوکرت (Hukart) نامیده شده‌است.[۱]

چندین نوع عود عطری

در ادبیات[ویرایش]

تا صبر را نباشد شیرینی شکر تا بید را نباشد بوی چو داربوی
درون خرگه از بوی خجسته بخور عود و عنبر کله بسته
هر کجا عود بود لی بم بوی خوش عود بود ندهد بوی نه هر چوبی و نه هر حطبی

پزشکی[ویرایش]

دود عود حاوی آلاینده‌های مختلفی از جمله گازهای کربن منوکسید، اکسیدهای نیتروژن، اکسیدهای گوگرد، ترکیبات آلی فرار و ذرات سمی قابل جذب جامد به ضخامت ۱۰ تا ۵۰۰ نانومتر است.

منابع[ویرایش]

  1. سنگاری، اسماعیل؛ رنجبر، فاطمه (۱۳۹۸). «تبین و تحلیل شاخصهای بهداشت شخصی در امپراتوری ساسانی و اهداف و دلایل به‌کارگیری آن». اخلاق و تاریخ پزشکی. ۱۲.
  • مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Incense». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ آوریل ۲۰۲۳.
  • میرحیدر، حسین (۱۳۷۳). معارف گیاهی. ج. ۸ جلدی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. ص. ۶۴۷.
  • واژه‌نامه برخط دهخدا