عود
عود یا داربوی، به هندی اگَر معمولاً توسط مخلوط کردن یک ماده سوزاننده مثل زغال یا گرد چوب با ماده‌ای معطر همانند چوب صندل و شکل‌دادن به آن ساخته می‌شود. این ماده از گذشته تاکنون در ایران نیز به عنوان خوش‌بوکننده استفاده می‌شد.
نام[ویرایش]
عود در اوستا وهوکرته (Vohukereta) و در پهلوی هوکرت (Hukart) نامیده شده‌است.[۱]
در ادبیات[ویرایش]
| تا صبر را نباشد شیرینی شکر | تا بید را نباشد بوی چو داربوی |
| درون خرگه از بوی خجسته | بخور عود و عنبر کله بسته |
| هر کجا عود بود لی بم بوی خوش عود بود | ندهد بوی نه هر چوبی و نه هر حطبی |
پزشکی[ویرایش]
دود عود حاوی آلاینده‌های مختلفی از جمله گازهای کربن منوکسید، اکسیدهای نیتروژن، اکسیدهای گوگرد، ترکیبات آلی فرار و ذرات سمی قابل جذب جامد به ضخامت ۱۰ تا ۵۰۰ نانومتر است.
منابع[ویرایش]
- ↑ سنگاری، اسماعیل؛ رنجبر، فاطمه (۱۳۹۸). «تبین و تحلیل شاخصهای بهداشت شخصی در امپراتوری ساسانی و اهداف و دلایل به‌کارگیری آن». اخلاق و تاریخ پزشکی. ۱۲.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Incense». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ آوریل ۲۰۲۳.
- میرحیدر، حسین (۱۳۷۳). معارف گیاهی. ج. ۸ جلدی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. ص. ۶۴۷.
- واژه‌نامه برخط دهخدا
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
