عاریه
عاریه در فقه و حقوق ایران به عقد جائزی گفته می‌شود که به موجب آن یک طرف عقد به طرف دیگر اجازه می‌دهد که در زمان معینی از عین مال او به رایگان استفاده کند. عاریه دهنده را معیر و عاریه گیرنده را مستعیر می‌گویند.[۱] هر چیزی که با استفاده‌اش اصلش از بین نرود می‌تواند موضوع عقد عاریه قرار گیرد.
ریشه نام[ویرایش]
عاریه در لغت به معنای چیزی که کسی برای انتفاع موقت از دیگری بگیرد و بعد پس بدهد و به معنی آن چه که گرفته به شرط برگرداندن، است. همچنین چیزی است که قابل داد و ستد باشد و وجه تسمیهُ آن عار بودن اخذ عاریه است.[۲]
عاریه در قانون مدنی ایران[ویرایش]
قانون مدنی ایران به پیروی از فقه ، در ماده 635 عاریه را اینگونه تعریف نموده است:عاریه عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین به طرف دیگر اجازه می‌دهد که از عین مال او مجانا منتفع شود. عاریه دهنده را معیر و عاریه گیرنده را مستعیر گویند. وحسب ماده 638 قانون مذکور عاریه عقدی است جایز و به موت هر یک از طرفین منفسخ می‌شود .[۳]
پانویس[ویرایش]
- ↑ امامی، سید حسن؛ حقوق مدنی، تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۷۶، چاپ سیزدهم، ج ۲، صص ۱۹۰-۱۸۰
- ↑ «عاریة». لغتنامه دهخدا. دریافت‌شده در ۱۴ آوریل ۲۰۱۳.[پیوند مرده]
- ↑ ماده ۶۳۵
منابع[ویرایش]
- «عاریه». پژوهشکده باقرالعلوم. دریافت‌شده در ۳ آوریل ۲۰۱۳.