عشق به سرنوشت

عشق به سرنوشت (به لاتین: Amor Fati) یک عبارت در زبان لاتین است که به «عشق به سرنوشت» یا «عشق به قسمت» ترجمه می‌شود.

این عبارت بیان حالتی است که در آن فرد هر آنچه را که زندگی‌ش روی می‌دهد، (چه رنج و چه از دست دادن و سختی) را برای رشد درونی فرد لازم می‌بیند و Amor Fati به نوعی رضا و قبول کامل (و حتی بیشتر از آن: عشق) در برابر سرنوشت و تمامی اتفاقات تلخ و شیرین زندگی است.

تاریخچه

این مفهوم در ارتباط نزدیکی با فلسفه رواقی اپیکتتوس و امپراتور فیلسوف رم مارکوس آئورلیوس دانسته شده‌است هر چند که در گفتار این دو فیلسوف برجسته رواقی به کار برده نشده و فردریش نیچه در کتاب حکمت شادمان بارها این عبارت را به کار برده‌است.