طبیعت‌گرایی

طبیعت‌گرایی (فلسفه) به مواضع فلسفی مختلف گفته می‌شود که در آنها پدیده‌ها یا فرضیه‌های فراهنجار و فراطبیعی غلط یا ذاتاً متفاوت از پدیده‌ها و فرضیه‌های طبیعی انگاشته می‌شوند.

طبیعت‌گرایی همچنین می‌تواند به معناهای زیر به کار رود:

در هنر

• طبیعت‌گرایی (هنر)، سبکی در نقاشی و هنرهای تجسمی.
• طبیعت‌گرایی (ادبیات)، یک سبک ادبی.
• طبیعت‌گرایی (تئاتر)، جنبشی در تئاتر و درام که در قرن ۱۹ آغار شد.
• طبیعت گرایی (معماری)، جنبشی در معماری در جهت نزدیکی به طبیعت و حفظ منابع طبیعی در طراحی معماری.

در فلسفه و علم

• طبیعت‌گرایی روش‌شناسانه، گونه‌ای طبیعت‌گرایی که بر این پایه‌است که علم بایستی بدون رجوع به عوامل فراطبیعی انجام گیرد.
• طبیعت‌گرایی متافیزیکی، گونه‌ای طبیعت‌گرایی که بر این پایه‌است که جهان فقط شامل اشیائی است که می‌توانند با علوم طبیعی مطالعه شوند.
• طبیعت‌گرایی اخلاقی، نظریه‌ای که گزاره‌های اخلاقی می‌توانند از درون گذاره‌های بدون بار اخلاقی (از طریق علوم طبیعی) تعریف شوند.
• طبیعت‌گرایی معنوی، رویکردی در معنویت که عاری از فراطبیعی‌گرایی است.
• طبیعت‌گرایی دینی، آداب، رسوم، عقاید و نهادهای دینی که خالی از باورهای فراطبیعی هستند.
• طبیعت‌گرایی سیاسی، نظام و حقوق سیاسی مبتنی بر اعتقاد به وجود یک قانون طبیعی عادلانه.
• طبیعت‌گرایی انسان‌گرا، به استدلال علمی به عنوان پایه‌ای برای رفتار انسانی تاًکید می‌کند.
• طبیعت‌گرایی جامعه‌شناسانه، دیدگاهی که جهان طبیعی و جهان اجتماعی تقریباً یکسان و تابع اصول مشابهند.
• مشاهده طبیعت‌گرایانه، روشی تجربی که پژوهشگر هیچ محرک خارجی به آزمایش وارد نمی‌کند، و تنها شاهد رفتار درونی آن در نتیجه شرایط طبیعی است.

همچنین ببینید

• تاریخ طبیعی
• نودیسم (طبیعت‌گرایی)