ضریح

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ضریح، سازه مشبّکی از طلا، نقره، مس یا چوب و جز آن است، که بر روی مرقد (قبر) امام، امامزاده یا بزرگان مذهبی سازند.[۱][۲][۳]

اختلاف نظر[ویرایش]

در سال ۱۹۳۰ میلادی، دولت سعودی اقدام به انهدام سازه‌هایی که بر روی قبرها بود کرد. مفتی‌هایی چون شیخ عبدالرحمن براک، شیخ ممدوح الحربی، دکتر ناصر العمر، ابن جبرین، دکتر سفر الحوالی و حامد العلی خواستار انهدام ضریح‌ها در عراق و به ویژه کربلا هستند.[۴] برخی علمای شیعه مانند جعفر سبحانی تبریزی معتقدند که علاوه بر تبرک جستن، اظهار علاقه و محبت از دیگر دلایل بوسیدن و احترام کردن ضریح حرم ائمه است و این عمل از روی عبادت و بندگی نیست.[۵]

نگارخانه[ویرایش]

ضریح امامزاده یحیی در روستای میامی، مشهد، خراسان رضوی، ایران
ضریح آرامگاه فاطمه معصومه
ضریح زینب کبری در قاهره
ضریح رقیه دختر حسین بن علی
ضریح زینب کبری در دمشق
ضریح محمد، عمر و ابوبکر
ضریح دانیال در شوش
ضریح رأس الحسین در مصر

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ «ضریح»
  2. فرهنگ فارسی معین، سرواژهٔ «ضریح»
  3. در کتاب فرهنگ تشریحی معماری و ساختمان ضریح برابر shrine در نظر گفته شده است.
  4. «فتوای علمای سعودی برای انهدام ضریح ائمه درعراق؛ روزنامه ابتکار؛ ۳۰ تیر ۱۳۸۶». بایگانی‌شده از اصلی در ۵ فوریه ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۱.
  5. شواهد قرآنی بوسه بر ضریح ائمه؛ تبیان؛ ۱۹ مرداد ۱۳۸۹