پرش به محتوا

ضریب میرایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در یک سیستم صوتی، ضریب میرایی نسبت امپدانس نامی بلندگو به امپدانس منبع را می‌دهد. فقط از قسمت مقاومتی امپدانس بلندگو استفاده می‌شود. امپدانس خروجی تقویت‌کننده نیز کاملاً مقاومتی در نظر گرفته می‌شود. امپدانس منبع (که توسط بلندگو دیده می‌شود) شامل امپدانس کابل اتصال نیز است. امپدانس بار (امپدانس ورودی) و امپدانس منبع (امپدانس خروجی) در نمودارمداری نشان داده شده‌است.

ضریب میرایی است:

جواب برای  :

در عمل

[ویرایش]

تقویت‌کننده‌های حالت جامد نوین معمولی و دارای بازخورد منفی معمولاً دارای ضریب میرایی بالا، بالای ۵۰ و گاهی بیش از ۱۵۰ هستند. ضریب میرایی زیاد معمولاً میزان «زنگ خوردن» یک بلندگو را کاهش دهند (پس از استفاده از یک ضربه نیرو دچار نوسان کوتاه مدت ناخواسته می‌شوند)، اما میزان ضریب میرایی بالاتر از حدود ۲۰ در این نسبت کمک می‌کند که آن به راحتی بیش از حد بزرگ شود. مقاومت داخلی مؤثر و همچنین مقداری مقاومت و راکتانس در شبکه‌های متقابل و کابل‌های بلندگو وجود خواهد داشت.[۱][۲]

بحثهاي مرتبط

[ویرایش]

حاشيه ها و منابع

[ویرایش]
  1. Toole, Floyd E. (Feb 1975). "Damping, Damping Factor, and Damn Nonsense" (PDF). AudioScene Canada: 16–17.
  2. Augspurger, George L. (Jan 1967). "The Damping Factor Debate" (PDF). Electronics World. Ziff-Davis Publishing Company.

منابع

[ویرایش]
  • Julian L Bernstein, Audio Systems p364, pub John Wiley 1966

پیوند به بیرون

[ویرایش]