ضدفمینیسم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری پرش به جستجو
از مجموعه مقاله‌های
فمینیسم
Woman-power emblem.svg

آنتی‌فمینیسم یا ضدفمینیسم (انگلیسی: Antifeminism) به صورت ضدیت با همه یا بعضی از اشکال فمینیسم تعریف می‌شود. این ضدیت در زمان‌ها و فرهنگ‌های مختلف اشکال گوناگونی به خود گرفته‌است. مثلاً مخالفین فمینیسم در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در برابر حق رأی زنان مقاومت می‌کردند، در حالیکه مخالفین فمینسیم در اواخر قرن بیستم با متمم حقوق برابر مخالفت می‌کردند.[۱][۲]

مواضع آنتی‌فمینیستی[ویرایش]

برخی آنتی‌فمینیست‌ها فمینیسم را نفی تفاوت‌های طبیعی بین جنسیت‌ها و تلاشی در جهت تغییر دادن مردم علیه گرایش‌های زیستی شان می‌دانند.[۳] آنتی‌فمینیست‌ها اغلب استدلال می‌کنند که فمینیسم، با وجود ادعای حمایت از برابری، به مسایل حقوق منحصر به مردها بی‌توجهی می‌کند. برخی معتقدند که جنبش فمینیستی به هدف خود رسیده و حالا دیگر خواهان جایگاه بالاتری برای زن‌ها نسبت به مردها با استفاده از حقوق و معافیت‌های ویژه، نظیر بورس‌های فقط زنانه، تبعیض مثبت و سهمیه‌های جنسیتی است.[۴][۵][۶]

برخی آنتی‌فمینیست‌ها استدلال کرده‌اند که فمینیسم منجر به تغییر هنجارهای پیشین جامعه در خصوص سکسوالیته، شده، که آنان این را برای ارزش‌های سنتی یا باورهای مذهبی محافظه کارانه مهلک می‌دانند.[۷][۸][۹] مثلاً، همه گیری رابطه جنسی سرسری و کاهش ازدواج به عنوان پیامدهای منفی فمینیسم ذکر می‌شوند.[۱۰][۱۱] بسیاری از این سنت گرایان مخالف ورود زنان به بازار کار، مناصب سیاسی، و فرایند رای‌گیری و نیز کاستن از اقتدار مرد در خانواده‌ها هستند.[۱۲] آنتی‌فمینیست‌ها استدلال می‌کنند که تغییر در نقش‌های زنان نیروی مخرب است که خانواده را به خطر می‌اندازد، یا با اخلاقیات مذهبی مغایر است. مثلاً پال گاتفرید، معتقد است که تغییر نقش‌های زنان «فاجعه‌ای اجتماعی بوده که عوارض آن متوجه خانواده است» و در «هبوطی با افراد به طور فزاینده جدا از هم به سوی آشوب اجتماعی» نقش داشته‌است.[۱۳]

نقش زنان در مخالفت با فمینیسم[ویرایش]

نماد انداختن فمینیسم در سطل آشغال

زنان همواره نقش مهمی در مبارزه با فمینیسم داشته‌اند. طبق یک بررسی در ایالات متحده آمریکا، ۳۲ درصد زنان خود را فمینیسم خواندند.[۱۴] نظر سنجی مشابهی هم در بریتانیا انجام شد که طبق آن تنها ۷ درصد خود را فمینیسم می‌نامیدند.[۱۵] برخی از نویسندگان زن نیز علیه فمینیسم فعالیت‌هایی داشته‌اند.

کامیلا پاگیلا می‌گوید:

مردان جسم و احساساتشان را برای تغذیه، تأمین مسکن و حفاظت از زنان و فرزندانشان قربانی کرده‌اند. هیچ‌کدام از دردها و دستاوردهای آن‌ها در لفاظی‌های فمینیستی ثبت نشده است، فمنیسم مردان را سرکوبگر و استثمارگرانه بی عاطفه نشان می‌دهد.[۱۶]

تاریخچه[ویرایش]

جنبش حمایت از خانواده در اواخر سده نوزدهم حوالی سال ۱۸۷۰ میلادی شکل گرفت.[۱۷]

قرن بیست و یکم[ویرایش]

بعضی از کارهای کنونی آنتی‌فمینیستی ریشه در ظهور حقوق مذهبی در دهه ۱۹۷۰ دارد. بی‌بی‌سی و تایم و دیگر رسانه‌ها روند رسانه‌های اجتماعی در سال ۲۰۱۴ با هشتگ «زنان مخالف فمینیسم» را پوشش دادند. آن‌ها گفتند فمینیسم موجب نشان دادن مردان به صورت دیو (مردبیزاری) شده‌است در حالیکه زنان در قرن ۲۱ام در کشورهای غربی زیر ستم نیستند.[۱۸][۱۹][۲۰][۲۱][۲۲][۲۳]

برخی روزنامه‌های بریتانیا مانند گاردین و جزبل گزارش کرده‌اند که تعداد زنان و سلبریتی‌های ماده که فمینیسم را رد می‌کنند افزایش یافته‌است و به جایش به انسانیت رو می‌آورند.[۲۴][۲۵] تعدادی از زنان که خود را انسان و آنتی‌فمینیست خواندند در پاسخ به سخنرانی سناتور فمینیست استرالیایی پنی ونگ در مقاله‌ای در مجله گاردین استدلال کردند که فمینیسم یک ایدئولوژی تبعیض‌آمیز است و زنان را به صورت قربانی نشان می‌دهد.[۲۴]

سازمان‌ها[ویرایش]

در سال ۱۹۷۲ فیلیس شلفلی انجمن عقاب را در ایالات متحده بنا نهاد. این انجمن که «متمم حقوق برابر را متوقف کنید» نیز نامیده می‌شد هدفش مقابله با متمم حقوق برابر بود. علاوه بر این شلفی موفق شد بین انجمن و سایر سازمانهای محافظه‌کار و نیز گروه‌های مستقل که به مقابله با سقط جنین، پورنوگرافی، کنترل اسلحه می‌پرداختند ارتباط برقرار کند. او با ادغام انجمن عقاب با راست نوگرا توانست به منابع فنی، سازمانی و سیاسی بیشتری دست یابد و نامزدهای طرفدار فمینیسم را به چالش بکشد.

سازمان نجات بنیان خانواده هند یک سازمان است با برخی از قوانین که بر ضد مردان به کار رفته‌است مقابله می‌کند.

همچنین سازمان زنان نگران برای آمریکا یک سازمان ضدفمینیستی در ایالات متحده است.

انگیزه‌ها[ویرایش]

انگیزهٔ ضدیت با فمینیسم ممکن است این باور باشد که نظریه‌های فمینیستی پدرسالاری و محرومیت‌های زنان در جامعه نادرست یا مبالغه آمیزند، این که فمینیسم جنبشی مشوق مردبیزاری است و سعی دارد مردان را آزار دهد یا سرکوب کند، یا خصومت کلی نسبت به حقوق زنان.[۲۶][۲۷][۲۸][۲۹]

در یک مطالعه از ۱۲۶ دانشجوی آمریکایی، مشخص شد مردان ضدفمینیسم ارزش بیشتری برای قدرت‌شان قائل هستند در مقایسه با مردان غیرفمینیست یا فمینیست. در مورد زنان چنین رابطه‌ای یافت نشد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Ford, Lynne E. (2009). Encyclopedia of Women and American Politics. Infobase Publishing. p. 36. ISBN 978-1-4381-1032-5.
  2. ↑ Maddux, Kristy (Fall 2004). "When patriots protest: the anti-suffrage discursive transformation of 1917". Rhetoric & Public Affairs. Project MUSE. 7 (3): 283–310. doi:10.1353/rap.2005.0012.
  3. ↑ Leahy, Michael P. T. The Liberation Debate: Rights at Issue. Psychology Press. p. 10.
  4. ↑ Wattenberg, B (1994). "Has Feminism Gone Too Far?". MenWeb. Archived from the original on 13 October 2006. Retrieved 2006-09-30.
  5. ↑ Pizzey, Erin (1999). "How The Women's Movement Taught Women to Hate Men". Fathers for Life. Archived from the original on 26 September 2006. Retrieved 2006-09-30.
  6. ↑ Janice Shaw Crouse (2006). "What Friedan Wrought". Concerned Women for America. Retrieved 2006-09-30.
  7. ↑ Desai, Murli. The Paradigm of International Social Development: Ideologies, Development Systems and Policy Approaches. Routledge. p. 119.
  8. ↑ Robert T. Francoeur; Raymond J. Noonan. The Continuum Complete International Encyclopedia of Sexuality. A&C black. p. 1163.
  9. ↑ Jaggar, Alison M. Feminist Politics and Human Nature (Philosophy and Society). Rowman & Littlefield. p. 75.
  10. ↑ Mary A. Kassian, The Feminist Mistake (2005) ISBN 1-58134-570-4
  11. ↑ Carrie L. Lukas, The politically incorrect guide to women, sex, and feminism, Regnery Publishing, 2006, ISBN 1-59698-003-6, ISBN 978-1-59698-003-7
  12. ↑ Busch, Elizabeth Kaufer. Democracy Reconsidered. Lexington. p. 242.
  13. ↑ Gottfried, Paul (2001). "The Trouble With Feminism". LewRockwell.com. Archived from the original on 20 September 2006. Retrieved 2006-09-30.
  14. ↑ Bedard, Paul. "Poll: Women reject 'feminist' label, call them 'too-extreme,' anti-men". Washington Examiner.
  15. ↑ "Only 7 per cent of Britons consider themselves feminists". The Telegraph.
  16. ↑ Camille Paglia with concern on "The Myth of Male Power" in "No Law in the Arena: A Pagan Theory of Sexuality", p. 392
  17. ↑ Adams, Michele (April 2007). "Women's rights and wedding bells: 19th-century pro-family rhetoric and (re)enforcement of the gender status quo". Journal of Family Issues. Sage. 28 (4): 501&ndash, 528. doi:10.1177/0192513X06297465.
  18. ↑ Brosnan, Greg (July 24, 2014). "#BBCtrending: Meet the 'Women Against Feminism'". BBC news. BBC. Retrieved July 24, 2014.
  19. ↑ Young, Cathy (July 24, 2014). "Stop fem-splaining: what 'Women Against Feminism' gets right". تایم. Time Inc. Retrieved July 24, 2014.
  20. ↑ Kim, Eun Kyung (July 30, 2014). "Is feminism still relevant? Some women saying they don't need it". Today. ان‌بی‌سی. Retrieved August 1, 2014.
  21. ↑ Young, Cathy. "Daughters of feminism strike back". Newsday. Cablevision. Retrieved August 1, 2014.
  22. ↑ Boesveld, Sarah (July 25, 2014). "Not all feminists: How modern feminism has become complicated, messy and sometimes alienating". National Post. Postmedia Network Inc. Retrieved August 1, 2014.
  23. ↑ Durgin, Celina (28 July 2014). "Anti-feminists baffle feminists". National Review. National Review, Inc. Retrieved 1 August 2014.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Hardy, Elle; Lehmann, Claire; Jha, Trisha; Matthewson, Paula (14 April 2014). "Am I a feminist? Four women reply (and they're not from the left)". گاردین. media group. Retrieved 14 August 2014.
  25. ↑ Dries, Kate. "The many misguided reasons famous ladies say 'I'm Not a Feminist'". jezebel.com. Gawker Media. Retrieved 14 August 2014.
  26. ↑ Kimmel, Michael; Aronson, Amy (2004), "Antifeminism", in Kimmel, Michael; Aronson, Amy, Men and masculinities a social, cultural, and historical encyclopedia, Santa Barbara, California: ABC-CLIO, pp. 35–37, ISBN 978-1-57607-774-0.
  27. ↑ Blee, K. (1998). Antifeminism. In W. Mankiller (Ed.), The reader's companion to U.S. Women's history. Boston, MA: Houghton Mifflin.
    • "The two major waves of antifeminist activity coincide with the two waves of the women’s rights movement: the campaign to secure female suffrage in the late nineteenth and early twentieth centuries, and the feminist movement of the late twentieth century. In both periods, those holding a traditional view of women’s place in the home and family tried to advance their cause by joining with other conservative groups to forestall efforts to extend women’s rights."
  28. ↑ Mertz, Thomas J. "Antifeminism." New Dictionary of the History of Ideas. Ed. Maryanne Cline Horowitz. Vol. 1. Detroit: Charles Scribner's Sons, 2005. 94-98. Gale Virtual Reference Library. Web. 30 Sept. 2015.
    • "Antifeminism, then, repudiates critiques of male supremacy and resists efforts to eliminate it (often accompanied by dismissal of the idea that change is possible). Note that this definition of antifeminism limits its reference to reactions against critiques of gender-based hierarchies and efforts to relieve the oppression of women."
  29. ↑ Howard, Angela Marie. "Antifeminism." The Oxford Encyclopedia of Women in World History. : Oxford University Press, 2008. Oxford Reference. 2008. Date Accessed 30 Sep. 2015
    • "Reform activity that challenged either the subordination of women to men or the patriarchal limitation of women's status provoked an antifeminist response that included an intellectual and political campaign to halt progress toward women's rights and equality."
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ضدفمینیسم&oldid=26984782»