پرش به محتوا

شی جین پینگ

ویرایش پیوندها
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
این یک نام چینی است؛ شی نام خانوادگی است.
شی جین پینگ
习近平
شی در ۲۰۲۴
دبیرکل حزب کمونیست چین
آغاز به کار
۱۵ نوامبر ۲۰۱۲
پس ازهو جینتائو
هفتمین رئیس‌جمهور چین
آغاز به کار
۱۴ مارس ۲۰۱۳
اصلی
معاون رئیس‌جمهور
پس ازهو جینتائو
رئیس کمیسیون نظامی مرکزی
آغاز به کار
  • کمیسیون حزب: ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲
  • کمیسیون دولتی: ۱۴ مارس ۲۰۱۳
پس ازهو جینتائو
دبیر اول دبیرخانه حزب کمونیست چین
دوره مسئولیت
۲۲ اکتبر ۲۰۰۷ – ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲
دبیرکلهو جینتائو
پس اززنگ کوئینچونگ
پیش ازلیو یون شان
هشتمین معاون رئیس‌جمهور جمهوری خلق چین
دوره مسئولیت
۱۵ مارس ۲۰۰۸ – ۱۴ مارس ۲۰۱۳
رئیس‌جمهورهو جینتائو
پس اززنگ کوئینچونگ
پیش ازلی یانچائو
اطلاعات شخصی
زاده۱۵ ژوئن ۱۹۵۳ ‏(۷۲ سال)
پکن، چین
حزب سیاسیحزب کمونیست چین (از ۱۹۷۴)
همسر(ان)
فرزندانشی مینگزه
مادرچی شین
پدرشی چانگشان
محل تحصیلدانشگاه چینهوا (دکترای حقوق)
وبگاه
www.gov.cn (به چینی)
خدمات نظامی
وفاداریچین
خدمت/شاخهارتش آزادی‌بخش خلق
سال‌های خدمت۱۹۷۹–۱۹۸۲
درجهدبیر وزیر دفاع گنگ بیائو
یگان اداره کل کمیسیون نظامی مرکزی

شی جین پینگ[الف] (زاده ۱۵ ژوئن ۱۹۵۳) سیاستمدار چینی است که از سال ۲۰۱۲ دبیرکل حزب کمونیست چین و رئیس کمیسیون مرکزی نظامی بوده و بدین ترتیب رهبر عالی‌مقام چین است. شی همچنین از سال ۲۰۱۳ به‌عنوان رئیس‌جمهور چین فعالیت می‌کند.[۱][۲][۳] او به‌عنوان دبیرکل دارای یک کرسی در کمیته دائمی پلیتبوروی حزب کمونیست چین، عالی‌ترین نهاد تصمیم‌گیری چین، است.

شی پسر کهنه‌سرباز کمونیست شی ژونگ‌سون است و در نوجوانی به دنبال حذف پدرش در جریان انقلاب فرهنگی به شهرستان یانچوان تبعید شد. او در یائودانگ روستایی واقع در شنشی زندگی می‌کرد که در آن‌جا پس از چند تلاش ناموفق به حزب کمونیست چین پیوست و به عنوان دبیر محلی حزب مشغول به کار شد. شی پس از تحصیل در رشته مهندسی شیمی در دانشگاه چینهوا به عنوان دانشجوی کارگر-دهقان-سرباز، از نظر سیاسی مدارج ترقی را در استان‌های ساحلی چین پیمود. شی از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ فرماندار فوجیان و از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷ فرماندار و دبیر حزب ژجیانگ بود. پس از برکناری چن لیانگیو، دبیر حزب شانگهای، شی به‌مدت کوتاهی در سال ۲۰۰۷ جای او را گرفت. او سپس در همان سال به کمیته دائمی پلیتبورو حزب کمونیست چین ملحق شد و در اکتبر ۲۰۰۷ دبیر اول دبیرخانه مرکزی شد. در سال ۲۰۰۸، او به عنوان جانشین فرضی هو جینتائو به‌عنوان رهبر عالی‌مقام تعیین شد. در این راستا، شی به‌عنوان هشتمین معاون رئیس‌جمهور و نایب رئیس کمیسیون مرکزی نظامی منصوب شد. او در سال ۲۰۱۶ به‌طور رسمی عنوان هستهٔ رهبری را از حزب کمونیست چین گرفت.

در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲ حزب کمونیست چین وی را به‌عنوان رهبر جدید این کشور و رئیس جدید کمیسیون مرکزی ارتش چین برگزید.[۴] در مارس ۲۰۱۸ کنگره ملی خلق با اصلاح قانون اساسی چین، محدودیت دوره‌های تصدی ریاست‌جمهوری و معاون ریاست‌جمهوری چین را برداشت و کمیسیون نظارت ملی را ایجاد کرد.[۵][۶] در ۱۷ مارس ۲۰۱۸ شی جین پینگ بار دیگر برای ریاست‌جمهوری برگزیده شد و وانگ چی شان نیز معاون رئیس‌جمهور شد.[۷][۸] وی در سال ۲۰۰۷ دبیرکل کمیته حزبی شهر شانگهای بود.

در ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱ حزب کمونیست چین ایدئولوژی شی را «جوهر فرهنگ چین» اعلام کرد. این سومین قطعنامه اساسی حزب کمونیست چین از زمان تأسیس آن است. اولین قطعنامه در سال ۱۹۴۵ برای افزایش و تصویب قدرت مائو تسه‌تونگ به تصویب رسید. تصمیم به صدور یک قطعنامه دیگر در زمان شی به‌طور نمادین او را به وضعیت مائو قدرتمندترین رهبر چین می‌رساند.[۹] طرفداران شی جین پینگ او را «شاهزاده» یا «آقازاده» می‌نامند؛ زیرا فرزند یکی از مقامات ارشد است.[۱۰]

شی از سوی کارشناسان سیاسی و دانشگاهی، رهبری مستبد توصیف شده است.[۱۷] دوران تصدی او با افزایش سانسور و نظارت توده‌ای، افول حقوق بشر (شامل بازداشت یک میلیون اویغور در سین‌کیانگ که برخی ناظران آن را نسل‌کشی توصیف کرده‌اند[۱۸][۱۹])، ایجاد کیش شخصیتی پیرامون او،[۲۰] و برچیدگی محدودیت تصدی برای ریاست او در ۲۰۱۸ همراه بوده است.[۲۱][۲۲] ایده‌ها و مبانی سیاسی شی، معروف به اندیشه شی جین پینگ، در قانون اساسی حزبی و ملی گنجانده شده است و او بر اهمیت امنیت ملی و نیاز به رهبری حزب کمونیست در کشور تأکید کرده است. شی به‌عنوان شخصیت اصلی نسل پنجم رهبری جمهوری خلق چین، قدرت نهادی را با گرفتن چندین سمت، از جمله ریاست کمیسیون امنیت ملی و کمیته‌های جدید راهبری اصلاحات اقتصادی و اجتماعی، بازسازی و نوسازی نظامی و اینترنت، متمرکز کرده است.

آغاز زندگی

[ویرایش]

شی جین پینگ زاده ۱۹۵۳ در پکن و فرزند شی ژونگ شان، یکی از انقلابیون کهنه‌کار و بنیانگذاران حزب کمونیست است. پدر وی از قهرمانان انقلاب و نسل اول رهبران چین کمونیست بود که سه بار توسط مائو از مقام‌های خود برکنار شد. شونپینگ از معدود مقامات چینی بود که در سال ۱۹۸۶ به برکناری هو یائوبانگ از مقامات اصلاح‌طلب حزب اعتراض کرده و در جریان اعتراضات میدان تیان‌آن‌من نیز زبان به انتقاد گشود.

شی ژونگ شان پیش از انقلاب فرهنگی چین در سال ۱۹۶۲ از پست معاونت نخست‌وزیر پاکسازی شد و نهایتاً به زندان افتاد؛ زیرا مائو دچار پارانویا شده و دستور قلع‌وقم اعضای بلندپایه حزب کمونیست را داده بود. خواهر ناتنی شی جین پینگ از کسانی بود که محکوم به مرگ شد. اما احتمالاً با خودکشی اجباری از دنیا رفت. شی جین پینگ هم از مدرسه اخراج شد و در ۱۵ سالگی مانند بسیاری دیگر از روشنفکران جوان آن دوران برای کار به در روستایی دورافتاده و فقیر در شمال شرق چین برای لیانگ جیاهه برای مدت هفت سال مشغول کار سخت شد. اما بجای دشمنی با حزب تلاش کرد وارد آن شود.[۲۳]

زندگی شخصی

[ویرایش]

شی جین پینگ در سال ۱۹۸۷ با پینگ لی‌یوان خواننده سرشناس موسیقی محلی چین ازدواج کرد. آن‌ها یک دختر به نام «شی مینگ‌زه» دارند و با توجه به نوع زندگی خود معمولاً جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند.[۲۴] پینگ لی‌یوان برخلاف همسر دیگر رئیس‌جمهورهای چین، شرکت زیادی در برنامه‌های رسانه‌ای دارد. تنها چیزی که دربارهٔ شی مینگ‌زه مطرح شده، تحصیل او در دانشگاه هاروارد است. کسی چیزی دربارهٔ دیگر اعضای خانواده شی جین پینگ و معاملات تجاری آنها نمی‌داند.[۲۳]

تحصیل

[ویرایش]

شی جین پینگ فارغ‌التحصیل مهندسی شیمی از دانشگاه چینهوا در پکن است. او از سال ۱۹۹۸ تا سال ۲۰۰۲ شروع به مطالعه تئوری مارکسیستی و آموزش و پرورش ایدئولوژیک در کار و شغل در دانشکده علوم انسانی و اجتماعی پرداخت و دوباره در دانشگاه چینهوا به مدرک دکتری حقوق دست پیدا کرد.

شی جین پینگ در سال ۱۹۸۵ مدتی را در شهر کوچک موسکاتین در آیووا برای مطالعه در مورد روش‌های پیشرفته پرورش خوک، با یک خانواده آمریکایی زندگی کرد.

سیاست

[ویرایش]

شی جین پینگ چندبار تلاش کرد به عضو حزب درآید ولی به خاطر پدرش درخواستش رد شد. این درخواست بالاخره در سال ۱۹۷۴ پذیرفته شد و او در استان هوبئی کار خود را آغاز کرد. در سال ۱۹۸۹ او به ریاست حزب در شهر نینگده در استان فوجیان رسید. در هنگام اعتراضات میدان تیان‌آن‌من شی جین پینگ به سیاستمداران پکن پیوست تا به آنها در سرکوب تظاهرات کمک کند.[۲۳] سپس به مقام‌ بالاتری در استان چجیانگ ارتقاء یافت.

شی جین پینگ با جرج دابلیو بوش در سال ۲۰۰۸

شی جین پینگ در سال ۲۰۰۷ پس از آنکه چن لیانگ لو، دبیر قبلی حزب در شانگهای به علت فساد مالی از کار برکنار شد جای او را گرفت. مدت کوتاهی پس از آن به عضویت کمیته دائمی حزب درآمد و در سال ۲۰۰۸ معاون رئیس‌جمهور شد.[۱۰]

پس از تصویب متمم جدید قانون اساسی جمهوری خلق چین در سال ۲۰۱۸ محدودیت دو دوره متوالی برای تصدی مقام ریاست جمهوری برداشته شد.[۲۳] لذا هر کسی می‌تواند تا زمانی که در در انتخابات هر پنج سال، آرای لازم را به دست آورد این مقام را بر عهده داشته باشد. تفاوت این موضوع با ریاست جمهوری مادام‌العمر مهم است. محدودیت دو دوره‌ای تصدی مقام ریاست جمهوری در زمان دنگ شیائوپینگ و پس از مرگ مائو به قانون اساسی این کشور اضافه شد و دو رئیس‌جمهور پیش از شی این محدودیت را پذیرفته بودند.

شی جین پینگ بینش خود را «نوسازی عظیم ملت چین» می‌نامد.[۲۳]

خودکامگی

[ویرایش]
شی ژونگ‌شون پدر شی جین پینگ در دورهٔ انقلاب فرهنگی در یک «جلسهٔ مبارزه» با بنری به گردن که نوشته شده بود: «عنصر ضدحزب کمونیست، شی ژونگ‌شون».
استفاده از روش‌های تحقیر و شکنجه زندانیان سیاسی و مخالفان در حزب کمونیست چین بسیار شایع بود. یکی از این روش‌ها، آویزان کردن تابلوهایی به گردن زندانیان بود که شامل نام و جرایم آن‌ها می‌شد. از این تابلوها به منظور تحقیر و شکست روانی زندانیان استفاده می‌شد.

از سال ۲۰۱۲ که شی جین پینگ قدرت را بدست گرفته، چین به شدت به خودکامگی رفته است. سرکوب هرچه بیشتر مخالفان، منتقدان، ثروتمندان، اقلیت‌ها، تصرف هنگ کنگ، دوره‌های بازآموزی، و کنترل شرکت‌های اصلی (مانند هواوی) نمونه خودکامگی‌های او هستند.[۲۳]

آثار

[ویرایش]
  • شی, جین پینگ (1999). نظریه و عمل کشاورزی مدرن. Fuzhou: Fujian Education Press.
  • شی, جین پینگ (2001). A Tentative Study on China's Rural Marketization (PDF). Beijing: دانشگاه چینهوا (پایان‌نامه دکتری). Archived from the original (PDF) on 17 January 2013.
  • شی, جین پینگ (2007). Zhijiang Xinyu. Hangzhou: Zhengjiang People's Publishing House. ISBN 9787213035081.
  • شی, جین پینگ (2014). حکومتگری چین. Vol. I. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119090573.
  • شی, جین پینگ (2014). مجموعه سخنرانی‌های مهم دبیرکل شی جین پینگ. Vol. I. Beijing: People's Publishing House & Study Publishing House. ISBN 9787119090573.
  • شی, جین پینگ (2016). مجموعه سخنرانی‌های مهم دبیرکل شی جین پینگ. Vol. II. Beijing: People's Publishing House & Study Publishing House. ISBN 9787514706284.
  • شی, جین پینگ (2017). حکومتگری چین. Vol. II. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119111643.
  • شی, جین پینگ (2018). بیاناتی از رئیس شی جین پینگ. Some units of the PLA.
  • شی, جین پینگ (2019). ابتکار کمربند و جاده. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 978-7119119960.
  • شی, جین پینگ (2020). حکومتگری چین. Vol. III. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119124117.
  • شی, جین پینگ (2020). در خصوص پروپاگاندا و کار ایدئولوژیک حزب کمونیست. Beijing: انتشارات ادبیات مرکزی حزب. ISBN 9787507347791.
  • شی, جین پینگ (2021). دربارهٔ تاریخ حزب کمونیست چین. Beijing: انتشارات ادبیات مرکزی حزب. ISBN 9787507348033.
  • شی, جین پینگ (2022). حکومتگری چین. Vol. IV. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119130941.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ English: ‎/ˈʃiː dʒɪnˈpɪŋ/‎ SHEE jin-PING، یا غالباً ‎/ˈʒiː/‎ ZHEE; چینی ساده: 习近平; پین‌یین: Xí Jìnpíng، تلفظ [ɕǐ tɕîn.pʰǐŋ]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ [۱]
  2. ↑ Huang, Cary. "Xi Jinping pledges renewal of the nation". South China Morning Post.
  3. ↑ Wang, Xiangwei (18 November 2013). "Xi moves closer to becoming another paramount leader". South China Morning Post.
  4. ↑ http://www.bbc.co.uk/persian/world/2012/11/121108_an_china_xi_next_leader.shtml
  5. ↑ "End to term limits at top 'may be start of global backlash for China'". South China Morning Post (به انگلیسی). Retrieved 2018-02-28.
  6. ↑ Phillips, Tom (2018-03-04). "شی Jinping's power play: from president to China's new dictator?". The Guardian (به انگلیسی). Retrieved 2018-03-04.
  7. ↑ "China's parliament re-elects Xi Jinping as president". Reuters. Retrieved 17 March 2018.
  8. ↑ Bodeen, Christopher. "شی reappointed as China's president with no term limits". Associated Press. Retrieved 17 March 2018.
  9. ↑ «China's Communist Party, with eye on history, gives Xi Jinping the same status as Mao».
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ «شی جین پینگ، رهبر جدید چین». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲.
  11. ↑ Brady, Anne-Marie (2015). "China's Foreign Propaganda Machine". Journal of Democracy (به انگلیسی). 26 (4): 51–59. doi:10.1353/jod.2015.0056. ISSN 1086-3214. S2CID 146531927.
  12. ↑ Amako, Satoshi (2 January 2018). "China's authoritarian path to development: is democratization possible?, by Liang Tang, Abingdon, Routledge, 2017, 263pp. , ISBN: 978-1-138-01647-7". Journal of Contemporary East Asia Studies. 7 (1): 81–83. doi:10.1080/24761028.2018.1483700. ISSN 2476-1028.
  13. ↑ Tung, Hans H. (2019). Economic Growth and Endogenous Authoritarian Institutions in Post-Reform China. Palgrave Macmillan. ISBN 978-3-030-04828-0.
  14. ↑ Howell, Jude; Pringle, Tim (2019). "Shades of Authoritarianism and State–Labour Relations in China" (PDF). British Journal of Industrial Relations (به انگلیسی). 57 (2): 223–246. doi:10.1111/bjir.12436. ISSN 1467-8543. S2CID 158485609.
  15. ↑ Düben, Björn Alexander (3 March 2020). "Xi Jinping and the End of Chinese Exceptionalism". Problems of Post-Communism. 67 (2): 111–128. doi:10.1080/10758216.2018.1535274. ISSN 1075-8216. S2CID 158657283.
  16. ↑ Tung, Hans H. (2019). Economic Growth and Endogenous Authoritarian Institutions in Post-Reform China. Palgrave Macmillan. ISBN 978-3-030-04828-0.
  17. ↑ [۱۱][۱۲][۱۳][۱۴][۱۵][۱۶]
  18. ↑ "China's Xi responsible for Uyghur 'genocide', unofficial tribunal says". Reuters. 10 December 2021. Retrieved 24 October 2022.
  19. ↑ "U.N. says China may have committed crimes against humanity in Xinjiang". Reuters. 1 September 2022. Retrieved 24 October 2022.
  20. ↑ Phillips, Tom (19 September 2015). "Xi Jinping: Does China truly love 'Big Daddy Xi' – or fear him?". The Guardian. ISSN 0261-3077. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 31 August 2017.
  21. ↑ Shi, Jiangtao; Huang, Kristin (26 February 2018). "End to term limits at top 'may be start of global backlash for China'". South China Morning Post. Archived from the original on 27 February 2018. Retrieved 28 February 2018.
  22. ↑ Phillips, Tom (4 March 2018). "Xi Jinping's power play: from president to China's new dictator?". The Guardian. Archived from the original on 4 March 2018. Retrieved 4 March 2018.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ۲۳٫۲ ۲۳٫۳ ۲۳٫۴ ۲۳٫۵ «شی جین پینگ؛ مردی که رهبر بلامنازع چین خواهد شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۵ مهر ۱۴۰۱.
  24. ↑ Xi Jinping: China’s New Boss And The ‘L’ Word Newsweek

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شی جین پینگ موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شی_جین_پینگ&oldid=41446350»