شینده
پادشاه شینده (به کره‌ای: 신대태왕)، (زاده: ۸۹؛ سلطنت: ۱۶۵~۱۷۹ میلادی)؛ هشتمین امپراتور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه پادشاهی کره، بود. بر طبق نوشته‌های سامگوک ساگی، شینده برادر ناتنی ششمین امپراتور، پادشاه ته‌جو، و هفتمین امپراتور، پادشاه چاده، بود. سایر نوشته‌ها، او را پسر پادشاه ته‌جو یا پادشاه چاده معرفی کرده‌اند.[۱][۲]
| شینده 신대 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| ته‌وانگ | |||||
| پادشاه گوگوریو | |||||
| سلطنت | ۱۶۵ - ۱۷۹ میلادی | ||||
| تاج‌گذاری | ۱۶۵ میلادی | ||||
| پیشین | چاده | ||||
| جانشین | گگوکچون | ||||
| زاده | گو بکگو ۸۹ میلادی گونگنه‌سونگ | ||||
| درگذشته | ۱۷۹ میلادی گونگنه‌سونگ | ||||
| فرزند(ان) | بالگی ناممو یونو گیه‌سو | ||||
| |||||
| خاندان | گو | ||||
| دودمان | گوگوریو | ||||
| پدر | گو جه‌سا | ||||
| پیشه | پادشاه | ||||
| شینده | |
| هانگول | 신대왕 |
|---|---|
| هانجا | |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Sindae-wang |
| مک‌کیون–ریشاور | Sindae-wang |
| نام تولد | |
| هانگول | 고백고 یا 백구 |
| هانجا | |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Go Baekgo یا Baekgu |
| مک‌کیون–ریشاور | Ko Paekko یا Paekku |
بخشی از مجموعهٔ |
|---|
| تاریخ کره |
 |
| گاه‌شمار تاریخ کره |
| سه پادشاهی |
|---|
|
۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. |
| فهرست پادشاهان گوگوریو |
|---|
به قدرت رسیدن
[ویرایش]او تحت فرمانروایی سخت پادشاه چاده ساکت ماند و خود را در کوه ها پنهان شد. پس از ترور پادشاه چاده توسط میونگنیم دَپبو، شینده توسط مقامات دربار دعوت شد تا بر تاج و تخت بنشیند. در آن زمان او ۷۷ سال داشت. سامگوک یوسا نشان می‌دهد که پادشاه شینده خود پادشاه ته‌جو و پادشاه چاده را کشت تا پادشاه شود. او سعی کرد با وارد کردن پسر چاده و سایر مخالفان در دولت خود، دادگاه را تثبیت کند. برای تقویت قدرت سلطنتی، او پست عالی وزیری «گوکسانگ (國相)» را ایجاد کرد و میونگنیم دَپبو را به این مقام منصوب کرد.[۳]
حکومت
[ویرایش]درسال های ۱۶۹ و ۱۷۲ میلادی، گوگوریو توسط چین مورد حمله قرار گرفت، اما با موفقیت به مقاومت برای کنترل مرز ادامه داد. گوگوریو با ژیان‌بی متحد شد و به مناطق یوجو و بیونگجو در سلسله هان چین حمله کرد. با این حال، اتحاد آنها هیچ پیروزی بزرگی به همراه نداشت.[۴] هان‌های بعدی در یازدهمین ماه سال ۱۷۲ میلادی به گوگوریو حمله کردند، اما توسط ارتش میونگنیم دَپبو در جواون (坐原) نابود شدند، موفق شدند قلمرو خود را به سمت غرب پادشاهی گسترش دهند.[۵]
جانشینی
[ویرایش]درسال ۱۷۶ میلادی، او دومین پسرش ناممو را به عنوان ولیعهد (پادشاه بعدی گگوکچون) نامید که سنت جانشینی پدری را تثبیت کرد. شینده در دوازدهمین ماه قمری سال ۱۷۹ در سن ۹۱ سالگی درگذشت.
خانواده
[ویرایش]- همسر ناشناس
- پسر نخست: شاهزاده بالگی؛ پس از به تخت نشستن پادشاه سانسانگ خودکشی کرد.
- پسر دوم: شاهزاده ناممو؛ سپس پادشاه گگوگچون
- پسر سوم: شاهزاده یونو؛ سپس پادشاه سانسانگ
- پسر چهارم: شاهزاده گیه‌سو؛ یک ژنرال فعال در زمان سلطنت هر دو پادشاه گگوگچون و سانسانگ.
تصویرسازی مدرن
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Sindae of Goguryeo
- ↑ Institute of Korean Culture, 〈International Journal of Korean History VII-IX〉, 2005. p.164
- ↑ King Chadae, King Sindae بایگانی‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine KBS Radio, Kings and Queens of Korea
- ↑ Yi, Hyun-hui; Pak, Song-su; Yun, Nae-hyon (2005). New History of Korea. Seoul: Jimoondang. p. 124. ISBN 8988095855. Retrieved 28 January 2016.
- ↑ Samguk sagi,"八年，冬十一月，漢以大兵嚮我。王問群臣，戰守孰便。衆議曰：「漢兵恃衆輕我，若不出戰，彼以我為怯，數來。且我國山險而路隘，此所謂一夫當關，萬夫莫當者也。漢兵雖衆，無如我何，請出師禦之。」答[5]夫曰：「不然。漢，國大民衆。今以强兵遠鬪，其鋒不可當也。而又兵衆者宜戰，兵少者宜守，兵家之常也。今漢人千里轉糧，不能持久。若我深溝高壘，淸野以待之，彼必不過旬月，饑困而歸。我以勁卒薄之，可以得志。」王然之，嬰城固守。漢人攻之不克，士卒饑餓引還。答[5]夫帥數千騎追之，戰於坐原，漢軍大敗，匹馬不反。王大悅，賜答[5]夫坐原及質山，為食邑。"