شیتوریو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شیتوریو یک ورزش رزمی و از مهم‌ترین سبک‌های کاراته است، که توسط کنوا مابونی (۱۹۵۲–۱۸۸۹) بنیان‌گذاری شد. [۱]

شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌باشد. «شیتو» از نام‌های دو استاد بزرگ اوکیناوایی گرفته شده‌است. بدین صورت که «شی» از نام کانریو هیگااونا (شیااونا) استاد مسلم سیستم ناهاته و کلمه «تو» از نام آنکو ایتوسو بنیان‌گذار و استاد مسلم سیستم شوری ته.[۲]

در این مکتب توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود. نشان (آرم) شی تو ریو برگرفته از نشان خانوادگی مابونی است. کمربندهای شیتوریو تشکیل شده‌است از: سفید-زرد-نارنجی-سبز-ابی- بنفش-قرمز-قهوه‌ای-مشکی .از دان یک الی ده به همین ترتیب پیش می‌رود. [۳]

پانویس[ویرایش]

  1. حق‌شناس، علی، دانشنامه هنرهای رزمی، تهران، نگاه بوستان، چ اول، ۱۳۹۵، ص ۲۱۱
  2. همان
  3. حق‌شناس، علی، دانشنامه هنرهای رزمی، تهران، نگاه بوستان، چ اول، ۱۳۹۵، ص ۲۱۲

منابع[ویرایش]