شوتزمانشافت
Schutzmannschaft | |
---|---|
فعال | تأسیس در ژوئیه ۱۹۴۱ توسط هاینریش هیملر |
کشور | اروپای شرقی تحت اشغال آلمان |
وفاداری | اوردنونگسپولیتزای |
گونه | پلیس کمکی |
اندازه | ۳۰۰٬۰۰۰ |
فرماندهان |
شوتزمانشافت (به آلمانی: Schutzmannschaft) نیروهای پلیس کمکی محلی بودند که در طول جنگ جهانی دوم در مناطقی از اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بالتیک که توسط آلمان نازی اشغال شده بودند، به آنها در تأمین امنیت مناطق اشغالی کمک میکردند. هاینریش هیملر، رئیس اساس، شوتزمانشافت را در ۲۵ ژوئیه ۱۹۴۱ تأسیس کرد و آن را زیر نظر پلیس نظم (اوردنونگسپولیتزای یا اورپو) قرار داد.[۱] در اواخر سال ۱۹۴۱، حدود ۴۵٬۰۰۰ تن در واحدهای شوتزمانشافت مشغول خدمت بودند و نیمی از آنها به شکل گردان خدمت میکردند.[۲] در طول سال ۱۹۴۲، شوتزمانشافت به تقریباً ۳۰۰٬۰۰۰ عضو گسترش یافت و گردانهایش حدود یک سوم یا کمتر از نیمی از نیروهای محلی را تشکیل میدادند.[۳][۴] در همه جا، پلیس محلی چندین برابر تعداد کارکنان معادل آلمانیش بود. در اکثر نقاط، نسبت آلمانیها به بومیها در حدود ۱ به ۱۰ بود.[۵]
گردانهای کمکی پلیس (Schutzmannschaft-Bataillonen) برای تأمین امنیت در سرزمینهای اشغالی، به ویژه مبارزه با مقاومتهای ضد نازی، ایجاد شدند. بسیاری از این گردانها در هولوکاست نقش داشتند و باعث کشته شدن هزاران یهودی شدند. معمولاً این گردانها از یگانهای داوطلبی تشکیل میشدند و مستقیماً درگیر جنگ نبودند. در مجموع، حدود ۲۰۰ گردان تشکیل شد.[۶] تقریباً ۲۱ گردان کمکی پلیس استونیتبار،[۷][۷] ۴۷ لتونیاییتبار ،[۸] ۲۶ لیتوانیایی ،[۹][۱۰] ۱۱ بلاروسی ،[۱۱] ۸ تاتار ،[۱۱] و ۷۱ اوکراینی[۱۲] وجود داشتند. نفرات هر گردان حدود ۵۰۰ تن بود، اما اندازه واقعی آنها در موارد گوناگون تنوع بسیار داشت. آنها نباید با گردانهای محلی پلیس نظم آلمان (SS-Polizei-Bataillone) که میان سالهای ۱۹۳۹ و ۱۹۴۵ تشکیل شده بودند و همچنین در هولوکاست شرکت داشتند، اشتباه گرفته شوند.[۱۳]
پلیس نظم بر پایه ملیت شوتزمانشافتهای متفاوتی در چندین کشور سازماندهی کرد (به پلیس کمکی بلاروس، پلیس کمکی استونی، پلیس کمکی لتونی، گردانهای پلیس کمکی لیتوانی و پلیس کمکی اوکراین مراجعه کنید).[۱۴]
پانویس
[ویرایش]- ↑ Schiessl 2009, p. 39.
- ↑ Breitman 1990.
- ↑ Dean 2003, p. 60.
- ↑ Arad 2009, pp. 107–108.
- ↑ Browning 2002, p. 257.
- ↑ Stankeras 2008, p. 459.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Jurado & Thomas 2012, p. 12.
- ↑ Jurado & Thomas 2012, p. 20.
- ↑ Bubnys 1991.
- ↑ Jurado & Thomas 2012, p. 36.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Abbott 1983, pp. 15–16.
- ↑ Abbott & Pinak 2012, p. 38.
- ↑ Goldhagen 2007, pp. 181–282.
- ↑ Dean 2003, p. 69.
منابع
[ویرایش]- Arad, Yitzhak (2009). The Holocaust in the Soviet Union. University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-2270-0.
- Breitman, Richard (1990). "Himmler's Police Auxiliaries in the Occupied Soviet Territories". Simon Wiesenthal Center Annual (7). ISSN 0741-8450.
- Bubnys, Arūnas (February–April 1991). "Lietuvos vietinė rinktinė ir nauji bandymai mobilizuoti Lietuvos vyrus 1944 metais". Voruta (به لیتوانیایی). ISSN 2029-3534. Retrieved 28 April 2020.
- Bubnys, Arūnas (1998). Vokiečių okupuota Lietuva (1941–1944) (به لیتوانیایی). Lietuvos gyventojų genocido ir rezistencijos tyrimo centras. ISBN 9986-757-12-6.
- Bubnys, Arūnas (2000), Lithuanian Police Battalions and the Holocaust (1941–1943) (PDF), The International Commission for the Evaluation of the Crimes of the Nazi and Soviet Occupation Regimes in Lithuania, archived from the original (PDF) on 22 July 2011
- Bubnys, Arūnas (2017). Lietuvių policijos batalionai 1941–1945 m. Vilnius: Lietuvos gyventojų genocido ir rezistencijos tyrimo centras. ISBN 978-609-8037-68-5.
- Dean, Martin (2003). Collaboration in the Holocaust: Crimes of the Local Police in Belorussia and Ukraine, 1941-44. Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-6371-0.
- Goldhagen, Daniel Jonah (2007). Hitler's Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust. Knopf Doubleday Publishing Group. ISBN 978-0-307-42623-9.
- Jurado, Carlos; Thomas, Nigel (2012). Germany's Eastern Front allies (2): Baltic forces. Men-at-arms. Vol. 363. Osprey Publishing. ISBN 9781780967943.
- Schiessl, Christoph (2009). The Search for Nazi Collaborators in the United States (PhD thesis). ISBN 978-1-109-09007-9.