شنعار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شهرهای بین‌النهرین در هزاره دوم قبل از میلاد

شینار (‎/ˈʃnɑːr/‎؛ عبری שִׁנְעָר Šinʿar، Septuagint Σεννααρ Sennaar) در کتاب مقدس عبری منطقه جنوبی بین النهرین است.

کتاب مقدس عبری[ویرایش]

نام Šinʿar هشت بار در کتاب مقدس عبری وجود دارد که از آن به عنوان بابل یاد می‌کند.[۱] از توصیفاتی که برای وصف این شهر بیان شده، می‌شود چنین برداشت کرد که شینار بابل / بابل (در شمال بابل) و اِرِچ / اوروک (در جنوب بابل) است. چنان‌که در کتاب پیدایش ۱۰:۱۰ آمده، آغاز پادشاهی نمرود «بابل [بابل] و اِرِچ [ اوروک ] و اکاد و کلنه» در سرزمین شینار بوده‌است. در آیه ۱۱: ۲ آمده‌است که شینار دشتی را که پس از طغیان نوح به محل ساخت برج بابل تبدیل شده بود را در تسلط خود داشت. پس از سیل، پسران شم، هام و یافث ابتدا در ارتفاعات ارمنستان اقامت گزیدند و سپس به شینار مهاجرت کردند.[۲]

در پیدایش ۱۴: ۱٬۹، پادشاه امرفل بر شینار حکومت می‌کند.

منابع[ویرایش]

  1. "SHINAR - JewishEncyclopedia.com". www.jewishencyclopedia.com.
  2. Vuibert, Ancient History, 25.