شبکه‌های بادی
شبکه‌های بادی (به انگلیسی: Pneumatic tubes) که به اسامی حمل و نقل لوله‌ای پنوماتیک و خط لولهٔ کپسولی نیز شهرت دارند. سیستم‌هایی هستند که از طریق ایجاد هوای فشرده یا خلاء جزئی، باعث جابجائی کپسول‌های حمل استوانه‌ای شکل در خطوط لوله‌ای می‌گردند.
شبکه‌های بادی اولین بار در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در سازمان‌ها و اداره‌های بزرگ ِآمریکا برای حمل بسته‌های کوچک و فوری (مانند نامه، کاغذ پیغام و پول) برای فاصله‌های نسبتاً کوتاه (در یک ساختمان یا در داخل یک شهرک) مورد استفاده قرار گرفت.
شرح کار[ویرایش]
طرز کار این سیستم بدین شکل بود که مرکزیت موتور اصلی این شبکه یک توربین کمپرسور بادی بوده‌است که دور از مجموعه قرار می‌گرفت و لوله مکش بادی به هر اتاق از کارمندان وصل می‌شد و دیگر لوله‌ها به اتاق کنترل فرمان متصل می‌گردید و کارمندان برای ارسال اطلاعات و مراسلات پستی خود از یک کپسوله که در آن محتویات ارسالی را قرار می‌دادند و سپس کپسول را در لوله ارسال روانه می‌ساختند.[۱][۲]
همچنین برای دریافت مرسوله خود لوله دیگری موجود بود که می‌توانستند به وسیله آن دریافت مرسوله داشته باشند.[۳]
کپسوله سازی نامه‌ها[ویرایش]
کپسول از قسمت‌های ذیل تشکیل شده‌است:[۴]
- درپوش
- محفظه
- نشانگر یا تگ
- دنباله
نخست، مرسوله را در داخل کپسول می‌گذاشتند و درپوش آن را محکم می‌کردند؛ سپس مقصد را طبق یک کد بر روی کپسول مشخص می‌نمودند. پس از آن کپسول را داخل محفظه ارسال قرار داده و دکمه ارسال را فشار می‌دادند.[۵]
فشار و مسیر باد در لوله‌ها از طریق اتاق سوئیچ کنترل می‌شده‌است. اتاق کنترل سوئیچ همانند دستگاه سوئیچ شبکه‌های امروزی نامه‌ها را نسبت به مبداً یا مقصدشان کنترل می‌کرد. جالب اینجاست که آن موقع هم سرعت شبکه مثل سرعت اینترنت بوده و سرعت باد در پهنای باند لوله‌ها متفاوت بود، به گونه‌ای که افرادی که اولویت کاریشان نسبت به دیگران بیشتر بود (همانند مدیران) سرعت بالائی داشتند و برخی هم همانند کارمندان معمولی سرعت کمتری داشتند.
قدرت باد درون لوله‌ها در ساعت‌هایی که ترافیک مراسلات بالا می‌رفت افت فشار پیدا می‌کرد برای همین، مراسلات و مقدار فشار باد در کانالها متفاوت بوده‌است.[۶]
واحد سوئیچینگ[ویرایش]
واحد سوئیچینگ برای کنترل ازدحام و کنترل جریان همیشه راهکارهایی مانند نوبت دهی و چند مقصد کردن نامه‌های پستی را رعایت می‌کرده‌است.[۷]
سیستم کاری این شبکه کاملاً شبیه به شبکه‌های امروزی بوده‌است، با این تفاوت که می‌توانستند همراه با نامه، یک شیء یا هر چیزی که در کپسول جای بگیرد را ارسال کنند.[۸]
منابع[ویرایش]
- ↑ «شبکه‌های بادی».
- ↑ Edwards, Phil (2015-06-24). "when it carried fast food, people, and cats". Vox (به انگلیسی). Retrieved 2019-01-15.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:تاریخ و سال (link) - ↑ «مقاله شبکه‌های بادی».
- ↑ "エアーシューターの仕組み". Nippon Shooter (به jp). 2014-08-14. Archived from the original on 20 January 2019. Retrieved 2019-01-15.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:تاریخ و سال (link) نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (link) - ↑ Becker, D. A. (1998). "Characterization and use of the new NIST rapid pneumatic tube irradiation facility". Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry (به انگلیسی). Springer Nature. 233 (1–2). doi:10.1007/bf02389664. ISSN 0236-5731.
{{cite journal}}: Unknown parameter|ماه=ignored (help) - ↑ Buxton, Andrew (2004). Cash Carriers in Shops. Princes Risborough: Shire Publications. ISBN 978-0-7478-0615-8.
- ↑ "Prague's pneumatic post". Telefónica O2 Czech Republic. 2002. Archived from the original on 2010-01-09. Retrieved 12 February 2010.
- ↑ [Survey results from 200 hospital https://www.swisslog.com/-/media/swisslog/documents/healthcare/white-papers/items_transported_in_pts.pdf بایگانی‌شده در ۲ ژانویه ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine]
