شاهدخت کارولین از بریتانیای کبیر
| شاهدخت کارولین | |||||
|---|---|---|---|---|---|
,_by_Jacopo_Amigoni.jpg) Portrait by یاکوپو آمیگونی | |||||
| زاده | ۱۰ ژوئن ۱۷۱۳ (New Style) Herrenhausen Palace, هانوفر | ||||
| درگذشته | ۲۸ دسامبر ۱۷۵۷ (۴۴ سال) کاخ سنت جیمز، لندن | ||||
| آرامگاه | ۵ ژانویه ۱۷۵۸ | ||||
| |||||
| خاندان | دودمان هانوفر | ||||
| پدر | جرج دوم | ||||
| مادر | Caroline of Ansbach | ||||
پرنسس کارولین از انگلیس (کارولین الیزابت؛ ۱۰ ژوئن ۱۷۱۳–۲۸ دسامبر ۱۷۵۷) فرزند چهارم و دختر سوم پادشاه جورج دوم پادشاه بریتانیا و همسرش کارولین آنسباخ بود.
اوایل زندگی[ویرایش]
شاهزاده خانم کارولین [الف] در کاخ هرنهاوزن در هانوفر، آلمان، در ۱۰ ژوئن ۱۷۱۳ (تقویم سبک جدید گرگوری) متولد شد. پدر وی جورج آگوستوس، شاهزاده ارثی هانوفر، پسر ارشد جورج لوئیس منتخب هانوفر بود. مادرش کارولین آنسباخ، دختر یوهان فردریش، مارگراو براندنبورگ-آنسباخ بود.[۳] طبق قانون حل و فصل ۱۷۰۱، وی در ردیف هفتم جانشینی تاج و تخت انگلیسقرار گرفت. وی روز بعد از تولد در کاخ هرنهاوزن غسل تعمید داده شد.[۴]
بریتانیای کبیر[ویرایش]
در سال ۱۷۱۴، ملکه آن درگذشت و پدربزرگ کارولین جورج اول و پدرش پرنس ولز شدند. در سن یک سالگی، کارولین به همراه مادر و خواهران بزرگتر خود، شاهزاده خانم آن و آملیا به بریتانیا رفت و خانواده در کاخ سنت جیمز، لندن ساکن شدند. سپس شاهزاده خانم بریتانیای بزرگ شد. لیست اسناد جدید منتشر شده هزینه‌های شخصی وی از ژانویه تا فوریه ۱۷۲۸، کمک‌های خیرخواهانه او به چندین گروه پروتستان در لندن را تأیید می‌کند.[۵]
در سال ۱۷۲۲ در مقابل بیماری آبله واکسینه شد، نوعی واکسیناسیون که توسط لیدی مری وورتلی مونتاگو و چارلز میت لند انجام شد.[۶]
پرنسس کارولین فرزند مورد علاقه مادرش بود،[۷] و به عنوان «کارولین الیزابت حقیقتگو» (یا «حقیقت دوست» شناخته شد).[۸] هنگامی که هرگونه اختلاف بین فرزندان سلطنتی اتفاق می‌افتد، والدینش می‌گفتند "برای کارولین بفرستید تا حقیقت را دریابیم!"[۹] به گفته دکتر جان دوران، " کارولین عاشق حقیقت" بدون قید و شرط مورد علاقه والدینش بود، شایسته محبت بود. او عادل، خوب، برجسته و غمگین بود. " [نیازمند منبع]
زندگی بعدی[ویرایش]
طبق اعتقاد عامه، نارضایتی کارولین به دلیل عشق او به درباری متأهل، لرد هروی بود. هروی که دوجنسگرا بود، احتمالاً با برادر بزرگتر کارولین، پرنس فردریک، رابطه ای برقرار کرده باشد و به‌طور عاشقانه با چند خانم نیز در ارتباط بوده‌است. [نیازمند منبع] هنگامی که هروی در سال ۱۷۴۳ درگذشت، کارولین سالها قبل از مرگ خود به کاخ سنت جیمز بازنشسته شد، که فقط برای خانواده و نزدیکان او در دسترس بود.[۱۰] او سخاوتمندانه به امور خیریه داد.
پرنسس کارولین در ۲۸ دسامبر ۱۷۵۷ در سن ۴۴ سالگی در کاخ سنت جیمز درگذشت، در حالبکه مجرد و بدون فرزند بود. وی در وستمینستر ابی به خاک سپرده شد. [نیازمند منبع]
هوراس والپول، از درگذشت شاهزاده خانم کارولین، نوشت: اگرچه وضعیت سلامتی وی برای سالها بسیار خطرناک بود و او برای بسیاری از این بیماریها درحصر مطلق به سر می‌برد، اما مرگ او غیرمنتظره و غافلگیر کننده بود، گرچه آرزوی مرگ را داشت. خوبی‌های اوهمیشگی بود، سخاوتمندی بیکران و مؤسسات خیریه اش گسترده‌ترین. خلاصه اینکه، من و هیچ طرفدار سلطنتی، نمی‌توانم در ستایش او اسراف کنم. "[۱۱]
نشان[ویرایش]
در ۳۱ ژانویه ۱۷۱۹، به عنوان نوه ای از حاکمیت، کارولین از نشان خانوادگی برای متصرفاتش ا۸ستفاده کرد، که توسط یک برچسب نقره و پنج نقطه متمایز می‌شد و هر کدام دارای سه گلوله گل سرخ بودند. در ۳۰ اوت ۱۷۲۷، نشان کارولین به یک برچسب تشکیل شده از سه نقطه تغییر داد که هر کدام دارای سه گلوله گل سرخ است.[۱۲]
نشان خانوادگی سلطنتی از ۳۰ اوت ۱۷۲۷
جستارهای وابسته[ویرایش]
- لیست شاهزاده خانم‌های انگلیس
- خانه هانوفر
یادداشت[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ The London Gazette: no. 9752. p. . 27 December 1757.
- ↑ The London Gazette: no. 9753. p. . 31 December 1757.
- ↑ Lodge, Edmund (1838). The Genealogy of the Existing British Peerage: With Sketches of the Family Histories of the Nobility. Saunders and Otley. p. 5. Retrieved 9 June 2018.
- ↑ "Yvonne's Royalty Home Page: Royal Christenings". Archived from the original on 2011-08-06. Retrieved 2008-05-20.
- ↑ Ilias Chrissochoidis, "Princess Carolina's list of monthly expenses, January–February 1727/8," Notes & Queries 58/3 (September 2011), 401–403.
- ↑ Van der Kiste, p. 83
- ↑ Van der Kiste, p. 163
- ↑ Lives of the Princesses of Wales, page 160
- ↑ The royal princesses of England: from the reign of the George the First by Mrs. Matthew Hall, pages 114-125
- ↑ Van der Kiste, p. 197
- ↑ Gland, N (1871). The royal princesses of England, from the reign of George the First. GEORGE ROUTLEDGE AND SON. p. 123.
- ↑ Marks of Cadency in the British Royal Family
منابع[ویرایش]
- Van der Kiste, John (1997). George II and Queen Caroline. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 0-7509-1321-5.