پرش به محتوا

شاندور فرنتسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شاندور فرنتسی
زادهٔ۷ ژوئیهٔ ۱۸۷۳
درگذشت۲۲ مهٔ ۱۹۳۳ (۵۹ سال)
شناخته‌شده
برای
مکتب روانکاوی بوداپست
پیشینه علمی
شاخه(ها)روانکاوی
محل کارانجمن روانکاوی بین‌المللی (رئیس)
انجمن روانکاوی مجارستان (بنیان‌گذار)

شاندور فِرِنتسی (مجاری: Sándor Ferenczi زادهٔ ۷ ژوئیهٔ ۱۸۷۳ – درگذشتهٔ ۲۲ مهٔ ۱۹۳۳) روانکاو مجارستانی، نظریه‌پرداز اصلیِ روانکاوی و از همکاران نزدیکِ زیگموند فروید بود.

ارنست جونز -زندگینامه‌نویسِ فروید- فرنتسی را به‌عنوانِ یک بیمار روانی در پایانِ زندگیِ خود نامید. فرنتسی در زندگیِ خویش با بیماریِ کم‌خونی پرنیشیوز دست و پنجه نرم می‌کرد که سرانجام نیز منجر به مرگِ وی در اثرِ همین بیماری در سال ۱۹۳۳ شد. گرچه وی به شدت بیمار و مبتلا به این بیماری — که در آن زمان غیرقابل درمان بود — شد اما موفق به ارائهٔ مقالهٔ مشهورش سردرگمیِ زبانی[۱] در دوازدهمین کنگره بین‌المللی روانکاوی در ویسبادن آلمان در ۴ سپتامبر ۱۹۳۲ گردید.[۲]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Ferenczi, S. (1933). The Confusion of Tongues Between Adults and Children: The Language of Tenderness and of Passion. Sándor Ferenczi Number. M. Balint (Ed.) International Journal of Psycho-Analysis 30: Whole No. 4, 1949 (the first English translation of the paper بایگانی‌شده در ۲۸ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine).
  2. «Section V - Continuing Education - Ferenczi». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ نوامبر ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۲۷ مارس ۲۰۱۴.

خوانش بیشتر

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]