شارل-هانری سانسون
| شارل-هانری سانسون | |
|---|---|
 تصویری از شارل-هانری سانسون | |
| زادهٔ | ۱۵ فوریهٔ ۱۷۳۹ پاریس، فرانسه |
| درگذشت | ۴ ژوئیهٔ ۱۸۰۶ (۶۷ سال) پاریس، فرانسه |
| ملیت | فرانسوی |
| پیشه | جلاد سلطنتی |
شارل-هانری سانسون (۱۵ فوریهٔ ۱۷۳۹ – ۴ ژوئیهٔ ۱۸۰۶) جلاد سلطنتی فرانسه بود و در مدت ۳۰ سال، بیش از ۳۰۰۰ نفر، ازجمله خودِ شاه فرانسه را با دستانش به قتل رساند.
سابقهٔ خانوادگی[ویرایش]
شارل-هانری سانسون چهارمین نسل از خانوادهٔ پدریِ خود بود که به حرفهٔ جلادی اشتغال داشت. جد بزرگ او، یک سرباز در ارتش سلطنتیِ فرانسه به نام شارل سانسون (۱۶۵۸–۱۶۹۵) اهلِ ابویل بود که به‌عنوان جلاد پاریس در ۱۶۸۴ منصوب شد.[۱][۲]
زندگی[ویرایش]
شارل دو بار ازدواج کرد؛ همسر اولش تنها پنج سال پس از ازدواج آن‌ها از دنیا رفت. شارل، پس از ازدواج با همسر دومش، توانست وارد دربار شود و ادارهٔ شغل جدیدش به‌عنوان جلاد را به دست گیرد.
زندگی و شغل جلادی[ویرایش]
در سال ۱۷۵۷ سانسون در اعدام روبر دامین، که در اقدامی قصد کشتن لوئی پانزدهم را داشت، شرکت کرد. این اعدام یکی از بدترین و دردناک‌ترین اعدام‌ها و مرگ‌های تاریخ فرانسه است. در این اعدام، دامین ابتدا توسط چاقوهای بلند به صلیب کشیده شد، سپس چندین جای بدنش زخمی شد و بر روی زخم‌هایش اسید و سرب داغ ریخته شد، و در نهایت بدنش توسط چند اسب پاره‌پاره و سپس سوزانده شد. بسیاری از این اعمال را سانسون خود انجام داد. پس از این اقدام، او به خاطر بی‌رحمی و دقت در کارش به‌عنوان «جلاد اعظم» برگزیده شد. در سال ۱۷۷۸ شاه او را در این منصب قرار داد که در این درجه جلاد لباسی قرمز به تن می‌کرد. درحالی‌که عموماً جلادان بیش از ۱۰۰۰ اعدام را انجام نمی‌داند، شارل ۲۹۱۸ اعدام انجام داد که در تاریخ چنین میزانی سابقه ندارد. او مسئول اعدام ملکه ماری آنتوانت بود که او را به شارل سپرد، و او نیز با گیوتین به قتل رسید.
طرفدار گیوتین[ویرایش]
پس از انقلاب، سانسون در تصویب گیوتین به عنوان شکل استاندارد اعدام نقش مهمی ایفا کرد.[۳] چارلز سانسون یکی از طرفداران بزرگ گیوتین بود و معتقد بود مرگ با شمشیر موجب مشکلات فراوانی می‌شود، به طوری که بیش از ۸۰٪ اعدام‌هایش را با این وسیله انجام داد، گیوتین اولین بار در سال ۱۷۹۲ در فرانسه و به شکل آزمایشی درست شد و در نهایت با حمایت‌های او و تعدادی دیگر این وسیله ملی شد.[۴]
زندگی شخصی[ویرایش]
چارلز به شکلی عجیب روحیه ای لطیف داشت و در وقت‌های ازادش ویالون می‌نواخت و علاقهٔ عجیبی به اسب سواری داشت!
بعضی چارلز هنری سانسون را به عنوان یک مرد سادیست نگاه می‌کنند اما در واقع او همیشه از کارش لذت نمی‌برد. او گاهی اوقات با آنچه که انجام می‌داد مخالفت می‌کرد.[۵] او احساس کرد که عموم مردم اعدام‌ها را کاملاً درک نمی‌کنند. داستان بسیار جالبی در مورد سانسون وجود دارد، پس از بازنشستگی او با ناپلئون ملاقاتی داشت، در این ملاقات ناپلئون از اون پرسیده بود که چگونه می‌تواند شب‌ها راحت بخوابد و سانسون نیز در جوابی جالب گفته بود وقتی پادشاهان می‌توانند چرا جلادان نتوانند.[۶]
مرگ[ویرایش]
شارل-هانری سانسون در تاریخ ۴ ژوئیهٔ ۱۸۰۶ درگذشت و در مقبرهٔ خانوادگی در گورستان مونمارتر در پاریس دفن شد.
فیلم و تلویزیون[ویرایش]
- ۱۹۸۹: چارلز-هنری سانسون به عنوان شخصیت جزئی با بازی کریستوفر لی در فیلم انقلاب فرانسه.[۷]
- ۲۰۱۳: کاراکتر کوچک در فیلم تلویزیونی Femme Dans la Révolution، که توسط Thierry Hancisse می‌شود.[۸]
بازی‌های ویدئویی[ویرایش]
- به‌عنوان یک خدمتکار کلاس Assassin در بازی موبایل Type-Moon Fate / Grand Order
- به‌عنوان NPC در اساسینز کرید: وحدت
منابع[ویرایش]
- ↑ Sargent, Lucius Manlius (1855); Dealings with the Dead, Vol. II, Dutton & Wentworth, MA, USA; p.635.
- ↑ Croker, John Wilson (1857); Essays on the early period of the French Revolution, John Murray, London; p.570 ff. with enumerated list of all six generations of Sansons.
- ↑ Croker (1857); p.534 ff. Croker includes the full text of Sanson's "Memorandum of Observations on the Execution of Criminals by Beheading.".
- ↑ Gerould, Daniel (1992); Guillotine: Its Legend and Lore; Blast, NY; شابک ۰−۹۲۲۲۳۳−۰۲−۰. See p.14. |"[I]n March, 1792... he [Sanson] explained the need for a new instrument. His sword grew blunt after each decapitation, (etc.)". See also Croker (1857), p.534: "It is to be considered [wrote Sanson] that when there shall be several criminals to execute at the same time, the terror that such an execution presents... [would be] an invincible obstacle...."
- ↑ Roche, Katherine (1881). ""Hereditary Hangmen"". The Irish Monthly. 9: 28. JSTOR 20496422.
- ↑ Roche, Katherine (1881). ""Hereditary Hangmen"". The Irish Monthly. 9: 29. JSTOR 20496422.
- ↑ La révolution française (1989)
- ↑ Une femme dans la Révolution