سمفونی شماره ۱ (شوبرت)

سمفونی شماره ۱ در گام ر ماژور، دی ۸۲، نخستین سمفونی فرانتس شوبرت، آهنگساز کلاسیک/ رمانتیک اتریشی است که در سال ۱۸۱۳، یعنی زمانی که شوبرت ۱۶ سال داشت، تکمیل شد. شوبرت، با وجود اینکه جوان بود، اولین سمفونی‌اش، هم از نظر زمان خود و هم از لحاظ اندازه، اثری قابل توجه و تحسین‌برانگیز است. موومان نخست با آداژیویی باشکوه آغاز می‌شود، که یادآور سمفونی شماره ۱۰۴ هایدن است. سپس، در ادامهٔ همین موومان، آداژیوی کوتاه به آلگرو ویواچه می‌پیوندد.

سازبندی

آهنگساز، این سمفونی را برای یک فلوت، دو ابوا، دو کلارینت (در لا)، دو فاگوت، دو کُر (هورن) (در رِ)، دو ترومپت (در رِ)، تیمپانی، و سازهای زهی نوشته‌است.
ارکستراسیونِ اثر، که تعادل میان سازهای زهی و سازهای بادی به‌خوبی برقرار است، مشابه موسیقی مجلسی عمل می‌کند، اما با گروهی بزرگ‌تر. ترومپت‌ها، همانند بسیاری از آثار اولیهٔ شوبرت، ترومپت‌های در «ر» است و در بیشترِ بخش‌های موومان‌های اول و چهارم، استفاده از ترومپت «رِ» به ترومپت «لا» در نوسان‌است. شوبرت در موومان چهارم، ترومپت‌های در «رِ» را نگه می‌دارد. تعادل و هم‌آهنگی میانِ کُرها (هورن‌ها) و ترومپت‌ها در موومان چهارم کاملاً ملموس است.

موومان‌ها

موومان‌های سمفونی ۱ شوبرت عبارت‌اند از:

1. آداژیو ـ آلگرو ویواچه
2. آندانته (سُل ماژور)
3. منوئه ـ آلگرو
4. آلگرو ویواچه

یک اجرای استاندارد از این سمفونی حدود ۲۶ دقیقه به طول می‌انجامد.

نت‌های آغازینِ موومان اولِ سمفونی:

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Symphony No. 1 (Schubert)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۵ مارس ۲۰۱۸.