سلطاننشین گلکنده
سلطاننشین گلکنده | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۵۱۸[۱]–۱۶۸۷[۲] | |||||||||||||
 پرچم قطبشاهیان | |||||||||||||
![نقشه گلکنده[۳]](/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Map_of_Golconda.png) نقشه گلکنده[۳] | |||||||||||||
| پایتخت | گلکنده (۱۵۱۸–۱۵۹۱) حیدرآباد (۱۵۹۱–۱۶۸۷) | ||||||||||||
| زبان(های) رایج | زبان فارسی (رسمی)[۴] زبان تلوگو (رسمی پس از ۱۶۰۰)[۵] زبان دکنی | ||||||||||||
| دین(ها) | رسمی: شیعه | ||||||||||||
| حکومت | سلطنت | ||||||||||||
| سلطان | |||||||||||||
• ۱۵۱۸–۱۵۴۳ | سلطانقلی قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۵۴۳–۱۵۵۰ | جمشیدقلی قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۵۵۰–۱۵۵۰ | سبحان قلی قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۵۵۰–۱۵۸۰ | ابراهیمقلی قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۵۸۰–۱۶۱۲ | محمدقلی قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۶۱۲–۱۶۲۶ | سلطان محمد قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۶۲۶–۱۶۷۲ | عبدالله قطبشاه | ||||||||||||
• ۱۶۷۲–۱۶۸۷ | ابوالحسن قطبشاه | ||||||||||||
| تاریخ | |||||||||||||
• بنیانگذاری | ۷ دسامبر ۱۵۱۸[۱] | ||||||||||||
• فروپاشی | ۲۲ سپتامبر ۱۶۸۷[۲] | ||||||||||||
| واحد پول | Mohur, Tanka | ||||||||||||
| |||||||||||||
| امروز بخشی از | هند | ||||||||||||
سلطاننشین گلکنده (اردو: سلطنت گولکنڈه) یکی از حکومتهای دوران نوین آغازین در جنوب هند بود که توسط دودمان شیعهٔ فارسیزبان[۶] قطبشاهی با ریشهٔ ترکمان اداره میشد.[۷][۸] پس از افول سلطاننشین بهمنی، حکومت گلکنده در سال ۱۵۱۸[۹] میلادی توسط سلطانقلی قطبشاه بنیانگذاری شد و یکی از پنج سلطاننشین دکن بهشمار میرفت.
قلمرو این سلطنت بخشهایی از ایالتهای امروزی هند شامل کرناتکه، آندرا پرادش، اودیشا و تلانگانا را در بر میگرفت.[۱۰] در قرن هفدهم، گلکنده درگیر منازعات مستمر با سلسلههای عادلشاهی و نظامشاهی بود که در غرب و شمال غربی با آن هممرز بودند.[۱۱] در سال ۱۶۳۶، شاه جهان، امپراتور مغول، قطبشاهیان را وادار کرد تا سلطهٔ امپراتوری مغول را به رسمیت بشناسند و خراج دورهای بپردازند. این سلسله در سال ۱۶۸۷، در دوران حکومت هفتمین سلطان خود، ابوالحسن قطبشاه، به پایان رسید؛ زمانی که اورنگزیب، امپراتور مغول، او را بازداشت کرده و تا پایان عمر در دولتآباد زندانی ساخت و گلکنده را ضمیمه امپراتوری مغول کرد.[۱۲][۱۳][۱۱]
قطبشاهیان از حامیان فرهنگ شیعی فارسی بودند.[۱۳] زبان رسمی و درباری سلطنت گلکنده در ۹۰ سال نخست حکومت (حدود ۱۵۱۸ تا ۱۶۰۰ میلادی) فارسی بود. با آغاز قرن هفدهم، زبان تلوگو نیز به جایگاه زبان فارسی ارتقا یافت و در اواخر حکومت قطبشاهیان، به زبان اصلی دربار تبدیل شد؛ در حالی که فارسی تنها در برخی اسناد رسمی مورد استفاده قرار میگرفت. بهگفتهٔ هندشناس ریچارد ایتون، با پذیرش زبان تلوگو توسط قطبشاهیان، آنان حکومت خود را بهعنوان یک دولت تلوگوزبان تلقی کردند و نخبگان سلطنت، حاکمان را «سلاطین تلوگو» مینامیدند.[۱۴][۱۵]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Sherwani, Haroon Khan (1946). The Bahmanis of the Deccan – An Objective Study. Krishnavas International Printers, Hyderabad Deccan. p. 386. OCLC 3971780.
- ↑ (به انگلیسی), vol. 3, Encyclopædia Britannica, 1911 – via Wikisource
- ↑ For a map of their territory see: Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 147, map XIV.4 (l). ISBN 0-226-74221-0.
- ↑ Brian Spooner and William L. Hanaway, Literacy in the Persianate World: Writing and the Social Order, (University of Pennsylvania Press, 2012), 317.
- ↑ Alam, Muzaffar (1998). "The Pursuit of Persian: Language in Mughal Politics". Modern Asian Studies. 32 (2): 317–349. doi:10.1017/s0026749x98002947. S2CID 146630389.
Ibrahim Qutb Shah encouraged the growth of Telugu and his successor Muhammad Quli Qutb Shah patronized and himself wrote poetry in Telugu and Dakhni. Abdullah Qutb Shah instituted a special office to prepare the royal edicts in Telugu (dabiri-ye foramina-i Hindavi). While administrative and revenue papers at local levels in the Qutb Shahi Sultanate were prepared largely in Telugu, the royal edicts were often bilingual. '06 The last Qutb Shahi Sultan, Abul Hasan Tana Shah, sometimes issued his orders only in Telugu, with a Persian summary given on the back of the farmans.
- ↑ Christoph Marcinkowski, Shi'ite Identities: Community and Culture in Changing Social Contexts, 169-170; "The Qutb-Shahi kingdom could be considered 'highly Persianate' with a large number of Persian-speaking merchants, scholars, and artisans present at the royal capital."
- ↑ Syed, Muzaffar Husain (2011). Concise History of Islam. Vij Books India Private Limited. p. 258. ISBN 978-9-382-57347-0.
The Qutb Shahi dynasty was the ruling family of the sultanate of Golkonda in southern India. They were Shia Muslims and belonged to a Turkmen tribe.
- ↑ Suleman Siddiq, Mohd. (2017). "The Da'irat-ul-Ma'arif: A Unique Language Institute of Hyderabad". Languages and Literary Cultures in Hyderabad. pp. 203–216. doi:10.4324/9781315141664-12. ISBN 978-1-315-14166-4.
- ↑ Firouzeh, Pevyand. "Maḥmūd Shihāb al-Dīn Bahmanī". In Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett (eds.). Encyclopaedia of Islam, THREE. Brill Online. doi:10.1163/1573-3912_ei3_COM_36029. ISSN 1873-9830.
- ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. p. 118. ISBN 978-9-38060-734-4.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ C.E. Bosworth, The New Islamic Dynasties, (Columbia University Press, 1996), 328.
- ↑ Keelan Overton (2020). Iran and the Deccan: Persianate Art, Culture, and Talent in Circulation, 1400–1700. Indiana University Press. p. 82. ISBN 978-0-253-04894-3. Retrieved 1 July 2020.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Farooqui Salma Ahmed (2011). A Comprehensive History of Medieval India: From Twelfth to the Mid-Eighteenth Century. Pearson Education India. pp. 177–179. ISBN 9788131732021.
- ↑ Richard M. Eaton (2005), A Social History of the Deccan, 1300-1761: Eight Indian Lives, Vol. 1, Cambridge University Press, 142-143
- ↑ Richards, John F. (1975). Mughal administration in Golconda. Oxford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-821561-5.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Sultanate of Golconda». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۵.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانههای ملی | |
