سقز (فراورده گیاهی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از سقز (فرآورده گیاهی))
سقز
نام‌های جایگزینجاجکه،‌ جاجک، آدامس بریزه
خاستگاهایران
منطقهمناطق غربی ایران
مواد اصلیصمغ درخت پسته وحشی
سقز (به ترکی:آدامس و گیاهی که از تنه درخت گرفته میشود که امروزه برای نامبردن آدامس های صنعتی هم استفاده میشود.)

سقز صمغ (شیره غلیظ) درخت بنه یا همان درخت پسته وحشی است. سقز، ماده‌ای مانند آدامس است و غلظت آن تا حدی است که می‌توان از آن به عنوان یک آدامس مفید و طبیعی استفاده کرد. سقز یا شیره درخت بنه در صنعت آدامس سازی استفاده می‌شود و موجب کش آمدن آدامس می‌شود. شیره درخت بنه در هنگام ترشح به رنگ سبز روشن بوده و در کمک به هضم غذا و آوردن اشتها بسیار مفید است. ابوعلی سینا برای جویدن سقز خواص درمانی برشمرده است و آن را مفید خوانده است.

مناطق رشد و نحوه استخراج[ویرایش]

درخت بنه در مناطق غربی ایران رشد می‌کند و درختی از مناطق سردسیری است. معمولاً در فصل پاییز و با ریختن برگ درخت بنه، شکاف کوچکی روی تنهٔ درخت ایجاد می‌کنند و از آن شکاف، شیرهٔ سقز ترشح می‌شود که در ابتدا به رنگ سبز متمایل به سفید بوده و پس از گذشت مدتی به رنگ زرد تغییر رنگ می‌دهد. از شیرهٔ درخت بنه در طب سنتی و مدرن و صنعت آدامس‌سازی استفاده فراوان می‌شود. همچنین دود این گیاه خاصیت رفع عفونت های ریوی را داراست.

خواص درمانی[ویرایش]

معمولاً از سقز برای رفع سو هاضمه و بیماری‌های گوارشی استفاده می‌شود.[۱]

سقز ماده‌ای اشتهاآور است و اکثر مواقع پزشکان طب سنتی برای رفع کم اشتهایی سقز تجویز می‌کنند. همچنین مصرف سقز می‌تواند برای کبد و طحال نیز مفید باشد و جویدن سقز به عملکرد بهتر و سریع‌تر کبد کمک می‌کند. مخلوط کردن سقز با پیه آب شده برای نرمی ناخن‌های خشک و شکننده مفید است و خواص آنتی‌بیوتیکی سقز می‌تواند برای درمان زخم معده کاربرد داشته باشد. همچنین اهالی محلی سقز را به صورت ناشتا مصرف می‌کنند زیرا معتقدند موجب دفع سنگ کلیه و درمان بیماری‌های کلیوی می‌شود و مخلوط آن با روغن زیتون التیام بخش سوزش و خارش بدن است. از دیدگاه پزشکان طب سنتی مصرف سقز و مالیدن آن روی زخم موجب کاهش درد و بهبودی سریع تر آن می‌گردد و جویدن سقز باعث کاهش و رفع بوی بد دهان و سنگینی معده می‌شود.[نیازمند منبع]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. «از خواص سقز چه می‌دانید؟». دانشگاه علوم پزشکی ایران، موسسه مطالعات تاریخ پزشکی، طب اسلامی و مکمل. ۲۸ مهر ۱۳۹۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ فوریه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۳ فوریه ۲۰۲۱.