ساپتاریشی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ساپتاریشی (انگلیسی: Saptarishi)، به معنای «هفت حکیم» یا هفت ریشی، کسانی هستند که در وداها و دیگر ادبیات هند باستان از آنان تمجید می‌شود. سمیتاهای ودایی هرگز این ریشی‌ها را با نام برنمی‌شمارند، اگرچه متون ودایی بعدی مانند براهمنه‌ها و اوپانیشادها این کار را انجام می‌دهند.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]