ساختار دستوری
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
در زبان‌شناسی، ساختار دستوری یا ترکیب دستوری[و ۱] (به انگلیسی: Grammatical construction) هر رشتۀ نحوی از واژگان است بازه‌ای از جملات، تا ساختِ عبارتی (phrasal structures) و حتی تکواژه‌های پیچیدۀ خاص مانند افعال عبارتی انگلیسی.
از ترکیب یا ساختارهای دستوری معروف در زبان فارسی می‌توان به «ترکیب اضافی» و «ترکیب وصفی» اشاره کرد. ترکیب برایی[و ۲] نیز در فارسی و بسیاری زبان‌ها وجود دارد.
ساختارهای دستوری واحد اولیۀ مطالعه در نظریه‌های دستور ساختار را تشکیل می دهند. در دستور ساختار، در دستور شناختی[و ۳]، و در زبان‌شناسی شناختی، ساختار دستوری یک الگوی نحوی است که با محتوای معناشناختی و کاربردشناختیِ مرسوم جفت می‌شود. در چارچوب‌های زایشی، ساختارهای دستوری عموماً به‌عنوان هم‌پدیده‌ای[و ۴] تلقی می‌شوند که از قواعد نحوی کلی زبانِ مورد بحث مشتق شده‌اند.
فهرست ساختارهای دستوری شناخته‌شده
[ویرایش]چندی از ساختارها (فهرست در حال تکمیل است):
جستارهای وابسته
[ویرایش]واژه‌نامه
[ویرایش]- ↑ در منابع کهنه واژۀ «ترکیب» برابر با «construction» استفاده می‌شده است، به‌عنوان مثال «ترکیب اضافی» برابر با «Genitive construction» بوده است.
- ↑ Dative construction
- ↑ Cognitive grammar
- ↑ epiphenomenal
منابع
[ویرایش] | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |