زلالی خوانساری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زلالی خوانساری
زادهخوانسار
درگذشته۱۰۲۴ هجری قمری
لقبملک‌الشعراء، جارالله
پیشهشاعر
ملیتایرانی
دورهشاه عباس اول
کتاب‌هامثنوی محمود و ایاز

محمدحسن خوانساری اصفهانی (درگذشتهٔ ح. ۱۰۲۵ هجری قمری) متخلص به زلالی یا زلالی خوانساری شاعر قرن یازدهم هجری در سبک هندی و اهل خوانسار بود.[۱] او شاگرد میرداماد بود.

وی زاده شهر خوانسار در استان اصفهان ایران و لقبش جارالله بود.

درگذشت وی پس از سال ۱۰۲۴ است که در آن سال مثنوی محمود و ایاز را به انجام رساند. در سال ۱۳۹۳، هاجر پولادچنگ نجف آبادی، پایان نامه ای را در خصوص بررسی اشعار مذهبی زلالی خوانساری و ابن معتوق موسوی با رویکردی صورت گرایی و سبک شناختی تدوین کرد. نویسنده ی این پایان نامه در معرفی و شناساندن زلالی خوانساری و سبک شعری وی، بسیار موفق عمل کرد. این پایان نامه هم اکنون در کتابخانه ی دانشگاه فردوسی مشهد و کتابخانه ی آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود و قابل استفاده برای علاقه مندان است.

آثار[ویرایش]

  • الکشاف فی تفسیر القرآن
  • مقدمةالادب

او به پیروی از نظامی گنجوی، جامی، و امیرخسرو دهلوی هفت مثنوی سرود و آنها را سبعه زلالی، هفت آشوب، هفت سیاره و سبعه سیاره نامید که عبارتند از:

  1. حُسن گلوسوز
  2. شعله دیدار
  3. میخانه
  4. ذره و خورشید
  5. آذر و سمندر
  6. سلیمان نامه
  7. محمود و ایاز

افزون بر این از او قصیده‌ها، ترکیبات و چامه‌های پراکنده در دست‌است. مثنوی محمود و ایاز را به تشویق میرداماد به شاه عباس صفوی تقدیم کرد، ولی چندان مورد قرب شاه قرار نگرفت. از او ۷۱ قصیده نیز عمدتاً در مدح امام شیعی و شاه عباس مانده‌است. به گفتهٔ ذبیح‌الله صفا آثار او در روزگار خود بسیار تأثیرگذار بود و چنان تأثیرگذار بود که بسیاری به تقلید از آثار او مشغول شدند.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. امیری‌خراسانی, احمد; دهمرده, حیدرعلی (1385), "حکیم زلالی خوانساری", نثر پژوهی ادب فارسی (24): 17–40
  2. شفیعیون, سعید (1395), "زلالی خوانساری", دانشنامه جهان اسلام (21): 505–507