رین تین تین

رین تین تین (انگلیسی: Rin Tin Tin؛ ‏ سپتامبر ۱۹۱۸–۱۰ اوت ۱۹۳۲) یک سگ نر ژرمن شپرد بود که به یک ستارهٔ بین‌المللی سینما مبدل شد.

یک سرباز آمریکایی به نام «سرجوخه لی دانکن» که اسلحه‌دارباشی بنگاه هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا بود، در جریان جنگ جهانی اول این سگ را در زادگاهش در کمون فلیره در کشور فرانسه پس از یک بمباران سنگین نجات داده و با خود به آمریکا آورده بود.^[۱] او سپس برای رین تین تین کاری در سینما پیدا کرد و این سگ نخستین بار در سال ۱۹۲۳ در یک فیلم صامت در کنار کلیر آدامز ظاهر شد که با موفقیت فراوانی روبرو شد و رین تین تین پس از آن در ۲۷ فیلم دیگر سینمای هالیوود نقش‌آفرینی نمود. در واقع به واسطه این سگ و استرانگ‌هارت بود که نژاد ژرمن شپرد در آمریکا محبوبیت یافت. سود سرشار حاصله از فیلم‌هایی که این سگ بازی کرده بود سبب موفقیت استودیوهای برادران وارنر و پیشرفت شغلی داریل اف. زانوک شد.^[۲]

معروف است که در جریان رقابت‌های جوایز اسکار در سال ۱۹۲۹، آکادمی علوم و هنرهای سینما تصمیم داشت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را به «رین تین تین» بدهد، اما برای حفظ اعتبار خود، از این تصمیم صرف نظر نموده و این جایزه را به بازیگر آلمانی امیل یانینگز داد.^[۳] نویسنده مشهور آمریکایی سوزان اورلئان در کتابش «رین تین تین: زندگی و افسانه» این روایت را صحیح و واقعی دانسته‌است.^[۴]

پس از مرگ رین تین تین در لس آنجلس در سال ۱۹۳۲، نامش را بر روی چند سگ بازیگر دیگر هم نهادند؛ از جمله «رین تین تین جونیور» که در فیلم‌های قانون وحش،^[۵] ماجرای پرشور هالیوود^[۶] و تست^[۵] بازی کرد و در سال ۱۹۴۱ در اثر سینه‌پهلو درگذشت،^[۷] «رین تین تین سوم» که سبب ترویج استفاده نظامی از سگ‌ها در طول جنگ جهانی دوم شد^[۸] و در یک فیلم در سال ۱۹۴۷ با رابرت بلیک همبازی شد و سرانجام «رین تین تین چهارم» که در دههٔ ۵۰ میلادی در سریال تلویزیونی ماجراهای رین تین تین بازی کرد، اما عملکردش چنان ضعیف بود که مجبور شدند او را با یک سگ دیگر به نام «فِـلِـیم جونیور» جایگزین کنند و رین تین تین چهارم در ریورساید، کالیفرنیا خانه‌نشین شد.

در ایالات متحده آمریکا، مرگ او واکنش ملی را برانگیخت.^[۹] برنامه‌های عادیِ در حالِ پخش، با یک اعلام «خبری فوری» قطع شد. روز بعد یک ویژه‌برنامهٔ یک ساعته دربارهٔ رین تین تین پخش شد.^[۱۰] از رین تین تین طی مراسمی در ۸ فوریه ۱۹۶۰، با اهدای یک ستاره در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود در شمارهٔ ۱۶۲۷ خیابان واین تجلیل شد.^[۱۱]

کتاب‌شناسی[ویرایش]

English, James W. (1950). The Rin Tin Tin Story. Dodd, Mead & Co.
Orlean, Susan (2011). Rin Tin Tin: The Life and the Legend. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-4391-9013-5.
Rothel, David (1980). "Man's Best Friends". The Great Show Business Animals. A.S. Barnes. ISBN 0498025195.

منابع[ویرایش]

↑ Orlean 2011, pp. 29–30.
↑ Orlean 2011, pp. 78–80.
↑ Orlean, Susan (August 29, 2011b). "The Dog Star". The New Yorker. Retrieved October 17, 2011.
↑ Schuessler, Jennifer (October 20, 2011). "Rin Tin Tin: American Hero". The New York Times.
↑ ^۵٫۰ ^۵٫۱ Drew, Bernard A. (2013). Motion Picture Series and Sequels: A Reference Guide. Routledge. pp. 274–75. ISBN 9781317928935.
↑ "Rin-Tin-Tin Jr". AFI Catalog of Feature Films. American Film Institute. Retrieved November 30, 2015.
↑ Orlean 2011, pp. 141–142.
↑ "Hollywood Film News". The Daily Telegraph. Vol. VII, no. 51. New South Wales, Australia. November 3, 1946. p. 31. Retrieved July 16, 2019 – via National Library of Australia. ...DOG star Rin-Tin-Tin III, five years old, is in an £A.80,000 film called The Return of Rin-Tin-Tin. His grandfather, the famous Rin-Tin-Tin, died in 1932, aged 14, after starring in 22 pictures (mostly silents). His father, Rin-Tin-Tin II, died in 1943, aged 12. His mother, Truline, was killed in the South Pacific, while serving as a US. Army watchdog in World War II. His owner, Lee Duncan, has made a fortune out of the family, will receive £A4000 for the present Return of Rin-Tin-Tin movie...
↑ Holmes, Linda (September 24, 2011). "Rin Tin Tin: From Battlefield To Hollywood, A Story Of Friendship". WBUR. Retrieved August 9, 2018.
↑ Holmes, Linda (September 24, 2011). "Rin Tin Tin: From Battlefield To Hollywood, A Story Of Friendship: Monkey See". Monkey See. NPR. Retrieved May 17, 2012.
↑ "Rin Tin Tin". Hollywood Walk of Fame. Hollywood Chamber of Commerce. Retrieved November 30, 2015.

پیوند به بیرون[ویرایش]

رین تین تین در IMDb
رین تین تین در وبگاه قبریاب

[FOOTNOTEOrlean201129–30-1] Orlean 2011, pp. 29–30.

[FOOTNOTEOrlean201178–80-2] Orlean 2011, pp. 78–80.

[DogStar-3] Orlean, Susan (August 29, 2011b). "The Dog Star". The New Yorker. Retrieved October 17, 2011.

[Schluesser-4] Schuessler, Jennifer (October 20, 2011). "Rin Tin Tin: American Hero". The New York Times.

[Drew2013-5] ۵٫۰ ^۵٫۱ Drew, Bernard A. (2013). Motion Picture Series and Sequels: A Reference Guide. Routledge. pp. 274–75. ISBN 9781317928935.

[AFI_Rin_Tin_Tin_Jr.-6] "Rin-Tin-Tin Jr". AFI Catalog of Feature Films. American Film Institute. Retrieved November 30, 2015.

[FOOTNOTEOrlean2011141–142-7] Orlean 2011, pp. 141–142.

[Return1947-8] "Hollywood Film News". The Daily Telegraph. Vol. VII, no. 51. New South Wales, Australia. November 3, 1946. p. 31. Retrieved July 16, 2019 – via National Library of Australia. ...DOG star Rin-Tin-Tin III, five years old, is in an £A.80,000 film called The Return of Rin-Tin-Tin. His grandfather, the famous Rin-Tin-Tin, died in 1932, aged 14, after starring in 22 pictures (mostly silents). His father, Rin-Tin-Tin II, died in 1943, aged 12. His mother, Truline, was killed in the South Pacific, while serving as a US. Army watchdog in World War II. His owner, Lee Duncan, has made a fortune out of the family, will receive £A4000 for the present Return of Rin-Tin-Tin movie...

[9] Holmes, Linda (September 24, 2011). "Rin Tin Tin: From Battlefield To Hollywood, A Story Of Friendship". WBUR. Retrieved August 9, 2018.

[npr-10] Holmes, Linda (September 24, 2011). "Rin Tin Tin: From Battlefield To Hollywood, A Story Of Friendship: Monkey See". Monkey See. NPR. Retrieved May 17, 2012.

[11] "Rin Tin Tin". Hollywood Walk of Fame. Hollywood Chamber of Commerce. Retrieved November 30, 2015.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

داده‌های کتابخانه‌ای
عمومی	ISNI 1 ویاف 1 ورلدکت
کتابخانه‌های ملی	فرانسه (داده‌ها) آلمان اسرائیل ایالات متحده آمریکا
سایر	کاربرد چندوجهی اصطلاحات موضوعی