رژه افتخار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از رژه همجنس گرايان)
رژه افتخار
Image of 2014 pride parade in São Paulo
رژهٔ افتخار در ماه ژوئن در سراسر جهان برگزار می‌شود. تصویر هجدهمین سالگرد رژهٔ افتخار همجنسگرایان سائوپائولو در سال ۲۰۱۴ را نشان می‌دهد. در سال ۲۰۰۶، حدود ۲٫۵ میلیون شرکت‌کننده در آن شرکت کرد.
وضعیتفعال
دستهجشنواره و رژه
بسامدسالانه، اغلب اواخر ماه ژوئن
مکان(ها)مکان‌های شهری در سراسر جهان
سال‌های فعالیت۵۳
برپا شده۲۷ ژوئن ۱۹۷۰ (۱۹۷۰ -06-۲۷) در شیکاگو.
۲۸ ژوئن ۱۹۷۰ (۱۹۷۰ -06-۲۸) در لس آنجلس، نیویورک، و سان فرانسیسکو.
بخشی از موضوعات مربوط به
ال‌جی‌بی‌تی
      
گرایش جنسی
تاریخ
فرهنگ
حقوق
سلامت
نگرش‌های اجتماعی
مسائل
زمینه‌های علمی و گفتمان
درگاه:ال‌جی‌بی‌تی
شرکت‌کنندگان در رژهٔ افتخار ۲۰۱۸ شهر کاتوویتسه، لهستان با نمادها و پرچم رنگین‌کمان.

رژهٔ افتخار مفهومی است که افراد ال‌جی‌بی‌تی یعنی همجنس‌گرایی زنانه، همجنس‌گرایی مردانه، دوجنس‌گرایی و ترنسکشوال باید به گرایش جنسی خود مفتخر باشند. این افراد در مواقع خاصی به خیابان آمده و به اینکه ال‌جی‌بی‌تی هستند به صورت رژه و راه‌پیمایی افتخار می‌کنند.[۱]

در سال ۱۹۷۰، راهپیمایی‌های افتخار و اعتراض در شیکاگو، لس آنجلس، شهر نیویورک و سانفرانسیسکو در زمان نخستین سالگرد شورش‌های استون‌وال برگزار شد. با گذر زمان این رویدادها سالانه شد و در سطح بین‌المللی رشد کرد. در سال ۲۰۱۹، در شهر نیویورک و در کل دنیا به مناسبت گرامیداشت پنجاهمین سالگرد شورش‌های استون‌وال، بزرگ‌ترین جشن بین‌المللی افتخار ال‌جی‌بی‌تی را جشن گرفتند. در این جشن، تنها در منهتن نیویورک پنج میلیون نفر حضور داشتند.[۲]

زمینه[ویرایش]

همچنین ببینید: یادآوری سالانه، شورش‌های استون‌وال، و رژه همجنسگرایان
در راهپیمایی ۲۰۱۱ افتخار همجنسگرایان نیویورک، ازدواج همجنسگرایان (در همان سال) قانونی شد

در سال ۱۹۶۵، جنبش اعتراضی حقوق همجنسگرایان در مراسم یادآوری سالانه که توسط اعضای گروه لزبین دختران بیلیتیس و گروه مردان همجنسگرای ماتاچین سازمان یافته بود، برگزار شد. اعضای ماتاچین همچنین در تظاهرات حمایت از همجنسگرایان زندانی در اردوگاه‌های کار کوبا شرکت داشتند. همهٔ این گروه‌ها در سال ۱۹۶۵ در سازمان ملل و همچنین در مقابل کاخ سفید تظاهرات کردند.[۳] اوایل صبح شنبه ۲۸ ژوئن ۱۹۶۹، در پی حمله پلیس به مهمانخانه استون وال، افراد ال‌جی‌بی‌تی در دهکده گرینیچ در محله منهتن جنوبی شهر نیویورک دست به شورش زدند.[۴][۵] مهمانخانه استوان وال، یک بار همجنس‌گرایان بود و به بخش بزرگی از مراجعه کنندگان خدمات می‌داد، که در بین حاشیه نشینان جامعه ال‌جی‌بی‌تی مانند تراجنسی‌ها و جوانان بی‌خانمان محبوبیت زیادی داشت.[۶]

اولین رژه‌های افتخار[ویرایش]

در روز شنبه، ۲۷ ژوئن ۱۹۷۰، همجنسگرایان آزادی‌خواه شیکاگو،[۷] از پارک واشینگتن اسکوئر به سمت برج آب در تقاطع خیابان‌های میشیگان و شیکاگو، که از ابتدا این مسیر را برنامه‌ریزی کرده بودند، یک راهپیمایی ترتیب دادند و سپس بسیاری از شرکت کنندگان به‌طور خودجوش به سمت مرکز مدنی(ریچارد ج. دالی) پلازا حرکت کردند.[۸] آن روز به این دلیل انتخاب شد که رویدادهای استون‌وال در آخرین شنبه ماه ژوئن آغاز شد و به‌همین دلیل، سازمان دهندگان راهپیمایی می‌خواستند به حداکثر خریداران خیابان میشیگان برسند. رژه‌های بعدی شیکاگو در آخرین یکشنبه ماه ژوئن، مصادف با تاریخ برگزاری بسیاری از رژه‌های مشابه در سایر نقاط برگزار شده‌است.

سواحل غربی ایالات متحده، شاهد راهپیمایی در روزهای ۲۷و۲۸ژوئن ۱۹۷۰[۹] بود و راهپیمایی در لس‌آنجلس در ۲۸ ژوئن همان سال برگزار شد.[۱۰][۱۱] در لس‌آنجلس، موریس کایت (بنیانگذار جبهه آزادی‌خواه گی)، کشیش تروی پری (بنیانگذار یاران جهانی کلیساهای متروپولیتن) و کشیش باب همفریس (بنیانگذار مأموریت ایالات متحده) برای برنامه‌ریزی یک بزرگداشت دور هم جمع شدند. آنها در رژه پایین بلوار هالیوود مستقر شدند، اما گرفتن مجوز کار ساده‌ای نبود. آنها نام سازمان خود را《کریستوفر استریت وست》 گذاشتند و در این باره می‌گویند:《باید تا آنجا که می‌توانستیم مبهمش می‌کردیم》،[۱۲] اما کشیش پری یادآوری می‌کند که رئیس پلیس وقت لس‌آنجلس ادوارد ام. دیویس به وی گفت:《تا آنجا که به من مربوط است، اعطای مجوز به گروهی از همجنس گرایان برای رژه رفتن در بلوار هالیوود همان دادن مجوز به یک گروه دزد و سارق است. 》[۱۳] کمیسیون مجوز را اعطا کرد، اگرچه هزینه‌هایی بیش از ۱٫۵میلیون دلار داشت. پس از ورود اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا، کمیسیون تمام الزامات خود را کنار گذاشت، اما هزینه ۱۵۰۰دلاری برای خدمات پلیس گرفته شد. اما وقتی دادگاه عالی کالیفرنیا به پلیس دستور داد که همان‌طور که هر گروه دیگری را محافظت می‌کند، گروه همجنسگرایان را نیز محافظت کند، این مقدار دریافتی نیز رد شد. در ساعت یازده، دادگاه عالی کالیفرنیا به رئیس پلیس وقت دستور داد با توجه به 《قانون اساسی آزادی بیان》، مجوز رژه را صادر کند. از همان آغاز، سازمان دهندگان و شرکت کنندگان رژه لس آنجلس می‌دانستند که خطر خشونت وجود دارد. کایت درست در صبح روز رژه تهدید به مرگ شد. برخلاف رژه‌های بعدی، اولین رژه بسیار آرام بود. راهپیمایان در مک کادن در هالیوود، لس آنجلس دسته ای تشکیل دادند و به سمت شمال حرکت کردند و از سمت شرق به بلوار هالیوود برگشتند. ادوکیت گزارش داد:《بیش از ۱۰۰۰نفر از همجنسگرایان و دوستانشان نه تنها در یک راهپیمایی اعتراضی، بلکه در یک رژه تمام عیار در بلوار معروف هالیوود، به صحنه آمدند[۱۴][منبع بهتری نیاز است]》

روز یکشنبه ۲۸ ژوئن۱۹۷۰، حوالی ظهر در نیویورک، گروه‌های فعال همجنسگرایان برای یادآوری وقایع سال پیش، رژه افتخار خود را برگزار کردند (که معروف شد به روز خیابان کریستوفر). در ۲ نوامبر۱۹۶۹، کریگ رودول، همسرش فرد سارجنت، آلن برودی و لیندا رودز، پیشنهاد دادند که اولین رژه افتخار همجنسگرایان در فیلادلفیا برگزار شود (که با قطعنامه ای‌آرسی‌اچ‌او(ERCHO)برگزار شد).[۱۵]

این یادآوری سالانه، به‌منظور داشتن موضوعیت بیشتر، باید به تعداد بیشتری از مردم برسد تا شامل ایده‌ها و آرمان‌هایی برای مبارزه بزرگتری شود که درآن درگیر هستیم-یعنی حقوق بشر-. باید هم از نظر زمانی و هم مکانی منتقل شود.

ما پیشنهاد می‌کنیم که سالانه، در آخرین شنبه ماه ژوئن، یک تظاهرات به مناسبت تظاهرات‌های خودجوش ۱۹۶۹ در خیابان کریستوفر برگزار شود، و این تظاهرات را روز خیابان کریستوفر نامگذاری کنیم. برای این تظاهرات نباید هیچگونه لباس و ضابطه خاصی در نظر گرفته شود.

ما همچنین پیشنهاد می‌کنیم که با سازمان‌های حامی حقوق بشر در سراسر کشور تماس بگیریم و به‌آنها پیشنهاد دهیم تظاهرات موازی‌ای را برگزار کنند. ما یک نمایش حمایت در سراسر کشور را پیشنهاد می‌دهیم.[۱۶][۱۷][۱۸][۱۹]

همه شرکت کنندگان در نشست ECHO در فیلادلفیا به این راهپیمایی رأی مثبت دادند، به جز انجمن ماتاچین شهر نیویورک که رای ممتنع داد.[۱۷] اعضای جبهه آزادی همجنسگرایان (GLF) باعنوان جنبش جوانان همجنسگرا در محله‌ها(HYMN)، به عنوان مهمانان گروه رودول، در جلسه شرکت کردند.[۲۰]

جلسات سازماندهی رژه در اوایل ماه ژانویه در آپارتمان رودول در خیابان ۳۵۰ بلیکر آغاز شد.[۲۱] در ابتدا راه‌اندازی بعضی سازمان‌های مهم در نیویورک مانند اتحادیه فعالان همجنسگرا(GAA) برای اعزام نمایندگان مشکلاتی وجود داشت. کریگ رودول، همسرش فرد سرژانت، آلن برودی، مایکل براون، مارتی نیکسون و فاستر گانیسون از ماتاچین، گروه سی‌اس‌ال‌دی، چتر(CSLDUC)، را تشکیل دادند. برای تأمین بودجه اولیه، گانیسون به عنوان خزانه‌دار خدمت می‌کرد، او از سازمان‌های ملی همجنسگرایان و حامیان مالی درخواست کمک می‌کرد، در همین حال سرژانت از طریق لیست پستی مشتری‌های کتابفروشی یادبود اسکار وایلد، و نیکسون با تلاش برای کمک گرفتن از سازمان GLF (که خودش خزانه‌دارش بود)، تلاش می‌کردند.[۲۲][۲۳] دیگر ستون‌های اصلی کمیته سازماندهی GLF، جودی میلر، جک والوسکا، استیو جری و برندا هوارد بودند.[۲۴] سی‌اس‌ال‌دی با اعتقاد به اینکه افراد بیشتری در این رژه در روز یکشنبه شرکت می‌کنند، و به‌عنوان تاریخ شروع شورش‌های استون‌وال، تاریخ اولین رژه را برای یکشنبه، ۲۸ ژوئن۱۹۷۰ تعیین کرد.[۲۵] با جایگزینی دیک لایچ به‌عنوان رئیس گروه ماتاچین توسط مایکل کوتیس در آوریل۱۹۷۰، مخالفت گروه ماتاچین با این رژه نیز پایان یافت.[۲۶]

برندا هوارد، یک فعال دوجنسگرا، به‌دلیل فعالیت در هماهنگی رژه، به‌عنوان 《مادر افتخار》 شناخته می‌شود.[۲۷] تام‌لیمونچی، فعال دوجنسگرا بعداً گفت:《دفعه دیگر که کسی از شما پرسید چرا رژه‌های افتخار وجود دارد؟، یا چرا ماه ژوئن را انتخاب کردید؟، به آنها بگویید 《یک زن دوجنسگرا به‌نام برندا هوارد فکر می‌کرد که باید باشد. 》[۲۸][۲۹]

رژه افتخار در لندن سال ۲۰۱۸

اولین راهپیمایی‌ها جدی و سرگرم‌کننده بود و در خدمت الهام بخشیدن به جنبش فعال درحال گسترش بود. راهپیمایی‌ها در سال‌های بعد تکرار شدند و راهپیمایی‌های سالانه بیشتری در شهرهای دیگر نقاط جهان آغاز شدند. در آتلانتا و شهر نیویورک به این راهپیمایی‌ها راهپیمایی‌های آزادی همجنسگرایان و روز جشن «آزادی همجنسگرایان» گفته شد. در لس آنجلس و سانفرانسیسکو به «راهپیمایی‌های آزادی همجنسگرایان» معروف شدند و این روز «روز آزادی همجنسگرایان» نامیده شد. همان‌طور که شهرهای بیشتر و حتی کوچکتر شروع به برگزاری جشن‌های خود کردند، این نام‌ها نیز گسترش یافت. در پی برگزاری این رژه‌ها ایدئولوژی قدیمی دگرجنس‌گراهنجاری، نیز مطرح شد و عده ای با هر عملی که همجنسگرایانه تلقی می‌شد مخالفت می‌کردند؛ و معتقد بودند که رژه این فرهنگ عجیب و غریب را وارد فضا می‌کند. این راهپیمایی‌ها در سطح بین‌المللی گسترش یافت، و به لندن رسید، جایی که اولین «تجمع افتخار همجنسگرایان» در ۱ ژوئیه ۱۹۷۲ برگزار شد، تاریخی که به عمد به مناسبت سه سالگی شورش‌های استون‌وال انتخاب شده بود.

در دهه ۸۰ میلادی، تحول فرهنگی‌ای در جنبش همجنسگرایان ایجاد شد. فعالانی با ماهیت رادیکال کمتر شروع به تسخیر کمیته‌های افتخار در شهرهای مختلف کردند، و نام《افتخار همجنسگرایی》 را جایگزین 《آزادی همجنسگرایان》 کردند.[۳۰]

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ «رژه افتخار چطور شروع شد و چرا هنوز لازم است؟». BBC News فارسی. ۲۰۲۲-۰۷-۰۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  2. ↑ News, A. B. C. "About 5 million people attended WorldPride in NYC, mayor says". ABC News (به انگلیسی). Retrieved 2022-07-02. {{cite web}}: |نام خانوادگی= has generic name (help)
  3. ↑ Kirchick, James (2016-11-27). "Fidel Castro's Horrific Record on Gay Rights" (به انگلیسی). Retrieved 2022-07-02.
  4. ↑ «4 POLICEMEN HURT IN 'VILLAGE' RAID; Melee Near Sheridan Square Follows Action at Bar» (به انگلیسی). The New York Times. ۱۹۶۹-۰۶-۲۹. شاپا 0362-4331. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  5. ↑ "Brief History of the Gay and Lesbian Rights Movement in the U.S." University of Kentucky. Archived from the original on 18 November 2019. Retrieved July 14, 2018.
  6. ↑ Carter, David (2005). Stonewall: The rebellion That Sparked the Gay Revolution (First ed.). New York: Macmillan. pp. 77, 257. ISBN 0-312-34269-1.
  7. ↑ «Chicago's Pride Parade, then and now». Chicago Tribune. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  8. ↑ "Outspoken: Chicago's Free Speech Tradition". Newberry Library. Archived from the original on 17 February 2005. Retrieved 2008-09-07.
  9. ↑ "Labor of Love: The Birth of San Francisco Pride 1970~1980". GBLT Historical Society. Archived from the original on July 22, 2020. Retrieved July 21, 2020.
  10. ↑ The San Francisco Chronicle, June 29, 1970
  11. ↑ "As of early 1970, Neil Briggs became the vice-chairman of the LGBTQ Association", CanPress, February 28, 1970. http://www.pridetoronto.com/about/volunteer-comittees-cordinators/ بایگانی‌شده در ژوئیه ۲, ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine
  12. ↑ Dudley Clendinen, Adam Nagourney (2013). Out For Good: The Struggle to Build a Gay Rights Movement in America. Simon and Schuster. p. 58. ISBN 978-1-4767-4071-3.
  13. ↑ "L.A. Pride: How the World's First Pride Parade Got Its Start". www.wehoville.com. May 24, 2013.
  14. ↑ "Gay Pride 1973". morriskight.blogspot.com.
  15. ↑ «1970: A First-Person Account of the First Gay Pride March». The Village Voice. ۲۰۱۰-۰۶-۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  16. ↑ Duberman, pp. 255, 262, 270–280
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Carter, p. 230
  18. ↑ Marotta, pp. 164–165
  19. ↑ Teal, pp. 322–323
  20. ↑ Duberman, p. 227
  21. ↑ Nagourney، Adam (۲۰۰۰-۰۶-۲۵). «For Gays, a Party In Search of a Purpose; At 30, Parade Has Gone Mainstream As Movement's Goals Have Drifted» (به انگلیسی). The New York Times. شاپا 0362-4331. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  22. ↑ Carter, p. 247
  23. ↑ Teal, p. 323
  24. ↑ Duberman, p. 271
  25. ↑ Duberman, p. 272
  26. ↑ Duberman, p. 314 n93
  27. ↑ Belonksy، Andrew. «The Gay Pride Issue». Queerty. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  28. ↑ "In Memoriam, Brenda Howard" (به انگلیسی). Archived from the original on 14 February 2006. Retrieved 16 October 2020.
  29. ↑ Goodman، Elyssa. «Meet "The Mother of Pride," The Pioneering Bisexual Activist Brenda Howard». them. (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.
  30. ↑ Kohler، Will (۲۰۲۲-۰۶-۰۶). «#PRIDE2022 - Learn All About The First Christopher Street Liberation Day (PRIDE) March - RARE VIDEO». Back2Stonewall (به انگلیسی). بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ ژوئن ۲۰۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۲.

منابع[ویرایش]

  1. Bell, David (1991). 'Insignificant Others; Lesbian and Gay Geographies'. Wiley Blackwell.
  2. Brown, M (2012). 'Gender and Sexuality I; Intersectionality Anxieties'. Sage Journals.
  3. Bruce, Katherine McFarland (2016). Pride Parades: How a Parade Changed the World. New York University Press. شابک ‎۹۷۸−۱۴۷۹۸۶۹۵۴۱.
  4. Carter, David (2004). Stonewall: The Riots That Sparked The Gay Revolution. St. Martin's Press. شابک ‎۰−۳۱۲−۳۴۲۶۹−۱.
  5. de Waal, Shaun; Manion, Anthony; Cameron, Edwin. (Editors) Pride: Protest and Celebration. شابک ‎۹۷۸−۱۷۷۰۰۹۲۶۱۷.
  6. Duberman, Martin (1993). Stonewall New York, Dutton. شابک ‎۰−۴۵۲−۲۷۲۰۶−۸.
  7. Johnston, Lynda (2009). Queering Tourism: Paradoxical Performances of Gay Pride Parades. Routledge. شابک ‎۹۷۸−۰۴۱۵۴۸۲۱۰۳.
  8. Knopp, Larry (2007). 'From Lesbian and Gay to Queer and Geographies; Past, Prospects and Possibilities'. Ashgate Publishing Group.
  9. Loughery, John (1998). The Other Side of Silence – Men's Lives and Gay Identities: A Twentieth-Century History. New York, Henry Holt and Company. شابک ‎۰−۸۰۵۰−۳۸۹۶−۵.
  10. Lundberg, Anna (2007). 'Queering Laughter in the Stockholm Pride Parade'. International Institute for Social Geography, 52.
  11. Marotta, Toby (1981). The Politics of Homosexuality. Boston, Houghton Mifflin Company. شابک ‎۰−۳۹۵−۳۱۳۳۸−۴.
  12. Nash, Catherine and Bain, Alison (2007). Reclaiming raunch’? Spatializing queer identities at Toronto women's bathhouse events'. Taylor and Francis.
  13. Stewart, Chuck (Editor) (2010). The Greenwood Encyclopedia of LGBT Issues Worldwide. Greenwood Press: ABC-CLIO. شابک ‎۹۷۸۰۳۱۳۳۴۲۳۱۸.
  14. Teal, Donn (1971). The Gay Militants. New York, Stein and Day. شابک ‎۰−۸۱۲۸−۱۳۷۳−۱.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=رژه_افتخار&oldid=39032306»