رونتگنیم

	کوپرنیسیم → رونتگنیم ← دارمشتادیم
ظاهر
	نامشخص
ویژگی‌های کلی
نام، نماد، عدد	رونتگنیم، Rg، ۱۱۱
تلفظ به انگلیسی	‎i‎/ˌrʌðərˈfɔːrdiəm/‎; RUDH-ər-FOR-dee-əm
نام گروهی برای عناصر مشابه	فلزات واسطه
گروه، دوره، بلوک	۱۱، ۷، d
جرم اتمی استاندارد	[۲۸۱] گرم بر مول
آرایش الکترونی	[Rn] ۵f۱۴ ۶d۹ ۷s۲ (پیش بینی شده)
الکترون به لایه	۲، ۸، ۱۸، ۳۲، ۳۲، ۱۷، ۲ (پیش بینی شده)
ویژگی‌های فیزیکی
حالت	جامد (پیش بینی شده)
چگالی (نزدیک به دمای اتاق)	۲۸٫۷ گرم بر سانتی‌متر معکب (تخمین زده شده) g·cm−۳
ویژگی‌های اتمی
شعاع کووالانسی	۱۳۸ پیکومتر(تخمین زده شده) pm
متفرقه
ساختار کریستالی	دستگاه بلوری مکعبی(پیش بینی شده)
عدد کاس	۵۴۳۸۶-۲۴-۲
پایدارترین ایزوتوپ‌ها
	مقاله اصلی ایزوتوپ‌های رونتگنیم
	ن; ب; و;

رونتگنیم یا آن‌ان‌انیوم یا اکا-طلا (به انگلیسی: Roentgenium) یک عنصر شیمیایی مصنوعی با نماد Rg و عدد اتمی ۱۱۱ است که به افتخار فیزیکدان و برندهٔ جایزهٔ نوبل فیزیک، ویلهلم رونتگن (کاشف پرتو ایکس) نام‌گذاری شده‌است. رونتگنیم یک اتم فوق سنگین بوده و در نتیجه بسیار ناپایدار است؛ به نحوی که پایدارترین ایزوتوپ آن ^۲۸۶Rg نیمه‌عمری تنها معادل ۱۰ تا ۱۱ دقیقه دارد.

رونتگنیم در گروه ۱۱ جدول تناوبی و دوره هفتم قرار دارد؛ که این باعث می‌شود تا سنگین‌ترین عنصر بلوک d باشد. هرچند که هیچ آزمایشی برای تعیین خواص شیمیایی آن انجام نشده‌است؛ به نظر می‌رسد که خواص شیمیایی آن به عنوان نهمین عضو سری ۶d در فلزات واسطه شبیه به طلا باشد. این عنصر برای اولین بار در ۸ دسامبر ۱۹۹۴ در «مرکز تحقیقات یون سنگین هلمهولتز» در دارمشتات آلمان ساخته شد. با انجام عمل بمباران اتمی نیکل و بیسموت، در یک شتاب‌دهنده خطی، یک اتم رونتگنیم ساخته شد که هر سه ^۲۷۲Rg بودند. یک مجادله نام‌گذاری عناصر بر سر نام این عنصر در جریان بود تا بالاخره در نوامبر سال ۲۰۰۴، آیوپاک نام جدید آن را انتخاب کرد.

محتویات

۱ تاریخچه
- ۱.۱ کشف
- ۱.۲ نام‌گذاری
۲ ایزوتوپ‌ها
- ۲.۱ طول عمر ایزوتوپ‌ها
۳ خواص پیش‌بینی‌شده
- ۳.۱ خواص شیمیایی
- ۳.۲ خواص فیزیکی و اتمی
۴ شیمی آزمایشگاهی
۵ جستارهای وابسته
۶ منابع
۷ پیوند به بیرون

تاریخچه[ویرایش]

کشف[ویرایش]

رونتگنیم برای اولین بار در ۸ دسامبر ۱۹۹۴ در «مرکز تحقیقات یون سنگین هلمهولتز» در دارمشتات آلمان ساخته شد.^[۶] تیم آنها نیکل-۶۴ و بیسموت-۲۰۹، در یک شتاب‌دهنده خطی، ایزوتوپ رونتگنیم-۲۷۲ شناسایی شد.

$\mathrm {^{209}_{83}{Bi}+_{28}^{64}Ni\rightarrow _{111}^{272}Rg^{*}+_{0}^{1}n}$

ویلهلم رونتگن

این آزمایش توسط مؤسسه مشترک تحقیقات هسته‌ای تکرار شد ولی آنها هیچ اتم رونتگنیمی را شناسایی نکردند.^[۷] در نهایت در سال ۲۰۰۱ آیوپاک کشف عنصر را به دلیل کمبود شواهد بنا بر وجود عنصر رد کرد.^[۸] ولی تیم مرکز تحقیقات یون سنگین هلمهولتز دوباره آزمایش را در سال ۲۰۰۲ انجام دادند و این بار وجود ۳ اتم رونتگنیم را گزارش کردند.^[۹]^[۱۰] آیوپاک در سال ۲۰۰۳ وجود عنصر را تأیید کرد.^[۱۱]

نام‌گذاری[ویرایش]

با استفاده از عناصر پیش‌بینی‌شده توسط مندلیف رونتگنیم با نام اکا-طلا نیز شناخته می‌شد. در سال ۱۹۷۱ آیوپاک تصمیم گرفت که تا زمانی که عنصر کشف و تأیید نشده و نامی برایش تعیین نشده؛ عنصر را در جدول تناوبی با نام سیستماتیک آن‌ان‌انیوم و نماد Uuu قرار دهند.^[۱۲] اگرچه این نام در بسیاری از جوامع شیمیایی، کتاب‌ها و حتیٰ کلاس‌ها استفاده می‌شد؛ ولی بیشتر دانشمندان آن را با نام‌های «عنصر ۱۱۱» یا «۱۱۱E» و حتی «۱۱۱» می‌شناختند.^[۱۲]

نام رونتگنیم با نماد Rg توسط تیم مرکز تحقیقات یون سنگین هلمهولتز،^[۱۳] به افتخار ویلهلم کنراد رونتگن فیزیکدان آلمانی و کاشف اشعه X^[۱۳] در سال ۲۰۰۴ پیشنهاد شد. آیوپاک در نوامبر همان سال این نام را پذیرفت.^[۱۳]

ایزوتوپ‌ها[ویرایش]

رونتگنیم عنصری مصنوعی است که در رآکتورهای هسته‌ای تولید می‌شود و در نتیجه هیچ ایزوتوپ پایداری ندارد. نخستین ایزوتوپ شناسایی شده این عنصر ^۲۷۲Rg بود که در سال ۱۹۹۴ میلادی تولید و ردیابی شد. تاکنون ۷ ایزوتوپ آن (از ^۲۷۲Rg تا ^۲۸۲Rg) شناسایی شده‌است که پایدارترین ایزوتوپ در این میان ^۲۸۲Rg با نیمه‌عمر ۱۰۰ ثانیه است.^[۱۴]

ایزوتوپ‌های شناخته شده رونتگنیم
نماد	پروتون	نوترون	جرم ایزوتوپ	نیمه‌عمر	حالت واپاشی	محصول واپاشی
^۲۷۲Rg	۱۱۱	۱۶۱	۲۷۲٫۱۵۳۲۷(۲۵)	[۲٫۰(۸)۳٫۸(+۱۴-۸)] میلی ثانیه	α	^۲۶۸Mt
^۲۷۴Rg	۱۱۱	۱۶۳	۲۷۴٫۱۵۵۲۵(۱۹)	۶٫۴(+۳۰۷–۲۹) میلی ثانیه	α	^۲۷۰Mt
^۲۷۸Rg	۱۱۱	۱۶۷	۲۷۸٫۱۶۱۴۹(۳۸)	۴٫۲(+۷۵–۱۷) میلی ثانیه	α	^۲۷۴Mt
^۲۷۹Rg	۱۱۱	۱۶۸	۲۷۹٫۱۶۲۷۲(۵۱)	۰٫۱۷(+۸۱–۸) ثانیه	α	^۲۷۵Mt
^۲۸۰Rg	۱۱۱	۱۶۹	۲۸۰٫۱۶۵۱۴(۶۱)	۳٫۶(+۴۳–۱۳) ثانیه	α	^۲۷۶Mt
^۲۸۱Rg	۱۱۱	۱۷۰	۲۸۱٫۱۶۶۳۶(۸۹)	۱۷ ثانیه	(SF (۹۰٪	نامشخص
^۲۸۲Rg	۱۱۱	۱۷۱	۲۸۲٫۱۶۹۱۲(۷۲)	۱۰۰ ثانیه	α	^۲۷۸Mt

طول عمر ایزوتوپ‌ها[ویرایش]

تمامی ایزوتوپ‌های رونتگنیم به شدت ناپایدار و پرتوزا هستند. به‌طور کلی ایزوتوپ‌های سنگین‌تر از ایزوتوپ‌های سبک‌تر آن پایدارتر هستند. پایدارترین ایزوتوپ شناخته شده رونتگنیم ^۲۸۲Rg (سنگین‌ترین ایزوتوپ رونتگنیم می‌باشد) است که نیمه‌عمری معادل ۲٫۱ دقیقه دارد؛ هرچند که ^۲۸۶Rg و ^۲۸۳Rg سنگین‌تر هستند و پیش‌بینی شده که نیمه‌عمرهایی معادل ۱۰٫۷ و ۵٫۳ دقیقه داشته باشند اما به علت این که تأیید نشده‌اند ^۲۸۲Rg امروزه به عنوان پایدارترین ایزوتوپ شناخته می‌شود. همچنین گزارش شده که دو ایزوتوپ ^۲۸۰Rg و ^۲۸۱Rg نیمه‌عمرهایی بیشتر از یک ثانیه داشته باشند؛ به جز ایزوتوپ‌های ذکر شده بقیه ایزوتوپ‌ها آنقدر ناپایدار هستند که نیمه‌عمر آنها را با میلی‌ثانیه می‌سنجند.^[۱۴] پیش‌بینی شده که ایزوتوپ ناشناخته ^۲۸۷Rg پایدارترین ایزوتوپ رونتگنیم باشد که با واپاشی بتا تجزیه می‌گردد؛^[۱۵] به جز این ایزوتوپ هیچ ایزوتوپ دیگری مشاهده نشده که به واپاشی بتا تجزیه گردد.^[۱۴] پیش بینی شده که ایزوتوپ ناشناخته ^۲۷۷Rg نیمه‌عمری طولانی معادل ۱ ثانیه داشته باشد. هرچند که در دیگر موارد این چنین پیش بینی‌ها با واقعیت تفاوت زیادی داشته‌اند همچون ۳ ایزوتوپ ^۲۸۲Rg ,^۲۸۱Rg ,^۲۷۸Rg که نیمه‌عمرهای پیش بینی شده برای آنها ۱ ثانیه، ۱ دقیقه و ۴ دقیقه بود ولی بعد از سنتز شدن مشخص شد که نیمه‌عمرهایشان به ترتیب ۴ میلی ثانیه ۱۷ ثانیه و ۲ دقیقه بوده‌است. چنین پیش بینی در مورد ^۲۸۳Rg ناشناخته هم وجود داشت که نیمه‌عمر آن را حدود ۱۰ دقیقه تخمین می‌زد اما امروزه می‌دانیم که نیمه‌عمرش حدود ۵ دقیقه می‌باشد.^[۱۴]

خواص پیش‌بینی‌شده[ویرایش]

لایه‌های الکترونی رونتگنیم

خواص شیمیایی[ویرایش]

رونتگنیم نهمین عضو سری ۶d فلزات واسطه می‌باشد. از آنجایی که مشخص شده کوپرنیسیم (عنصر ۱۱۲) عضو گروه ۱۲ جدول تناوبی و فلزات پس واسطه است؛ پیش بینی می‌شود که عناصر از رادرفوردیم تا رونتگنیم چهارمین دورهٔ فلزات واسطه را تشکیل دهند.^[۱۶] محاسبات بر انرژی‌های یونشی و شعاع اتمی رونتگنیم تا حدود زیادی شبیه به طلا می‌باشد؛ و این بدان معنا است که خواص شیمیایی رونتگنیم با دیگر عناصر گروه ۱۱ تا حدودی مشترک است. هرچند که در برخی موارد اختلافات چشم‌گیری با این عناصر دارد.

پیش بینی می‌شود که رونتگنیم یک فلز نجیب باشد. به دلیل این که رونتگنیم پایدارترین عدد اکسایش را در بین عناصر گروه ۱۱ دارد؛ پیش بینی می‌شود که رونتگنیم دو عدد پایدار ۵+ و ۳+ و عدد ناپایدار ۱+ را به عنوان اعداد اکسایش خود نشان دهد. پیش بینی شده ۳+ در بین آنها پایدارترین باشد. به نظر می‌رسد که واکنش پذیری رونتگنیم(III) به طلا(III) شبیه باشد و همین آن را با واکنش‌پذیری با بسیاری از مواد شیمیایی دیگر پایدار می‌کند. طلا به دلیل اثرات نسبیتی یک حالت ۱- پایدار تشکیل می‌دهد و پیش‌بینی می‌شود که رونتگنیم هم این گونه رفتار کند؛ هرچند که پیش بینی می‌شود رونتگنیم آفنیته ای معادل ۱٫۶ الکترون ولت داشته باشد؛ که در مقایسه با طلا با رقم ۲٫۳ الکترون ولت بسیار کمتر است؛ پس ترکیبات رونتگنیم یا امکان‌پذیر نیستند یا بسیار ناپایدارند. اثرات نسبیتی اوربیتال‌های ۶d را در عناصر پایانی سری چهارم فلزات واسطه ناپایدار می‌کند؛ که موجب افزایش عدد اکسایش رونتگنیم(V) می‌شود که نسبت به طلا(V) واکنش‌پذیری کمتری دارد؛ با وجود تمامی این موارد پیش‌بینی می‌شود که دستیابی به رونتگنیم کاری بسیار سخت باشد.^[۱۷]^[۱۸]

خواص پیش‌بینی‌شده رونتگنیم توجه بیشتری نسبت به دو عنصر قبلی خود یعنی مایتنریم و دارمشتادیم دریافت کرده زیرا پیش بینی می‌شود که لایه‌های الکترونی s در رونتگنیم همگی ظرفیت الکترونی کاملی دارند. محاسبات بر روی مولکول RgH نشان داده که پیوند بین دو مولکول رونتگنیم و هیدروژن بسیار قوی است. در مورد ترکیبات AuX و RgX زمانی که F، Cl، Br، O، Au =X یا Rg باشد مطالعاتی صورت گرفته‌است.^[۱۹] پیش‌بینی شده که ⁺Rg فلزی بسیار نرم و حتی نرم‌تر از ⁺Au باشد؛ هرچند که مشخص نیست اسید است یا باز.^[۲۰]^[۲۱] در محلول‌های آبی یون ⁺Rg در این محلول‌ها منجر به تشکیل ⁺[Rg(H_۲O)_۲] می‌شود که در آن یک پیوند یگانه بین رونتگنیم و اکسیژن به طول ۲۰۷٫۱ پیکومتر شکل می‌گیرد. همچنین پیش‌بینی شده که رونتگنیم با آمونیاک، سولفید هیدروژن و فسفین تشکیل کمپلکس بدهد.

خواص فیزیکی و اتمی[ویرایش]

ضریب بازتاب آینه‌های ساخته‌شده از آلومینیوم (Al)، نقره (Ag) و طلا (Au)

پیش‌بینی می‌شود که رونتگنیم به دلیل دستگاه بلوری مکعبی خود؛ تحت شرایط عادی جامد باشد. پیش بینی شده که به علت اثرات نسبیتی، رونتگنیم فلزی بسیار سنگین با چگالی ۲۸٫۷ باشد؛ که در مقابل سنگین‌ترین فلزی که تا به حال شناخته شده؛ اسمیم با چگالی ۲۲٫۶۱ بیشتر است. پیش‌بینی شده که شعاع اتمی رونتگنیم ۱۳۸ پیکومتر باشد.^[۲۲]

رنگ‌های گوناگون آلیاژهای نقره-طلا-مس

عناصر پایدار گروه ۱۱ یعنی مس، نقره و طلا همگی آرایش الکترونی لایه آخرشان به این شکل nd^۱۰(n+1)s^۱ است؛ و در حالت برانگیختگی آن‌ها به این شکل nd^۹(n+1)s^۲ در می‌آید و همین اختلاف موجب تولید انرژی می‌شود. در مس این اختلاف بین حالت پایه و برانگیخته به کمترین حد خود می‌رسد و در نتیجه موجب می‌شود که فلز قرمز رنگ به نظر می‌رسد. برای نقره این اختلاف انرژی بیشتر می‌شود و در نتیجه فلز نقره‌ای رنگ به نظر می‌رسد؛ ولی در مورد طلا با افزایش عدد اتمی به دلیل اثرات نسبیتی، حالت برانگیخته پایدارتر می‌شود و در نتیجه اختلاف تغییر چندانی نمی‌کند. طلا در واقع نقره‌ای رنگ است اما به دلیل اثرات نسبیتی رنگ آن، طلایی به نظر می‌رسد. پیش بینی شده که الکترون‌های لایه آخر رونتگنیم ۶d^۱۰۷s^۱ که حالت برانگیخته‌اش طبق این با ۶d^۹۷s^۲ برابر می‌باشد. اختلاف انرژی بین حالت پایه و برانگیخته برای رونتگنیم شبیه به نقره می‌باشد که احتمالات مبنی بر این که رونتگنیم نقره‌ای رنگ باشد را قوی‌تر می‌کند.^[۲۲]

شیمی آزمایشگاهی[ویرایش]

به دلیل واکنش‌پذیری کم ایزوتوپ‌ها، هیچ مطالعهٔ قطعی دربارهٔ خواص شیمیایی رونتگنیم تا به حال منتشر نشده‌است.^[۲۲] برای انجام مطالعات بر روی یک عنصر فرااورانیمی؛ باید حداقل چهار اتم با نیمه‌عمرهای بیش از یک ثانیه مورد بررسی قرار بگیرد و در طول مطالعه حداقل یک اتم از عنصر در هفته سنتز شود.^[۱۶] ^۲۸۲Rg نیمه‌عمری معادل ۱۰۰ ثانیه دارد که برای انجام مطالعات کافی است؛ ولی مشکل میزان تولید رونتگنیم است؛ تولید رونتگنیم هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد و همین خطای آزمایش را زیاد می‌کند. جداسازی و شناسایی باید مداوماً تکرار شود تا دستگاه‌های پیشرفته بر فاز گازی و محلول‌های آن آزمایش انجام دهند. با وجود طرح فرضیه‌هایی مبنی بر تأثیرات نسبیتی بر روی پر شدن آخرین لایه الکترونی (پدیده‌ای که تنها در مورد گازهای نجیب صورت می‌گیرد و باعث می‌شود واکنش‌پذیری عنصر بسیار کم شود)؛ بر آزمایش‌ها روی رونتگنیم به اندازه عناصر دیگر همچون کوپرنیسیم و لیورموریم تمرکز نشده‌است.^[۲۲]^[۲۳] ^۲۸۱Rg و ^۲۸۰Rg نیز برای این آزمایش‌ها مناسبند و پیش‌بینی شده که به عنوان محصولات واپاشی دو ایزوتوپ مسکوویم یعنی ^۲۸۸Mc و^[۲۴]^۲۸۹Mc تولید شوند.

جستارهای وابسته[ویرایش]

جزیرهٔ پایداری

منابع[ویرایش]

↑ Östlin, A.; Vitos, L. (2011). "First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals". Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.
↑ Hofmann, S.; Heinz, S.; Mann, R.; Maurer, J.; Münzenberg, G.; Antalic, S.; Barth, W.; Burkhard, H. G.; Dahl, L.; Eberhardt, K.; Grzywacz, R.; Hamilton, J. H.; Henderson, R. A.; Kenneally, J. M.; Kindler, B.; Kojouharov, I.; Lang, R.; Lommel, B.; Miernik, K.; Miller, D.; Moody, K. J.; Morita, K.; Nishio, K.; Popeko, A. G.; Roberto, J. B.; Runke, J.; Rykaczewski, K. P.; Saro, S.; Scheidenberger, C.; Schött, H. J.; Shaughnessy, D. A.; Stoyer, M. A.; Thörle-Popiesch, P.; Tinschert, K.; Trautmann, N.; Uusitalo, J.; Yeremin, A. V. (2016). "Review of even element super-heavy nuclei and search for element 120". The European Physics Journal A. 2016 (52). doi:10.1140/epja/i2016-16180-4.
↑ Khuyagbaatar, J.; Yakushev, A.; Düllmann, Ch. E.; et al. (2014). "⁴⁸Ca+²⁴⁹Bk Fusion Reaction Leading to Element Z=117: Long-Lived α-Decaying ²⁷⁰Db and Discovery of ²⁶⁶Lr". Physical Review Letters. 112 (17): 172501. doi:10.1103/PhysRevLett.112.172501. PMID 24836239.
↑ Oganessian, Yuri Ts.; Abdullin, F. Sh.; Alexander, C.; et al. (2013-05-30). "Experimental studies of the ²⁴⁹Bk + ⁴⁸Ca reaction including decay properties and excitation function for isotopes of element 117, and discovery of the new isotope ^۲۷۷Mt". Physical Review C. American Physical Society. 87 (054621). Bibcode:2013PhRvC..87e4621O. doi:10.1103/PhysRevC.87.054621.
↑ Oganessian, Yu. Ts.; et al. (2013). "Experimental studies of the ²⁴⁹Bk + ⁴⁸Ca reaction including decay properties and excitation function for isotopes of element 117, and discovery of the new isotope ^۲۷۷Mt". Physical Review C. 87 (5): 054621. Bibcode:2013PhRvC..87e4621O. doi:10.1103/PhysRevC.87.054621.
↑ Hofmann, S.; Ninov, V.; Heßberger, F.P.; Armbruster, P.; Folger, H.; Münzenberg, G.; Schött, H. J.; Popeko, A. G.; Yeremin, A. V.; Andreyev, A. N.; Saro, S.; Janik, R.; Leino, M. (1995). "The new element 111". Zeitschrift für Physik A. 350 (4): 281–282. Bibcode:1995ZPhyA.350..281H. doi:10.1007/BF01291182. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.
↑ Barber, R. C.; Greenwood, N. N.; Hrynkiewicz, A. Z.; Jeannin, Y. P.; Lefort, M.; Sakai, M.; Ulehla, I.; Wapstra, A. P.; Wilkinson, D. H. (1993). "Discovery of the transfermium elements. Part II: Introduction to discovery profiles. Part III: Discovery profiles of the transfermium elements". Pure and Applied Chemistry. 65 (8): 1757. doi:10.1351/pac199365081757. (Note: for Part I see Pure Appl. Chem. , Vol. 63, No. 6, pp. 879–886, 1991)
↑ Karol; Nakahara, H.; Petley, B. W.; Vogt, E. (2001). "On the discovery of the elements 110–112". Pure Appl. Chem. 73 (6): 959–967. doi:10.1351/pac200173060959. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.
↑ Hofmann, S.; Heßberger, F. P.; Ackermann, D.; Münzenberg, G.; Antalic, S.; Cagarda, P.; Kindler, B.; Kojouharova, J.; Leino, M.; Lommel, B.; Mann, R.; Popeko, A. G.; Reshitko, S.; Śaro, S.; Uusitalo, J.; Yeremin, A. V. (2002). "New results on elements 111 and 112". European Physical Journal A. 14 (2): 147–157. doi:10.1140/epja/i2001-10119-x.
↑ Hofmann; et al. "New results on element 111 and 112" (PDF). GSI report 2000. pp. 1–2. Retrieved 2018-04-21.
↑ Karol, P. J.; Nakahara, H.; Petley, B. W.; Vogt, E. (2003). "On the claims for discovery of elements 110, 111, 112, 114, 116, and 118". Pure Appl. Chem. 75 (10): 1601–1611. doi:10.1351/pac200375101601. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.
↑ ^۱۲٫۰ ^۱۲٫۱ Chatt, J. (1979). "Recommendations for the naming of elements of atomic numbers greater than 100". Pure and Applied Chemistry. 51 (2): 381–384. doi:10.1351/pac197951020381.
↑ ^۱۳٫۰ ^۱۳٫۱ ^۱۳٫۲ Corish; Rosenblatt, G. M. (2004). "Name and symbol of the element with atomic number 111". Pure Appl. Chem. 76 (12): 2101–2103. doi:10.1351/pac200476122101. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.
↑ ^۱۴٫۰ ^۱۴٫۱ ^۱۴٫۲ ^۱۴٫۳ Sonzogni, Alejandro. "Interactive Chart of Nuclides". National Nuclear Data Center: Brookhaven National Laboratory. Archived from the original on 28 July 2018. Retrieved 2008-06-06.
↑ Nie, G. K. (2005). "Charge radii of β-stable nuclei". Modern Physics Letters A. 21 (24): 1889–1900. arXiv:nucl-th/0512023 . Bibcode:2006MPLA...21.1889N. doi:10.1142/S0217732306020226.
↑ ^۱۶٫۰ ^۱۶٫۱ Griffith, W. P. (2008). "The Periodic Table and the Platinum Group Metals". Platinum Metals Review. 52 (2): 114–119. doi:10.1595/147106708X297486.
↑ Seth, M.; Cooke, F.; Schwerdtfeger, P.; Heully, J. -L.; Pelissier, M. (1998). "The chemistry of the superheavy elements. II. The stability of high oxidation states in group 11 elements: Relativistic coupled cluster calculations for the di-, tetra- and hexafluoro metallates of Cu, Ag, Au, and element 111". J. Chem. Phys. 109 (10): 3935–43. Bibcode:1998JChPh.109.3935S. doi:10.1063/1.476993.
↑ Seth, M.; Faegri, K.; Schwerdtfeger, P. (1998). "The Stability of the Oxidation State +4 in Group 14 Compounds from Carbon to Element 114". Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 37 (18): 2493–6. doi:10.1002/(SICI)1521-3773(19981002)37:18<2493::AID-ANIE2493>3.0.CO;2-F.
↑ Liu, W.; van Wüllen, C. (1999). "Spectroscopic constants of gold and eka-gold (element 111) diatomic compounds: The importance of spin–orbit coupling". J. Chem. Phys. 110 (8): 3730–5. Bibcode:1999JChPh.110.3730L. doi:10.1063/1.478237.
↑ Thayer, John S. (2010). "Relativistic Effects and the Chemistry of the Heavier Main Group Elements". Relativistic Methods for Chemists: 82. doi:10.1007/978-1-4020-9975-5_2. ISBN 978-1-4020-9974-8.
↑ Hancock, Robert D.; Bartolotti, Libero J.; Kaltsoyannis, Nikolas (24 November 2006). "Density Functional Theory-Based Prediction of Some Aqueous-Phase Chemistry of Superheavy Element 111. Roentgenium(I) Is the 'Softest' Metal Ion". Inorg. Chem. 45 (26): 10780–5. doi:10.1021/ic061282s. PMID 17173436.
↑ ^۲۲٫۰ ^۲۲٫۱ ^۲۲٫۲ ^۲۲٫۳ Düllmann, Christoph E. (2012). "Superheavy elements at GSI: a broad research program with element 114 in the focus of physics and chemistry". Radiochimica Acta. 100 (2): 67–74. doi:10.1524/ract.2011.1842.
↑ Eichler, Robert (2013). "First foot prints of chemistry on the shore of the Island of Superheavy Elements". Journal of Physics: Conference Series. IOP Science. 420 (1): 012003. arXiv:1212.4292 . doi:10.1088/1742-6596/420/1/012003. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018. Retrieved 11 September 2014.
↑ Moody, Ken. "Synthesis of Superheavy Elements". In Schädel, Matthias; Shaughnessy, Dawn. The Chemistry of Superheavy Elements (2nd ed.). Springer Science & Business Media. pp. 24–8. ISBN 978-3-642-37466-1.

پیوند به بیرون[ویرایش]

[bcc-1] Östlin, A.; Vitos, L. (2011). "First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals". Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.

[Hofmann2016-2] Hofmann, S.; Heinz, S.; Mann, R.; Maurer, J.; Münzenberg, G.; Antalic, S.; Barth, W.; Burkhard, H. G.; Dahl, L.; Eberhardt, K.; Grzywacz, R.; Hamilton, J. H.; Henderson, R. A.; Kenneally, J. M.; Kindler, B.; Kojouharov, I.; Lang, R.; Lommel, B.; Miernik, K.; Miller, D.; Moody, K. J.; Morita, K.; Nishio, K.; Popeko, A. G.; Roberto, J. B.; Runke, J.; Rykaczewski, K. P.; Saro, S.; Scheidenberger, C.; Schött, H. J.; Shaughnessy, D. A.; Stoyer, M. A.; Thörle-Popiesch, P.; Tinschert, K.; Trautmann, N.; Uusitalo, J.; Yeremin, A. V. (2016). "Review of even element super-heavy nuclei and search for element 120". The European Physics Journal A. 2016 (52). doi:10.1140/epja/i2016-16180-4.

[3] Khuyagbaatar, J.; Yakushev, A.; Düllmann, Ch. E.; et al. (2014). "⁴⁸Ca+²⁴⁹Bk Fusion Reaction Leading to Element Z=117: Long-Lived α-Decaying ²⁷⁰Db and Discovery of ²⁶⁶Lr". Physical Review Letters. 112 (17): 172501. doi:10.1103/PhysRevLett.112.172501. PMID 24836239.

[2012e117-4] Oganessian, Yuri Ts.; Abdullin, F. Sh.; Alexander, C.; et al. (2013-05-30). "Experimental studies of the ²⁴⁹Bk + ⁴⁸Ca reaction including decay properties and excitation function for isotopes of element 117, and discovery of the new isotope ^۲۷۷Mt". Physical Review C. American Physical Society. 87 (054621). Bibcode:2013PhRvC..87e4621O. doi:10.1103/PhysRevC.87.054621.

[Mt-5] Oganessian, Yu. Ts.; et al. (2013). "Experimental studies of the ²⁴⁹Bk + ⁴⁸Ca reaction including decay properties and excitation function for isotopes of element 117, and discovery of the new isotope ^۲۷۷Mt". Physical Review C. 87 (5): 054621. Bibcode:2013PhRvC..87e4621O. doi:10.1103/PhysRevC.87.054621.

[95Ho012-6] Hofmann, S.; Ninov, V.; Heßberger, F.P.; Armbruster, P.; Folger, H.; Münzenberg, G.; Schött, H. J.; Popeko, A. G.; Yeremin, A. V.; Andreyev, A. N.; Saro, S.; Janik, R.; Leino, M. (1995). "The new element 111". Zeitschrift für Physik A. 350 (4): 281–282. Bibcode:1995ZPhyA.350..281H. doi:10.1007/BF01291182. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.

[93TWG-7] Barber, R. C.; Greenwood, N. N.; Hrynkiewicz, A. Z.; Jeannin, Y. P.; Lefort, M.; Sakai, M.; Ulehla, I.; Wapstra, A. P.; Wilkinson, D. H. (1993). "Discovery of the transfermium elements. Part II: Introduction to discovery profiles. Part III: Discovery profiles of the transfermium elements". Pure and Applied Chemistry. 65 (8): 1757. doi:10.1351/pac199365081757. (Note: for Part I see Pure Appl. Chem. , Vol. 63, No. 6, pp. 879–886, 1991)

[8] Karol; Nakahara, H.; Petley, B. W.; Vogt, E. (2001). "On the discovery of the elements 110–112". Pure Appl. Chem. 73 (6): 959–967. doi:10.1351/pac200173060959. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.

[02Ho01-9] Hofmann, S.; Heßberger, F. P.; Ackermann, D.; Münzenberg, G.; Antalic, S.; Cagarda, P.; Kindler, B.; Kojouharova, J.; Leino, M.; Lommel, B.; Mann, R.; Popeko, A. G.; Reshitko, S.; Śaro, S.; Uusitalo, J.; Yeremin, A. V. (2002). "New results on elements 111 and 112". European Physical Journal A. 14 (2): 147–157. doi:10.1140/epja/i2001-10119-x.

[10] Hofmann; et al. "New results on element 111 and 112" (PDF). GSI report 2000. pp. 1–2. Retrieved 2018-04-21.

[11] Karol, P. J.; Nakahara, H.; Petley, B. W.; Vogt, E. (2003). "On the claims for discovery of elements 110, 111, 112, 114, 116, and 118". Pure Appl. Chem. 75 (10): 1601–1611. doi:10.1351/pac200375101601. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.

[iupac-12] ۱۲٫۰ ^۱۲٫۱ Chatt, J. (1979). "Recommendations for the naming of elements of atomic numbers greater than 100". Pure and Applied Chemistry. 51 (2): 381–384. doi:10.1351/pac197951020381.

[IUPAC-Rg-13] ۱۳٫۰ ^۱۳٫۱ ^۱۳٫۲ Corish; Rosenblatt, G. M. (2004). "Name and symbol of the element with atomic number 111". Pure Appl. Chem. 76 (12): 2101–2103. doi:10.1351/pac200476122101. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018.

[nuclidetable-14] ۱۴٫۰ ^۱۴٫۱ ^۱۴٫۲ ^۱۴٫۳ Sonzogni, Alejandro. "Interactive Chart of Nuclides". National Nuclear Data Center: Brookhaven National Laboratory. Archived from the original on 28 July 2018. Retrieved 2008-06-06.

[15] Nie, G. K. (2005). "Charge radii of β-stable nuclei". Modern Physics Letters A. 21 (24): 1889–1900. arXiv:nucl-th/0512023 . Bibcode:2006MPLA...21.1889N. doi:10.1142/S0217732306020226.

[DoiX-16] ۱۶٫۰ ^۱۶٫۱ Griffith, W. P. (2008). "The Periodic Table and the Platinum Group Metals". Platinum Metals Review. 52 (2): 114–119. doi:10.1595/147106708X297486.

[17] Seth, M.; Cooke, F.; Schwerdtfeger, P.; Heully, J. -L.; Pelissier, M. (1998). "The chemistry of the superheavy elements. II. The stability of high oxidation states in group 11 elements: Relativistic coupled cluster calculations for the di-, tetra- and hexafluoro metallates of Cu, Ag, Au, and element 111". J. Chem. Phys. 109 (10): 3935–43. Bibcode:1998JChPh.109.3935S. doi:10.1063/1.476993.

[18] Seth, M.; Faegri, K.; Schwerdtfeger, P. (1998). "The Stability of the Oxidation State +4 in Group 14 Compounds from Carbon to Element 114". Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 37 (18): 2493–6. doi:10.1002/(SICI)1521-3773(19981002)37:18<2493::AID-ANIE2493>3.0.CO;2-F.

[19] Liu, W.; van Wüllen, C. (1999). "Spectroscopic constants of gold and eka-gold (element 111) diatomic compounds: The importance of spin–orbit coupling". J. Chem. Phys. 110 (8): 3730–5. Bibcode:1999JChPh.110.3730L. doi:10.1063/1.478237.

[Thayer-20] Thayer, John S. (2010). "Relativistic Effects and the Chemistry of the Heavier Main Group Elements". Relativistic Methods for Chemists: 82. doi:10.1007/978-1-4020-9975-5_2. ISBN 978-1-4020-9974-8.

[Hancock-21] Hancock, Robert D.; Bartolotti, Libero J.; Kaltsoyannis, Nikolas (24 November 2006). "Density Functional Theory-Based Prediction of Some Aqueous-Phase Chemistry of Superheavy Element 111. Roentgenium(I) Is the 'Softest' Metal Ion". Inorg. Chem. 45 (26): 10780–5. doi:10.1021/ic061282s. PMID 17173436.

[Düllmann-22] ۲۲٫۰ ^۲۲٫۱ ^۲۲٫۲ ^۲۲٫۳ Düllmann, Christoph E. (2012). "Superheavy elements at GSI: a broad research program with element 114 in the focus of physics and chemistry". Radiochimica Acta. 100 (2): 67–74. doi:10.1524/ract.2011.1842.

[Eichler-23] Eichler, Robert (2013). "First foot prints of chemistry on the shore of the Island of Superheavy Elements". Journal of Physics: Conference Series. IOP Science. 420 (1): 012003. arXiv:1212.4292 . doi:10.1088/1742-6596/420/1/012003. Archived from the original (PDF) on 28 July 2018. Retrieved 11 September 2014.

[Moody-24] Moody, Ken. "Synthesis of Superheavy Elements". In Schädel, Matthias; Shaughnessy, Dawn. The Chemistry of Superheavy Elements (2nd ed.). Springer Science & Business Media. pp. 24–8. ISBN 978-3-642-37466-1.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

رونتگنیم

محتویات

تاریخچه[ویرایش]

کشف[ویرایش]

نام‌گذاری[ویرایش]

ایزوتوپ‌ها[ویرایش]

طول عمر ایزوتوپ‌ها[ویرایش]

خواص پیش‌بینی‌شده[ویرایش]

خواص شیمیایی[ویرایش]

خواص فیزیکی و اتمی[ویرایش]

شیمی آزمایشگاهی[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

منوی ناوبری

ابزارهای شخصی

فضاهای نام

گویش‌ها

بازدیدها

بیشتر

جستجو

بازدید محتوا

همکاری

نسخه‌برداری

در دیگر پروژه‌ها

ابزارها

به زبان‌های دیگر