رموز بی‌خودی
رموز بی‌خودی (۱۹۱۷) نام اثری منظوم به زبان فارسی از اقبال لاهوری است که در قالب مثنوی سروده‌شده و دنباله‌ای بر منظومه اسرار خودی به‌شمار می‌رود. اقبال در رموز بی‌خودی، وظایف فردی یک مسلمان در امت اسلامی ایدئال، و نقش این جامعه در جهان را تصویر می‌کند. لاهوری می‌گوید امت اسلامی بایستی «خاتم ملت‌ها» باشد، همانند تمثیلی که قرآن از پیامبر اسلام با عنوان «رحمة لّلعالمین» کرده‌است.[۱]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- سرایندگان ایرانی در شبه‌قاره هند
- زبان فارسی در کشمیر
- نقش پارسی بر احجار هند
- زبان و ادب فارسی در هند
- دانشنامه زبان و ادب فارسی در شبه‌قاره
منابع[ویرایش]
- ↑ Schimmel, Annemarie (Originally Published December 15, 2004, Last Updated March 29, 2012), "IQBAL, MUHAMMAD", Vol. XIII, Fasc. 2 (به انگلیسی) (online ed.), Encyclopædia Iranica, p. pp. 197-200
{{citation}}:|صفحه=has extra text (help); Check date values in:|سال=(help)
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |