پرش به محتوا

راکله گوئیدی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
راکله گوئیدی | راکله موسولینی
زادهٔ۱۱ آوریل ۱۸۹۰
پرداپیو, رومانیا, پادشاهی ایتالیا
درگذشت۳۰ اکتبر ۱۹۷۹ (۸۹ سال)
فورلی, ایتالیا
همسربنیتو موسولینی (ا. ۱۹۱۵–۱۹۴۵)
فرزندان

راکله گوئیدی (به ایتالیایی: Rachele Guidi) (پرداپیو، ۱۱ آوریل ۱۸۹۰ - فورلی، ۳۰ اکتبر ۱۹۷۹)، که (در دوران فاشیسم ایتالیا با نام «دونا راکله»[۱] (donna Rachele)، در معنای «بانو راکله» شناخته می‌شد) و در جهان انگلیسی‌زبان به نادرست با نام «راشل موسولینی» نیز شناخته می‌شود، همسر دوم دیکتاتور و رهبر فاشیست بنیتو موسولینی بود.

وی پس از پایان پس از پایان جنگ جهانی دوم، مدتی همراه با دو فرزندش، رومانو و آنا ماریا در ایسکیا زندگی کرد و پس از ۱۹۵۷ و عادی‌تر‌شدن رفتار با شخص موسولینی، به فورلی نقل مکان کرد. و به کار اداره یک مزرعه کوچک و رستورانی در نزدیکی روکا دله کامیناته افتتاح کرده بود پرداخت. او در همین شهر درگذشت و در سردابه موسولینی به خاک سپرده شد.

سال‌های نخستین

[ویرایش]

راکله گوئیدی در پرداپیو، رومانیا، پادشاهی ایتالیا متولد شد. او کوچکترین فرزند از هفت فرزند دختر آگوستینو گوئیدی (۱۸۶۴-۱۹۰۲) و همسرش آنا لومباردی (۱۸۶۸-۱۹۲۵)‌ بود که در خانواده‌ای دهقان زاده شد.[۲] زمانی که او دوازده ساله بود، پدرش را از دست داد و به همراه مادرش به فورلی نقل مکان کرد، جایی که راشل به عنوان خدمتکار برای چندین خانواده کار می‌کرد. در سال ۱۹۰۵، پدر بنیتو، الساندرو موسولینی که او هم همسرش (مادر بنیتو) را از دست داده بود، به همراه مادر راکله میخانه‌ای در فورلی، در خیابان گیوه تونانته، باز کرد و با او رابطه عاشقانه برقرار کرد.[۳][۴]

رابطه، ازدواج و فرزندان

[ویرایش]

در همین حال، بنیتو که از سوئیس بازگشته بود، پس از چند سال به خانه پدرش در فورلی نقل مکان کرد و در آنجا دوباره با راکله ملاقات کرد و پس از آن رابطه عاشقانه‌ای با او آغاز کرد.[۵][۶] با این حال، خانواده‌ها در مورد رابطه آنها اختلاف نظر داشتند، و این اختلافات به آنجا انجامید که در سال ۱۹۰۹ بنیتو، پدر و مادر راکله را خواست و با در دست داشتن تپانچه‌ای به آنها گفت که اگر به ازدواج او و راکله رضایت ندهند، او و خودش را خواهد کشت.[۷]

راکله از ژانویه ۱۹۱۰ به بعد با موسولینی در فورلی زندگی کرد و صاحب یک دختر به نام اِدا شد؛ از آنجایی که آنها ازدواج نکرده بودند، دخترشان نامشروع به حساب می‌آمد. نام او در گواهی تولد به عنوان دختر موسولینی و مادری ناشناس ثبت شده بود. در فورلی، آنها در آپارتمانی در پیازا XX Settembre، در فاصله کمی از خیابان مازینی ۵، و منزل پیترو ننی با همسرش (که منتظر نخستین فرزندشان بودند) زندگی می‌کردند.[۸]

در سال ۱۹۱۴، موسولینی با همسر نخستش، ایدا دالسر، ازدواج کرد. اگرچه سوابق این ازدواج توسط دولت موسولینی نابود شد، اما حکمی صادر شده از شهر میلان مبنی بر پرداخت نفقه به «همسرش ایدا دالسر» و فرزندشان، نادیده گرفته شد.[۹] کمی پیش از تولد پسر موسولینی از آیدا دالسر (بنیتو آلبینو موسولینی)، راکله گوئیدی و بنیتو موسولینی در ۲۸ دسامبر ۱۹۱۵ (زمانی که نخست وزیر بود)‌ در یک مراسم مدنی در ترویلیو، لومباردی ازدواج کردند.[۱۰] در سال ۱۹۲۵، آنها (پس از به قدرت رسیدن موسولینی) در یک مراسم مذهبی پیمان زناشویی خود را تجدید کردند، هرچند گفته می‌شود راکله با «کورادو وارولی» (Corrado Varoli)، مدیر یکی از ویلاهای موسولینی، رابطه نامشروع داشته است.[۱۱]

بسیاری از منابع موافقند که راکله خلق و خویی سخت‌گیر و مستبد داشت، گاهی اوقات حتی بیشتر از شوهرش: برای نمونه، او در طول محاکمه ورونا با هرگونه عفو و بخشش در حق دامادش گالئاتزو چانو مخالف بود و به همین دلیل، روابطش با دخترش ادا، که او را «دیکتاتور واقعی خانه» می‌نامید، رو به وخامت گذاشت.[۱۲] علاوه بر این، در ماه‌های آخر سال ۱۹۴۳، او هر شب به مدت دو ساعت برای صحبت با گویئدو بوفارینی گوئیدی، وزیر کشور جمهوری اجتماعی ایتالیا، نزد او می‌رفت و از او می‌خواست که برای برقراری نظم داخلی، سخت‌گیری بیشتری به خرج دهد.[۱۳]

مقبره راکله گوئیدی در سردابه موسولینی

پس از پایان جنگ، راکله گوئیدی و فرزندانش، رومانو و آنا ماریا به ایسکیا منتقل شدند و تا سال ۱۹۴۹ در آنجا ماندند. در سال ۱۹۵۷، دولت زولی، که به حمایت خارجی از جنبش اجتماعی ایتالیا (MSI) نیاز داشت، بقایای بنیتو موسولینی (که برای جلوگیری از بزرگداشت‌های فاشیستی در مکانی مخفی دفن شده بود) را بازگردانده و در پرداپیو به خاک سپرد.[۱۴][۱۵] پس از این تاریخ، راکله به فورلی، در ویلا کارپنا[۱۶]، که اکنون یک موزه خصوصی است، نقل مکان کرد. وی یک مزرعه کوچک را اداره می‌کرد و رستورانی در نزدیکی روکا دله کامیناته افتتاح کرد.

در سال ۱۹۷۴، پس از آنکه دادگاه حسابرسی حکم داد که انصراف بنیتو موسولینی از حقوق خود به عنوان نخست وزیر، مستلزم انصراف از حقوق بازنشستگی او نیست، مستمری بازمانده شوهرش به او تعلق گرفت[۱۷] که پرداخت‌ این مستمری از سال ۱۹۷۵ آغاز شد.

پس از مرگ راکله، در ۳۰ اکتبر ۱۹۷۹، وی در سردابه موسولینی در گورستان پرداپیو به خاک سپرده شد.

فرزندان

[ویرایش]

راکله مجموعاً برای بنیتو موسولینی پنج فرزند، شامل دو دختر و سه پسر به دنیا آورد:

  1. ادا (۱۹۱۰-۱۹۹۵)
  2. ویتوریو (۱۹۱۶-۱۹۹۷)
  3. برونو (۱۹۱۸-۱۹۴۱)
  4. رومانو (۱۹۲۷-۲۰۰۶)
  5. آنا ماریا (۱۹۲۹-۱۹۶۸)

آثار

[ویرایش]

او به همراهی آلبرت زارکا، زندگینامه‌ای از همسرش با عنوان «موسولینی: یک زندگینامه صمیمانه» نوشت که به انگلیسی نیز ترجمه شد.[۱۸]

  • Colloqui con Rachele Mussolini, con Bruno D'Agostini, Roma, OET Edizioni del secolo, 1946 (به ایتالیایی)
  • La mia vita con Benito, Milano, Arnoldo Mondadori, 1948 (به ایتالیایی)
  • Benito il mio uomo, Milano, Rizzoli, 1958 (به ایتالیایی)
  • Mussolini privato, Milano, Rusconi, 1973 (به ایتالیایی)
  • Conversations with Rachele Mussolini, with Bruno D'Agostini, Rome, OET Edizioni del secolo, 1946 (به انگلیسی، ترجمه منبع نخست)

در فرهنگ عامه

[ویرایش]

در فیلم «دیکتاتور بزرگ» ساخته چارلی چاپلین در سال ۱۹۴۰، بازیگر گریس هیل نقش همسر بونیتو ناپولونی (بنزینو ناپولونی در نسخه اصلی، تقلیدی از بنیتو موسولینی) را بازی کرد. قبل از بازسازی فیلم در سال ۲۰۱۶، سکانس‌هایی با حضور این شخصیت از نسخه‌های مختلف ایتالیایی، به ویژه صحنه رقص، حذف شده بودند.[۱۹] این سکانس‌ها «برای اینکه به احساسات دونا راکله که هنوز زنده بود، توهین نشود» حذف شدند.[۲۰][۲۱]

در فیلم تلویزیونی «دوچه و من» ساخته آلبرتو نیگرین در سال ۱۹۸۵، آنی ژیراردو نقش او را بازی می‌کند.

در مینی سریال «موسولینی: داستان ناگفته» ساخته ان‌بی‌سی در سال ۱۹۸۵، لی گرانت نقش او را بازی می‌کند.

در مینی سریال تلویزیونی «موسولینی جوان» ساخته جان‌لوئیجی کالدرونه در سال ۱۹۹۳، کلودیا کول نقش او را بازی می‌کند.

در فیلم «برنده» 2009 مارکو بلوکیو، نقش او را میکائلا چسکون بازی می کند.

در سریال تلویزیونی «ام- فرزند قرن» 2025 جو رایت، نقش او را بندیتا سیماتی بازی می کند.


مطالب مرتبط

[ویرایش]

خانواده موسولینی

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ "Rachele Mussolini Dies, Fascist Dictator's Widow". Washington Post. 31 October 1979.
  2. ↑ "FamilySearch.org".
  3. ↑ Arrigo Petacco, Rachele Guidi Mussolini in Donne di Romagna, Bologna, Poligrafici Editoriale, 2006, p. 69.
  4. ↑ "Benito Mussolini - La Famiglia". Retrieved 2022-01-17.
  5. ↑ Arrigo Petacco, Rachele Guidi Mussolini in Donne di Romagna, Bologna, Poligrafici Editoriale, 2006, p. 69.
  6. ↑ "Benito Mussolini - La Famiglia". Retrieved 2022-01-17.
  7. ↑ Emma Moriconi (27 October 2013). "Rachele Guidi, la signora Mussolini". Archived from the original on 2018-03-19.
  8. ↑ Mazzuca e Foglietta, p. 19.
  9. ↑ Owen, Richard (13 January 2005). "Power-mad Mussolini sacrificed wife and son". The Times. Archived from the original on 29 June 2011.
  10. ↑ مراسم عروسی به صورت خصوصی در آپارتمان خانوادگی در خیابان ماریو پاگانو برگزار شد. مراسم توسط کشیش کلیسای سن پیتروی چالا برگزار شد. Mazzuca e Foglietta|p. 297}}.
  11. ↑ "«Così mia nonna Rachele Mussolini ha tradito Benito, che una volta quasi sorprese l'amante in casa»".
  12. ↑ Matteo Collura (2001-09-02). "Edda e Rachele, un inferno in famiglia". Archived from the original on 2011-05-20.
  13. ↑ Collezione tedesca, col. Jandl a Burckner, 12 dicembre 1943 cit. in F. W. Deakin, Storia della Repubblica di Salò, Torino, Einaudi, 1968, p. 600
  14. ↑ "به مدت یازده سال، جسد موسولینی در کلیسای کوچک صومعه‌ای در سرو ماجیوره نگهداری می‌شد".
  15. ↑ "Toccò a Nenni por fine al peregrinare dei restip, p.2".
  16. ↑ Chesi, p. 73.
  17. ↑ Decisione 20 luglio 1968 n. 25651, in Il foro italiano, vol. 91, n. 10, ottobre 1968, pp. 415-432
  18. ↑ Mussolini, Rachele; Zarca, Albert (1974). Mussolini: an intimate biography. Morrow. ISBN 978-0-688-00266-4.
  19. ↑ ویدئو در یوتیوب
  20. ↑ Filippo Mazzarella. "La censura su Rachele". Corriere della Sera.
  21. ↑ The Great Dictator entry (به ایتالیایی) in the Enciclopedia Treccani

منابع و مآخذ

[ویرایش]
  • Gianna Preda. Fiori per io, Sperling & Kupfer, 1981.
  • Anita Pensotti. Rachele. Settant'anni con Mussolini nel bene e nel male, Bompiani, 1983.
  • Emanuele Chesi. "Quegli anni a Villa Carpena". Donne di Romagna, Poligrafici, 2006.
  • Arrigo Petacco. "Rachele Guidi Mussolini". Donne di Romagna, Poligrafici, 2006, cid:Petacco.
  • Elena Bianchini Braglia. Donna Rachele. Con il Duce, oltre il Duce, Ugo Mursia, 2007. ISBN 978-88-425-3813-4.
  • Alberto Mazzuca; Luciano Foglietta. Mussolini e Nenni amici nemici, Minerva, 2015. ISBN 978-88-7381-589-1.
  • Edda Negri Mussolini; Emma Moriconi. Donna Rachele mia nonna. La moglie di Benito Mussolini, Minerva, 2016. ISBN 978-88-7381-764-2.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=راکله_گوئیدی&oldid=42976061»