رابرت هانتر موریس
رابرت هانتر موریس | |
|---|---|
 | |
| نایب فرماندار پنسیلوانیا | |
| دوره مسئولیت ۱۷۵۴ – ۱۷۵۶ | |
| پس از | جیمز همیلتون |
| پیش از | ویلیام دنی |
| عضو شورای استانی نیوجرسی برای بخش شرقی | |
| دوره مسئولیت آوریل ۱۷۳۸ – ۲۷ ژانویه ۱۷۶۴ وفاتش. | |
| پیش از | جیمز پارکر |
| قاضی ارشد دادگاه عالی نیوجرسی | |
| دوره مسئولیت ۱۷ مارس ۱۷۳۹ – ۲۷ ژانویه ۱۷۶۴ وفاتش | |
| پس از | رابرت لتیس هوپر |
| پیش از | چارلز رید |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ح. ۱۷۰۰ ترنتون |
| درگذشته | ۲۷ ژانویه ۱۷۶۴ شروسبوری، نیوجرسی |
| ملیت | آمریکایی |
| همسر(ان) | الیزابت استاگدل (ا. ۲۰۲۴–۱۷۵۲) |
| روابط | لویس موریس (برادر) |
| فرزندان | مری موریس رابرت موریس |
رابرت هانتر موریس (Robert Hunter Morris) (زادهٔ حدود ۱۷۰۰- درگذشتهٔ ۲۷ ژانویه ۱۷۶۴)، شخصیت برجستهٔ حکومتی در پنسیلوانیای استعماری بود که به عنوان فرماندار پنسیلوانیا و رئیس دادگاه عالی نیوجرسی، خدمت کرد.
اوایل زندگی و تحصیلات[ویرایش]
موریس در ۱۷۰۰ در ترنتون، نیوجرسی به‌دنیا آمد. او دومین پسر لوئیس موریس و ایزابل (نام تولد: گراهام) موریس بود و به نام دوست پدرش، فرماندار آینده سرزمین استعماری، رابرت هانتر نام‌گذاری شد. برادر بزرگ‌ترش لوئیس موریس جونیور بود که به عنوان عضو و رئیس مجلس عمومی نیویورک خدمت کرد.[۱] پدرش شخصیتی برجسته در زندگی عمومی بود و خدمات مختلفی از جمله ریاست دادگستری نیویورک و هشتمین فرماندار نیوجرسی استعماری، انجام داده‌است.[۲]
پدر و مادربزرگ پدری او سارا (با فامیلی پل) موریس و ریچارد موریس بودند که پدربزرگش اصالتاً از مونموت‌شر، ولز بود. پدربزرگ و مادربزرگ او موریسانیا را در ۱۶۷۰ از ساموئل ادسال خریدند و از باربادوس به آنجا نقل مکان کردند. مادر او دختر بزرگ جیمز گراهام بود که به عنوان اولین رئیس مجمع عمومی نیویورک و اولین ضبط‌کننده شهر نیویورک، (افسر شهرداری نیویورک) خدمت کرد. گراهام که در میدلودین، اسکاتلند به‌دنیا آمده بود، نوه جیمز گراهام، اولین دوک مونتروز بود.[۳]
او در آن زمان، آنچه را به عنوان «آموزش لیبرال» توصیف می‌شد، دریافت کرد و آموزش‌های بیشتر را از پدرش در زمینه سیاست آموخت.
حرفه سیاسی[ویرایش]
هنگامی که پدرش در ۱۷۳۸ به عنوان فرماندار نیوجرسی انتخاب شد، نام پسرش در فهرست اعضای شورای او نمایان شد. کمتر از یک سال بعد، فرماندار موریس، رابرت را به عنوان رئیس دادگاه عالی استان منصوب کرد. مأموریت او قرار بود «در حین رفتار خوب همیشگی» اجرا شود که با مأموریت دادگاه قبلی، رابرت لتیس هوپر که دورهٔ او برای اجرای «خوشایند سلطنتی» تعیین شده بود، متفاوت بود. دورهٔ او با افزایش وقت-شناسی و کارایی، بارز شد. در ۱۷۴۴ در طول دوره خود، به عضویت مجمع فیلسوفان آمریکا انتخاب شد.[۴] پس از یک سفر طولانی به انگلستان در۱۷۴۹، او در ۱۷۵۴ معاون فرماندار پنسیلوانیا شد و در ۱۷۵۵ پس از بازگشت، به عضویت انجمن سلطنتی درآمد.[۵]
او از ۱۷۵۴ تا ۱۷۵۶ در طول جنگ فرانسویان و سرخپوستان، به عنوان معاون فرماندار خدمت کرد. (از فرمانداران اولیه پنسیلوانیا به عنوان «معاون فرماندار» یاد می‌شد، زیرا توماس پن که در انگلستان زندگی می‌کرد، «فرماندار» رسمی و همچنین یکی از مالکان این استان به همراه برادرش ریچارد پن بود).[۶][۷] او اغلب با مجمع بر سر پیشنهادهایی مبنی بر تزریق پول کاغذی برای تأمین بودجه جنگ درگیر می‌شد. در بهار ۱۷۵۶، موریس مهمانی‌های داوطلبانهٔ اسکالپینگ را اعلام کرد. به گفته جیمز همیلتون، مشاور موریس؛ مهمانی‌های اسکالپینگ، «تنها راه پاکسازی مرز ما از وحشی‌ها» بود.[۸] او عموی لوئیس موریس، نمایندهٔ کنگره از نیویورک بود.
در نیمه دوم ۱۷۵۵، رقابت میان مالکان مستعمره پنسیلوانیا (خانواده پن) و مجلس پنسیلوانیا به دوئل میان موریس و بنجامین فرانکلین تبدیل شد. موضوع اصلی اختلاف، امتناع قاطعانه پن‌ها از اعمال هرگونه مالیات بر زمین‌های خود، حتی برای دفاع از استان در پنسیلوانیا بود. در طول تابستان و پاییز ۱۷۵۵، در حالی که مرزها می‌سوخت و شهرک نشینان برای نجات جان خود از حملات سرخ‌پوستانِ دوست فرانسه، فرار می‌کردند، مالکان و مجلس در بن‌بست قانون‌گذاری قرارگرفتند. موریس از مالکان دفاع کرد و فرانکلین برای مردم پنسیلوانیا سخنرانی کرد.
در اواخر ژوئیه ۱۷۵۵، پس از شکست سرلشکر ادوارد برادوک توسط سربازان فرانسوی و بومیان آمریکا در نزدیکی فورت دوکسن در غرب پنسیلوانیا، مجمع اجازه داد، ۵۰ هزار پوند برای دفاع از استان هزینه شود. برای جمع‌آوری این پول، مجلس مالیات بر دارایی را تصویب کرد که بر تمام اموال غیرمنقول و شخصی در استان اعمال می‌شد. موریس لایحهٔ مالیاتی را با پیشنهادهایی برای اصلاح، رد کرد که املاک اختصاصی را معاف می‌کرد.
فرانکلین پیش‌نویس پاسخ مجمع را آماده کرد که اصل کلام این بود که مالیات بر املاک اختصاصی، همراه با تمام املاک دیگر در استان، «کاملاً منصفانه و عادلانه» بود. در نهایت، موریس اعتراف کرد که شرایط کمیسیون او را از پذیرش هرگونه اقدام بر دارایی‌های اختصاصی که منجر به پرداخت مالیات می‌شد، منع می‌کرد. این امر فرانکلین را بر آن داشت تا موریس را دور بزند و خود مذاکره با مالکان را به عهده بگیرد که منجر به انتقال فرانکلین به لندن در ۱۷۵۷ شد برای اینکه مجمع، در اختلاف با مالکان، بحث کند.[۹]
در سال ۱۷۵۶، موریس از مأموریت خود به عنوان رئیس دادگستری استعفا داد (که پذیرفته نشد) و سفر طولانی دیگری به انگلستان انجام داد. ویلیام آینزلی در زمان غیبت او به عنوان رئیس دادگاه منصوب شد. وقتی موریس در ۱۷۶۰ برگشت، ادعا کرد که هنوز رئیس دادگاه است، به این دلیل که استعفا او هرگز به‌طور رسمی پذیرفته نشده‌است. از آن جاییکه آینزلی مُرده بود و موریس بهترین فرد موجود برای پُر کردن این سمت بود، او مجدد برگزیده شد و تا زمان مرگ خود در ۱۷۶۴ در این سمت خدمت کرد.[۱۰]
زندگی شخصی[ویرایش]
موریس با الیزابت استاگدل (۱۶۷۳–۱۷۵۲) ازدواج کرد.[۱۱] آن‌ها باهم والدین فرزندان زیر بودند:
- رابرت موریس (۱۷۴۵–۱۸۱۵) یک قاضی برجسته که با توماس جفرسون در ارتباط بود.[۱۲][۱۳]
- ماری موریس (۱۷۴۶–۱۸۳۱) که در ۱۷۶۵ با جیمز باکز یک جراح که نیویورک را برای نوا اسکوتیا در طول انقلاب ترک کرد، ازدواج کرد.[۱۴]
موریس در ۲۷ ژانویه ۱۷۶۴ در شروزبری، نیوجرسی فوت کرد.[۱۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Morris, Robert Hunter". www.encyclopedia.com. Encyclopedia.com. Retrieved 19 March 2020.
- ↑ "Lewis Morris, Judge and Chief Judge of NY Supreme Court of Judicature, 1715-1733". www.nycourts.gov (به انگلیسی). Historical Society of the New York Courts. Retrieved 25 September 2018.
- ↑ Senate, New York (State) Legislature (1901). Documents of the Senate of the State of New York (به انگلیسی). E. Croswell. p. 22. Retrieved 25 September 2018.
- ↑ Bell, Whitfield J. , and Charles Greifenstein, Jr. Patriot-Improvers: Biographical Sketches of Members of the American Philosophical Society. 3 vols. Philadelphia: American Philosophical Society, 1997, 1:94–100.
- ↑ "Fellow Details". Royal Society. Archived from the original on 8 July 2019. Retrieved 21 October 2015.
- ↑ "Founders Online: Robert Hunter Morris to Thomas Penn, 28 November 1755". founders.archives.gov (به انگلیسی). [Original source: The Papers of Benjamin Franklin, vol. 6, April 1, 1755, through September 30, 1756, ed. Leonard W. Labaree. New Haven and London: Yale University Press, 1963, pp. 279–284.] Retrieved 19 March 2020.
- ↑ "Letter to Robert Hunter Morris, Governor of Pennsylvania, at Philadelphia". digitalcollections.nypl.org (به انگلیسی). NYPL Digital Collections. Retrieved 19 March 2020.
- ↑ Silver, Peter (2008). Our Savage Neighbors. W.W. Norton & Company. p. 161. ISBN 978-0-393-06248-9.
- ↑ Brands, H. W. (2000)"The First American: The Life and Times of Benjamin Franklin" First Anchor Books Edition, March 2002. ISBN 0-385-49540-4.
- ↑ Bell, Whitfield. Patriot-improvers: 1743-1768. p. 100.
- ↑ Documents Relating to the Colonial, Revolutionary and Post-revolutionary History of the State of New Jersey (به انگلیسی). 1928. pp. 56, 248, 298. Retrieved 19 March 2020.
- ↑ "Robert Morris". www.history.njd.uscourts.gov. Historical Society of the US District Court for the District of NJ | United States District Court. Retrieved 19 March 2020.
- ↑ "Founders Online: From Thomas Jefferson to Robert Morris, 13 November 1793". founders.archives.gov (به انگلیسی). [Original source: The Papers of Thomas Jefferson, vol. 27, 1 September–31 December 1793, ed. John Catanzariti. Princeton: Princeton University Press, 1997, p. 355.] Retrieved 19 March 2020.
- ↑ Semans, Barbara Broome (2009). John Broome and Rebecca Lloyd Vol. I: Their Descendants and Related Families 18Th to 21St Centuries (به انگلیسی). Xlibris Corporation. p. 89. ISBN 978-1-4628-1113-7. Retrieved 19 March 2020.
- ↑ Pencak, William (2011). Historical Dictionary of Colonial America (به انگلیسی). Scarecrow Press. p. 150. ISBN 978-0-8108-5587-8. Retrieved 19 March 2020.
پیوند به بیرون[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
