دلهره (فیلم)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
دلهره
کارگردانساموئل خاچیکیان
تهیه‌کنندهژوزف واعظیان
نارنداس
نویسندهساموئل خاچیکیان
بازیگرانآرمان هوسپیان
ایرن زازیانس
عبدالله بوتیمار
رضا بیک ایمانوردی
هاله (سیمین دیوسالار)
واهان آقامالیان
جلال پیشواییان
شاندرمنی
لی‌لی
سوریک خاچیکیان
آنیک شفرازیان
حسین جهانگیری
سیروس لاله زار
یاربهمن
موسیقیساموئل خاچیکیان
سوریک خاچیکیان
فیلم‌بردارقدرت‌الله احسانی
تدوین‌گرساموئل خاچیکیان
تاریخ‌های انتشار
۲۹ آذر ۱۳۴۱
مدت زمان
۱۰۰ دقیقه
کشورایران
زبانفارسی

دلهره فیلمی ایرانی به کارگردانی و نویسندگی ساموئل خاچیکیان و تهیه‌کنندگی ژوزف واعظیان محصول سال ۱۳۴۱ است که آرمان و رضا بیک ایمانوردی به همراه ایرن زازیانس در آن نقش آفرینی کرده‌اند.[۱]

خلاصه فیلم[ویرایش]

بهروز همسر روشنک نیک نژاد، نویسندهٔ داستان‌های جنائی است و کارخانهٔ عموی روشنک را، که بر اثر حادثه‌ای در کارخانه اش کشته شده، اداره می‌کند، مردی به نام بابک که به عنوان خبرنگار به خانهٔ روشنک و بهروز آمده و تعدادی نامهٔ عاشقانه از روشنک در اختیار دارد زن را تهدید می‌کند که پنج نامه را در ازای پنجاه هزار تومان و نامهٔ ششم را در ازای هم بستر شدن با او در اختیارش خواهد گذاشت. روشنک پول را به بابک می‌دهد، اما قبل از آنکه مرد موفق شود به او دست درازی کند با شلیک گلوله بابک را از پا درمی‌آورد. روشنک به خانه بازمی‌گردد و چند بار با بابک، که کشته نشده، مواجه می‌شود و …

تولد و نمایش[ویرایش]

عوامل تولید فیلم عبارت هستند از:[۲]

این فیلم هشتمین محصول آژیرفیلم بود که یکسال تهیه آن به‌طول انجامید و در ۲۹ آذر ماه ۱۳۴۱ به نمایش درآمد.[۳]

نسخه مرمت‌شده[ویرایش]

فیلم دلهره در سال ۱۳۹۶ با همکاری فیلم‌خانه ملی ایران در مرکز مرمت فیلم بولونیا به همراه سه فیلم دیگر از خاچیکیان طوفان در شهر ما، ضربت و چهارراه حوادث مرمت شد.[۴]

منابع[ویرایش]

  1. «Iranian Movie DataBase فيلم دلهره - سوره سينما».
  2. شعاعی، حمید (۱۳۵۴). فرهنگ سینمای ایران. تهران. ص. ۸۶-۲۸۵.
  3. شعاعی، حمید (۱۳۵۴). فرهنگ سینمای ایران. تهران. ص. ۸۶-۲۸۵.
  4. «نگاهی به فیلم طوفان در شهر ما/ به بهانه اکران نسخه مرمت شده در خانه هنرمندان ایران».
  • امید، جمال (بهار ۱۳۷۴). تاریخ سینمای ایران ۱۳۵۷–۱۲۷۹. تهران: انتشارات روزنه.
  • امینی، احمد (۱۳۷۲). صد فیلم تاریخ سینمای ایران. تهران: موسسهٔ فرهنگی هنری شیدا. ص. ۵۷-۵۴.