دسیدریوس

دسیدریوس
پادشاه لومباردها
سلطنت	۷۵۶–۷۷۴
پیشین	ایستلف
جانشین	شارلمانی
زاده	۷۲۰ برشا
درگذشته	۷۸۶ AD (aged ۶۵–۶۶) لیژ
همسر(ان)	آنسا، همسر دسیدریوس
فرزند(ان)	دسیدراتا آنسلپرگا آدلپرگا لیوتپرگا آدالگیس
خاندان	لومباردها

دسیدریوس (انگلیسی: Desiderius؛ ۷۲۰ – ۷۷۴) پادشاه لومباردها در شمال ایتالیا بود و از سال ۷۵۶ تا ۷۷۴ حکومت کرد. شارلمانی، پادشاه مشهور فرانک‌ها، با دختر دسیدریوس ازدواج کرد و متعاقباً قلمرو او را فتح کرد. دسیدریوس به خاطر این ارتباط با شارلمانی و به عنوان آخرین حاکم لومباردی که پادشاهی منطقه‌ای را اعمال می‌کرد، به یاد آورده می‌شود.

به قدرت رسیدن

دسیدریوس که در برشا متولد شده بود، در اصل یک افسر سلطنتی، دوک توسیا بود و پس از مرگ آیستولف در سال ۷۵۶ پادشاه شد. در آن زمان، راچیس، سلف آیستولف، خلوتگاه رهبانی خود در مونته‌کاسینو را ترک کرد و سعی کرد پادشاهی را به دست گیرد، اما دسیدریوس با حمایت پاپ استفان دوم به سرعت شورش او را سرکوب کرد. دسیدریوس در تاجگذاری خود قول داد که بسیاری از شهرهای از دست رفته پاپ را به سریر مقدس بازگرداند و حتی دولت پاپ را گسترش دهد.

تا سال ۷۵۷، دسیدریوس شروع به تثبیت قدرت خود کرد و به قول والتر گوفارت، مورخ، «گام‌های محکمی برای سرکوب مقاومت در برابر خود در دوک‌نشین‌های قدرتمند اسپولتو، در مرکز ایتالیا، و بنونتو، در جنوب» برداشت. هنگامی که لیوتپراندِ تازه به دوران رسیده (دوک بنونتو) - که از دسیدریوس متنفر بود - سلطنت او را به چالش کشید و تهدید کرد که خود را تحت حمایت پپین کوتاه‌قد قرار خواهد داد، دسیدریوس از بیزانس کمک دریایی دریافت کرد و به اقدامات جسورانهٔ لوییتپراند پایان داد. سپس پادشاه لومبارد، دوک‌نشین سابق لوییتپراند را به پسر دشمنش، آرخیس، اعطا کرد. در همان سال، دسیدریوس، آلبوئین اسپولتو را برکنار کرد و خود قدرت‌های دوک‌نشینی را در آنجا اعمال کرد. دسیدریوس، مانند اسلاف خود، به دنبال گسترش قدرت لومبارد در ایتالیا بود و با پاپ‌ها به رقابت پرداخت و برای دوک‌نشین‌های جنوبی رقابت کرد. در اوت ۷۵۹، دسیدریوس پسرش آدلخیس را به عنوان پادشاه لومباردی منصوب کرد.

اندکی پس از بازدید از رم، جایی که در مقبره سنت پیتر دعا کرد، دسیدریوس «به سیاست تهاجمی و توسعه‌طلبانه اسلاف خود بازگشت.» او حتی با بیزانس به توافقی رسید که می‌توانست اقتدار پاپ را از بین ببرد و منجر به از دست دادن بیشتر سرزمین‌های مقدس در رم شود. در حدود سال ۷۶۰، فرستادگان پپین دسیدریوس را متقاعد کردند که برخی از شهرهایی را که تصرف کرده بود به پاپ بازگرداند، اما پادشاه لومباردی به وعده‌های خود عمل نکرد.

انتصاب ضدپاپ فیلیپ

دزیدریوس با مداخله در بحرانی که پس از مرگ پاپ پل اول در سال ۷۶۷ رخ داد، در روز یکشنبه، ۳۱ ژوئیه ۷۶۸، کشیشی به نام فیلیپ را از صومعه سنت ویتوس در تپه اسکوئیلین در رم دستگیر کرد و به‌طور خلاصه او را به عنوان پاپ منصوب کرد. ضدپاپ فیلیپ به رسمیت شناخته نشد و نتوانست پیروان قابل توجهی را به دست آورد، بنابراین همان روز آنجا را ترک کرد و به صومعه خود بازگشت، جایی که دیگر هرگز از او خبری نشد یا دیده نشد.

مداخله کارولنژیان

در حالی که لشکرکشی‌های نظامی قبلی پپین در ایتالیا علیه اسلاف لومبارد دسیدریوس موفقیت‌آمیز بود، روابط بعدی بین پاپ (همسو با کارولنژیان‌ها) و لومباردها به همین ترتیب تیره شد و در سال ۷۷۳، پاپ هادریان آشکارا از پادشاه دسیدریوس جدا شد. هنگامی که دسیدریوس با حرکت به سمت شهرهای پاپی پاسخ داد، هادریان بلافاصله از شارلمانی برای کمک در برابر لومباردها درخواست کمک کرد. از آنجایی که لومباردها عبور از آلپ را مسدود کرده بودند، پاپ هادریان مجبور شد سفارت خود را از طریق دریا بفرستد؛ آنها مأمور شدند تا به شارلمانی یادآوری کنند که او حامی پاپ است.

در ابتدا، شارلمانی با لومباردها روابط دوستانه‌ای داشت و با دختر دسیدریوس، دسیدراتا، ازدواج کرده بود. استفان سوم با وجود اینکه از اتحاد بین لومباردها و فرانک‌ها خوشش نمی‌آمد، با اکراه موضع دیپلماتیک مثبتی را با هر دو پادشاه حفظ کرد، اما مرگ او در فوریه ۷۷۲ و ارتقاء پاپ هادریان، که مایل به تضعیف این رابطه بود، فضای سیاسی را تغییر داد. هادریان از شرط‌بندی‌های خود طفره رفت و اقداماتی را برای تحریک دسیدریوس انجام داد؛ اقداماتی که برای وادار کردن او به اتخاذ موضعی تهاجمی علیه سریر مقدس طراحی شده بود تا بتوان از فرانک‌ها درخواست کمک کرد. شارلمانی با شنیدن درخواست کمک، سریر مقدس را وادار به این کار کرد. مرگ کارلومان نیز اوضاع را تغییر داد. به نظر می‌رسد بیوه برادر شارلمانی (کارلومان) و فرزندانش به دسیدریوس پناه برده بودند، که - همان‌طور که در کتاب پاپی ادعا شده بود - قصد داشت جانشین فرانکی را اعلام کند. به گفته مورخ راجر کالینز، صحت این ادعا را می‌توان به عنوان یک دروغ احتمالی از سوی پاپ «با هدف تضمین کمک پادشاه فرانکی در برابر لومباردها» زیر سؤال برد.

در بهار ۷۷۳، شارلمانی دو ارتش فرانکی را علیه لومباردها فرستاد و پس از هشت ماه محاصره، پایتخت پاویا و خود دسیدریوس را تصرف کرد. شارلمانی متعاقباً پادشاه لومباردی را به صومعه کوربی در شمال فرانسه تبعید کرد. و به عنوان «پادشاه فرانک‌ها»، عنوان «و لومباردی‌ها» را به آن اضافه کرد و نام مستعار خود را طولانی‌تر کرد. وقتی شارلمانی عنوان رکس لانگوباردوروم را برای خود برگزید، اولین باری بود که یک پادشاه ژرمنی عنوان پادشاهی را که فتح کرده بود، به خود گرفت. اگرچه شارلمانی قدرت نابودی کامل لومباردها را داشت، اما در عوض به آنها اجازه داد «قوانین خود را حفظ کنند و کسانی را که خائن بودند عفو کرد.» در نهایت، جاه‌طلبی‌های دسیدریوس به پادشاهی لومباردی پایان داد و او آخرین پادشاه لومباردی ثبت شده بود.

میراث

امروزه، میراث دسیدریوس هنوز در ایتالیا اهمیت دارد. کلیسای صومعه‌ای زیبای سن سالواتوره در برشا، که گواهی بر معماری لومبارد است که هنوز پابرجاست، توسط دسیدریوس ساخته شده است. نام او در ایتالیایی - «دسیدریو» - به‌طور مستقیم به «میل» در انگلیسی ترجمه می‌شود. در تراژدی آدلچی، نوشته رمان‌نویس و شاعر مشهور ایتالیایی، الساندرو مانزونی در سال ۱۸۲۲، دسیدریوس به عنوان مردی مغرور به تصویر کشیده شده است که پادشاهی و میراث خود را به دلیل میل به قدرت نابود می‌کند. پسرش آدلچی (که آدالگیس نیز نامیده می‌شود) به دلیل وصیت پدرش و میل به صلح، از هم می‌پاشد و از گرسنگی می‌میرد. در این نمایشنامه، نویسنده از اینکه دسیدریوس و لومباردها نتوانستند شبه جزیره ایتالیا را متحد کنند، ابراز تاسف می‌کند. دانته آلیگیری در پارادیزو ششم (سطر ۹۵) از دسیدریوس به عنوان «دندان لومباردی» (یا «مار») یاد می‌کند که کلیسای مقدس را گزید و متعاقباً توسط شارلمانی شکست خورد.

منابع

• Alighieri, Dante (2007) [1321]. Paradise (Paradiso). Translated by Anthony Esolen. New York: The Modern Library. ISBN 978-0-81297-726-4.
• Bachrach, Bernard; Bachrach, David S. (2017). Warfare in Medieval Europe c.400–c.1453. London and New York: Routledge. ISBN 978-1-13888-765-7.
• Blunsom, E.O. (2013). The Past and Future of Law. Xlibris Corporation. ISBN 978-1-46287-516-0.
• Christie, Neil (1998). The Lombards: The Ancient Longobards. Malden, MA: Blackwell. ISBN 0-631-18238-1.
• Collins, Roger (1999). Early Medieval Europe, 300–1000. New York: St. Martin’s Press. ISBN 978-0-31221-885-0.
• Davis, Jennifer R. (2015). Charlemagne's Practice of Empire. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 978-1-10743-413-4.
• Frassetto, Michael (2003). Encyclopedia of Barbarian Europe: Society in Transformation. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-263-9.
• Fried, Johannes (2015). The Middle Ages. Cambridge and London: The Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 978-0-67405-562-9.
• Fried, Johannes (2016). Charlemagne. Cambridge and London: Harvard University Press. ISBN 978-0-67473-739-6.
• Goffart, Walter (2012). The Narrators of Barbarian History (A.D. 550–800): Jordanes, Gregory of Tours, Bede, and Paul the Deacon. Notre Dame, IN: University of Notre Dame Press. ISBN 978-0-26802-967-8.
• James, Edward (1995). "The Northern World in the Dark Ages, 400–900". In George Holmes (ed.). The Oxford History of Medieval Europe. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19280-133-3.
• Koenigsberger, H.G (1987). Medieval Europe, 400–1500. Essex: Longman. ISBN 0-582-49403-6.
• Lewis, David L. (2009). God's Crucible: Islam and the Making of Europe, 570–1215. New York: W.W. Norton. ISBN 978-0-39306-790-3.
• McKitterick, Rosamond (2001). The Early Middle Ages: Europe, 400–1000. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19873-172-6.
• McKitterick, Rosamond (2008). Charlemagne: The Formation of a European Identity. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-71645-1.
• Noble, Thomas F.X. (1984). The Republic of St. Peter: The Birth of the Papal State, 680–825. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1239-8.
• Reardon, Wendy J. (2015). The Deaths of the Popes. Comprehensive Accounts Including Funerals, Burial Places and Epitaphs. Jefferson, NC and London: McFarland. ISBN 978-0-78646-116-5.
• Riché, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Translated by Michael Idomir Allen. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-81221-342-3.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Desiderius». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۵.