شمار مردم ارمنی (ارمنی: հայեր) تبار در جهان حدود ۱۱٬۰۰۰٬۰۰۰ (یازده میلیون) نفر برآورد شده‌است. حدود ۳ میلیون نفر از آنان در جمهوری ارمنستان زندگی می‌کنند؛ بقیه در بسیاری از کشورهای جهان پراکنده‌اند و جامعه‌ای به نام جماعت ارمنیان پراکنده را تشکیل دادند. در مورد پیدایش و نام ارمنیان موسس خورناتسی در کتاب خود این‌گونه می‌نویسد که: «ملت ارمنی بخاطر نام هایک سردودمان ارمنیان خود را «های» می‌نامد اما نامی که دیگر اقوام بر آنان بکار می‌برند یعنی «آرمن» یا «ارمن» از نام «آرام» یکی از اخلاف هایک اخذ گردیده‌است. از این رو اقوام همجوار کشو ما را به نام او می‌نامند. سورن یرمیان تاریخ‌نگار ارمنی نام «خای» را به سرزمین مشتمل بر استان‌های «هایک بزرگ و هایک کوچک» منتسب می‌کنند که در سنگ‌نبشته‌های «هیتی» به صورت «هایاسا یا خایاشا» آمده‌است».
زخم‌های ارمنستان (ارمنی: Վերք Հայաստանի Verk Hayastani) نخستین رمان سکولار به زبان ارمنی می‌باشد که توسط خاچاطور آبوویان «پدر ادبیات مدرن ارمنی » (ارمنی: Արևելյան աշխարհաբար) نگاشته شده است. این رمان که در سال ۱۸۴۱ میلادی نوشته شده و برای نخستین بار در سال ۱۸۵۸ در تفلیس منتشر شد دربارهٔ سرنوشت اندوهناک مردم ارمنی در زمان جنگ‌های ایران و روس طی سال‌های ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۸ میلادی است.
«بعضی افراد خودشان با خودشان شطرنج بازی می‌کنند و حرکات حریف غایب را ناخواسته با خود متناسب می‌سازند. در حالیکه حریف واقعی همیشه ممکن است حرکتی که انتظارش را نداریم انجام دهد، حرکتی ناخوشایند…»
هاکوپ ملیک-هاکوپیان (ارمنی: Յակոբ Մելիք-Յակոբեան با نام ادبی رافی (ارمنی: Րաֆֆի); (زاده ۵ سپتامبر ۱۸۳۵ - درگذشته ۲۵ آوریل ۱۸۸۸) رمان‌نویس و داستانسرای بزرگ ارمنی است. رافی را پدر رمان تاریخی ارمنی دانسته‌اند.
پولپولاک (ارمنی: պուլպուլակ, Armenian pronunciation: [pulpuˈlɑk]) یک فواره آب عمومی می‌باشد که در ارمنستان و جمهوری آرتساخ رواج دارد. پولپولاک‌ها بخشی مهم از فرهنگ ارمنی می‌باشند. نخستین پولپولاک‌ها در دهه ۱۹۲۰ در خیابان‌های ایروان ظاهر شدند و در طول زمان به شدت محبوب شدند. واژه پولپولاک محاوره ای است و از صدای زمزمه آب مشتق می‌شود. پولپولاک‌ها کوچک، معمولاً با بلندی یک متر، هستند یوتناغبیور ((به ارمنی: Յոթնաղբյուր) به معنی "هفت چشمه") نام پولپولاک‌های معروفی در میدان جمهوری، ایروان پایتخت ارمنستان می‌باشند. این پولپولاک‌ها در سال ۱۹۶۵ توسط اسپارتاک گندغتسیان ساخته شده‌اند. این چشمه در سال ۲۰۰۸ توسط Nur، طراح ارمنی مستقر در مسکو بازسازی شد.
