خودارضایی در تاریخ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
دستگاه ضد خودارضایی در پراگ (موزه دستگاه‌های سکس)

خودارضایی در تاریخ تغییرات گسترده‌ای را در جامعه در رابطه با اخلاق، نگرش‌های اجتماعی، مطالعه علمی و تصویرسازی هنری خودارضایی در طول تاریخ جنسی توصیف می‌کند.

تحریک جنسی اندام جنسی خود توسط مذهب‌های مختلف تفسیر شده است و همواره از منظر قانونی، مناقشات اجتماعی، کنش‌گری و نیز مطالعات هوشی در زمینه سکس‌شناسی بحث‌برانگیز و مورد بررسی بوده‌است. در طول تاریخ، دیدگاه‌های اجتماعی درباره خودارضایی و تابوهای مرتبط با آن، از جامعه‌ای به جامعه دیگر متفاوت و متغیر بوده است.

تاریخ باستان[ویرایش]

سنگ‌نگاره‌هایی با نمای خودارضایی از دوران پیش از تاریخ در سرتاسر جهان، موجود است. چنین به نظر می‌آید که انسان‌های نخستین، نعمت‌های طبیعی را با آمیزش جنسی در هم می‌آمیخته‌اند. یک تندیس سفالین مربوط به هزاره چهارم پیش از میلاد، در جزیره مالت یافت شده که زنی را در حال خودارضایی نمایش می‌دهد.[۱] نگاره‌های مربوط به خودارضایی مردان بسیار بیش‌تر از زنان است.

سومریان با مقوله سکس، آسان برخورد می‌کردند و خودارضایی را، چه به تنهایی و چه با شریک جنسی، به مثابه ابزاری برای افزایش نیرو می‌دانستند.[۲][۳]

یک ساتیر در حال خودارضایی (یونان باستان، قرن ششم پیش از میلاد).

در مصر باستان، خودارضایی مردان اهمیت بیش‌تری داشته‌است. چنانچه این عمل توسط خدایان صورت می‌گرفت، آن را به مثابه خلقت یا یک عمل جادویی در نظر می‌گرفتند. باور مصریان بر این بود که خدای آتوم، جهان را با خودارضایی و انزال خلق کرده‌است و جزر و مد نیل را نیز بارها به خودارضایی او نسبت می‌دادند. فراعنه نیز، از همین رو طی مناسکی در رود نیل اقدام به خودارضایی می‌کردند.[۴]

در یونان باستان خودارضایی را یک عمل کاملاً طبیعی و معمولی برای جایگزینی لذت سکس در نظر می‌گرفتند.[۵] آنان این کار را چون سوپاپ اطمینانی در مقابل نابه‌سامانی‌های جنسی می‌دانستند.[۵] آنان همچنین، خودارضایی زنان را، هم در نوشته‌ها و هم در نگاره‌هایشان به نمایش می‌کشیدند. یونانیان واژه آنافلان به معنی «آتش‌افزون» را برای این عمل به کار می‌بردند.[نیازمند منبع]

گفته می‌شود دیوژن کلبی در ملأ عام اقدام به خودارضایی نموده‌است.[۶] وی با گستاخی در رابطه با این عملش می‌گفته: «ای کاش می‌شد همچون خودارضایی، با مالیدن شکمم بتوانم گرسنگیم را هم برطرف کنم.»[۶] دیوژن با طعنه، خدای هرمس را مسوول خلقتش می‌دانست. وی، متعامداً بر پسرش پان که دل در گرو اخو داشت اما نمی‌توانست او را فریفته خود کند، افسوس می‌خورد. وی به پسرش خودارضایی را آموخت تا بتواند با رنجی که می‌برد، کنار بیاید. پان نیز این عادت را به چوپان‌های جوان آموخت.[۷]

خودارضایی در منابع جنسی روم باستان کم ذکر شده‌است.[۸] مارشال این عمل را یک عمل پست و مختص بردگان می‌دانست.[۹] با این حال، خودارضایی در طنزهای لاتین (به‌طور مثال در یکی از آثار به جا مانده از گایوس لوسیلیوس) مورد توجه بوده‌است.[۱۰] رومیان دست چپ را برای خودارضایی مناسب‌تر می‌دانستند.[۱۱]

فرهنگ‌های بدون خودارضایی[ویرایش]

در حوضه کنگوی آفریقا، گروه‌های قومی آکا و نگاندو همگی در زبان خود کلمه‌ای برای خودارضایی ندارند و از با مفهوم خودارضایی گیج می‌شوند.[۱۲]

دغدغه‌های بهداشتی[ویرایش]

کتابچه‌ای از قرن ۱۸[ویرایش]

نخستین بهره‌گیری از واژه «جلق» (انگلیسی: onanism) در کتابچه‌ای که در لندن و به سال ۱۷۱۶ که به خداشناس آلمانی، دکتر بالتازار بکر نسبت داده می‌شود، ثبت شده‌است. نام این کتابچه «خودارضایی یا گناه خودآلودگی و همه نتایج ترسناک آن در هر دوجنس: نصیحت‌نامه‌ای روحی و جسمی برای آنان که با این عمل زشت به خود آسیب زده‌اند[۱۳]» بوده‌است.

در این کتابچه همچنین، نامه‌هایی از مردان جوانی که ظاهراً به شهادت خود، بر اثر خودارضایی دچار این معضلات شده بودند، آورده شده‌است. در نهایت این کتابچه راه حل را «تنتورهای تقویتی» به قیمت ۱۰ شیلینگ و «پودر تقویتی» به قیمت ۱۲ شیلینگ برای هر کیسه موجود در یکی از مغازه‌های محلی، معرفی می‌کند. کتابچه «جلق» در زمان خود بسیار پرفروش بود، به طوری که بیش از ۶۰ بار تجدید چاپ شد و به چندین زبان برگردانده شد.

جیمز[ویرایش]

از سال ۱۷۴۳ تا ۴۵، فیزیک‌دان انگلیسی رابرت جیمز، یک فرهنگ واژگان پزشکی را منتشر کرد که در آن خودارضایی را به «عامل رقت‌بارترین و لاعلاج‌ترین بیماری‌ها» تعریف نمود. وی نوشت: «احتمالاً هیچ گناهی به جز خودارضایی نیست که این همه، آثار سوء مخفی داشته باشد».[۱۴]

تیسوت[ویرایش]

نگارش ایتالیایی کتاب «درمان بیماری‌های ناشی از جلق» نوشته ساموئل آگوست آندره دیوید تیسوت مربوط به سال ۱۸۷۵.

یکی از پزشکان بی‌شماری که از مفهوم خودارضایی هراس داشتند، ساموئل آگوست تیسوت سوئیسی بود. وی، در ۱۷۶۰ کتاب جلقیدن که در آن به‌طور مبسوط به راه‌کارهای درمان بیماری‌های ناشی از جلق زدن می‌پردازد را انتشار داد. وی، با استناد به مطالعات انجام شده روی خودارضایی مردان جوان، چنین می‌پنداشت که منی گونه‌ای «روغن حیاتی» و «تحریک‌کننده» دربردارد که چنانچه به مقادیر زیاد از بدن دفع شود، سبب «یک کاهش عظیم در قدرت بدنی، حافظه و تعقل می‌شود و همچنین دید را تار می‌کند، اعصاب را مختل می‌کند، همه گونه‌های نقرس و روماتیسم را ایجاد می‌کند، قدرت تولید نسل را کاهش می‌دهد، خون در ادرار ایجاد می‌کند، کم‌اشتهایی می‌آورد و سردرد و خیلی بیماری‌های دیگر با خود به همراه می‌آورد.»

در قانونی به قرن هفدهم میلادی، پیوریتن‌های کلونی نیوهیون، کنتیکت، کفرگویی و همجنس‌گرایی و خودارضایی را مستوجب اعدام دانستند.[۱۵]

با وجود آنکه نظریه‌های تیسوت هم‌اکنون و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، فرضیه در نظر گرفته می‌شوند، درمان‌های وی زمانی که فیزیولوژی و پزشکی مبتنی بر تجربه هنوز به وجود نیامده بودند، به عنوان متون علمی تدریس می‌شدند. حتی برخی از چهره‌های روشن‌فکر آن دوران نظیر ایمانوئل کانت و ولتر، راهکارهای تیسوت و نظریه‌هایش پیرامون خودارضایی را تأیید می‌کردند که این، خود ۲ قرن دیگر بر بیماری‌انگاری این عمل افزود.

راش[ویرایش]

در سال ۱۸۱۲، بنجامین راش بخش ۱۸ کتابش را به نام «جنبه بیمارگونه اشتهای جنسی» و با موضوع بیماری‌های روانی و ذهنی قرار داد.[۱۶] وی در این بخش، پرخوری، پرنوشی و تن‌آسانی را از عوامل جلق زدن می‌دانست. در صفحه ۳۳ کتاب می‌خوانیم: «شیاطین اخلاقی و جسمی وجود دارند که این گناه ناشی از تنهایی بر بدن و جسم تحمیلمی‌کند.» در صفحه ۴۸ کتاب وی ادعا می‌کند سه تن بر اثر جلق زدن، به مانیا مبتلا شدند. وی، در مشاهداتش در رابطه با آنچه «دیوانگی مادرزاد» می‌خواند (صفحه ۲۹۲)، می‌گوید: «نوعی اشتهای خطرناک و شدید در آن‌ها وجود دارد که به محض رسیدن به بلوغ، آن را با جلق زدن ارضا می‌کنند.»

در سال ۱۸۳۸، جین اسکیرول در کتابش به نام بدکارکردی‌های روحی بیان کرد که خودارضایی «در همه کشورها به عنوان علت جنون شناخته می‌شود.»[۱۷][۱۸]

وایت[ویرایش]

در کتاب جاذبه جدی گناه در خفا و سوء استفاده از روابط ازدواجی به سال ۱۸۷۰، که جیمز اسپرینگر وایت، شوهر الن جی. وایت آن را ویراستاری کرده می‌خوانیم:

چنانچه عمل [لذت‌بری از خود] از ۱۵ سالگی به بعد ادامه یابد، طبیعت به جنگ چنین سوء استفاده‌ای برمی‌خیزد و رنج کشیدن آن ادامه می‌یابد و فرد را مجبور به پرداخت جزایی سنگین می‌نماید؛ به ویژه از سنین ۳۰ تا ۴۵ فرد این جزا را با دردهای بی‌شماری که در جاهای مختلف بدنش حس می‌کند و با بیماری‌های گوناگون که بر اندام‌های مختلف نظیر کبد، ریه، اعصاب، ستون مهره‌ها ایجاد می‌شود همچون روماتیسم و تومورهای مختلف، هزینه این رنج دادن به طبیعت را پرداخت می‌کند. برخی از سامانه‌های دقیق طبیعی بدن از بین می‌روند و باقی اعضا بایستی وظیفه آن‌ها را به انجام برسانند و این خود برهم‌زننده نظم طبیعت است. گاهی حتی به‌طور ناگهانی این سازه طبیعی از هم پاشیده و مرگ حادث می‌شود.[۱۹]

زنان از مردان، کم‌تر دارای نیروی حیاتی هستند و از هوای نشاط‌انگیز و فرح‌بخش بیرون از خانه، محروم هستند. نتیجه سوء استفاده از خود در زنان را می‌توان به شکل بیماری‌های گوناگون نظیر زکام، خیز، سردرد، ضعف حافظه و بینایی، کمردرد، درد ستون مهره‌ها و زوال عقل مشاهده کرد.[۱۹]

کلاگ[ویرایش]

دکتر جان هاروی کلاگ یک مخالف سرسخت خودارضایی بود. وی، از منابع پزشکی مختلف، چون کتاب دکتر آدام کلارک این نتیجه را می‌گرفت که "نه جنگ، نه طاعون، نه آبله کوچک و نه هیچ بیماری دیگری نتوانستند فجایع انسانی که این گناه شرم‌آور خودارضایی برای بشر به وجود آورده را ایجاد کنند." وی، در نوشته‌هایش حتی به مرگ‌های ناشی از خودارضایی هم اشاره و افراد را هشدار می‌داد. وی، معتقد بود که این "گناه ناشی از تنهایی" سبب ایجاد سرطان رحم، اختلالات مجاری ادرار، شب‌ادراری، ناباروری، اپیلپسی، جنون و معلولیت جسمی و روحی می‌شود. وی در کتابش به نام حقایق آشکار برای پیر و جوان، هشدارهایی در رابطه با شر بودن سکس داده‌است. ۹۷ صفحه از این کتاب ۶۴۴ صفحه‌ای به "گناه محرمانه (گناه ناشی از تنهایی یا تجاوز به خود)"، نشانه‌ها و تبعات آن اشاره دارد. همچنین ۳۹ نشانه از کسی که جلق می‌زند، ارائه شده‌است. وی برای از میان بردن این "گناه ناشی از تنهایی" در کودکان پیشنهاد می‌کند دستان آن‌ها را ببندند، آلت‌های تناسلیشان را با ابزارهای ویژه بپوشانند، به نوک آلتشان شوک برقی بدهند و بدون بیهوشی ختنه‌شان کنند؛ که این‌ها همه، سبب از میان رفتن این عادت زشت می‌شود. برای پیشگیری نیز، وی به والدین توصیه می‌کند به کودکان آموزش دهند که با آلت تناسلیشان ورنروند و هرچه بیش‌تر رشد می‌کنند، بیش‌تر از "نتایج شیطانی" این عمل برایشان بگویند. وی همچنین، والدین را در رابطه با "ندیمه‌های شیطانی"، "خدمت‌کاران و پرستاران جادوگر یا بی‌خیال" که برای کودکان جلق می‌زنند تا ساکتشان کنند، بر حذر می‌دارد.[۲۰]

بن باز[ویرایش]

در دهه ۱۹۹۰، عبدالعزیز بن باز، مفتی اعظم عربستان سعودی، استدلال می‌کرد که خودارضایی، برهم‌زننده جهاز هاضمه، متورم‌کننده اندام تناسلی، خطرناک برای ستون فقرات، «مرتعش کننده دست و پا»، تضعیف‌کننده «غدد مغزی»، کاهش دهنده هوش و در نهایت، «منجر به اختلال روانی و دیوانگی» می‌شود.[۲۱]

دغدغه‌های اخلاقی[ویرایش]

ایمانوئل کانت خودارضایی کردن را گونه‌ای نقض قوانین اخلاقی می‌پنداشت. وی در کتابش متافیزیک اخلاقیات چاپ ۱۷۹۷ چنین استدلال کرد که 'چنین بهره‌وری غیرطبیعی از غرایز جنسی هر کسی را به محض فکر کردن به آن متوجه می‌کند که این عمل نقض‌کننده حق وظیفه هر شخص نسبت به خودش است'. وی معتقد بود حتی اگر نام مناسبی هم برای این عمل پیدا کنیم، باز هم از بی‌اخلاقی آن کاسته نمی‌شود. (خلاف مورد خودکشی که در آن هیچ وظیفه‌ای برای فرد مترتب نیست). با این حال وی تأیید می‌کند که 'یافتن منطق غیرعقلانی بودن این عمل غیرعادی امری آسان نیست' اما در نهایت 'بی‌اخلاقی این عمل بدین سبب است که انسان شخصیت خود را از دست می‌دهد… وقتی خود را به عنوان وسیله‌ای برای ارضای یک سائق حیوانی به کار می‌گیرد'.

فیلسوف قرن هجدهم ژان-ژاک روسو خودارضایی را برابر 'تجاوز روحی' در نظر می‌گرفت و آن را هم در امیل و هم اعترافات ژان-ژاک روسو مورد بحث قرار داده‌است. وی معتقد بود که این، تأثیرات مخرب جامعه روی فرد است که سبب خودارضایی کردن وی می‌شود و اینکه انسان‌هایی که یک زندگی ساده در طبیعت را دنبال می‌کنند، هرگز دست به چنین عملی نمی‌زنند.[نیازمند منبع]

این مباحث به دوره ویکتوریا، زمانی که خودارضایی در رسانه‌ها به سبب محافظه‌کاری و همچنین تضاد آن با رفتار جنسی رایج در آن زمان سانسور می‌شد نیز ادامه پیدا کرد.[۲۲][۲۳] در سال ۱۸۹۷، مارک توین متن سخنرانی زیر نام افکاری پیرامون علم خودارضایی[۲۴]را منتشر ساخت که با این واژه‌گان پایان می‌یابد:

از میان همه روش‌های آمیز جنسی، خودارضایی کم‌ترین میزان توصیه را داراست. خودارضایی به عنوان یک سرگرمی، زودگذر، به عنوان شغل۷ خسته‌کننده و به عنوان یک نمایش خیابانی، بی‌درآمد است. خودارضایی برای اتاق نقاشی مناسب نیست و در جوامع متمدن و فرهنگی، خیلی وقت است که این عمل از سطح اجتماع زدوده شده‌است…

بنابراین نتیجه می‌گیرم که: اگر قرار است روی سکستان قمار کنید، دست لون هند [کنایه از بازی قمار یا به اصطلاح دستی که در آن یک تن در برابر چندین تن بازی می‌کند] را زیاد بازی نکنید.

وقتی یک جهش انقلابی در خود حس می‌کنید، ستون وندام [کنایه از کیر] را طور دیگری پایین بیاورید [کنایه از ارضا شدن] و جلق نزنید.

Twain, Mark (1879). Some Thoughts on the Science of Onanism (Speech). Stomach Club. Paris, France.

توصیه‌هایی وجود داشته مبنی بر اینکه شلوار پسران طوری دوخته شود که نتوانند از جیب آن به اندام تناسلی خود دست بزنند یا برای کودکان مدرسه‌ای نیمکت‌ها به گونه‌ای باشند که نتوانند پاهایشان را به هم بمالند یا اینکه دختران از راندن دوچرخه یا اسب منع شوند؛ چرا که لذتی که ممکن است برای آن‌ها در این کارها وجود داشته باشد، شبیه خودارضایی است. پسران و مردان جوانی که زیاد خودارضایی می‌کردند را «ضعیف‌مغز» [معادل کَمَری در زبان فارسی] می‌خواندند.[۲۵] برای این‌گونه افراد حتی داروها و رژیم‌های خوراکی ویژه‌ای تجویز می‌شد. این دیدگاه‌ها توسط جان هاروی کلاگ (مبدع برگه ذرت) و سیلوستر گراهام (مبدع گراهام کرکر) ترویج می‌شد.[۲۶] در منابع پزشکی آن زمان، حتی توصیه می‌شد که برای درمان خودارضایی بایستی از شوک برقی، آلت‌دوزی، بهره‌گیری از کمربند پاکدامنی و تنگ‌پوش، سوزاندن یا در تلاش نهایی، اخته‌کردن بهره گرفته شود. ختنه نوزادان به سبب اثراتی که در پیش‌گیری از خودارضایی داشت، به‌طور وسیعی در آمریکا و انگلیس توسعه یافت. (برای اطلاعات بیش‌تر بنگرید به ختنه مردان در تاریخ). در دهه‌های بعدی فن‌های روانشناسی جای این روش‌ها را گرفتند که از جمله آن‌ها می‌توان به هشدار به مردم مبنی بر اینکه خودارضایی سبب کوری یا موی درآوردن کف دست و رشد دیررس می‌شود. برخی از این باورها حتی به شکل افسانه‌گونه‌ای در زمان حاضر نیز رایج هستند. اورندیک و شرودر با اشاره به این باورها معتقدند: «این‌ها نشانگر تنها برخی از صفحات تاریک میان دین و پزشکی هستند.»[۲۷]

نگاره ثبت اختراع یک کمربند پاکدامنی. برای دیدن نمای کلی سند، صفحه ۱، ۲، ۳، ۴، ۵، ۶ را بنگرید.

تابوی خودارضایی[ویرایش]

در سال ۱۹۰۵، زیگموند فروید در سه مقاله پیرامون جنسیت خودارضایی را با اعتیاد مرتبط دانست. وی در رابطه با خودارضایی نوزادان شیرخواره، کودکان چهار ساله و نوجوانان تازه‌بالغ سخن گفته‌است.

در همین حال، در گذشته، راه درمان هیستری زنانه را خودارضایی می‌دانستند و از جمله روش‌های توصیه شده نیز مالیدن آلت زنانه با کرم‌های ویژه یا پلاسبو و بهره‌گیری از لرزاننده‌های نخستین ساخت آن زمان بوده‌است.[۲۸]

در ۱۹۱۰ و در جلسه‌های حلقه وین جنبه‌های اخلاقی و بهداشتی خودارضایی[۲۹] مورد بحث قرار گرفت اما انتشار صورت‌جلسه‌های مربوط به آن با مخالفت مواجه شد.

در آغاز قرن بیستم دیدگاه‌های پزشکی مرتبط با خودارضایی، زمانی که ایچ. هولاک الیس در ۱۸۹۷ در کتابش به نام مطالعاتی پیرامون روان‌شناسی سکس بنیادهای فکری تیسوت را زیر سؤال برد و با نام بردن از مشاهیری که اقدام به خودارضایی می‌کردند، این عقیده که خودارضایی سبب امراض می‌شود را به کلی مردود دانست، کم‌کم دگرگون شدند. وی چنین نوشت: «به این نتیجه رسیده‌ایم که در رابطه با خودارضایی، چنانچه فرد سالم به دنیا آمده باشد و از سلامت جسمی نیز بهره‌مند باشد، اگر میانه‌روی در انجام این عمل را رعایت کند، هیچ مشکلی برایش پیش نخواهد آمد.»[۳۰]

رابرت بی‌دن-پاول، پایه‌گذار «مجمع دیده‌بانان» به سال ۱۹۱۴ در کتابش «دیده‌بانی پسران» هشدارهایی در رابطه با خودارضایی داده‌است. به عقیده وی فرد برای مقابله با وسوسه خودارضایی می‌بایست آن قدر تمرینات بدنی انجام دهد تا خسته شده و دیگر تاب و توان خودارضایی کردن را نداشته باشد. با این حال در سال ۱۹۳۰، دکتر اف. دبلیو. دبلیو. گریفین ویراستار کتاب دیده‌بان در کتابی برای راور اسکاوت نوشت که وسوسه خودارضایی «یکی از مراحل طبیعی رشد است» و با ارجاع به کتاب الیس، نتیجه گرفت که «تلاش برای دست‌یابی به ریاضت کامل جنسی یک اشتباه بزرگ است.»

درباره گونه‌های خودارضایی، مقاله‌ای است به سال ۱۹۲۲ نوشته روان‌پزشک و روان‌کاو اتریشی، ویلهلم رایش. رایش در این مقاله هفت و نیم صفحه‌ای، باورهای شایع در رابطه با نقش خیال‌پردازی‌های ناهشیارانه و در نتیجه احساس گناه حول محور عمل خودارضایی را می‌پذیرد.

انقلاب جنسی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: انقلاب جنسی

آلفرد کینزی سکس‌شناس، در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۵۰، در آثارش، به ویژه کتاب گزارش‌های کینزی، با استناد به نتایج حاصل از نظرسنجی‌های مؤسسه نظرسنجی گالوپ مبنی بر میزان رواج انجام عمل خودارضایی در ایالات متحده آمریکا، مصرانه اعلام می‌دارد که خودارضایی یک عمل کاملاً طبیعی و ناشی از یک غریزه طبیعی است. برخی منتقدان وی معتقدند که تحقیقات او متعصبانه بوده و بهره‌گیری از روش نظرسنجی مؤسسه گالوپ در تعریف «عمل طبیعی» زیاده‌روی است.

در آمریکا از آن‌جایی که راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (از جلد دوم چاپ ۱۹۶۸ به این سو) عمل خودارضایی را یک اختلال یا بیماری روانی نمی‌داند، پزشکان و روان‌پزشکان این عمل را به عنوان بیماری یا اختلال در نظر نمی‌گیرند.[۳۱] انجمن پزشکی آمریکا نیز این عمل را از ۱۹۷۲ به این سو یک عمل بهنجار در نظر می‌گیرد.[۳۲]

توماس ساس دگرگونی در توافق علمی[۳۳][۳۴][۳۵] بر سر مسئله خودارضایی را این‌گونه بیان می‌کند: «خودارضایی در واقع نخستین کنش جنسی بشر است. در قرن نوزدهم این عمل یک بیماری تلقی می‌شد و در قرن بیستم یک درمان بیماری.»[۳۶] تریسترام اِنگِلهارت در مقاله ای تاریخی تحت عنوان «بیماری خودارضایی: ارزش ها و مفهوم بیماری» سیر روند این تحول مبنایی را توضیح داده‌است.

در دهه ۱۹۸۰، میشل فوکو تابوی خودارضایی را «تجاوز پدر و مادر به لذت جنسی کودک» می‌دانست و معتقد بود:

دخالت در این امر شخصی مخفیانه، برای پدر و مادر امری خنثی محسوب نمی‌شود. خودارضایی نه تنها با قدرت، اخلاقیات یا مسوولیت سر و کار دارد، بلکه این یک نوع لذت است.[۳۷]

در ۱۹۹۴ هنگامی که جراح کل ایالات متحده آمریکا، دکتر جویسلین الدرز، درخواست کرد تا در برنامه‌های درسی مدارس، آموزش بهداشتی بودن و امن بودن عمل خودارضایی گنجانده شود، وی را مجبور به استعفا کردند؛[۳۸] با این بهانه که خانم الدرز می‌خواهد خودارضایی کردن را به کودکان بیاموزد.

هفته جلق مستند تلویزیونی بود پیرامون خودارضایی که قرار بود در انگلیس و توسط کانال ۴ روی آنتن برود. اما پخش آن در مارس ۲۰۰۷ منتفی شد.[۳۹]

جستارهای وابسته[ویرایش]

مطالعه بیش‌تر[ویرایش]

  • سکس به تنهایی: تاریخ فرهنگی خودارضایی، نوشته تامس دبلیو. لیکویر[۴۰]
  • خودارضایی: تاریخ یک ترس بزرگ نوشته جین استنگرز.[۴۱]
  • کتاب بزرگ خودارضایی: از وحشت تا شوق نوشته مارتا کورناگ.[۴۲]
  • لذت‌ها به تنهایی: مباحث تاریخی، ادبی و هنری خودتحریکی نوشته پاولا بنت و ورنان راسریو.[۴۳]
  • بیماری خودارضایی: ارزش ­ها و مفهوم بیماری، نویسنده: تریسترام اِنگِلهارت، ترجمه: محسن خادمی

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "The Ħaġar Qim woman is... masturbating, with one hand languidly supporting her head. Taylor, Timothy (June 1996). Uncovering the prehistory of sex. British Archaeology, no 15. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 15 October 2016.
  2. ↑ Dening, Sarah. The Mythology of Sex. Macmillian 1996, ISBN 978-0-02-861207-2
  3. ↑ Dening, Sarah, The Mythology of Sex Chapter 3 بایگانی‌شده در ۱ سپتامبر ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine
  4. ↑ Johnathan Margolis, "O: The intimate history of the orgasm", 2003. p134
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Rosenfeld, Jennie (2008). Talmudic Re-readings: Toward a Modern Orthodox Sexual Ethic. ProQuest. p. 133. ISBN 978-0-549-43458-0.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Examined Lives from Socrates to Nietzsche by James Miller pg:80
  7. ↑ Dio Crysostom, Discourses, iv.20
  8. ↑ Amy Richlin, "Sexuality in the Roman Empire," in A Companion to the Roman Empire (Blackwell, 2006), p. 351.
  9. ↑ Though he admits to resorting to it: Martial, 2.43.14. See Craig A. Williams, Roman Homosexuality: Ideologies of Masculinity in Classical Antiquity (Oxford University Press, 1999), p. 270; J.P. Sullivan, Martial, the Unexpected Classic: A Literary and Historical Study (Cambridge University Press, 1991), p. 190.
  10. ↑ At laeva lacrimas muttoni absterget amica ("A girlfriend wipes away Mutto's tears — his left hand, that is"): Lucilius 307 and 959. Kirk Freundenburg has dubbed the muttō of Lucilius "clearly the least finicky of all personified penises in Roman satire": Satires of Rome: Threatening Poses from Lucilius to Juvenal (Cambridge University Press, 2001), p. 205.
  11. ↑ Antonio Varone, Erotica pompeiana: Love Inscriptions on the Walls of Pompeii ("L'Erma" di Bretschneider, 2002), p. 95; CIL 4.2066, as cited by John G. Younger, Sex in the Ancient World from A to Z (Routledge, 2005), p. 108.
  12. ↑ "SEX AND SEARCHING FOR CHILDREN AMONG AKA FORAGERS AND NGANDU FARMERS OF CENTRAL AFRICA" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2018-07-26.
  13. ↑ Onania; or, the heinous sin of self-pollution, and all its frightful consequences, in both sexdered, with spiritual and physical advice.
  14. ↑ Stengers, Jean; van Neck, Anne. Masturbation: the history of a great terror. New York: Palgrave, 2001. pp. 56–57. ISBN 0-312-22443-5.
  15. ↑ James, Lawrence (September 15, 1997). The Rise and Fall of the British Empire. St. Martin's Griffin. p. 41. ISBN 978-0-312-16985-5. The context is a discussion of the social habits of the early North American colonists.
  16. ↑ Benjamin Rush (1812) Medical Inquires and Observations upon the Diseases of the Mind بایگانی‌شده در ۶ ژانویه ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine, page 347, link from کالج دیکنسون
  17. ↑ E.H. Hare (1962) Masturbatory Insanity: The History of an Idea, Journal of Mental Science 108:4 (issue #452)
  18. ↑ William Dufty (1975) Sugar Blues, pages 65,6
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Ellen G. White (1870). Solemn Appeal, A. The Seventh-day Adventist Publishing Association.
  20. ↑ Kellogg, J.H. (1888). "Treatment for Self-Abuse and Its Effects". Plain Facts for Old and Young. Burlington, Iowa: F. Segner & Co. {{cite book}}: Cite has empty unknown parameter: |coauthors= (help)کتاب الکترونیکی رایگان Plain Facts for Old and Young (1881 edition) در پروژهٔ گوتنبرگ
  21. ↑ Whitaker, Brian (2006-02-03). "Seminal questions". The Guardian. London. Retrieved 15 March 2010.
  22. ↑ "The Ritual of Circumcision". Noharmm.org. 2004-02-20. Retrieved 2014-08-25.
  23. ↑ Stengers and van Neck. Masturbation.
  24. ↑ On Masturbation.
  25. ↑ Surgical Appliance
  26. ↑ Zilbergeld, Bernie (1999). The new male sexuality. Bantam Books. p. 71. ISBN 0-316-98792-1.
  27. ↑ Thomas H. Ollendick; Carolyn S. Schroeder (6 December 2012). "Masturbation". Encyclopedia of Clinical Child and Pediatric Psychology. Boston, MA: Springer Science & Business Media. p. 359. ISBN 978-1-4615-0107-7. OCLC 913623298. These are some of the darkest pages of religious and medical history.
  28. ↑ Rachel P. Maines (1999). The Technology of Orgasm: "Hysteria", the Vibrator, and Women's Sexual Satisfaction. Baltimore: The Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-6646-4.
  29. ↑ "Burghers, Burglars, and Masturbators: The Sovereign Spender in the Age of Consumerism". Retrieved 15 March 2010.
  30. ↑ Jean Stengers, Anne van Neck (2001). Masturbation: the history of a great terror. Palgrave Macmillan. ISBN 0-312-22443-5.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)
  31. ↑ David J. Ley (10 July 2014). The Myth of Sex Addiction. Rowman & Littlefield. p. 12. ISBN 978-1-4422-1305-0.
  32. ↑ Planned Parenthood Federation of America (March 2003). "Masturbation: From myth to sexual health". Contemporary Sexuality. Mount Vernon, IA: American Association of Sex Educators, Counselors, and Therapists. 37 (3): v. ISSN 1094-5725. OCLC 37229308. Finally, the American medical community pronounced masturbation as normal in 1972 American Medical Association publication, Human Sexuality (Rowan, 2000).
  33. ↑ Patton, Michael S. (June 1985). "Masturbation from Judaism to Victorianism". Journal of Religion and Health. Springer Netherlands. 24 (2): 133–146. doi:10.1007/BF01532257. ISSN 0022-4197. Retrieved 12 November 2011. Social change in attitudes toward masturbation has occurred at the professional level only since 1960 and at the popular level since 1970. [133] … onanism and masturbation erroneously became synonymous... [134] … there is no legislation in the Bible pertaining to masturbation. [135]
  34. ↑ Jack Boulware (9 May 2000). "Sex educator says most people masturbate". Salon.com. Retrieved 27 August 2014. apud "Masturbation: Current medical opinions". Ontario Consultants on Religious Tolerance. Retrieved 27 August 2014.
  35. ↑ Ornella Moscucci, "Male masturbation and the offending prepuce," at: http://www.cirp.org/library/history/moscucci/ بایگانی‌شده در ۶ اوت ۲۰۰۱ توسط Wayback Machine (It is an excerpt from "Sexualities in Victorian Britain.") apud Masturbation: Current medical opinions Ontario Consultants on Religious Tolerance. New URL: http://sites.google.com/site/completebaby/repression
  36. ↑ Szasz, Thomas S. (1974) [1973]. "Sex". The Second Sin. London: Routledge & Kegan Paul Ltd. p. 10. ISBN 0-7100-7757-2. Retrieved 30 June 2011. Masturbation: the primary sexual activity of mankind. In the nineteenth century it was a disease; in the twentieth, it's a cure.
  37. ↑ Michel Foucault (1990). Politics, philosophy, culture: interviews and other writings, 1977-1984. Routledge. p. 9. ISBN 0-415-90149-9.
  38. ↑ Home " Resources " General Articles Question of the Week. "JackinLibrary: Joycelyn Elders". Jackinworld.com. Retrieved 2014-08-25.
  39. ↑ Welsh, James (2006-02-02). "Channel 4 'abandons' "wank week"". دیجیتال اسپای. Retrieved 2007-11-02.
  40. ↑ Laqueur, Thomas W. "Solitary Sex | The MIT Press". Mitpress.mit.edu. Archived from the original on 10 October 2012. Retrieved 2014-08-25.
  41. ↑ "Masturbation: The History of a Great Terror: Jean Stengers, Anne Van Neck, Kathryn Hoffmann: 9780312224431: Amazon.com: Books". Amazon.com. 2001-07-06. Retrieved 2014-08-25.
  42. ↑ "The Big Book of Masturbation: From Angst to Zeal: Martha Cornog: 9780940208292: Amazon.com: Books". Amazon.com. 2003-05-01. Retrieved 2014-08-25.
  43. ↑ Solitary Pleasures: The Historical, Literary, and Artistic Discourses of … - Google Books. 2005-04-01. Retrieved 2014-08-25 – via گوگل بوکس.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=خودارضایی_در_تاریخ&oldid=39189293»