خلوت (تصوف)
(تغییرمسیر از خلوت (اسلام))
خلوت (به عربی: خلوة) همچنین خلوت؛ روشن شده. «تنهایی»؛ معانی متعددی در تصوف، فقه اسلامی و مذهب دروزی دارد که به نوعی از مفهوم تنها بودن یا کناره‌گیری از دنیا سرچشمه می‌گیرد.
خلوت حقیقی[ویرایش]
خلوت حقیقی عبارت از ترک مألوفات و محسوسات و قطع خواطر وهمی و خیالی است، پس اگر شخصی در خانه ای خالی باشد و ترک مألوفات نکرده باشد و خواطر شیطانی او که عبارت از عمل قوّه وهمی و خیالی است قطع نشده، او در فرقت است نه در خلوت.[۱]
اهل خلوت[ویرایش]
اهل خلوت، از محسوسات غایب شده و قطع علاقه از متاع دنیا و از اغیار کنند تا آنکه بعضی از حقایق امور غیبی برای آنها مکشوف گردد.[۲][۳][۴]
منابع[ویرایش]
- ↑ محمد شریف نظام الدین احمد بن هروی، انواریه (ترجمه و شرح حکمة الاشراق سهروردی)، امیر کبیر - تهران، چاپ: دوم، 1363 ه. ش
- ↑ سید جعفر سجادی، فرهنگ معارف اسلامی، جلد 1، انتشارات دانشگاه تهران - تهران، چاپ: سوم، 1373 ه. ش
- ↑ فرهنگ جامع اصطلاحات عرفانی ابن عربی، تألیف گل بابا سعیدی – تهران : انتشارات زوار1387
- ↑ قرشی، علی‌اکبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371
 | این یک مقالهٔ خرد دربارهٔ تصوف است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
