خروج یمانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خروج یمانی در باور شیعیان، یکی از انقلاب‌های زمینه ساز ظهور مهدی است که در روایات، به حتمی بودن آن تصریح شده‌است؛ یمانی منسوب به یمن است و از آن سامان قیام می‌کند؛ چنان که جعفر صادق گفته‌است: «قبل از قیام قائم، وقوع پنج علامت حتمی است: یمانی، سفیانی، صیحه آسمانی، کشته شدن نفس زکیه و فرو رفتن در بیابان.» [۱] در بعضی روایات، قیام یمانی و پرچم او را هدایت کننده‌ترین پرچم‌ها دانسته و یاری کردن آن را واجب شمرده و نام او را حسن یا حسین از نسل زید بن علی دانسته است؛ چنان که جعفر صادق گفته‌است: «خروج این سه تن - خراسانی، سفیانی و یمانی - در یک سال و یک ماه و یک روز اتفاق می‌افتد، پرچم یمانی از همه هدایت کننده تر است؛ زیرا او دعوت به حق می‌کند.» [۲]

پانویس[ویرایش]

  1. (بحارالانوار، ج۵۲، ص ۲۰۴)
  2. (بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۱۰)