دودمان بناپارت

House of Bonaparte
فرانسوی: Maison Bonaparte‎
زبان ایتالیایی و زبان کرسی: *Casa di Buonaparte*
House of Bonaparte; فرانسوی: Maison Bonaparte‎; زبان ایتالیایی و زبان کرسی: Casa di Buonaparte
فرانسه خانواده سلطنتی
	Coat of arms assumed by Emperor ناپلئون بناپارت
کشور	امپراتوری اول فرانسه امپراتوری دوم فرانسه; Kingdom of Italy; Kingdom of Spain; Kingdom of Holland; Kingdom of Naples; پادشاهی وستفالیا; Principality of Elba; آندورا; Grand Duchy of Berg; Principality of Lucca and Piombino
عنوان‌ها	Emperor of the French; (1804–1814; 1815; 1852–1870); پادشاه ایتالیا; (1805–1814); پادشاهی اسپانیا; (1808–1813); فهرست شاهان هلند; (1806–1810); King of Naples; (1806–1808); King of Westphalia ; (1807–1813); Prince of Elba; (1814–1815); دو شاهزاده آندورا; (1806–1814; 1815; 1852–1870); Grand Duke of Berg; (1809–1813); Prince of Lucca and Piombino; (1804–1814);
لقب(ها)	Imperial Majesty (France); Majesty (other Crowns)
پیدایش	۱۳ سپتامبر ۱۷۷۱
بنیان‌گذار	کارلو بوئوناپارته
آخرین فرمان‌روا	ناپلئون سوم
فرمان‌روای کنونی	Disputed:; Charles, Prince Napoléon; Jean-Christophe, Prince Napoléon;
برکناری	France:; پیمان فونتن‌بلو (۱۸۱۴) (۱st); ۱۸۱۵ (۲nd); نبرد سدان (۱۸۷۰) (۳rd); Italy:; پیمان پاریس (۱۸۱۴); Spain:; ۱۸۱۳; Westphalia:; نبرد لایپزیگ; Elba:; کنگره وین
نژاد	Corsican (originally مردم ایتالیا); later مردم فرانسوی
زیرشاخه‌ها	Bonaparte-Canino-Musignano (extinct); Bonaparte-Murat (extant);

دودمان بناپارت (فرانسوی: Maison Bonaparte‎) دودمانی بود که پس از انقلاب فرانسه و در سال ۱۸۰۴ توسط ناپلئون بناپارت تأسیس شد و با این امر جمهوری اول فرانسه به امپراتوری اول فرانسه مبدل گشت. این دودمان پس از اسارت و تبعید ناپلئون سوم در جریان جنگ پروس و فرانسه در سال ۱۸۷۱ برای همیشه از سلطنت خلع شد.

ناپلئون بناپارت[ویرایش]

ناپلئون در جزیره کرس متولد شد و به عنوان افسر توپخانه تعلیم دید. در وقایع بعد از انقلاب کبیر فرانسه به تدریج رشد کرد و در جنگ‌های مختلف فرماندهی نیروهای فرانسوی را برعهده داشت. در سال ۱۷۹۹، ناپلئون طی کودتای ۱۸ برومر خود را به عنوان کنسول اول منصوب کرد و عملاً قدرتمندترین فرد فرانسه شد تا آن که پنج سال بعد به مقام امپراتوری فرانسه رسید. وی در اولین دههٔ قرن ۱۹ ارتش فرانسه را علیه اکثر قدرت‌های اروپایی هدایت کرد و پس از رشته‌ای از پیروزی‌ها موقعیت فرانسه را به عنوان یکی از قدرت‌های غالب قاره اروپا تثبیت کرد. در این دوره حوزه نفوذ فرانسه از طریق اتحادهای متعدد با سایر کشورها و انتصاب دوستان و اعضای خانواده ناپلئون به رهبری دیگر کشورهای تصرف شده توسط فرانسه، گسترش یافت.^[۱]^[۲]^[۳]^[۴]^[۵]^[۶]

تاکتیک‌های او باعث پیروزی‌های بسیاری برای ارتش فرانسه در برابر ارتش‌هایی شد که حتی در بعضی موارد از لحاظ تعداد بر ارتش فرانسه برتری داشتند. به همین دلیل وی به عنوان یکی از فرماندهان نظامی تاریخ شناخته شده‌است.^[۷]^[۸]^[۹]

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

↑ Roberts, Andrew. Napoleon: A Life. Penguin Group, 2014, Introduction.
↑ Charles Messenger, ed. (2001). Reader's Guide to Military History. Routledge. pp. 391–427. ISBN 978-1-135-95970-8. {{cite book}}: |author= has generic name (help)
↑ Broers, M. and Hicks, P.The Napoleonic Empire and the New European Political Culture. Palgrave Macmillan, 2012, p. 230
↑ Conner, S. P. The Age of Napoleon. Greenwood Publishing Group, 2004, pp. 38-40.
↑ Perez, Joseph. The Spanish Inquisition: A History. Yale University Press, 2005, p. 98
↑ Fremont-Barnes, G. and Fisher, T. The Napoleonic Wars: The Rise and Fall of an Empire. Osprey Publishing, 2004, p. 336
↑ Grab, A. Napoleon and the Transformation of Europe. Palgrave Macmillan, 2003, Conclusion.
↑ The ideas that underpin our modern world—meritocracy, equality before the law, property rights, religious toleration, modern secular education, sound finances, and so on—were championed, consolidated, codified and geographically extended by Napoleon. To them he added a rational and efficient local administration, an end to rural banditry, the encouragement of science and the arts, the abolition of feudalism and the greatest codification of laws since the fall of the Roman Empire. Andrew Roberts, Napoleon: A Life (2014), p. xxxiii.
↑ Xavier Blanc-Jouvan, Worldwide Influence of the French Civil Code of 1804, on the Occasion of its Bicentennial Celebration [۱]

منابع[ویرایش]

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «House of Bonaparte». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ مارس ۲۰۱۷.

پیوند به بیرون[ویرایش]

[Roberts,_Andrew_2014-1] Roberts, Andrew. Napoleon: A Life. Penguin Group, 2014, Introduction.

[2] Charles Messenger, ed. (2001). Reader's Guide to Military History. Routledge. pp. 391–427. ISBN 978-1-135-95970-8. {{cite book}}: |author= has generic name (help)

[Broers-3] Broers, M. and Hicks, P.The Napoleonic Empire and the New European Political Culture. Palgrave Macmillan, 2012, p. 230

[Conner-4] Conner, S. P. The Age of Napoleon. Greenwood Publishing Group, 2004, pp. 38-40.

[JosephPerez-5] Perez, Joseph. The Spanish Inquisition: A History. Yale University Press, 2005, p. 98

[FisherBarnes-6] Fremont-Barnes, G. and Fisher, T. The Napoleonic Wars: The Rise and Fall of an Empire. Osprey Publishing, 2004, p. 336

[7] Grab, A. Napoleon and the Transformation of Europe. Palgrave Macmillan, 2003, Conclusion.

[Napoleon_2014-8] The ideas that underpin our modern world—meritocracy, equality before the law, property rights, religious toleration, modern secular education, sound finances, and so on—were championed, consolidated, codified and geographically extended by Napoleon. To them he added a rational and efficient local administration, an end to rural banditry, the encouragement of science and the arts, the abolition of feudalism and the greatest codification of laws since the fall of the Roman Empire. Andrew Roberts, Napoleon: A Life (2014), p. xxxiii.

[scholarship.law.cornell.edu-9] Xavier Blanc-Jouvan, Worldwide Influence of the French Civil Code of 1804, on the Occasion of its Bicentennial Celebration [۱]

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]