حورالعین

حوریان، تصویری از یک نقاش ایرانی در سده نهم هجری.

حور یا حورٌ عین (در فارسی امروزی حوری و حور العین) به عقیده مسلمانان و به تصریح قرآن، مردان و زنانی زیبا، سیه‌چشم و بکرند که در بهشت همنشین زنان و مردان پارسا خواهند شد.

برخی مفسرین معتقدند که این تعبیر همنشینی با زیبایان، حکایت از تجسم یافتن اعمال نیک (به ویژه رفتار و اخلاق نیک) است که فرد در زندگی دنیوی خود داشته. حال در زندگی جاودانه و ابدی خود تمامی آن اعمال، اخلاق و رفتار شایسته بدون هیچ کم و کاستی، بدون آنکه مرور زمان آن را کهنه و فرسوده سازد، به تمامی تناسب و زیبایی برای او آشکار، و همنشین ابدی وی می‌شوند.

ریشه کلمه

حور جمع اَحور و حَوراء، به کسی می‌گویند که سیاهی چشمش کاملاً مشکی و سفیدی آن کاملاً شفاف است و دارای پلک‌هایی باریک است (همانند چشمان آهو)، و گاه به زنان سفید چهره (سمین تن) نیز اطلاق شده‌است. عین نیز جمع اَعین و عَیناء، به معنی «درشت چشم» است و از آنجا که بیشترین زیبائی انسان در چشمان او است روی این مسئله مخصوصاً تکیه شده‌است.

بعضی نیز گفته‌اند که حور از ماده حیرت گرفته شده یعنی آنچنان زیبا هستند که چشمها از دیدن آنها حیران می‌شود.

حور در فارسی

در زبان عامه، زنان زیبا به حوری و پری تشبیه می‌شوند. ضمناً در زبان فارسی حور (که در اصلِ عربی جمع است) به‌صورت مفرد به کار می‌رود. شعرا هم «حور: و هم «حوری» را به کار برده‌اند:

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری‌سرشت		شیوهٔ جنّات تَجری تحتِهَا الانهار داشت (حافظ)
حوران بهشتی که دلِ خلق ستانند		هرگز نستانند دل ما که تو داری (سعدی)
نبود اندر او نیز یک چیز زشت		تو گفتی مگر حور بود از بهشت (فردوسی)
تا بر آن حورپیکرانِ چو ماه		چشم نامحرمی نیابد راه (نظامی)

منابع

• تفسیر نمونه، ج ۲۱، ص ۲۱۲؛ ج ۲۳، ص ۲۱۵، ناصر مکارم شیرازی.
• قاموس قرآن، ج ۲، صص ۱۹۲ تا ۱۹۵، سید علی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیه.
• دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، صص ۹۶۸ و ۹۶۹، بهاءالدین خرمشاهی.