حورالعین
حور یا حورٌ عین (در فارسی امروزی حوری و حور العین) به عقیده مسلمانان و به تصریح قرآن، زنانی زیبا، سیهچشم و بکرند که در بهشت همنشین مردان پارسا خواهند شد.
برخی مفسرین معتقدند که این تعبیر همنشینی با زیبایان، حکایت از تجسم یافتن اعمال نیک (به ویژه رفتار و اخلاق نیک) است که فرد در زندگی دنیوی خود داشته. حال در زندگی جاودانه و ابدی خود تمامی آن اعمال، اخلاق و رفتار شایسته بدون هیچ کم و کاستی، بدون آنکه مرور زمان آن را کهنه و فرسوده سازد، به تمامی تناسب و زیبایی برای او آشکار، و همنشین ابدی وی میشوند. [نیازمند منبع]
ریشه کلمه[ویرایش]
حور جمع اَحور و حَوراء، به کسی میگویند که سیاهی چشمش کاملاً مشکی و سفیدی آن کاملاً شفاف است و دارای پلکهایی باریک است (همانند چشمان آهو)، و گاه به زنان سفید چهره (سمین تن) نیز اطلاق شدهاست. عین نیز جمع اَعین و عَیناء، به معنی «درشت چشم» است و از آنجا که بیشترین زیبائی انسان در چشمان او است روی این مسئله مخصوصاً تکیه شدهاست.[نیازمند منبع]
بعضی نیز گفتهاند که حور از ماده حیرت گرفته شده یعنی آنچنان زیبا هستند که چشمها از دیدن آنها حیران میشود.[نیازمند منبع]
حور در فارسی[ویرایش]
در زبان عامه، زنان زیبا به حوری و پری تشبیه میشوند. ضمناً در زبان فارسی حور (که در اصلِ عربی جمع است) بهصورت مفرد به کار میرود. شعرا هم «حور: و هم «حوری» را به کار بردهاند:
چشم حافظ زیر بام قصر آن حوریسرشت | شیوهٔ جنّات تَجری تحتِهَا الانهار داشت (حافظ) | |
حوران بهشتی که دلِ خلق ستانند | هرگز نستانند دل ما که تو داری (سعدی) | |
نبود اندر او نیز یک چیز زشت | تو گفتی مگر حور بود از بهشت (فردوسی) | |
تا بر آن حورپیکرانِ چو ماه | چشم نامحرمی نیابد راه (نظامی) |
منابع[ویرایش]
- تفسیر نمونه، ج ۲۱، ص ۲۱۲؛ ج ۲۳، ص ۲۱۵، ناصر مکارم شیرازی.
- قاموس قرآن، ج ۲، صص ۱۹۲ تا ۱۹۵، سید علی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیه.
- دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، صص ۹۶۸ و ۹۶۹، بهاءالدین خرمشاهی.