حزب بازآفرینی کمونیست

حزب بازآفرینی کمونیست

Partito della Rifondazione Comunista
حزب بازآفرینی کمونیست; Partito della Rifondazione Comunista
دبیر	مائوریتزیو آچربو
بنیان‌گذار	آرماندو کوسوتا
بنیان‌گذاری	۶ ژانویۀ ۱۹۹۱ (به عنوان "کمیته‌های بازآفرینی کمونیست"); ۱۲ دسامبر ۱۹۹۱ (ایجاد فهرست حزب)
انشعاب از	حزب کمونیست ایتالیا
ستاد	ویا دلی شالویه ۳، رم
روزنامه	لیبراتسیونه (۱۹۹۱–۲۰۱۴); سو لا تستا (از ۲۰۲۰)
شاخه جوانان	کمونیست‌های جوان
اعضای ثبت‌نام کرده (۲۰۱۹)	۱۱,۴۹۶
مرام سیاسی	کمونیسم
طیف سیاسی	چپ تا چپ رادیکال
وابستگی ملی	اتحاد مترقیان (AdP) (۱۹۹۴–۱۹۹۵); درخت زیتون (۱۹۹۶–۱۹۹۸; پشتیبانی از بیرون); اتحادیه (۲۰۰۴–۲۰۰۸); چپ-رنگین‌کمان (SA) (۲۰۰۸); فدراسیون چپ (FdS) (۲۰۰۹–۲۰۱۲); انقلاب مدنی (RC) (۲۰۱۲–۲۰۱۳); اروپایی دیگر (AET) (۲۰۱۴); قدرت به دست مردم! (PaP) (۲۰۱۷–۲۰۱۸); چپ (۲۰۱۹); اتحاد مردم (۲۰۲۲–تاکنون); صلح، سرزمین، کرامت (۲۰۲۴–تاکنون)
وابستگی اروپایی	حزب چپ اروپا
وابستگی بین‌المللی	نشست بین‌المللی احزاب کمونیست و کارگری (IMCWP)
گروه پارلمانی اروپایی	چپ متحد اروپا – چپ سبز شمال اروپا; (۱۹۹۵–۲۰۰۹، ۲۰۱۴–۲۰۱۹)
رنگ رسمی	سرخ
مجلس نمایندگان	۰ از ۴۰۰
سنا	۰ از ۲۰۰
پارلمان اروپا	۰ از ۷۳
شوراهای; منطقه‌ای	۰ از ۸۹۶
وبگاه
	www.rifondazione.it
	حزب‌ها;

حزب بازآفرینی کمونیست (به ایتالیایی: Partito della Rifondazione Comunista, PRC) یک حزب سیاسی کمونیست^[۹]^[۱۰] در ایتالیا است که از انشعاب در حزب کمونیست ایتالیا (PCI) در سال ۱۹۹۱ پدید آمده است. دبیر حزب مائوریتزیو آچربو است که از سال ۲۰۱۷ جایگزین پائولو فررو شده است. بنیانگذار این حزب آرماندو کوسوتا بود، این در حالی‌ست که طولانی‌ترین مدت رهبری آن (۱۹۹۴-۲۰۰۸) را فائوستو برتینوتی داشته است. برتینوتی، حزب بازآفرینی کمونیست را از یک حزب کمونیست سنتی به مجموعه‌ای از جنبش‌های اجتماعی رادیکال تبدیل کرد.

حزب بازآفرینی کمونیست یکی از اعضای حزب چپ اروپا (PEL) است که در سال ۲۰۰۴ برتینوتی ریاست افتتاحیۀ آن را بر عهده داشت. حزب بازآفرینی کمونیست از سال ۲۰۰۸ در پارلمان ایتالیا نماینده‌ای نداشته است، اما یک عضو پارلمان اروپا به نام الئونورا فورنتسا داشته که طی سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹ در کنار گروه چپ متحد اروپا – چپ سبز شمال اروپا (GUE/NGL) حضور داشت.

نشان‌ها

۱۹۹۱–۱۹۹۸

۱۹۹۱–۱۹۹۸
۱۹۹۹–۲۰۰۴

۱۹۹۹–۲۰۰۴
۲۰۰۴–۲۰۱۱

۲۰۰۴–۲۰۱۱
۲۰۱۱–تاکنون

رهبری

دبیر: سرجو گاراوینی (۱۹۹۱–۱۹۹۳)، فائوستو برتینوتی (۱۹۹۴–۲۰۰۶)، فرانکو جوردانو (۲۰۰۶–۲۰۰۸)، پائولو فررو (۲۰۰۸–۲۰۱۷)، مائوریتزیو آچربو (۲۰۱۷–تاکنون)
- هماهنگ‌کننده: والتر د چزاریس (۲۰۰۴–۲۰۰۸)، ناندو مایناردی (۲۰۱۴–۲۰۱۷)، استفانو گالینی (۲۰۱۷–تاکنون)
رئیس: آرماندو کوسوتا (۱۹۹۱-۱۹۹۸)
رهبر حزب در مجلس نمایندگان: لوچو ماگری (۱۹۹۲-۱۹۹۴)، فامیانو کروچانلی (۱۹۹۴-۱۹۹۵)، اولیورو دیلیبرتو (۱۹۹۵-۱۹۹۸)، فرانکو جوردانو (۱۹۹۸-۲۰۰۶)، جنارو میلیوره (۲۰۰۶-۲۰۰۸)
رهبر حزب در سنا: لوچو لیبرتینی (۱۹۹۲-۱۹۹۳)، ارسیلیا سالواتو (۱۹۹۳-۱۹۹۵)، فائوستو مارکتی (۱۹۹۵-۱۹۹۶)، لوئیجی مارینو (۱۹۹۶-۱۹۹۸)، جووانی روسو اسپنا (۱۹۹۸-۲۰۰۱)، جورجیو مالنتاکی (۲۰۰۱-۲۰۰۲)، لوئیجی مالاباربا (۲۰۰۲–۲۰۰۶)، جیووانی روسو اسپنا (۲۰۰۶–۲۰۰۸)
رهبر حزب در پارلمان اروپا: لوئیجی وینچی (۱۹۹۴–۲۰۰۴)، روبرتو موزاکیو (۲۰۰۴–۲۰۰۹)، الئونورا فورنتسا (۲۰۱۴–تاکنون)

منابع

↑ [۱]
↑ Fabio Padovano; Roberto Ricciuti (2007). Springer New York (ed.). Italian Institutional Reforms: A Public Choice Perspective. p. 35. ISBN 9780387721415.
↑ The Statesman's Yearbook 2008. The Politics, Cultures and Economies of the world. p. 704. Edited by Barry Turner. Published by Macmillan Publishers in 2007. Published in Houndmills, Basingstoke, Hampshire, United Kingdom.
↑ Patrick Emmenegger (2014). The Power to Dismiss: Trade Unions and the Regulation of Job Security in Western Europe. Palgrave Macmillan UK. pp. 217–218. ISBN 9781349740246.
↑ B. Turner (2010). The Statesman's Yearbook 2008: The Politics, Cultures and Economies of the World. OUP Oxford. p. 704. ISBN 9780191023798.
↑ Kerstin Hamann; John Kelly (2017). Parties, Elections, and Policy Reforms in Western Europe. Taylor & Francis. p. 131. ISBN 9781136949876.
↑ Anna Bosco; Susannah Verney (2016). Elections in Hard Times: Southern Europe 2010-11. Taylor & Francis. p. 143. ISBN 9781134908486.
↑ Mohamed Branine (2011). Managing Across Cultures: Concepts, Policies and Practices. SAGE Publications. p. 371. ISBN 9781446210314.
↑ [۲]
↑ Nordsieck, Wolfram (2008). "Italy". Parties and Elections in Europe. Archived from the original on 15 June 2012. Retrieved 20 April 2019.

[1] [۱]

[2] Fabio Padovano; Roberto Ricciuti (2007). Springer New York (ed.). Italian Institutional Reforms: A Public Choice Perspective. p. 35. ISBN 9780387721415.

[3] The Statesman's Yearbook 2008. The Politics, Cultures and Economies of the world. p. 704. Edited by Barry Turner. Published by Macmillan Publishers in 2007. Published in Houndmills, Basingstoke, Hampshire, United Kingdom.

[4] Patrick Emmenegger (2014). The Power to Dismiss: Trade Unions and the Regulation of Job Security in Western Europe. Palgrave Macmillan UK. pp. 217–218. ISBN 9781349740246.

[5] B. Turner (2010). The Statesman's Yearbook 2008: The Politics, Cultures and Economies of the World. OUP Oxford. p. 704. ISBN 9780191023798.

[6] Kerstin Hamann; John Kelly (2017). Parties, Elections, and Policy Reforms in Western Europe. Taylor & Francis. p. 131. ISBN 9781136949876.

[7] Anna Bosco; Susannah Verney (2016). Elections in Hard Times: Southern Europe 2010-11. Taylor & Francis. p. 143. ISBN 9781134908486.

[8] Mohamed Branine (2011). Managing Across Cultures: Concepts, Policies and Practices. SAGE Publications. p. 371. ISBN 9781446210314.

[9] [۲]

[10] Nordsieck, Wolfram (2008). "Italy". Parties and Elections in Europe. Archived from the original on 15 June 2012. Retrieved 20 April 2019.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]