جیم کری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جیم کری
کری در افتتاحیهٔ مرد بله‌گو در ۲۰۰۸
نام هنگام تولدجیمز یوجین کری
زادهٔ۱۷ ژانویهٔ ۱۹۶۲ ‏(۶۲ سال)[۱]
نیومارکت، انتاریو، کانادا
شهروندی
  • کانادایی (۱۹۶۲–اکنون)
  • آمریکایی (۲۰۰۴–اکنون)[۲]
پیشه
  • بازیگر
  • کمدین
  • نویسنده
  • تهیه‌کننده
سال‌های فعالیت۱۹۷۷–اکنون
آثارفهرست کامل
همسر(ها)
  • ملیسا وومر (ا. ۱۹۸۷–ج. ۱۹۹۵)
  • لورن هالی (ا. ۱۹۹۶–ج. ۱۹۹۷)
شریک(های)
زندگی		جنی مک‌کارتی (۲۰۰۵–۲۰۱۰)
فرزندان۱
حرفه کمدی
عرصه فعالیت‌
  • استندآپ
  • فیلم
  • تلویزیون
ژانرها
موضوع(ها)

جیمز یوجین کری (انگلیسی: James Eugene Carrey؛ زادهٔ ۱۷ ژانویهٔ ۱۹۶۲)[۱] بازیگر و کمدین کانادایی-آمریکایی است. او برای سبک نقش‌آفرینی بزن‌بکوب و پرانرژی که ایفا کرده معروف است.[۳] کری نخستین بار در سال ۱۹۹۰، پس از مدتی بازی در مجموعهٔ تلویزیونی طنز آمریکایی رنگ‌های زنده (۱۹۹۰–۱۹۹۴)، شناخته شد. سپس برای ایفای نقش در فیلم‌های ایس ونچورا: کارآگاه حیوانات، ماسک و احمق و احمق‌تر (همه در ۱۹۹۴) به شهرت دست یافت. او سپس در ایس ونچورا: هنگامی که طبیعت فرا می‌خواند، بتمن برای همیشه (هردو در ۱۹۹۵) و دروغگو دروغگو (۱۹۹۷) ایفای نقش کرد.

کری در دههٔ ۲۰۰۰ برای بازی در چگونه گرینچ کریسمس را دزدید و کمدی من، خودم و آیرین (هردو در ۲۰۰۰) و علاوه بر این در بروس قادر مطلق (۲۰۰۳)، سرگذشت ناگوار، داستان‌های لمونی اسنیکت (۲۰۰۴)، شوخی با دیک و جین (۲۰۰۵)، مرد بله‌گو، هورتون صدایی می‌شنود (هردو در ۲۰۰۸) و سرود کریسمس (۲۰۰۹) به شناخت بیشتری دست یافت و مورد تحسین قرار گرفت. او در دههٔ ۲۰۱۰ در فیلم‌های پنگوئن‌های آقای پاپر (۲۰۱۱)، برت واندراستون باورنکردنی، کیک-اس ۲ (هردو در ۲۰۱۳) و احمق و احمق‌تر ۲ (۲۰۱۴) ظاهر شد و در سیت‌کام ۳۰ راک (۲۰۱۲) ایفای نقش کرد. او در سال ۲۰۲۰ نقش دکتر اگمن را در سونیک خارپشت به تصویر کشید.

موفقیت کری با بازی در فیلم تلویزیونی سپری‌کردن در میپل درایو (۱۹۹۲) رقم خورد که برایش نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده شد. او برای نقش‌های اصلی خود در نمایش ترومن (۱۹۹۸) و مرد روی ماه (۱۹۹۹) مورد توجه قرار گرفت و برای هر فیلم جایزهٔ گلدن گلوب دریافت کرد. او سپس در کنار کیت وینسلت در درام عاشقانه و علمی تخیلی درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴) ایفای نقش کرد؛ این نقش‌آفرینی بارها به عنوان یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین کارهای حرفه‌ای کری ستایش می‌شود و برایش نامزد دریافت جایزهٔ بفتای بهترین بازیگر مرد و جایزهٔ گلدن گلوب دیگری شد. او همچنین برای ایفای نقش در مجموعهٔ تراژیکمدی شوخی کردن مورد تحسین قرار گرفت و برایش نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب دیگری شد. گاردین از او به عنوان یکی از بهترین بازیگرانی یاد کرد که تاکنون نامزد دریافت جایزهٔ اسکار نشده‌اند.[۴]

اوایل زندگی[ویرایش]

کری در نیومارکت، انتاریو، کانادا،[۱] از کاتلین (زادنام اورام)، خانه‌دار، و پرسی کری، موسیقی‌دان و حسابدار به دنیا آمد.[۵][۶] او کاتولیک بزرگ شد و سه خواهر و برادر بزرگتر به نام‌های جان، پاتریشیا و ریتا دارد.[۷][۸] مادرش فرانسوی، ایرلندی و اسکاتلندی‌تبار و پدرش اصالتاً فرانسوی-کانادایی بود. نام خانوادگی اصلی خانواده «Carré» بود.[۹][۱۰][۱۱]

در سن هشت سالگی، او شروع به چهره سازی در برابر آینه کرد و استعداد خود را در انجام تقلیدگری کشف کرد.[۱۲] کری در ده سالگی نامه‌ای به کارول برنت از کارول برنت شو نوشت و به این نکته اشاره کرد که او اکنون استاد تقلیدگری است و باید برای ایفای نقش در این سریال در نظر گرفته شود. وقتی او یک پاسخ نامه قالبی را دریافت کرد بسیار خوشحال شد.[۱۳] به عنوان یکی از طرفداران مانتی پایتان، که برنامه تلویزیونی سیرک پرنده مانتی پایتان در دهه ۱۹۷۰ پخش شد، در سال ۲۰۱۴ کری در بهترین بیت‌های مونتی پایتان (بیشتر) ظاهر شد و تأثیر ارنست اسکریبلر (با بازی مایکل پیلین) از خنده‌دارترین جک جهان را که تا حد مرگ می‌خندید را به یاد آورد.[۱۴] رادیو تایمز نوشت: «شما همین الان خواهید دید که اجرای پالین به‌طور بی‌انتظاری کری‌مانند (Carreyesque) است.»[۱۴]

کری سال‌های اولیه‌اش را در بخش اسکاربرو ، انتاریو، بخشی از متروپولیتن تورنتو گذراند و در آنجا در مدرسه ابتدایی کاتولیک بلسد ترینیتی در نورث یورک تحصیل کرد. خانواده او بعداً به برلینگتون ، انتاریو نقل مکان کردند، جایی که آنها هشت سال را سپری کردند. جیم در آنجا در دبیرستان آلدرشات تحصیل کرد.[۱۵] مدتی بعد، خانواده او بی خانمان شدند و در یک ون فولکس واگن با هم زندگی کردند در حالی که جیم نوجوان و برادرش ماه‌ها در چادری در پارک چارلز دیلی در ساحل دریاچه انتاریو در لینکلن، انتاریو زندگی می‌کردند.[۱۶][۱۷] خانواده از نظر مالی با مشکل مواجه شدند، با این حال، زمانی که پدرش در بخش حسابداری در کارخانه تایر چرخ‌های تایتان در اسکاربورو استخدام شد، وضعیت آنها شروع به بهبود کرد.[۱۷] علاوه بر این، در ازای زندگی در خانه روبروی کارخانه، خانواده—عمدتاً جیم و جان نوجوان—به عنوان سرایدار و نگهبان در کارخانه لاستیک‌سازی کار می‌کردند و از ساعت ۶ بعد از ظهر تا صبح روز بعد شیفت‌های هشت ساعته انجام می‌دادند.[۱۷] با بازگشت به اسکاربرو، جیم نوجوان قبل از ترک تحصیل در شانزدهمین سالگرد تولدش، شروع به حضور در مؤسسه کالج آگینکورت کرد. او شروع به اجرای کمدی در مرکز شهر تورنتو کرد در حالی که به کار در کارخانه ادامه داد.

کری در مصاحبه ای با همیلتون اسپکتیتور در سال ۲۰۰۷ گفت: «اگر حرفه من در تجارت نمایشی شکل نمی‌گرفت، احتمالاً امروز هنوز در همیلتون، انتاریو، در کارخانه فولاد دوفاسکو کار می‌کردم.» به عنوان یک مرد جوان، او کارخانه‌های فولاد را در سراسر خلیج برلینگتون می‌دید و اغلب فکر می‌کرد که «محل کارهای عالی» آنجاست.[۱۸]

حرفه[ویرایش]

۱۹۷۷–۱۹۸۳: کارهای اولیه امپرسیونیسم در تورنتو[ویرایش]

اولین تجربه استندآپ کمدی کری در سال ۱۹۷۷ و در سن ۱۵ سالگی اتفاق افتاد که در جریان آن پدرش در تلاش بود تا به او کمک کند یک تئاتر صحنه‌ای را تنظیم کند و او را به مرکز شهر تورنتو رساند تا در کلوپ کمدی یوک یوک خارج از مرکز اجتماعی زیرزمین ۵۱۹ در خیابان چرچ که به تازگی افتتاح شده بود، اجرا کند.[۱۷][۱۹] کری نوجوان برای این اجرا یک کت و شلوار تفریحی پلی استر پوشیده بود که توسط مادرش انتخاب شده بود که استدلال کرده بود: «چون آنها در روست سلبریتی دین مارتین اینگونه لباس می‌پوشند».[۲۰][۱۷] جوک‌های تقلیدی کری نوجوان آنقدر خوب عمل نکردند، و برایش ثابت شد که برای کلوبی با چنان حساسیت کمدی مناسب نبود و حتی باعث شد که او در مورد پتانسیل خود به عنوان یک سرگرم‌کننده حرفه‌ای شک کند.[۱۷] چند دهه بعد، مارک برسلین، مالک یوک یوک، با یادآوری اولین استندآپ کری، آن را به عنوان «ریچ لیتل بد» توصیف کرد.[۱۷] مشکلات مالی خانواده‌اش، حمایت از آرزوهای نمایشی کری را برای آنها دشوار کرد.

در نهایت، وضعیت مالی خانواده بهبود یافت و آنها به خانه جدیدی در جکسونز پوینت نقل مکان کردند.[۲۱][۲۲] با ثبات بیشتر داخلی خانواده، کری در سال ۱۹۷۹ با یک عمل زیباتر به صحنه بازگشت که منجر به اولین کنسرت پولی او در یک مکان ۲۰ دقیقه‌ای در کلوپ هی لافت در بزرگراه ۴۸ در اسکاربرو برای ۲۰ دلار کانادا شد.[۲۳] او به زودی با ترس‌های خود روبرو شد و به مرکز شهر بازگشت و به محل افتضاح خود از دو سال قبل بازگشت—یوک یوک که در این مدت به یک مکان دائمی در خیابان بی در منطقه شیک یورک ویل نقل مکان کرده بود. در مدت زمان کوتاهی، این نوجوان هفده ساله از شب‌های با میکروفن باز در کلوب‌های کمدی به نمایش‌های معمولی پولی رفت و در این روند شهرت خود را ساخت.

با افزایش محبوبیت محلی کری در منطقه تورنتو به عنوان یک استندآپ کمدین امپرسیونیستی، او سعی کرد وارد صنعت اسکچ کمدی شود و برای بازیگری در فصل ۱۹۸۰–۱۹۸۱ سریال پخش زنده شنبه شب از ان‌بی‌سی، تست بازیگری داد. کری در نهایت توسط جین دومانیان تهیه‌کننده اجرایی جدید سریال انتخاب نشد که به جای او چارلز راکت سی و یک ساله را انتخاب کردند.[۲۴] چند دهه بعد، کری پس از تثبیت خود به عنوان یک ستاره سینمای هالیوود، در ماه مه ۱۹۹۶، ژانویه ۲۰۱۱ و اکتبر ۲۰۱۴ میزبان محبوب این برنامه شد.[۲۵][۲۶] کری در آن زمان پس از اینکه شنبه شب زنده دریافت نکرد، کار صداپیشگی را انجام داد و قطعات الهام گرفته از کلاچ کارگو را در آل نایت شو، یک برنامه شبانه که به صورت محلی با نام تلویزیون چندزبانه پخش می‌شد، آغاز کرد.[۲۷]

کری نوزده ساله در فوریه ۱۹۸۱، در ادامه اجرای استندآپ خود در شهر تورنتو و شهرهای اطراف، به عنوان بازیگر نمایشی گروه راک گودو در تئاتر راکسی در بری برای دو شب متوالی رزرو شد؛ جمعیت راک او را در خارج از صحنه هو کردند و او برای شب دوم حاضر به بازگشت نشد.[۲۸] با این حال، دو هفته بعد، تصویری قابل توجه از او در حال اجرای صحنه‌ای از تقلید او از سامی دیویس جونیور در صفحه اول بخش سرگرمی روزنامه تورنتو استار ظاهر شد و نویسنده بروس بلکادار در مورد او نوشت «یک ستاره واقعی در حال ظهور است».[۲۹][۳۰] به جز اشاره کوتاهی در بری اگزمینر، این اولین باری بود که کری پوشش رسانه‌ای اصلی شرکتی را دریافت کرد و تمجید درخشان در یکی از پرتیراژترین روزنامه‌های کانادا، تقاضا برای استندآپ امپرسیونیستی او را در سراسر کشور ایجاد کرد.[۳۰][۳۱] در آوریل ۱۹۸۱، او در یک قسمت از برنامه تلویزیونی استندآپ ایمپراو ظاهر شد.[۳۲] تابستان همان سال، او یکی از نقش‌های اصلی را در معرفی… جنت انجام داد، تله‌فیلمی که در سپتامبر ۱۹۸۱ از سی‌بی‌سی برای اولین بار در کانادا پخش شد و بیش از یک میلیون بیننده را جذب کرد.[۳۳] این اولین نقش بازیگری کری بود که در آن در نقش کمیک امپرسیونیستی تونی مارونی ظاهر شد. تبلیغ سی‌بی‌سی که فیلم دریافت کرده بود و همچنین تعداد بالای بیننده آن در سراسر کشور، موقعیت کمدی این جوان را در کشور تقویت کرد. زمانی که این فیلم چندین سال بعد پخش خود را به پایان رساند، عنوان آن برای انتشار ویدیوی خانگی به رابرفیس تغییر کرد تا از امتیازات کمیک که در آن زمان برای ایجاد انطباق‌های پیچیدهٔ انقباض‌آمیز شناخته شده بود، استفاده کند.[۳۳] کری با حضور در کلوب‌های کمدی بیشتر در ایالات متحده مورد توجه کمدین رادنی دنگرفیلد قرار گرفت که با کری برای افتتاح اجراهای تور خود قرارداد امضا کرد. در دسامبر ۱۹۸۱، کری به عنوان یک کمدین معروف در کانادا شناخته می‌شد، و تورنتو استار گزارش داد که کری در انتظار مجوز کار در ایالات متحده است و علاقه‌ای را از برنامه امشب جانی کارسون دریافت کرده‌است که عمدتاً از شهرت او از کانادا خارج است.[۳۴][۳۵]

در اوایل سال ۱۹۸۲، کری به عنوان بخشی از فرایند تست برنامه برای کمیک استندآپ، برای جیم مک کاولی و باد رابینسون، برندگان تونایت شو اجرا کرد.[۳۶] با این حال، به جای رزرو شدن در نمایش، به کری توصیه شد که کار خود را بیشتر کند، پس او به خانه خود به تورنتو بازگشت، جایی که قبلاً طرفداران قابل توجهی را ایجاد کرده بود.[۳۶] کری سپس در سرتاسر آمریکای شمالی به عنوان افتتاحیه رادنی دنگرفیلد فعالیت کرد و در ۱۹ ژوئن ۱۹۸۲ به شهر خانه خود تورنتو بازگشت تا دو نمایش کاملاً فروخته شده را در سالنمسی هال اجرا کند.

۱۹۸۳–۱۹۹۴: نقل مکان به هالیوود[ویرایش]

در اوایل سال ۱۹۸۳، کری تصمیم گرفت به هالیوود نقل مکان کند، چون آنجا به‌طور منظم در کمدی استور اجرا می‌کرد. حضور در تونایت شو به هدف فوری حرفه‌ای او تبدیل شد، و در بهار سال ۱۹۸۳، به نظر می‌رسید که او پس از رزرو شدن برای یک اجرای استندآپ در این برنامه تلویزیونی با رتبه بالا در اواخر شب به آن دست یافته‌است.[۳۷] با این حال، پس از ارائه یک اجرای متوسط یا غیرقابل توجه در کلوپ کمدی «The Improv»، برگزارکنندگان برنامه تونایت شو تصمیم گرفتند رزرو او را لغو کنند.[۳۷] اگرچه کری در تلاش بود تا موفقیت خود را در لس آنجلس تکرار کند، اما او همچنان در زادگاهش تورنتو موفقیت بزرگی داشت، که در اواخر آوریل ۱۹۸۳ به آنجا بازگشت تا در سالن تئاتر بی. بی مگون در خیابان بلور در سه شب متوالی اجرا کند. در حالی که کری در شهر بود، سی‌تی‌وی در برنامه دبلیو۵ خود یک برنامه دربارهٔ کری انجام داد که به صورت ملی در کانادا پخش شد. در لس آنجلس، در عرض چند ماه، او نقش اصلی را در کارخانه اردک، یک سیتکام که برای ان‌بی‌سی در حال توسعه بود، دریافت کرد، و در اواخر نوامبر ۱۹۸۳، هنوز اولین نقش امپرسیونیستی خود را در نمایش امشب با جانی کارسون از طریق یک حضور تبلیغاتی برای اولین بار در لس آنجلس دریافت کرد که در حال شروع پخش ملی در ایالات متحده در همان شبکه بود.[۳۷] در همین حین، او برای یک نقش مکمل در فیلم کمدی یابنده صاحبه از برادران وارنر، که در اواخر تابستان ۱۹۸۳ در استان آلبرتای کانادا فیلمبرداری شد، انتخاب شد. کری ۲۱ ساله برای حضورش در تونایت شو که در روز شکرگزاری آمریکا پخش شد، محبوب‌ترین آثار امپرسیونیسم خود را از جمله: الویس پریسلی، لئونید برژنف، جک نیکلسون، بروس درن، کلینت ایستوود، چارلز برانسون، مایکل لندون، جیمز دین، ئی.تی. موجود فرازمینی، چارلز نلسون ریلی، شخصیت‌های سه پسر من، و کرمیت قورباغه و میس پیگی - به سرعت پشت سر هم انجام داد.[۳۸] پس از اتمام مجموعه خود، اگرچه کری علامت اوکی را از کارسون دریافت کرد، اما برای پیوستن به او روی کاناپه بعد از ست دعوت نشد. به‌طور معمول، دعوت شدن برای ملحق شدن به میزبان روی کاناپه، نشانه‌ای از اجرای تأثیرگذار یا با استقبال خوب بود.[۳۹] در پایان سال ۱۹۸۳ کری یک بار دیگر برای اجرای عمومی در شب سال نو در اتاق سلطنتی هتل رویال یورک به تورنتو بازگشت.

سیتکام کارخانه اردک که در ابتدا برای پخش در ژانویه ۱۹۸۴ برنامه‌ریزی شده بود، اولین بار در آوریل آغاز شد و پنجشنبه‌ها ساعت ۲۱:۳۰ بین چیرز و هیل استریت بلوز پخش می‌شد.[۴۰][۴۱] در همان ماه، کری میزبان مراسم جوایز کسبی در سال ۱۹۸۴ شد که در تورنتو در سالن رقص هتل رویال یورک برگزار شد.[۴۲] در اواخر ژوئیه ۱۹۸۴، زمانی که او اولین حضور خود را در آخر شب با دیوید لترمن انجام داد، این شبکه کارخانه اردک را لغو کرد. کری با عمل امپرسیونیستی خود به تور بازگشت، از جمله اینکه اغلب برای رادنی دنگرفیلد افتتاحیه انجام می‌داد.

پس از اینکه کری توسط تهیه‌کننده ساموئل گلدوین جونیور در حال اجرای استندآپ مورد توجه قرار گرفت و برای تست بازیگری برای یک کمدی جنسی ترسناک نوجوانان که توسط شرکت ساموئل گلدوین ساخته می‌شد، مورد تماس گرفت، او در اوایل سال ۱۹۸۵ نقش اصلی را در فیلم یکبار گاز گرفته شده دریافت کرد.[۴۳] او به گرفتن نقش‌های سینمایی ادامه داد: در اواخر تابستان و اوایل پاییز ۱۹۸۵، او در پگی سو ازدواج کرد ساخته فرانسیس فورد کاپولا نقش مکمل را بازی کرد که در یک پروسه طولانی پس تولید قرار گرفت.[۴۳] به موازات آن، او تصمیم گرفت دوباره برای پخش زنده شنبه شب امتحان دهد، این بار پیش از فصل ۱۹۸۵–۱۹۸۶ سریال که توسط تهیه‌کننده اجرایی بازگشته لورن مایکلز آماده می‌شد که به دنبال استخدام یک بازیگر کاملاً جدید بود. کری بیست و سه ساله که پنج سال پیش از آزمون قبلی خود در SNL حذف شده بود، دوباره رد شد، و ظاهراً حتی هیچ فرصتی برای استماع مطالب خود پیدا نکرد—برداشت ترکیبی الویس پس از هولوکاست هسته‌ای و جعل هویت هنری فوندا از کنار برکه طلایی—در مقابل مایکلز تهیه‌کننده اجرایی به دلیل اینکه تهیه‌کنندگان و نویسندگان ارشد سریال ال فرنکن، توماس جیمز دیویس و جیم داونی تصمیم گرفتند که مایکلز شاید از آن خوشش نیاید.[۴۴] کری بر خلاف رد قبلی SNL خود، اکنون علاوه بر استندآپ امپرسیونیستی خود، کمی حرفه سینمایی نیز داشت که باید دوباره به آن بازمی‌گشت. یکبار گاز گرفته شده در اواسط نوامبر ۱۹۸۵ اکران شد و علیرغم اینکه نقدهای ضعیفی دریافت کرد، به یک موفقیت متوسط در گیشه تبدیل شد.

در پاییز ۱۹۸۶، کری برای فصل آینده SNL که سومین تلاش او برای حضور در برنامه کمدی گروهی بود، تست داد. او اینبار برای تهیه‌کننده اجرایی سریال لورن مایکلز در استودیوی بربنک اجرا کرد و دنیس میلر، جان لاویتس و نورا دان نیز در حال تماشای آزمایش بودند، اما کری دوباره رد شد.[۴۵] در میان گروهی که در کنار کری به این مناسبت تست بازیگری دادند، دینا کاروی و فیل هارتمن بودند که هر دو استخدام شدند.[۴۵]

کری با احساس اینکه فقط انجام دادن تقلیدها به بن‌بست حرفه‌ای تبدیل می‌شود، شروع به ساخت یک کمدی زنده جدید کرد.[۴۶] با ناراحتی صاحبان کلوپ‌های کمدی که او را رزرو کرده بودند، او شروع به کنار گذاشتن تقلید از افراد مشهور کرد، و به جای آن تصمیم گرفت کمدی مشاهده‌ای و شخصیتی را به کارنامه کمدی خود اضافه کند، فرآیندی که اغلب شامل مجبور کردن خود به بداهه گویی در مقابل تماشاگران زنده ناراضی بود که آمده بودند تا او را در حال انجام تقلیدهای امپرسیونیسم ببیند.[۴۶]

کری از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۴ یکی از بازیگران ثابت مجموعه تلویزیونی کمدی رنگ‌های زنده بود.[۴۷] در حالی که این برنامه عمر کوتاهی داشت، محبوبیت این سریال به او کمک کرد تا اولین نقش‌های مهم سینمایی خود را به دست آورد.

۱۹۹۴–۱۹۹۸: رسیدن به شهرت[ویرایش]

کری نقش اصلی را در فیلم ایس ونچورا: کارآگاه حیوانات بازی کرد که در فوریه ۱۹۹۴ اکران شد و در ایالات متحده و کانادا ۷۲ میلیون دلار فروش داشت.[۴۸] پس از موفقیت و قبل از اکران فیلم بعدی‌اش، ماسک، که پیش‌بینی می‌شد موفقیت دیگری باشد، مورگان کریک انترتینمنت به او ۵ میلیون دلار برای بازی در نقش ایس ونتورا پرداخت کرد و نیو لاین سینما به او پیشنهادی ۷ میلیون دلاری برای ساخت یک دنباله از ماسک را داد و همچنین به او ۷ میلیون دلار برای حضور در خنگ و خنگ‌تر پرداخت کرد که دستمزدش را تقریباً ده برابر نسبت به ایس ونتچورا افزایش داد.[۴۹][۵۰] ماسک که در ژوئیه ۱۹۹۴ منتشر شد، ۳۵۱ میلیون دلار در سراسر جهان فروخت،[۵۱][۵۲] و خنگ و خنگ‌تر که در دسامبر ۱۹۹۴ منتشر شد، موفقیت تجاری دیگری بود که بیش از ۲۷۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۵۳] کری اولین نامزدی جایزه گلدن گلوب خود را برای بهترین بازیگر مرد برای بازی در ماسک دریافت کرد و در نظرسنجی ده ستاره پول‌ساز برتر پس از تام هنکس در رتبه دوم قرار گرفت.[۵۴]

کری در اسپانیا در سال ۲۰۰۸

کری در فیلم ابرقهرمانی بتمن برای همیشه (۱۹۹۵) به کارگردانی جوئل شوماخر، نقش ریدلر شخصیت مقابل بتمن را بازی کرد. این فیلم نقدهای متفاوتی دریافت کرد، اما در گیشه موفق بود. او نقش خود را به عنوان ایس ونچورا در ایس ونچورا: هنگامی که طبیعت فرا می‌خواند که همچنین در ۱۹۹۵ منتشر شد، تکرار کرد. مانند فیلم اصلی، این فیلم نیز مورد استقبال مردم قرار گرفت، اما نزد منتقدان با استقبال ضعیفی مواجه شدند. این فیلم موفقیت بزرگی در گیشه بود و ۲۱۲ میلیون دلار در سراسر جهان به دست آورد و علاوه بر آن با شکستن چندین رکورد، افتتاحیه آخر هفته ۴۰ میلیون دلاری داشت.[۵۵]

کری به اولین بازیگری تبدیل شد که برای فیلم بعدی خود، پسر کابلی (۱۹۹۶) مبلغ ۲۰ میلیون دلار دستمزد دریافت کرده است.[۵۶] این فیلم به کارگردانی بن استیلر یک طنز کمدی سیاه بود که در آن کری نقش یک نصاب تلویزیون کابلی تنها و تهدیدآمیز را بازی می‌کرد که در زندگی یکی از مشتریانش (با بازی متیو برودریک) نفوذ می‌کند. این نقش یک انحراف از شخصیت‌های «بی‌آرام، فوق‌العاده، بیش از حد اعتماد به نفس» بود که او توسط آن‌ها شناخته می‌شد. با این حال، فیلم نزد اکثر منتقدان خوب عمل نکرد، و بسیاری به تغییر لحن کری نسبت به فیلم‌های قبلی واکنش نشان دادند.[۵۷] کری همچنین در موزیک ویدیو آهنگ پایانی فیلم به نام «رهایم کن» اثر جری کنترل بازی کرد.[۵۸] با وجود نقدها، پسر کابلی ۱۰۲ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۵۹]

او به زودی با کمدی دروغگو دروغگو (۱۹۹۷) که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، با بازی در نقش فلچر رید، وکیلی غیراخلاقی که توسط آرزوی تولد پسر کوچکش قادر به دروغ گفتن نیست، بازگشت. کری به خاطر بازی‌اش مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و برای دومین بار نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد شد. جانت ماسلین از نیویورک تایمز نوشت: «آقای کری در دوران حرفه‌ای پرفراز و نشیب‌اش، بالاخره در یک وسیله کمدی ساده ظاهر شد، و نتایج آن بسیار وحشی‌تر و خنده‌دارتر از آن چیزی است که این داستان پیش پا افتاده اجازه آن را می‌داد.»[۶۰]

۱۹۹۸–۲۰۰۷: تحسین منتقدان[ویرایش]

سال بعد او تصمیم گرفت برای ایفای نقش ترومن بربنک در فیلم کمدی-درام نمایش ترومن (۱۹۹۸) دستمزد خود را کاهش دهد.[۶۱] این فیلم بسیار مورد تحسین قرار گرفت و کری را مورد تحسین بین‌المللی بیشتری قرار داد و باعث شد بسیاری تصور کنند که او نامزد جایزه اسکار خواهد شد.[۶۲] او برنده جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد در فیلم درام شد اما نامزدی جایزه اسکار را دریافت نکرد. نمایش ترومن یک موفقیت تجاری بزرگ بود و ۲۶۴ میلیون دلار در سراسر جهان در برابر بودجه ۶۰ میلیون دلاری فروش کرد.[۶۳][۶۴] یک منتقد فیلم۴ اظهار داشت که این فیلم «به کری اجازه می‌دهد تا از کمدی گسترده فاصله بگیرد» و افزود که «یک طنز خنده دار و نفس گیر است.»[۶۵]

در همان سال، کری به عنوان نسخه‌ای تخیلی از خودش در قسمت آخر نمایش لری سندلینگ به کارگردانی گری شندلینگ ظاهر شد، که در آن او عمداً به شخصیت شنلینگ نفوذ کرد. کری در سال ۱۹۹۹ نقش اصلی مرد روی ماه را بر عهده داشت. او کمدین اندی کافمن را به تصویر کشید که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و دومین گلدن گلوب خود را به صورت متوالی دریافت کرد، اما باز هم نامزد دریافت جایزه اسکار نشد.[۶۶] علاوه بر این، او اولین نامزدی جایزه انجمن بازیگران سینما را برای بهترین بازیگر مرد دریافت کرد.[۶۷]

در سال ۲۰۰۰، کری با برادران فارلی، که قبلاً با او در خنگ و خنگ‌تر همکاری کرده بودند، برای فیلم کمدی سیاه من، خودم و آیرین دوباره همکاری کرد، فیلمی که نقدهای متفاوتی دریافت کرد،[۶۸] اما از موفقیت گیشه برخوردار بود. کری نقش سرباز دولتی چارلی بیلی‌گیتس را بازی کرد که دارای اختلال تجزیه هویت است و عاشق زنی می‌شود که توسط رنی زلوگر به تصویر کشیده شد. در همان سال، کری در دومین فیلم پردرآمد کریسمس تمام دوران بازی کرد، چگونه گرینچ کریسمس را دزدید، با بازی در نقش شخصیت اصلی، که برای آن مورد تحسین و انتقاد منتقدان و نامزدی گلدن گلوب قرار گرفت.[۶۹]

کری برای فیلم بلند بعدی خود در کنار جنیفر آنیستون و مورگان فریمن در کمدی موفق بین‌المللی بروس قادر مطلق (۲۰۰۳) از تام شادیاک بازی کرد. کری نقش یک خبرساز تلویزیونی را بازی کرد که به‌طور غیرمنتظره‌ای توانایی‌های قادر مطلق خداوند را زمانی که خدا تصمیم می‌گیرد به تعطیلات برود، دریافت می‌کند. این فیلم پس از اکران نقدهای متفاوتی دریافت کرد[۷۰] اما همچنان به موفقیت مالی دست یافت و بیش از ۴۸۴ میلیون دلار در سراسر جهان درآمد داشت، و تبدیل به هفدهمین کمدی پردرآمد تمام دوران شد.[۷۱][۷۲]

در سال ۲۰۰۴، کری در فیلم آفتاب ابدی یک ذهن پاک بازی کرد. این فیلم پس از اکران مورد تحسین منتقدان قرار گرفت. منتقدان نقش کری به عنوان جوئل باریش را به‌علاوه بازی کیت وینسلت که نامزد دریافت جایزه اسکار شده بود، بسیار تحسین کردند. به گفته پل کلینتون ، منتقد سی‌ان‌ان، بازی کری «بهترین، بالغ‌ترین و با تمرکز دقیق‌ترین بازی تا کنون» وی بوده‌است.[۷۳] کری یک نامزدی دیگر برای گلدن گلوب و اولین نامزدی جایزه بفتا برای بهترین بازیگر مرد دریافت کرد.

Carrey walking in to the Ed Sullivan Theater, venue for the Late Show with David Letterman, in 2010, he is on 53rd street, behind him is the Broadway Theatre (53rd Street)
کری در حال قدم زدن به تئاتر اد سالیوان، محل برگزاری برنامه آخر وقت با دیوید لترمن، در سال ۲۰۱۰

حضور بعدی کری در سال ۲۰۰۴ در فیلم کمدی سیاه و فانتزی سرگذشت ناگوار، داستان‌های لمونی اسنیکت بود که بر اساس رمان‌های کودکانه به همین نام ساخته شد. این فیلم با استقبال مثبت روبرو شد. دژان تامسون از واشینگتن پست دربارهٔ رویکرد کری به شخصیت کنت اولاف گفت: «اولاف یک شخصیت شرور بی طنز در کتاب است. او اصلاً مثل کری سرگرم‌کننده نیست. من به آن اینطور پاسخ می‌دهم: اگر نمی‌توانید اجازه دهید کری، کری باشد، یک نفر خسته‌کننده و کم‌هزینه را در نقش او قرار دهید. او در لباس‌های مختلفش، به صورت لاستیکی، مبتکر و الهام‌گرفته از بداهه است. من به خصوص تقلید گذرای او از دایناسور را دوست داشتم.»[۷۴][۷۵]

در همان سال، کری به پیاده‌روی مشاهیر کانادا راه یافت.[۷۶] در سال ۲۰۰۵، کری در بازسازی شوخی با دیک و جین با تیا لئونی بازی کرد که با سود ۱۰۰ میلیون دلاری، با فروش کلی ۲۰۰ میلیون دلار داشت.[۷۷]

۲۰۰۷–۲۰۱۸: تغییر در سرعت[ویرایش]

کری دوباره با جوئل شوماخر، کارگردان بتمن برای همیشه، برای بازی در شماره ۲۳ (۲۰۰۷)، یک فیلم دلهره آور روانشناختی با همبازی‌هایش ویرجینیا مادسن و دنی هوستون متحد شد. کری در این فیلم نقش مردی را بازی می‌کند که پس از یافتن کتابی دربارهٔ مردی با همین وسواس، شیفته عدد ۲۳ می‌شود. این فیلم مورد توجه منتقدان قرار گرفت. سال بعد کری صداپیشه هورتون صدایی می‌شنود (۲۰۰۸) از دکتر زوس شد. کری صداپیشگی هورتون فیل را برای انیمیشن CGI بر عهده داشت که با فروش بیش از ۲۹۰ دلار میلیون در سراسر جهان در گیشه موفق بود.[۷۸]

کری سپس به کمدی لایو اکشن بازگشت و در کنار زوئی دشانل و بردلی کوپر در مرد بله‌گو (همچنین ۲۰۰۸) بازی کرد. کری نقش مردی را بازی می‌کند که برای یک برنامه خودیاری ثبت نام می‌کند که به او یاد می‌دهد به همه چیز بله بگوید. رنه رودریکز از میامی هرالد، علیرغم اینکه نقدهای متفاوتی وجود دارد، اظهار داشت: «مرد بله‌گو تا جایی که کمدی‌های جیم کری مطرح می‌شوند عالی است، اما به عنوان یک داستان عاشقانه که اتفاقاً باعث خنده شما می‌شود، حتی بهتر است.»[۷۹] این فیلم ۲۲۵ میلیون دلار در گیشه در سراسر جهان به دست آورد.[۸۰]

از سال ۲۰۰۹، کار کری شامل نقش اصلی در فیلم گلن فیکارا و جان ریکوآ، دوستت دارم فیلیپ موریس بود که در ژانویه ۲۰۰۹ در جشنواره فیلم ساندنس نمایش داده شد و در فوریه ۲۰۱۰ اکران گسترده‌ای دریافت کرد. کری نقش استیون جی راسل، یک کلاهبردار، شیاد و چند فراری از زندان را بازی می‌کند که عاشق هم زندانی خود، فیلیپ موریس (با بازی ایوان مک‌گرگور) می‌شود. این فیلم تا حد زیادی نقدهای مثبتی دریافت کرد و دیمون وایز از تایمز به فیلم چهار از پنج ستاره داد و گفت: «دوستت دارم فیلیپ موریس یک فیلم خارق‌العاده است که یادآوری می‌کند که کری چقدر می‌تواند عالی باشد اگر بند به یک بازیگر مردم پسند هالیوودی نباشد. زمان‌بندی کمدی او مثل همیشه عالی باقی می‌ماند.»[۸۱]

کری در سال ۲۰۱۱

کری برای اولین بار در کار خود چندین شخصیت را در انیمیشن سه بعدی دیزنی از داستان کلاسیک چارلز دیکنز، یعنی سرود کریسمس (۲۰۰۹) به تصویر کشید و صدای ابنزر اسکروج و ارواح کریسمس گذشته، حال و آینده را به تصویر کشید. در این فیلم به کارگردانی رابرت زمکیس، رابین رایت، باب هاسکینز، کالین فرث، گری اولدمن و کری الوز نیز ایفای نقش کردند. این فیلم نقدهای مناسبی دریافت کرد و موفقیت مالی خوبی داشت. کری سپس نقش اصلی را در پنگوئن‌های آقای پاپر (۲۰۱۱) با بازی تام پاپر جونیور، مشاور ملکی که سرپرست خانواده‌ای از پنگوئن‌ها می‌شود، به دست آورد. این فیلم پس از اکران با استقبال متفاوتی روبرو شد.[۸۲]

او در کنار همبازی سابقش استیو کرل در فیلم کمدی برت واندراستون باورنکردنی (۲۰۱۳) به کارگردانی دن اسکاردینو بازی کرد. کری نقش استیو گری، یک جادوگر خیابانی خطرناک را بازی کرد که برت واندرستون (با بازی کرل)، شعبده باز موفق سابق را تحت الشعاع قرار می‌دهد. این فیلم در مارس ۲۰۱۳ با نقدهای متفاوت اکران شد و عملکرد قابل توجهی در گیشه نداشت و کمی بیش از ۲۷ میلیون دلار با بودجه ۳۰ میلیون دلاری فروش داشت.[۸۳]

تقریباً در همان زمان، او در کیک-اس ۲ (همچنین در سال ۲۰۱۳) در نقش کلنل استارز اند استرایپز ظاهر شد. اما فقط دو ماه قبل از اکران فیلم، حمایت خود را از آن پس گرفت. او بیانیه‌ای را از طریق حساب توییتر خود منتشر کرد که با توجه به تیراندازی دبستان سندی هوک، «اکنون با وجدان کامل نمی‌توانم از آن سطح از خشونت حمایت کنم.»[۸۴]

پیتر فارلی در آوریل ۲۰۱۲ گفت که کری و جف دانیلز برای دنباله‌ای بر خنگ و خنگ‌تر با عنوان خنگ و خنگ‌تر ۲، با نویسندگی و کارگردانی برادران فارلی بازخواهند گشت که تولید آن برای سپتامبر ۲۰۱۲ برنامه‌ریزی شده‌است.[۸۵] با این حال، در ماه ژوئن، نماینده کری گفت که کری پروژه را ترک کرده‌است، زیرا کمدین احساس می‌کرد که نیو لاین و برادران وارنر نسبت به آن علاقه ندارند.[۸۶] با این حال، در ۱ اکتبر ۲۰۱۲، یاهو! این خبر را منتشر کرد که فیلمنامه کامل شده‌است و بازیگران اصلی، کری و دانیلز، دوباره نقش‌های خود را تکرار خواهند کرد. طرح داستان شامل این بود که یکی از شخصیت‌ها فرزندی را سرپرستی می‌کرد و باید آنها را برای به دست آوردن یک کلیه پیدا کند.[۸۷][۸۸] خنگ و خنگ‌تر ۲ در نوامبر ۲۰۱۴ منتشر شد.

در مارس ۲۰۱۳، کری اعلام کرد که کتابی برای کودکان با عنوان چگونه رولند رول می‌زند، دربارهٔ موجی ترسناک به نام رولند نوشته‌است. او آن را «نوعی داستان متافیزیکی کودکانه» توصیف کرد که به شیوه‌ای واقعاً کودکانه به چیزهای سنگین زیادی می‌پردازد. کری این کتاب را خود منتشر کرد که در سپتامبر ۲۰۱۳ منتشر شد[۸۹][۹۰]

در ۲۵ مارس ۲۰۱۳، کری یک موزیک ویدیوی پارودی با ایلز از طریق فانی اور دای منتشر کرد که در آن کری جایگزین مارک اولیور اورت در خوانندگی می‌شود. این آهنگ و ویدیو با عنوان «دست مرده سرد» و به عنوان یک کنش موزیکال در طول برنامه واریته هی هاو، فرهنگ اسلحه آمریکایی و به ویژه سخنگوی سابق انجمن ملی سلاح یعنی چارلتون هستون را به نمایش می‌گذارد.[۹۱]

کری در می ۲۰۱۴ در دانشگاه بین‌المللی ماهاریشی در فیرفیلد، آیووا، سخنرانی آغاز کرد و دکترای افتخاری را برای دستاوردهایش به عنوان کمدین، هنرمند، نویسنده و بشردوست دریافت کرد.[۹۲]

کری یک تهیه‌کننده در رابل کینگز بود، یک فیلم مستند در سال ۲۰۱۵ که رویدادهای قبل و بعد از نشست صلح خیابان هو را به تصویر می‌کشد.[۹۳]

در ۲۹ اوت ۲۰۱۴، کری توسط اداره پست کانادا با یک تمبر پستی با نسخه محدود با پرتره خود بر روی آن تجلیل شد.[۹۴]

در ژوئن ۲۰۱۷، شوتایم شروع به پخش درام من این بالا می‌میرم کرد، که کری به عنوان تهیه‌کننده اجرایی آن خدمت می‌کرد. این نمایش که داستان گروهی از استندآپ کمدین‌های لس آنجلسی دهه ۱۹۷۰ است، جنبه‌هایی از تجربه خود کری را در بر می‌گیرد.[۹۵] در سپتامبر همان سال، همان شبکه اعلام کرد که او در یک سریال کمدی به نام شوخی کردن بازی خواهد کرد که کری و کارگردان میشل گوندری را دوباره به هم می‌پیوندد.[۹۶] در پایان سال ۲۰۱۷، اعلام شد که کاترین کینر در کنار کری در آن بازی خواهد کرد.[۹۷]

کری همچنین سوژه دو مستند در سال ۲۰۱۷ بود. اولین مورد، موضوع کوتاهی با عنوان من رنگ نیاز داشتم دربارهٔ اشتیاق مادام العمر او به هنر، در تابستان به صورت آنلاین منتشر شد.[۹۸] بعداً در همان سال، مستند دیگری جیم و اندی: فراتر از بزرگی، در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد و بعداً توسط نتفلیکس انتخاب شد.[۹۹] این فیلم داستان درام پشت صحنه فیلم مرد روی ماه را روایت می‌کند، و زمانی را نشان می‌دهد که او هرگز شخصیت خود را به عنوان اندی کافمن نشکست.[۱۰۰] این فیلم شامل قطعه‌ای بود که برای کیت مطبوعاتی الکترونیکی فیلم[۱۰۰] گرفته شده بود، اما در نهایت توسط یونیورسال لغو شد، زیرا آنها احساس می‌کردند که بسیار آسیب‌رسان است.[۱۰۱]

۲۰۱۸–اکنون[ویرایش]

کری در گلدن گلوب ۲۰۱۹

در ژوئن ۲۰۱۸، کری در نقش آنتاگونیست اصلی سری بازی‌های ویدیویی سونیک خارپشت یعنی دکتر اگمن / روباتنیک، در اقتباسی سینمایی از این فرنچایز انتخاب شد. این فیلم در فوریه ۲۰۲۰ اکران شد و بازخوردهای مثبتی دریافت کرد و در گیشه موفق بود.[۱۰۲] نقش کری از دکتر اگمن مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و برخی آن را یکی از بهترین بازی‌های او در سال‌های اخیر دانستند.[۱۰۳][۱۰۴] کری برای سونیک خارپشت ۲ که در آوریل ۲۰۲۲ اکران شد، بازگشت،[۱۰۵] که در آخر هفته اول ۷۲ میلیون دلار در باکس آفیس ایالات متحده فروش داشت و بهترین افتتاحیه دوران حرفه‌ای کری تا به امروز محسوب شده‌است.[۱۰۶]

در سال ۲۰۲۰، کری کتاب خاطرات و اطلاعات غلط را منتشر کرد.[۱۰۷] در ماه سپتامبر، در طی مراحل پایانی انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ ایالات متحده، اعلام شد که کری نامزد ریاست جمهوری جو بایدن را در چهل و ششمین فصل برنامه پخش زنده شنبه شب به تصویر می‌کشد و این نقش را از جیسون سودیکیس، وودی هرلسون و جان مولانی بر عهده می‌گیرد.[۱۰۸][۱۰۹] با این حال، سبک کمدی پر انرژی کری با شخصیت واقعی بایدن در تضاد بود و تقلیدی را تولید کرد که فاقد اصالت بود و نتوانست بینندگان و منتقدان را تحت تأثیر قرار دهد.[۱۱۰][۱۱۱][۱۱۲][۱۱۳][۱۱۴] در ۱۹ دسامبر ۲۰۲۰، کری اعلام کرد که از بازی در نقش بایدن در پخش زنده شنبه شب کناره‌گیری می‌کند و اظهار داشت که قراردادی شش هفته‌ای داشته‌است.[۱۱۵][۱۱۶] الکس موفات، یکی از بازیگران، موفق شد کری را در نقش بایدن در جریان باز سرد اپیزود که کریستن ویگ در همان روز میزبانی می‌کرد، بازی کند.[۱۱۷]

کری به عنوان راوی آلبوم دان اف ام از د ویکند ظاهر شد که در ۷ ژانویه ۲۰۲۲ منتشر شد.[۱۱۸]

در آوریل ۲۰۲۲، کری اعلام کرد که به فکر بازنشستگی از صنعت فیلم است و اینطور توضیح داد: «برای من دیگه کافی است. من به اندازه کافی انجام دادم. من خودم کافی هستم.» وقتی از او پرسیدند که آیا هرگز برمی‌گردد، پاسخ او این بود: «بستگی داره. اگه فرشته‌ها یه فیلمنامه بیارن که با جوهر طلایی نوشته شده باشه که به من بگه دیدنش برای مردم واقعاً مهم است، شاید روی این جاده باقی بمونم، اما فعلاً به استراحت نیاز دارم».[۱۱۹] در فوریه ۲۰۲۴، کری اعلام کرد که دوباره در نقش دکتر روباتنیک در سونیک خارپشت ۳ بازی خواهد کرد.[۱۲۰]

زندگی شخصی[ویرایش]

کری از افسردگی رنج می‌برد[۱۲۱] و سال‌ها برای مبارزه با علائم آن داروی فلوکستین را مصرف می‌کرد. اگرچه او بعداً اظهار داشت که دیگر هیچ دارو یا هیچ محرکی از جمله قهوه نیز مصرف نمی‌کند.[۱۲۱]

او در اکتبر ۲۰۰۴ تابعیت ایالات متحده را دریافت کرد و اکنون تابعیت دوگانه ایالات متحده و زادگاهش کانادا را دارد.[۱۲۲]

در نوامبر ۲۰۲۲، وزارت امور خارجه روسیه ورود ۱۰۰ فرد کانادایی به روسیه، از جمله جیم کری، را ممنوع کرد که اعلام شد به عنوان اقدامی متقابل برای تحریم‌های بین‌المللی که به دلیل تهاجم روسیه به اوکراین وضع شده بود، انجام پذیرفت.[۱۲۳]

روابط[ویرایش]

کری به همراه خانواده‌اش در اولین نمایش هورتون صدایی می‌شنود در سال ۲۰۰۸

در سال ۱۹۸۳، جیم کری به مدت هشت ماه با خواننده لیندا رانستد دیدار می‌کرد.[۱۲۴] کری دو بار ازدواج کرده‌است. اولین ازدواج او با ملیسا وومر بازیگر سابق و پیشخدمت کمدی استور بود که در ۲۸ مارس ۱۹۸۷ با او ازدواج کرد. دختر آنها، جین ارین کری، در ۶ سپتامبر ۱۹۸۷ به دنیا آمد.[۱۲۵] کری و وومر در سال ۱۹۹۵ طلاق گرفتند.[۱۲۶]

در ۲۳ سپتامبر ۱۹۹۶، کری با لورن هالی، همبازی خود در فیلم خنگ و خنگ‌تر، ازدواج کرد. این ازدواج کمتر از یک سال به طول انجامید.[۱۲۷] از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۰، کری با همبازی خود، رنه زلوگر از فیلمشان من، خودم و آیرین نامزد کرد.[۱۲۸] جنیوری جونز در سال ۲۰۰۲ با کری در رابطه بود.[۱۲۹] کری در سال ۲۰۰۵ با مدل و بازیگر جنی مک‌کارتی آشنا شد و در ژوئن ۲۰۰۶ رابطه خود را علنی کرد. در آوریل ۲۰۱۰، این دو به رابطه خود پایان دادند.[۱۳۰] در اکتبر ۲۰۱۰، مک‌کارتی گفت که آنها دوستان خوبی باقی مانده‌اند.[۱۳۱]

کری در سال ۲۰۱۲ با کاتریونا وایت ملاقات کرد،[۱۳۲] یک آرایشگر از شهرستان تیپراری، ایرلند. آنها بین سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵ با هم ملاقات می‌کردند. در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۵، وایت در اثر مصرف بیش از حد داروی تجویزی مرده پیدا شد. دادگاه پزشکی شهرستان لس آنجلس این مرگ را خودکشی اعلام کرد.[۱۳۳] کری در مراسم تشییع جنازه او در کاپاوایت، ایرلند، یکی از حاملان تابوت بود.[۱۳۴]

کری با دوست دخترش جینجر گونزاگا در هفتاد و ششمین مراسم گلدن گلوب در ژانویه ۲۰۱۹ شرکت کرد.[۱۳۵][۱۳۶] این زوج پس از کمتر از یک سال آشنایی از یکدیگر جدا شدند.[۱۳۷]

گزیدهٔ فیلم‌شناسی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: فیلم‌شناسی جیم کری

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ "1962: Funny man Jim Carrey born in Newmarket, Ont". Canadian Broadcasting Corporation. Archived from the original on April 15, 2016. Retrieved April 15, 2016. On this day in history, Jan. 17, 1962, James Eugene Carrey was born in Newmarket, Ont.
  2. ↑ Susman, Gary (2004-10-13). "Jim Carrey becomes a U.S. citizen". Entertainment Weekly (به انگلیسی). Retrieved 2021-08-22.
  3. ↑ Shanlin, Calum. "Throwback Thursday: Jim Carrey at 20". Canadian Broadcasting Corporation. Retrieved April 25, 2012.
  4. ↑ Singer, Leigh (February 19, 2009). "Oscars: the best actors never to have been nominated". The Guardian. UK. Archived from the original on September 27, 2016. Retrieved June 17, 2020.
  5. ↑ "USA WEEKEND Magazine". USA Weekend. May 25, 2003. Archived from the original on March 24, 2019. Retrieved November 21, 2009.
  6. ↑ "Jim Carrey Biography (1962–)". Filmreference.com. Retrieved November 21, 2009.
  7. ↑ Puig, Claudia (May 27, 2003). "Spiritual Carrey still mighty funny". USA Today. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved November 21, 2009.
  8. ↑ "Jim Carrey: Carrey'd Away". Movieline. January 7, 1994. Archived from the original on September 8, 2012. Retrieved October 8, 2010.
  9. ↑ "Jim Carrey Online • View topic – Scottish Interview & Clip". Jimcarreyonline.com. Retrieved February 7, 2011.
  10. ↑ Stated در یوتیوب[پیوند مرده] on درون اکتورز استودیو.
  11. ↑ Knelman, Martin. (2000). Jim Carrey: The Joker Is Wild (2000). U.S. : Firefly Books Ltd. p. 8. ISBN 1-55209-535-5.
  12. ↑ "Jim Carrey | Biography, Movies, TV Shows, Books, & Facts". Encyclopedia Britannica (به انگلیسی). Retrieved 2020-12-21.
  13. ↑ Seinfeld, Jerry (2016). "Jim Carry: We Love Breathing What You're Burning Baby". Comedians in Cars Getting Coffee. Archived from the original on May 12, 2016.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ "Monty Python's Best Bits (Mostly)". Radio Times. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved September 5, 2019.
  15. ↑ "Dropout Boogie: 14 Celebs Who Never Got Their Degree". Rolling Stone. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved 8 July 2020.
  16. ↑ "Jim Carrey's (Reluctant) Return to Hollywood: At Home With an Actor, Artist and Trump-Era Agitator". The Hollywood Reporter. August 15, 2018. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved February 18, 2020.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ ۱۷٫۴ ۱۷٫۵ ۱۷٫۶ Kaplan, Ben (November 13, 2014). "Dumb and Dumber Weak (sic): Jim Carrey's rocky road from Scarborough to Hollywood—'He was born to do it'". نشنال پست. Retrieved December 15, 2020.
  18. ↑ Holt, Jim (February 26, 2007). "Its all in the numbers: Jim Carrey could be at Dofasco if Hollywood hadn't worked out". The Hamilton Spectator. pp. Go14.
  19. ↑ "Jim Carrey Biography". Bio. Archived from the original on July 25, 2013. Retrieved April 26, 2012.
  20. ↑ Quinn, Dave; Lewis, Raha (June 1, 2017). "Jim Carrey on the Failures of His Early Career: 'Darkness Is Where Diamonds Form'". پیپل. Retrieved December 16, 2020.
  21. ↑ "Jim Carrey Biography". Bio. Archived from the original on July 25, 2013. Retrieved April 26, 2012.
  22. ↑ Gross, Johnathon (1980). "Jim Carrey and Katie Ford?". TG Magazine. Archived from the original on 12 December 2009.
  23. ↑ Don Harron (March 17, 1982). "Funny-man Jim Carrey makes 'em laugh". CBC Radio One. Morningside. Archived from the original on March 30, 2018. Retrieved January 28, 2021.
  24. ↑ Wood, Jennifer M. (December 4, 2015). "31 Famous People Rejected by Saturday Night Live". MentalFloss.com. Retrieved January 9, 2021.
  25. ↑ McGlynn, Katla (January 9, 2011). "Jim Carrey Spoofs 'Black Swan' on 'SNL'". HuffPost. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 25, 2012.
  26. ↑ Barber, Elizabeth (October 13, 2014). "Jim Carrey Is Booked to Host Saturday Night Live on Oct. 25". تایم. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved December 10, 2014.
  27. ↑ Weisblott, Marc (21 January 2008). "All-Night Show's new dawn". Eye Weekly. Archived from the original on 2011-05-22. Retrieved 2008-02-04.
  28. ↑ "Canadian Bands - Goddo". Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved September 6, 2020.
  29. ↑ Blackadar, Bruce (February 27, 1981). "Up, up goes a new comic star". تورنتو استار. p. C1.
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ Dundas, Deborah (July 3, 2020). "Jim Carrey's new memoir explores the 'truth underneath the fiction' of his life: 'How are you going to explain the flying saucers?'". تورنتو استار. Retrieved December 13, 2020.
  31. ↑ Don Harron (March 17, 1982). "Funny-man Jim Carrey makes 'em laugh". CBC Radio One. Morningside. Archived from the original on March 30, 2018. Retrieved January 28, 2021.
  32. ↑ "An Evening at the Improv". IMDb. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 25, 2012.
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ CBC archives (October 28, 2018). "The early role that introduced CBC viewers to Jim Carrey". CBC.ca. Retrieved December 13, 2020.
  34. ↑ Russel, Jim (December 8, 1981). "Jackson's Point comedian a product of family pride". تورنتو استار via گتی ایمجز. Retrieved December 13, 2020.
  35. ↑ Russel, Jim (December 8, 1981). "Flying high: Comic Jim Carrey is jumping for joy these days". تورنتو استار via کتابخانه عمومی تورنتو. Retrieved December 13, 2020.
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ Jung, Daryl; Hollett, Shari (April 1, 1982). "Carrey prepares for fame". Now. Retrieved March 22, 2022.
  37. ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ ۳۷٫۲ Miller, Bruce (June 2, 2017). "When Carson was king: Comedy careers were made, Jim Carrey says". Sioux City Journal. Retrieved December 13, 2020.
  38. ↑ Leung, Rebecca. "Carrey: 'Life Is Too Beautiful'". CBS News. Retrieved April 26, 2012.
  39. ↑ Rhodes, Joe (30 January 2005). "Carson's Code". نیویورک تایمز. Archived from the original on 2015-05-29. Retrieved 7 January 2021.
  40. ↑ O'Connor, John J. (April 12, 1984). "NBC Adds MTM's 'Duck Factory'". نیویورک تایمز. Retrieved December 30, 2020.
  41. ↑ The Duck Factory در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb)
  42. ↑ Boon, Mike (March 27, 2011). "U-Knows Highlights from 1984". TorontoMike.com. Retrieved December 17, 2020.
  43. ↑ ۴۳٫۰ ۴۳٫۱ "Once Bitten interview: Jim Carrey". West Seattle Herald. November 1985.
  44. ↑ Tabrys, Jason (October 24, 2014). "The Story Behind Jim Carrey's Many Failed 'SNL' Auditions". آپروکس. Retrieved January 9, 2020.
  45. ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ Tabrys, Jason (October 24, 2014). "The Story Behind Jim Carrey's Many Failed 'SNL' Auditions". آپروکس. Retrieved January 9, 2020.
  46. ↑ ۴۶٫۰ ۴۶٫۱ Ebert, Roger (July 24, 1994). "Jim Carrey Laughs in Face of Success". شیکاگو سان-تایمز. Retrieved January 10, 2021.
  47. ↑ Seemayer, Zach (September 5, 2018). "Why Jim Carrey Says an 'In Living Color' Revival 'Needs to Happen' (Exclusive) | Entertainment Tonight". www.etonline.com. Retrieved 30 August 2022.
  48. ↑ "Ace Ventura: Pet Detective". باکس آفیس موجو. Retrieved March 26, 2018.
  49. ↑ "Jim Carrey". ورایتی (61st anniversary ed.). January 12, 1995. p. 12.
  50. ↑ "Cagey over budget". ورایتی. May 15, 1994. p. 6.
  51. ↑ "The Mask (1994)". باکس آفیس موجو. Archived from the original on March 28, 2019. Retrieved March 27, 2013.
  52. ↑ Ebert, Roger (July 29, 1994). "The Mask". شیکاگو سان-تایمز. Chicago, Illinois. Archived from the original on September 9, 2006. Retrieved August 1, 2006.
  53. ↑ Weinraub, Bernard (January 3, 1995). "'Dumb and Dumber' Tops Holiday Film Grosses". نیویورک تایمز. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved May 1, 2010.
  54. ↑ Vernon Scott (13 April 1995). "Tom Hanks has won two consecutive Academy Awards, but money talks". یونایتد پرس اینترنشنال. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved August 4, 2020.
  55. ↑ "Ace Ventura: When Nature Calls (1995)". Box Office Mojo. March 2, 1996. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved May 5, 2012.
  56. ↑ Fierman, Daniel (Spring 2000). "Big Deals". انترتینمنت ویکلی. No. 540. p. 111.
  57. ↑ "The Cable Guy – Movie Reviews, Trailers, Pictures". Rotten Tomatoes. April 2003. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 12, 2012.
  58. ↑ "Jerry Cantrell – Leave Me Alone". Archived from the original on August 28, 2018. Retrieved July 25, 2018.
  59. ↑ "The Cable Guy (1996)". Boxofficemojo.com. August 30, 1996. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 12, 2012.
  60. ↑ Maslin, Janet (March 21, 1997). "The Truth Shall Set You Free. Not!". نیویورک تایمز. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 26, 2012.
  61. ↑ "The Truman Show Movie Reviews, Pictures". راتن تومیتوز. June 5, 1998. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved November 21, 2009.
  62. ↑ Svetkey, Benjamin (June 5, 1998). "The Truman Pro". انترتینمنت ویکلی. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 16, 2008.
  63. ↑ "The Truman Show". باکس آفیس موجو. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 16, 2008.
  64. ↑ "1998 Yearly Box Office Results". باکس آفیس موجو. Archived from the original on May 22, 2009. Retrieved March 16, 2008.
  65. ↑ "Film4 Review". Rotten Tomatoes. Film4. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 26, 2012.
  66. ↑ Natale, Richard (February 16, 2000). "Academy Voters Deliver the Unexpected". لس آنجلس تایمز.
  67. ↑ "Man on the Moon". راتن تومیتوز. December 22, 1999. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 31, 2007.
  68. ↑ "Me, Myself & Irene". راتن تومیتوز. June 23, 2000. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved March 23, 2010.
  69. ↑ "How the Grinch Stole Christmas". راتن تومیتوز. November 17, 2000. Archived from the original on May 25, 2018. Retrieved March 20, 2012.
  70. ↑ "Bruce Almighty". راتن تومیتوز. May 23, 2003. Archived from the original on August 17, 2010. Retrieved April 28, 2020.
  71. ↑ "Box Office Mojo – Bruce Almighty". باکس آفیس موجو. Archived from the original on April 8, 2010. Retrieved April 28, 2020.
  72. ↑ "Hollywood.com's Highest Grossing Comedy Films of All Time List". هالیوود (وبگاه). Archived from the original on February 5, 2013. Retrieved April 26, 2012.
  73. ↑ Clinton, Paul (March 19, 2004). "Review: Let the 'Eternal Sunshine' in". سی‌ان‌ان. Archived from the original on November 9, 2012. ...the best, most mature and sharply focused performance ever from Jim Carrey.
  74. ↑ Thomson, Desson (April 17, 2004). "A Fortunate Series of Scenes". واشینگتن پست. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 10, 2009.
  75. ↑ "Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events". راتن تومیتوز. December 17, 2004. Archived from the original on February 28, 2009. Retrieved April 8, 2009.
  76. ↑ "Jim Carrey, 2004 inductee". Canada's Walk of Fame. Archived from the original on November 6, 2011. Retrieved September 10, 2011.
  77. ↑ Nocera, Joe (28 January 2006). "A Revenge Fantasy, Except It's Reality". The New York Times. Archived from the original on 28 May 2020. the movie is an انرون revenge fantasy. Which helps explain, I think, why this decidedly mediocre film has made more than $100 million at the box office so far.
  78. ↑ "Dr. Seuss' Horton Hears a Who". راتن تومیتوز. March 14, 2008. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 14, 2008.
  79. ↑ Rodriguez, Rene (December 19, 2008). "Yes Man Review". میامی هرالد. Archived from the original on May 3, 2009. Retrieved December 21, 2008.
  80. ↑ "Yes Man (2008)". باکس آفیس موجو. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 28, 2015.
  81. ↑ Wise, Damon (January 20, 2009). "I Love You Phillip Morris at the Sundance Film Festival, Utah". تایمز. London. Retrieved March 19, 2010.
  82. ↑ "Mr. Popper's Penguins – Rotten Tomatoes". راتن تومیتوز. June 17, 2011. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved June 17, 2011.
  83. ↑ "The Incredible Burt Wonderstone (2013)". باکس آفیس موجو. Archived from the original on October 20, 2018. Retrieved April 28, 2020.
  84. ↑ Willis, Jackie (June 24, 2013). "Jim Carrey Bashes 'Kick-Ass 2' For Its Violence". سرگرمی امشب (برنامه تلویزیونی). Archived from the original on August 27, 2013. Retrieved August 19, 2013.
  85. ↑ "Exclusive: Dumb and Dumber 2 Begins Production This September". ComingSoon.net. April 1, 2012. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved May 5, 2012.
  86. ↑ "Jim Carrey Moves on From 'Dumber' Sequel". سرگرمی امشب (برنامه تلویزیونی). Archived from the original on June 21, 2012. Retrieved June 21, 2012.
  87. ↑ Spero, Jesse (March 12, 2013). "Jim Carrey: Dumb & Dumber Sequel Happening 'Hopefully Next Year'". Access Hollywood. Retrieved March 14, 2013.
  88. ↑ "The Yo Show – Yahoo! omg!". Yahoo!. Archived from the original on October 23, 2012. Retrieved October 22, 2012.
  89. ↑ "Carrey: Reading to kids is heaven". Retford Trader and Guardian. March 13, 2013. Archived from the original on March 24, 2019. Retrieved March 14, 2013.
  90. ↑ "The Incredible Burt Wonderstone – Jim Carrey Interview". هیت‌فیکس. March 13, 2013. Archived from the original on April 28, 2013. Retrieved March 14, 2013.
  91. ↑ "Jim Carrey, Eels Team for Gun Culture Parody". Rolling Stone. March 25, 2013. Archived from the original on September 23, 2013. Retrieved September 1, 2017.
  92. ↑ "Jim Carrey Awarded Honorary Doctorate Degree". May 27, 2014. Archived from the original on June 1, 2014.
  93. ↑ "Jim Carrey at the DOC NYC for 'Rubble Kings'". jimcarreyonline.com. November 18, 2014. Retrieved June 20, 2015.
  94. ↑ "Canada Post honours Canuck comedians with new stamp series". Canadian Broadcasting Corporation. August 29, 2014.
  95. ↑ Rubin, Rebecca (June 2017). "Jim Carrey on 'I'm Dying Up Here': 'It's a Labor of Love'". Variety. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved October 23, 2017.
  96. ↑ Otterson, Joe (September 14, 2017). "Jim Carrey to Star in New Showtime Comedy Series 'Kidding'". Variety. Archived from the original on December 20, 2017. Retrieved October 23, 2017.
  97. ↑ Otterson, Joe (December 14, 2017). "Catherine Keener to Star Opposite Jim Carrey in Showtime Series 'Kidding'". Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved December 28, 2017.
  98. ↑ Romano, Nick. "Jim Carrey shares his vibrant artwork with the world in documentary short". انترتینمنت ویکلی. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved October 22, 2017.
  99. ↑ Vlessing, Etan (September 11, 2017). "Toronto: Netflix Nabs World Rights to 'Jim & Andy: The Great Beyond'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved October 22, 2017.
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ Anderson, Artison (September 5, 2017). "Venice: Jim Carrey Talks "Psychotic" Journey of Becoming Andy Kaufman". هالیوود ریپورتر. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved October 22, 2017.
  101. ↑ Holub, Christian (October 19, 2017). "Jim Carrey looks back on Andy Kaufman role in new Netflix documentary". انترتینمنت ویکلی. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved October 22, 2017.
  102. ↑ Frank, Allegra (February 14, 2020). "Sonic the Hedgehog's live-action movie seemed doomed to fail. It escaped unscathed". Vox. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved May 2, 2020.
  103. ↑ "#NativeNerd review: 'Sonic' is all about Jim Carrey's Dr. Robotnik". IndianCountryToday.com. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved May 2, 2020.
  104. ↑ Kruse, Kyle (February 17, 2020). "Review: Jim Carrey shines in surprisingly enjoyable 'Sonic the Hedgehog'". The Daily Nebraskan. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved July 3, 2020.
  105. ↑ Fuster, Jeremy (July 23, 2020). "'Sonic the Hedgehog 2' Gets April 2022 Release Date". درپ. Archived from the original on July 24, 2020.
  106. ↑ D'Alessandro, Anthony (April 10, 2022). "Sonic The Hedgehog 2 Beats Weekend Opening Of First Movie With $71M; What Ambulance Misfire Means For Action Pics Today – Sunday AM Box Office Update". ددلاین هالیوود. Retrieved April 10, 2022.
  107. ↑ "Jim Carrey takes on romance, acting and celebrity with novel 'Memoirs and Misinformation'". USA TODAY (به انگلیسی). Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved 2020-06-25.
  108. ↑ Itzkoff, Dave, interviewing لورن مایکلز: "Lorne Michaels Isn’t Sure 'S.N.L.' Can Pull This Off: 'Saturday Night Live' returns Oct. 3 with Chris Rock as host. In an interview, Michaels, the show’s creator, talks about pandemic preparations and why 'a little danger' can be good for comedy." September 24, 2020 - updated October 6, 2020, نیویورک تایمز retrieved November 28, 2020
  109. ↑ Maglio, Tony (September 16, 2020). "Jim Carrey to Play Joe Biden on Season 46 of 'SNL'; Show Adds 3 to Cast". درپ. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved September 16, 2020.
  110. ↑ Valby, Karen (October 18, 2020). "'Saturday Night Live' Has a Jim Carrey Problem". ونتی فر. Retrieved November 28, 2020.
  111. ↑ Cavna, Michael (October 30, 2020). "Why Jim Carrey's Biden impersonation on SNL isn't quite catching on". واشینگتن پست. Retrieved November 28, 2020.
  112. ↑ Ali, Lorraine (November 12, 2020). "Commentary: Joe Biden won the election, but Jim Carrey's impression of him is 'SNL' fans' loss". لس آنجلس تایمز. Retrieved November 28, 2020.
  113. ↑ Harris, Aisha; Low, Tobin. "The Meaning Of 'SNL' in 2020". ان‌پی‌آر. Retrieved November 28, 2020.
  114. ↑ Berman, Judy (October 5, 2020). "Can We Joke About the President Having COVID-19? Late-Night Comedy Can't Decide". تایم. Retrieved November 28, 2020.
  115. ↑ Porter, Rick (December 19, 2020). "Jim Carrey Stepping Down From Joe Biden Role on 'SNL'". هالیوود ریپورتر.
  116. ↑ Solé, Elise (December 19, 2020). "Jim Carrey steps down from 'SNL' role as Joe Biden: 'Comedy's highest call of duty'". یاهو! (به انگلیسی). Retrieved December 20, 2020.
  117. ↑ Drury, Sharahreh; Upadhyaya, Kayla Kumari (December 19, 2020). "'SNL': Alex Moffat Replaces Jim Carrey as Joe Biden in Cold Open". هالیوود ریپورتر.
  118. ↑ Ruggieri, Melissa (January 7, 2022). "On 'Dawn FM,' The Weeknd and Jim Carrey host a dance party in purgatory. Somehow, it works". یواس‌ای تودی (به انگلیسی). Retrieved January 7, 2022.
  119. ↑ Sharf, Zack (2022-04-01). "Jim Carrey 'Fairly Serious' About Retiring From Acting: 'I Have Enough. I've Done Enough'". Variety (به انگلیسی). Retrieved 2022-04-03.
  120. ↑ Lang, Brent (2024-02-02). "Jim Carrey Returning for 'Sonic the Hedgehog 3' (EXCLUSIVE)". Variety (به انگلیسی). Retrieved 2024-02-02.
  121. ↑ ۱۲۱٫۰ ۱۲۱٫۱ Leung, Rebecca (February 11, 2009). "Carrey: 'Life Is Too Beautiful'". 60 minutes CBS News. Archived from the original on May 30, 2013. Retrieved April 11, 2013.
  122. ↑ Silverman, Stephen M. (October 14, 2004). "Jim Carrey Becomes New U.S. Citizen". People. Archived from the original on March 3, 2016. Retrieved September 10, 2011.
  123. ↑ "Russia bans 100 Canadians including Atwood, Jim Carrey". The Washington Post. November 14, 2022. Retrieved November 14, 2022.
  124. ↑ (Interview). {{cite interview}}: Missing or empty |title= (help)
  125. ↑ No Lie – Jim Carrey Will Be a Grandfather – Jim Carrey's 21-year-old daughter is expecting! بایگانی‌شده در ژوئیه ۱۵, ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine Yahoo!. July 10, 2009.
  126. ↑ Stasi, Linda (March 1, 1995). "Carrey's Wife Speaks Out About Pending Divorce". The Spokesman-Review. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved November 9, 2016.
  127. ↑ Errico, Marcus (July 30, 1997). "Holly Seeks Divorce from Carrey". ئی!. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved November 9, 2016.
  128. ↑ "Renee Zellweger was engaged to Jim Carrey". Zimbio. Zimbio.com. Archived from the original on February 13, 2012. Retrieved April 27, 2012.
  129. ↑ "January Jones and Jim Carrey | Entertainment Tonight". www.etonline.com (به انگلیسی). Retrieved 2021-06-18.
  130. ↑ "Jim Carrey And Jenny McCarthy Announce Split After Five Years Together". Sky News. Archived from the original on June 29, 2012. Retrieved February 7, 2011.
  131. ↑ "Jenny McCarthy: Jim and I are still good friends". Scoop Celebrity. Archived from the original on June 1, 2014. Retrieved April 27, 2012.
  132. ↑ "Jim Carrey's girlfriend Cathriona White dies, aged 30". The Daily Telegraph. September 29, 2015. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 4, 2018.
  133. ↑ "Carthriona White case detail". Los Angeles County Medical Examiner-Coroner. June 28, 2023.
  134. ↑ Natalie Stone (October 10, 2015). "Jim Carrey Attends Funeral of Late Girlfriend Cathriona White, Carries Coffin". The Hollywood Reporter. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved April 28, 2020.
  135. ↑ "Jim Carrey Is Dating Actress Ginger Gonzaga: See Their Red Carpet Debut!". Us Weekly. January 6, 2019. Archived from the original on November 17, 2020. Retrieved January 7, 2019.
  136. ↑ "Jim Carrey Is Dating Ginger Gonzaga – See Their Sweet Red Carpet Debut!". MSN. Archived from the original on January 7, 2019. Retrieved January 7, 2019.
  137. ↑ "Jim Carrey and Ginger Gonzaga Split After Less Than a Year of Dating". www.msn.com. Retrieved 2020-06-16.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جیم_کری&oldid=39250772»