جوزپه بوسی

جوزپه بوسی
جوزپه بوسی، نیم‌تنه ساختهٔ کامیللو پاچتی
زادهٔ	۱۱ اوت ۱۷۷۷ بوستو آرسیتسیو، دوک‌نشین میلان
درگذشت	۹ نوامبر ۱۸۱۵ (۳۸ سال) میلان، پادشاهی لومباردی–ونیز
شناخته‌شده برای	نقاشی تاریخی و مذهبی
جنبش	نئوکلاسیسیسم

جوزپه بوسی (۱۱ اوت ۱۷۷۷ – ۹ نوامبر ۱۸۱۵) یک نقاش، مدیر هنری و نویسندهٔ آثار هنری ایتالیایی بود. او در کنار اوگو فسکولو، جوزپه پارینی، آندره‌آ آپیانی و مانزونی از چهره‌های برجستهٔ فرهنگ نئوکلاسیک در لومباردی به‌شمار می‌رود.

زندگی‌نامه

اوایل زندگی و تحصیلات

جوزپه بوسی در شهر بوستو آرسیتسیو، نزدیک میلان به دنیا آمد. او در کالج مونتسا تحصیل کرد و علاقهٔ اولیه‌اش به طراحی توسط مدیر کالج پرورش یافت. سپس در آکادمی هنرهای زیبای بررا در میلان آموزش دید و سال‌های ۱۷۹۵ تا ۱۸۰۱ را در رم گذراند؛ جایی که از بقایای رومی طراحی کرد، مهارت‌های خود را در طراحی آناتومی در سردخانهٔ یک بیمارستان تقویت نمود و دوستی نزدیکی با آنتونیو کانوا برقرار کرد که یک نیم‌تنه از بوسی ساخت. در رم، بوسی با هنرمندان نئوکلاسیک همچون آنجلیکا کافمن و ماریانا کاندیدی دیونیجی و همچنین نویسندگان، دانشمندان و باستان‌شناسانی چون ژان باتیست سرو دژانکور، جووانی گراردو ده روسی و انیو کوییرینو ویسکونتی آشنا شد. او آثار باستانی و رنسانس را مطالعه می‌کرد، از مجسمه‌های موزه پیو-کلمنتینو و نقاشی‌های دیواری رافائل و میکل‌آنژ در واتیکان کپی می‌کرد و مطالعات بیشتری از بدن برهنه در آکادمی دومنیکو کونتی بازانی انجام می‌داد و همچنین طراحی‌های آناتومیک از اجساد در بیمارستان اوسپداله دی سانتا ماریا دلا کنسولاتسیونه می‌کشید.

دورهٔ ناپلئونی

جوزپه بوسی، خودنگاره با گائتانو کاتتئانو، کارلو پورا و جوزپه تاورنا، نقاشی روغن روی بوم، پیناکوتکا دی بررا، میلان

پس از بازگشت به میلان، او به جمع هنرمندان جوان پیشرو که پیرامون شاعر کارلو پورا گرد آمده بودند پیوست؛ گروهی که به کامرته پورتینا شناخته می‌شد. او ابتدا به‌عنوان دبیر دستیار و سپس دبیر (۱۸۰۲–۱۸۰۷) آکادمی بررا منصوب شد؛ جایی که مجموعهٔ نقاشی‌ها یا همان پیناکوتکا دی بررا عملاً به همت او شکل گرفت. او مانع قاچاق یا پراکندگی بسیاری از آثار شد و مسئولیت گردآوری آن‌ها در پیناکوتکا را بر عهده داشت. از جمله مشهورترین اکتسابات او می‌توان به ازدواج مریم مقدس (۱۵۰۴) اثر رافائل و مریم و کودک اثر جووانی بلینی اشاره کرد. در سال ۱۸۰۲ بوسی برای شرکت در کنسولت لیون دربارهٔ آیندهٔ ایتالیا به لیون سفر کرد. در فرانسه با نقاشانی چون ژاک-لوئی داوید، آن-لوئی ژیردو و فرانسوا ژرار دیدار کرد. این تجربه به آثار او رنگ و بوی اجتماعی–سیاسی بخشید، همچون نقاشی قدردانی جمهوری ایتالیا از ناپلئون (۱۸۰۲؛ میلان، پیناکوتکا دی بررا). او بعدها از آکادمیسم جوانی فاصله گرفت و به سبک شاعرانه‌تر و حسی‌تر روی آورد، مانند نقاشی‌های اسطوره‌ای دیواری شب و سحر (۱۸۰۵–۶؛ اربا، کومو، ویلا آمالیا) که گرایش او به رمانتیسم را نوید می‌داد.

در میلان بوسی با روشنفکرانی چون جوزپه پارینی، پیترو وری و الساندرو مانزونی و همچنین با افراد هنری مانند فلیچه جیانی، وینچنزو کاموچینی و لئوپولدو سیکوگنارا آشنا شد. در ۱۸۰۴، همراه با بارنابا اوریانی، مقررات جدیدی برای سازمان‌دهی سه آکادمی هنر بولونیا، ونیز و میلان تدوین کرد که اهمیت مجموعه‌های عمومی از آثار بزرگ هنری را برجسته می‌ساخت؛ آثاری که از صومعه‌های منحل‌شده و کلیساهای سکولاریزه‌شدهٔ لومباردی تحت مدیریت ناپلئونی به دست می‌آمدند. او به پاس این خدمات نشان تاج آهنین دریافت کرد. به‌هنگام سفر ناپلئون به میلان در ۱۸۰۵، بوسی در پیناکوتکا طراحی‌ای از روز رستاخیز میکل‌آنژ و نقاشی‌هایی از جمله «سحر و شب»، «ادیپ و کرئون» و «پارناس ایتالیایی» را به نمایش گذاشت.

در ۱۸۰۷، به دستور شاهزاده اوژن دو بوآرنه، نایب‌السلطنهٔ ایتالیا، بوسی مأمور شد تا نسخه‌ای از شام آخر لئوناردو دا وینچی، که در آن زمان تقریباً محو شده بود، تهیه کند تا به شکل موزاییک بازسازی شود. او با استفاده از بقایای اصل اثر، نسخه‌های کپی و بهترین چاپ‌ها، طراحی خود را انجام داد. این موزاییک به طول ۹٫۱۸ متر توسط هنرمند رومی جاکومو رافائلی ساخته شد و در کلیسای مینوریته در وین نصب گردید. بوسی همچنین نسخهٔ دیگری در قالب نقاشی روغن تهیه کرد که در پیناکوتکا دی بررا قرار گرفت.

یادبود جوزپه بوسی اثر کانوا و مارچسی در میلان

بوسی بخش بزرگی از زندگی خود را وقف مطالعهٔ آثار لئوناردو کرد و سبک طراحی او را چنان دقیق تقلید نمود که برخی آثارش به‌عنوان کارهای لئوناردو پذیرفته می‌شدند. آخرین کار او مجموعه‌ای از طراحی‌های تک‌رنگ دربارهٔ وقایع زندگی این استاد بزرگ بود. او یک طرح بزرگ ناتمام با زغال سیاه از «مسیح مرده در آغوش مریم، با حضور یوحنا و مریم مجدلیه» به جا گذاشت. در ۱۸۱۰ او کتابی چهارقطعی با عنوان دربارهٔ شام آخر لئوناردو دا وینچی منتشر کرد که به شدت گوته را تحت تأثیر قرار داد؛ کسی که رؤیای فوری بوسی برای نجات نقاشی دیواری لئوناردو را سهیم بود.

سایر آثار منتشرشدهٔ بوسی شامل دربارهٔ عقاید لئوناردو پیرامون تقارن بدن انسان (۱۸۱۱) و دربارهٔ ماهیت هنر نقاشی (۱۸۱۶) بودند. دفتر یادداشت او از سال‌های ۱۸۰۷ تا ۱۸۱۵ منبعی ارزشمند دربارهٔ زندگی هنری رسمی در میلان ناپلئونی به‌شمار می‌آید. بوسی در خانه‌اش در خیابان سانتا ماریا واله، میلان درگذشت. یادبودی توسط کانوا در کتابخانه آمبروزیانا به یاد او ساخته شد و یک نیم‌تنه در آکادمی بررا قرار گرفت.

مجموعهٔ هنری

مرد ویترویوسی، یکی از طراحی‌های لئوناردو که در مجموعهٔ بوسی بود

بوسی باستان‌شناسی اهل هنر، کتاب‌دوستی مشتاق و کلکسیونری پرشور بود که زندگی خود را وقف جمع‌آوری آثار هنری و فرهنگی کرده بود. علاقهٔ او به گردآوری تنها محدود به جنبه‌های زیبایی‌شناسانه نبود، بلکه هدف اصلی‌اش تأمین مدارک مستند برای پیشبرد دانش تاریخ هنر بود. او مجموعه‌ای گسترده از سکه‌ها، نقاشی‌ها، مجسمه‌ها، اشیای عتیقه و به ویژه چاپ‌ها و طراحی‌ها را گردآوری کرده بود که هر یک به نحوی به مطالعه و فهم بهتر تاریخ هنر کمک می‌کردند. بوسی به ویژه به مکتب لومباردی علاقه‌مند بود و تلاش می‌کرد آثار مرتبط با این مکتب را جمع‌آوری و حفظ کند. از جمله مهم‌ترین دستاوردهای او گردآوری طراحی‌های جووانی آمبروجو فیجینو بود؛ هنرمندی که در آن دوران چندان شناخته‌شده نبود و آثارش امروزه به‌عنوان نمونه‌هایی ارزشمند از سبک لومباردی مورد توجه‌اند. همچنین، او توجه ویژه‌ای به آثار لئوناردو، بنیان‌گذار مکتب لومباردی داشت و طراحی‌های بسیاری از او را در مجموعهٔ خود جای داده بود. این مجموعه نه تنها نمایانگر علاقهٔ شخصی و شور هنری بوسی بود، بلکه منبعی بی‌بدیل برای پژوهشگران تاریخ هنر و مطالعهٔ تکامل سبک‌های هنری در منطقه به شمار می‌آمد.

او همچنین مجموعهٔ قابل‌توجهی از طراحی‌های هنرمندان نئوکلاسیک داشت که اغلب از دوستانی چون کانوا، جوزپه کادس، کاموچینی، جوزپه برناردینو بیسون، آپیانی، لوئیجی ساباتلی و جیوکوندو آلبرتولی به او اهدا شده بود. افزون بر این، او نسخه‌هایی از آثار رنسانسی توسط دیوید پیر هومبر دو سوپرویل داشت که علاقهٔ زودهنگام او به «پریمیتیوهای» ایتالیایی را نشان می‌داد.

مجموعهٔ او شامل ۳٬۰۹۲ طراحی، چاپ و حکاکی بود که در سال ۱۸۱۸ به حراج گذاشته شد؛ در ۱۸۲۰ توسط راهب ونیزی لوئیجی چلوتی خریداری گردید و در ۱۸۲۲ به آکادمی هنرهای زیبای ونیز منتقل شد، جایی که امروز در گالری دِل‌آکادمیه نگهداری می‌شود.

نگارخانه

• 
  تمجید تمثیلی از چاپگر جووانی باتیستا بودونی، موزه ملی رایکس‌موزه، آمستردام
• 
  خودنگاره، پیناکوتکا دی بررا، میلان
• 
  چهرهٔ یک مرد، مجموعهٔ خصوصی
• 
  پرترهٔ فلیچه بلوتی، گالری هنر مدرن میلان

نوشته‌ها

• R. P. Ciardi, ed. (1982). Scritti sulle arti. فلورانس: S.P.E.S.

منابع

• This article incorporates text from a publication now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Bossi, Giuseppe". Encyclopædia Britannica (به انگلیسی). Vol. ۴ (11th ed.). Cambridge University Press. p. 287.
• Gengaro, Maria Luisa (1933). "Della critica d'arte di G. Bossi". Archivio Storico Lombardo. 60: 528–38.
• Scotti, Aurora (1979). "L'Accademia di G. Bossi e le trasformazioni del periodo napoleonico, Brera 1776–1815". Brera, 1776–1815: Nascita e sviluppo di una istituzione culturale milanese. فلورانس: Centro Di. pp. 49–67.
• "Giuseppe Bossi". www.getty.edu. Retrieved 21 May 2025.

مطالعات بیشتر

• Chiara Nenci, ed. (2004). Le memorie di Giuseppe Bossi: Diario di un artista nella Milano napoleonica 1807-1815. میلان: Jaca Book. ISBN 978-88-16-40689-6.
• Samek Ludovici, Sergio (1960–2020). "Bossi, Giuseppe". Dizionario Biografico degli Italiani (به ایتالیایی). Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.