جنگ کلیساها میان روسیه و اوکراین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
رئیس لاورا پاولو (لبید) کیف پچرسک و سرگئی کریشتال، یک «ژنرال قزاق» روسی، در جریان تور با نماد تزار نیکلاس دوم در اوکراین. «فرقه» تزار کشته شده و خانواده اش به ابزار تبلیغاتی هوادار روسیه و امپراتوری برای معتقدان ارتدوکس در اوکراین تبدیل شده‌است.

درگیری میان کلیساهای روسیه و اوکراین مجموعه ای از اقدامات خصمانه کلیسای ارتدوکس روسیه و شاخه آن در اوکراین، کلیسای ارتدکس اوکراین (پتریارسالاری مسکو) علیه دولت اوکراین است.[۱][۲] این بخشی از تلاش‌های تاریخی روسیه برای سرکوب کلیسای ارتدکس اوکراین و تبدیل آن به زیرمجموعه کلیسای ارتدکس مسکو است که در سال ۱۶۸۶ آغاز شده‌است.

یکی از ارکان رویارویی کلیساها در سده بیست و یکم، جنگ روسیه و اوکراین بود که کلیساهای ارتدکس در اوکراین نگرش متفاوتی نسبت به آن داشتند. شاخه کلیسای ارتدکس روسیه در اوکراین تا حدی از تجاوز روسیه به دونباس و همچنین الحاق کریمه به فدراسیون روسیه در سال ۲۰۱۴ پشتیبانی کرد.[۳][۴]

هنگامه[ویرایش]

پیش از ایجاد کلیسای ارتدکس اوکراین (OCU) در ۲۰۱۸–۲۰۱۹، که کاملاً قانونی و مستقل از پاتریارسالاری مسکو بنیاد نهاده شده بود، کلیسای ارتدکس روسیه (ROC) و شعبه آن در اوکراین، کلیسای ارتدکس اوکراین پاتریارسالاری مسکو (UOC-MP) توسط سرویس‌های ویژه برای انجام تبلیغات شوروی در اتحاد جماهیر شوروی و در اوکراین مستقل استفاده می‌شد. هدف تبلیغات کاهش خودآگاهی ملی بود. سلسله مراتب ROC و UOC-MP اغلب بیان می‌کردند که روس‌ها و اوکراینی‌ها یک ملت بدون هیچ تفاوتی هستند.[۵][۶]

یکی از دلایل رویارویی کنونی بین کلیساها، تعداد بسیار نامتناسب مؤمنان و کلیساها در اوکراین است؛ بنابراین، طبق داده‌های سال ۲۰۱۱، کلیسای روسیه ۴۲٫۵ درصد از کلیساها را کنترل می‌کرد و تنها ۲۹٫۴ درصد از مؤمنان داشت، در حالی که کلیسای ارتدکس اوکراین مستقل پاتریارسالاری کیف (UOC-KP)، که سلف کلیسای ارتدکس اوکراین OCU ، کنترل ۱۵٫۴ درصد از کلیساها را در اختیار داشت و ۳۹٫۸ درصد دینداران در آن بودند. در سال ۲۰۱۶، نسبت مؤمنان ۴۵٫۷ درصد در مقابل ۱۳٫۳ درصد به نفع UOC-KP بود.[۷]

یورومیدان[ویرایش]

در طول انقلاب کرامت، UOC-KP، بر خلاف UOC-MP، به شدت از آرمان‌های مردم اوکراین برای آزادی پشتیبانی کرد و در کنار آنها قرار گرفت. صومعه اصلی UOC-KP در کیف، کلیسای جامع سنت مایکل، در ۱ دسامبر ۲۰۱۳ به پایگاه اصلی تظاهرات تبدیل شد و به‌طور قابل توجهی بر موفقیت انقلاب تأثیر گذاشت.[۸]

جنگ روسیه و اوکراین[ویرایش]

در طول جنگ روسیه و اوکراین، ROC و UOC-MP از روایت اصلی تبلیغات کرملین حمایت کردند که در دونباس هیچ نیروی روسی وجود ندارد بلکه فقط شورشیان محلی وجود دارد؛ بنابراین آنها جنگ روسیه و اوکراین را به یک جنگ داخلی داخلی تقلیل دادند.[۹]

در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۸، رئیس‌جمهور پترو پوروشنکو قانونی را امضا کرد که به موجب آن UOC-MP ملزم به نشان دادن وابستگی خود به ROC بود.[۱۰]

منابع[ویرایش]

  1. "Russia's War on Ukraine Roils the Orthodox Church". United States Institute of Peace (به انگلیسی). Retrieved December 15, 2020.
  2. Wilson, Andrew (2018-10-11). "Russia, Ukraine, and the battle for religion". European Council on Foreign Relations (به انگلیسی). Retrieved December 15, 2020.
  3. "Церковний скандал чи державна зрада: УПЦ МП юридично визнала Крим частиною Росії та передала їй дві єпархії". ТСН.ua (به اوکراینی). March 8, 2015. Retrieved December 15, 2020.
  4. "Ієрархи УПЦ (МП) бояться компромату від спецслужб Росії". Радіо Свобода (به اوکراینی). Retrieved December 15, 2020.
  5. "УПЦ (Московського патріархату) в час війни України з Росією". Радіо Свобода (به اوکراینی). Retrieved December 15, 2020.
  6. "Агенти політичної релігії Росії. УПЦ (МП) просуває в Україні чужу політику пам'яті – Горєвой". Радіо Свобода (به اوکراینی). Retrieved December 15, 2020.
  7. "Опитування релігійної приналежності, 2011". www.kiis.com.ua. Retrieved December 15, 2020.
  8. "Ukrainians commemorating Maidan events on 5th anniversary of Revolution of Dignity (Video)". www.unian.info (به انگلیسی). Retrieved December 15, 2020.
  9. "Russia set to escalate fight against Ukrainian Orthodox independence in 2020". Atlantic Council (به انگلیسی). January 3, 2020. Retrieved December 15, 2020.
  10. "Петро Порошенко підписав закон про перейменування УПЦ МП". OBOZREVATEL (به اوکراینی). Retrieved December 15, 2020.